২০১৭ চনৰ জুন নে জুলাই মাহৰ কোনোবা এটা দিনত কোনোবাই মোক এই ‘ফটাঢোল’ নামৰ গোটটিত সোমোৱাই দিছিল। হাস্য ৰসেৰে ভৰপূৰ পোষ্ট আৰু কমেণ্টবোৰ পঢ়ি হাঁহিত বাগৰি পৰিছিলোঁ। লগতে আচৰিতো হৈছিলোঁ যে-কেনেকৈ ভাৰ্চুৱেল পৃথিৱীৰ মানুহবোৰো ইমান আপোন, ইমান মৰমৰ হ’ব পাৰে..! সকলোবোৰ যেন একোটা পৰিয়ালৰে সদস্য..। লাহে লাহে নিজেও দুই এটা পোষ্ট লিখিবলৈ ধৰিলোঁ আৰু এইদৰেই নিজে ক’ব নোৱাৰাকৈয়ে গোটটিৰ এগৰাকী সক্ৰিয় সদস্য হৈ পৰিলোঁ। ফটাঢোল সম্পৰ্কে এষাৰ কথা মই একেমুখেই স্বীকাৰ কৰিবলৈ বাধ্য যে- ‘ফটাঢোল’ মাথোঁ এটি গোট নহয়, আমাৰ

নতুন বছৰৰ এই প্ৰথম মাহটো মোৰ বাবে অতি স্মৰণীয় হৈ ৰ’ব৷ আন বছৰৰ দৰে এইটো বছৰৰো পাতনি মেলিছিলোঁ নানা উদ্যম, আশা, কাৰ্য্যসূচী আদি হাতত লৈ৷ তথাপি মনতে ভাবিছিলোঁ যে এই ৰিজোলিউশ্যন বা প্ৰতিশ্ৰুতিবোৰ যে কৰিলোঁ নিজৰ লগতে, ইয়াৰ সন্মান ৰাখিব পাৰিম জানো! যোৱা বছৰৰ ৰিজোলিউশ্যনবোৰেচোন এতিয়াও ট ট কৈ চকু মেলি মোৰ লগত ভেঙুচালি কৰি আছে৷ সেইবোৰ সম্পূৰ্ণ হোৱাহেঁতেন চাগে এতিয়া মোৰ ওজন দহ কিলোমান কমিলেহেঁতেন, পি এইচ ডিৰ ভাইভা শেষ কৰি নামৰ আগত ড° উপাধি এটা লিখিব পৰা গ’লহেঁতেন৷

সংখ্যাৰ আঁৰৰ কথা লিখিবলৈ গৈ যদি আঁৰ কাপোৰখন আঁতৰাই দিওঁ তেতিয়া দেখোঁ আমাৰ সকলোৰে মৰমৰ দিম্পু ভাইটিৰ ফোন এটাৰ বাবেই আজি “সংখ্যাৰ আঁৰৰ কথা” শিতানৰ বাবে কীবোর্ড তুলি ল’ব লগা হ’ল। নবেম্বৰৰ কোনোবা সন্ধিয়া এটাত ফোন কৰি ক’লে, : মনা কাই আপোনাক অহা মাহৰ সম্পাদক হিচাপে ভবা হৈছে। পাৰিব নাই? ৰিণ্টু দাই ফোন কৰিব মই জনাই থ’লোঁ। মোৰতো লাগিল লেঠা। আংবাং মানুহ গহীন গম্ভীৰ কাম বুলি ক’লেই পেটতে হাত ভৰি লুকাই। ভগৱান কা দিয়া হুৱা চবকুচ হে মেৰে পাচ পৰ,

২০১৮ চনৰ জানুৱাৰী মাহৰ কথা। কেনেকৈ ফটাঢোল নামৰ হাস্য ব্যংগ গোটটিত সোমাই পৰিলোঁ নাজানো। কিন্তু জীৱনৰ আটাইতকৈ সুমধুৰ সময়খিনি গোটটোত সোমায়ে আৰম্ভ হ’ল। হাস্য ব্যংগাত্মক সাহিত্যৰ প্ৰতি মোৰ বহুদিনীয়া দুৰ্বলতা। কাজেই সামাজিক গোটটোত উচ্চ মানৰ হাস্যৰসিক লিখনি, ব্যংগাত্মক লিখনিৰ পয়োভৰ দেখি আকৰ্ষণটো আসক্তিলৈ ৰূপান্তৰিত হ’ল। লাহে লাহে ময়ো গোটত দুই এটা লেখা দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলোঁ। ই-আলোচনীখন পঢ়িবলৈ লৈছিলোঁ ফটাঢোলৰে কুইজ শিতানটোত অংশগ্ৰহণ কৰিবলৈ। প্ৰথম বাৰ পঢ়িয়েই ভাল লাগিল, যথেষ্ট উন্নত মানদণ্ডৰ আছিল আলোচনীখন। লাহে লাহে ময়ো আলোচনীলৈ লেখা পঠিয়াবলৈ ল’লোঁ।

চুম্বকে লোহাক টনাৰ দৰে, আচলতে ফোনত থকা ফেচবুক এপটোৱে টানি থাকে মোৰ মনটোক। ব্যস্ততা যিমানেই নহওক ফেচবুকৰ নটিফিকেশ্ব্যনৰ ’ট্ৰিং ট্ৰিং’ শব্দটো শুনাৰ লগে লগে তাক একোলা লৈ ল’বই লাগিব। মানে ফোন নহয় যেন দেহলাওহে। তেনেকৈয়ে এদিন সন্ধিয়া সময়ত ফোনটো কাষতে শুৱাই ময়ো শুই আছোঁ। তেনেতে মেচেঞ্জাৰত মেচেজ অহা শব্দই মোৰ ঘুমটি ভাঙিলে। ফোনটো লৈ চাই দেখোঁ আমাৰ হেড এডমিন হেমন্ত কাকতিদাৰ মেচেজ “ৰিমঝিম, কথা এটা পাতিব লগা আছিল, মানে আমাৰ আলোচনীখনৰ সম্পাদকৰ দায়িত্বৰ কাৰণে…।” বুকুখন চিৰিঙকৈ মাৰিলে মোৰ। ফটা-ঢোল গোটত

টুটুটুটু টুটুটুটু টুংটুংটং…… শুনাৰ লগে লগেই মূৰটো গৰম হৈ যোৱা শব্দটো বাজি উঠাৰ দহ চেকেণ্ডমানৰ পিছত চৰম বিতৃষ্ণাৰে ফোনটোলৈ চালোঁ৷ সঞ্জীৱ কলিং ….. সঞ্জীৱ মানে আমাৰ সঞ্জীৱ ভট্টাচাৰ্য্য৷ টুটুটুটু টুটুটুটু টুংটুংটুং…… সঞ্জীৱ নামটো দেখাৰ লগে লগেই বিৰক্তিকৰ শব্দটোও মোৰ কাৰণে মধুৰ সংগীতলৈ ৰূপান্তৰিত হৈ গ’ল৷ সন্ধিয়াৰ সময়ত সঞ্জীৱৰ ফোন পালেই মনটো ভাল লাগি যায়৷ কিবা এক সন্মোহিনী গুণ আছে ল’ৰাটোৰ৷ টুটু…. “সঞ্জীৱ কোৱা!” “অলকেশদা, ক’ত আছে? ৰিণ্টুদা গুৱাহাটীলৈ আহিছে৷ তেওঁ সন্ধিয়া ছয় বজাত মোক হোটেল অম্বৰীশলৈ মাতিছে৷ লগতে আপোনাকো লৈ

২০১৭ ৰ মে’ জুন মাহৰ কোনোবা এটা সন্ধিয়া৷ আমাৰ হাস্য-ব্যংগ আলোচনী ফটাঢোলৰ জন্ম লগ্নৰ আগৰ সময়খিনি৷ এতিয়াও পাহৰিব পৰা নাই৷ অৱশেষত সেই মধুৰতম ক্ষনটো আহিছিল যিদিনা ফটাঢোল নামৰ হাস্য-ব্যংগ গোটটোৰ প্ৰশাসক সকলে মিলি অনলাইন মেগাজিন এখন উলিয়াবলৈ ডমেইন আৰু হোষ্টিং কিনি ৱৰ্ডপ্ৰেছত গোটৰ পৰা বছা বছা লিখা সমূহ তুলি দি আলোচনীখনৰ জন্ম দিছিল৷ সৌভাগ্যক্ৰমে প্ৰথম সম্পাদক জনো মোকেই ৰাইজে নিৰ্বাচিত কৰিছিল, যদিও আমি প্ৰথম সংখ্যাটো সম্পাদনা কৰিবলৈ অভিজ্ঞ হিচাবে ভাতৃপ্ৰতিম অভিজিত কলিতাক বিছাৰিছিলোঁ৷ অভিজিতৰ ব্যস্ততাৰ অজুহাতত ৰাইজে এই অধমকেই হেঁচা

শিৱসাগৰত অনুষ্ঠিত হোৱা “ফটা ঢোল বহাগী প্ৰীতিমেলত” ৰিণ্টুমনি দত্ত দাক লগ পাইছিলোঁ ৷ তেওঁ মোৰ স’তে চিনাকি হৈ কথা প্ৰসংগত ক’লে — “আমাৰ আলোচনীখনৰ সম্পাদনাৰ দায়িত্ব এবাৰ ল’ব লাগিব দেই ৷” “ফটা ঢোল”ৰ দৰে এখন উচ্চমানৰ  অসমীয়া হাস্য-ব্যংগ ই-আলোচনীৰ  দায়িত্ব লোৱাটো এই অভাজনীৰ বাবে বৰ ডাঙৰ কথা ৷ সেয়ে ভয় লাগিল অলপ ৷ ভাবিলোঁ– “ৰিণ্টুমনি দাই কথাখিনি যেন ইমানতে পাহৰি যায় আৰু কস্মিনকালেও মোক যেন এই কথা নুসোধে ৷ “পিচে ভবা কথা নহয় সিদ্ধি বাটত আছে কণা বিধি ৷ দাদাই

বছৰেকৰ বিহুটি বুলি জোনবিৰি, মুগাৰ সাজেৰে ৰং-ৰহইচ অকণ কৰোঁ বুলি লৈছিলোহে মাথোঁ, পদূলিত দেখোঁ স্বৰ্গদেওৰ কটকী হাজিৰ! মখমলী ফুলাম পত্ৰ দি ক’লে, বোলে, “ৰজাঘৰে মনত পেলাইছে”। হাঁহিৰ ৰাজ্যৰ ৰজাৰ পত্ৰ। নিজকে কিবা ৰজাৰ পাটমাদৈগৰাকীৰ দৰে লাগিল। নালাগিবইবা কিয়?  ৰঙেৰে ভৰা বসন্তোৎসৱত খোদ স্বৰ্গদেৱে মনত পেলাই কটকীৰ হাতত মখমলী পত্ৰ পঠিয়াইছে, গতিকে বিহুটি চাবলৈ চেনাইধনলৈ ৰ’বলৈকে নহ’ল। পোনচাটেই ৰজাৰ কাৰেং পালোহি। ৰজাঘৰে কিন্তু হুকুমহে দিলে, বোলে, “এইবাৰৰ ৰংবোৰ বুটলাৰ দায়িত্ব তোমাৰ”।এনেয়েও ৰঙতে বুৰি থাকোঁ, পিচে ৰজাঘৰীয়া ৰং বুটলা জানো সহজ?  পচন্দ