২০১৭ ৰ মে’ জুন মাহৰ কোনোবা এটা সন্ধিয়া৷ আমাৰ হাস্য-ব্যংগ আলোচনী ফটাঢোলৰ জন্ম লগ্নৰ আগৰ সময়খিনি৷ এতিয়াও পাহৰিব পৰা নাই৷ অৱশেষত সেই মধুৰতম ক্ষনটো আহিছিল যিদিনা ফটাঢোল নামৰ হাস্য-ব্যংগ গোটটোৰ প্ৰশাসক সকলে মিলি অনলাইন মেগাজিন এখন উলিয়াবলৈ ডমেইন আৰু হোষ্টিং কিনি ৱৰ্ডপ্ৰেছত গোটৰ পৰা বছা বছা লিখা সমূহ তুলি দি আলোচনীখনৰ জন্ম দিছিল৷ সৌভাগ্যক্ৰমে প্ৰথম সম্পাদক জনো মোকেই ৰাইজে নিৰ্বাচিত কৰিছিল, যদিও আমি প্ৰথম সংখ্যাটো সম্পাদনা কৰিবলৈ অভিজ্ঞ হিচাবে ভাতৃপ্ৰতিম অভিজিত কলিতাক বিছাৰিছিলোঁ৷ অভিজিতৰ ব্যস্ততাৰ অজুহাতত ৰাইজে এই অধমকেই হেঁচা

শিৱসাগৰত অনুষ্ঠিত হোৱা “ফটা ঢোল বহাগী প্ৰীতিমেলত” ৰিণ্টুমনি দত্ত দাক লগ পাইছিলোঁ ৷ তেওঁ মোৰ স’তে চিনাকি হৈ কথা প্ৰসংগত ক’লে — “আমাৰ আলোচনীখনৰ সম্পাদনাৰ দায়িত্ব এবাৰ ল’ব লাগিব দেই ৷” “ফটা ঢোল”ৰ দৰে এখন উচ্চমানৰ  অসমীয়া হাস্য-ব্যংগ ই-আলোচনীৰ  দায়িত্ব লোৱাটো এই অভাজনীৰ বাবে বৰ ডাঙৰ কথা ৷ সেয়ে ভয় লাগিল অলপ ৷ ভাবিলোঁ– “ৰিণ্টুমনি দাই কথাখিনি যেন ইমানতে পাহৰি যায় আৰু কস্মিনকালেও মোক যেন এই কথা নুসোধে ৷ “পিচে ভবা কথা নহয় সিদ্ধি বাটত আছে কণা বিধি ৷ দাদাই

বছৰেকৰ বিহুটি বুলি জোনবিৰি, মুগাৰ সাজেৰে ৰং-ৰহইচ অকণ কৰোঁ বুলি লৈছিলোহে মাথোঁ, পদূলিত দেখোঁ স্বৰ্গদেওৰ কটকী হাজিৰ! মখমলী ফুলাম পত্ৰ দি ক’লে, বোলে, “ৰজাঘৰে মনত পেলাইছে”। হাঁহিৰ ৰাজ্যৰ ৰজাৰ পত্ৰ। নিজকে কিবা ৰজাৰ পাটমাদৈগৰাকীৰ দৰে লাগিল। নালাগিবইবা কিয়?  ৰঙেৰে ভৰা বসন্তোৎসৱত খোদ স্বৰ্গদেৱে মনত পেলাই কটকীৰ হাতত মখমলী পত্ৰ পঠিয়াইছে, গতিকে বিহুটি চাবলৈ চেনাইধনলৈ ৰ’বলৈকে নহ’ল। পোনচাটেই ৰজাৰ কাৰেং পালোহি। ৰজাঘৰে কিন্তু হুকুমহে দিলে, বোলে, “এইবাৰৰ ৰংবোৰ বুটলাৰ দায়িত্ব তোমাৰ”।এনেয়েও ৰঙতে বুৰি থাকোঁ, পিচে ৰজাঘৰীয়া ৰং বুটলা জানো সহজ?  পচন্দ

চোৰ-পুলিচৰ খেলখন আৰম্ভ হৈছিল যোৱা বছৰৰ শেষৰফালে৷ নিঃকিন চোৰৰ ভাৱত আছিল এই অধম আৰু সুদক্ষ পুলিচৰ ভাৱত আছিল তিতাবৰৰ বিজয় মহন্ত৷ কিহৰ ওপৰত ভিত্তি কৰি বিজয় মহন্তই মোক ‘ফটাঢোল’ কাৰাগাৰৰ এটা অবিচ্ছেদ্য কক্ষ ‘সম্পাদনা’ত সুমুৱাবলৈ ভীষ্মপ্ৰতিজ্ঞা লৈছিল,তাৰ আঁতি-গুৰি মই,এইমুহূৰ্তলৈকে পোৱা নাই৷ কাৰণ মই কাৰোৰে জগৰ লগোৱা নাই৷ অপৰাধ দূৰৰে কথা৷ সেয়ে পলাই ফুৰিছিলোঁ৷ মাজতে এমাহমান পুলিচৰ দেখা-সাক্ষাৎ নাই৷ ময়ো ভালেই পালোঁ৷ মনৰ পৰা ভয়ৰ ভাৱ আঁতৰিল৷ পিছে ‘ৰক্ষা! বাচিলোঁ’ বুলি স্বস্তিৰ নিশ্বাসটো এৰিবলৈ নৌপাওঁতেই,তেৰা আকৌ হাজিৰ হ’লহিয়েই নহয়৷ নগাঁৱৰ হাৰ্ডৱেৰৰ

মাৰ্চ মাহৰ আৰম্ভণিতে ৰিণ্টুমনি দত্ত দাদাৰপৰা এটি বাৰ্তা আহিল, “ফটাঢোল আলোচনীৰ সম্পাদকৰ দায়িত্বভাৰ ল’ব লাগিব ভনী, সাজু হৈ থাকিবা।” প্রস্তাৱটি পোৱাৰ লগে লগে ভয় আৰু উৎকণ্ঠাৰ ভাৱে মনটো উগুল থুগুল লগালে। হওঁতে বৰ্ণাশুদ্ধিৰ কামত জন্মলগ্নৰেপৰা ফটাঢোলৰ সৈতে জড়িত হৈ আছিলো। কিন্তু কোনোবাদিনা যে আলোচনীখন সম্পাদনা কৰি উলিয়াব পাৰিম সেই কথা সপোনৰো অগোচৰ আছিল। নিজৰ সীমিত জ্ঞানৰ কথা ভাবি স্বাভাৱিকতে ইতঃস্ততঃবোধ কৰিলো। ৰিণ্টুমণি দত্ত দাদাই অভয় দিলে, “পাৰিবা, আমি সকলো লগত আছোঁ।” মোক এই গুৰুদায়িত্ব ল’ব পৰাকৈ উপযুক্ত বুলি ভবাৰ বাবে

ফেব্ৰুৱাৰী মাহৰ কোনোবা এটা সন্ধিয়া দেৱজিত শইকীয়া(দাদা)ৰ ফোন আহিল, “পৰিস্মীতা, কথা এটা আছে। মাৰ্চমাহৰ ‘ফটাঢোল’ আলোচনীখনৰ সম্পাদনাৰ দায়িত্ব তোমাক দিলোঁ‌।” কথাষাৰ শুনিয়ে কিছু সময় নিতাল মাৰিলো। “পৰিস্মীতা শুনিছানে? হেল্ল’…” আকৌ দেৱজিতদাৰ মাততহে সম্বিৎ ঘূৰাই পালোঁ‌। আচলতে কেনেদৰে কি প্ৰতিক্ৰিয়া প্ৰকাশ কৰিম, সেই মূহুৰ্তত মোৰ বাবে ই এক সম্পূৰ্ণ অজ্ঞাত বিষয় আছিল। প্ৰথম কথা, আলোচনী এখনৰ সম্পাদক হ’ব পৰা দক্ষতাই কওঁ‌ক বা যোগ্যতাই কওঁক, মোৰ যে নাই সেই সম্পৰ্কে মই নিশ্চিত। তাতে আকৌ ‘ই আলোচনী’। ই আলোচনী এখনৰ সম্পাদক হ’বলৈ হ’লে