“উস্‌ উস্‌ যোগেন বৰ ঠগ হ’লি দেই তই আজিকালি ৷” “কি হ’ল দাদা ?”যোগেনে ভয়ে ভয়ে শুধিলে ৷ “এনেকৈ গ্ৰাহকক ঠগন দিব নাপাই দেই ৷ভগৱানলৈতো অলপ ভয় কৰিবি ৷কালি তোৰ দোকানৰ পৰা নিয়া আলুৰ আধা গেলা ওলাল ৷” “আলু আপুনি নিজেই বাচি লৈছিলচোন দাদা ৷” যোগেনে সেমেনা সেমেনি কৰিলে ৷আলুখিনি ঘুৰাই দি পইচা লৈ মানুহজন ওলাই গ’ল ৷ দোকানত দাইল আৰু মিঠাতেল কিনিবলৈ সোমোৱা বিনোদে মানুহজনৰ ফালে চালে ৷হয় হয় এইজন মানুহেই তাক দেউতাকৰ পেঞ্চনৰ ফাইল এটা পাছ কৰি দিবলৈ

নৱম শ্ৰেণীত পঢ়ি থকা দিনৰ কথা৷ শিৱৰাত্ৰিৰ পাছদিনা গান গাই গাই স্কুললৈ বুলি ওলাইছোঁ৷ অলপ সোনকালেই ওলালো৷ কাৰণ শিৱৰাত্ৰিত কোনে কি কৰিলে আলোচনা হ’ব৷ চাইকেলখনৰ চকাকেইটা চেপেটা যেন দেখি পাম্প অকণ দি লওঁ বুলি গাঁৱৰে চাইকেল মিস্ত্ৰী বীৰেণ খুড়াৰ ঘৰতে সোমাই দিলো৷ খুড়াই ক’লে, “দুই মিনিট বহ৷ মই সাউতকৈ ধুপগছ জ্বলাই লওঁ৷“ তাকে শুনি খুড়ীয়ে ক’লে, “মজিয়ালৈকে আহ৷ চাহ এবাতি খাইয়ে যা৷ হৈয়ে আছে৷“ ময়ো ভালেই পালো৷ দল ঘাঁহ খোৱা ম’হৰ গাখীৰত কৰা চাহ৷ বৰ মজা লাগিল খাই৷ পাম্প দি

আবেলি বাৰাণ্ডাতে বহি আছিলো। ডিঙি মেলি মেলি ৰাস্তাৰ ফালে চাই আছিলো। কোনোবা এজনক পোৱা হ’লে। বহুদিন ভালদৰে কথা ক’ব পৰা নাই। কিমান কথাই যে মনত ঠাহ খাই আছে। কাৰোবাক ক’বৰ মন যায়। মনটো পাতলাবৰ মন যায়। চাহৰ কাপ দুটা লৈ কাষত শ্ৰীমতী। একাপ মোৰ ফালে আগবঢ়াই দি নিজেও একাপ লৈ কাষতে বহিল। মই বোলো- “হেৰা, আজি দেখোন তুমি মোৰ কাষত বহিলা? এনেয়ে দেখোন আঁ‌তৰি আঁ‌তৰি ফুৰা?” “ডিঙি মেলি মেলি কাক চাইছা?” “কোনোবা চিনাকি মানুহ আহে নেকি চাইছোঁ।” “সেইকাৰণেই মই বহিলো।

আৰু মই নিশ্চিত হ’লো যে এটা জনপ্ৰিয় গীতৰ পলিফ’নিক সুৰৰ মূৰ্চ্ছনা বৈ আহিছে নাতিদূৰত টেবুলৰ ওপৰত ৰখা মোৰ ম’বাইল ফোনৰ পৰা- এই বাজিছে, বন্ধ হৈছে, আকৌ বাজিছে, মুঠ কথাত এক এলাৰ্ট টোন অৰ্থাৎ মোক সকীয়াই দিয়া সংকেত যে কোনোবা শুভকাংক্ষীয়ে পঠিয়াইছে এছ এম এছ আৰু এতিয়া এই বিহুৰ বতৰত এছ এম এছ মানেই হ’ল শুভেচ্ছাৰ বাণী, ৰং ৰহইচৰ বতৰা, লগতে হ’ব পাৰে বিহুতলীৰ আজিৰ প্ৰগ্ৰামৰ চুটি খতিয়ান, ক’ত কেনেদৰে কোন কলা-কুশলীয়ে কি গান গাব, নাচিব…! আৰু মই এবাৰ জ্বলা এবাৰ

ছমাহ মানৰ আগৰ কথা। কিতাপ এখন প্ৰকাশ কৰি উলিয়াম বুলি যো-জা চলাইছিলোঁ। প্ৰায় ত্ৰিশটামান কবিতা গোট খাইছিলও। কিতাপখনৰ নামটো কি দিম ভাবি উলিয়াব নোৱাৰি বন্ধু এজনক ফোন কৰিছিলোঁ। -“শুনচোন, মই মানে নামটো ‘তোমাৰ হিয়াত মোৰেই ছবি’ ধৰণৰ নাম এটা ভাবি থৈছোঁ। চলিব নে?” সুধিছিলোঁ তাক। ‘খেকখেক’কৈ বহুদেৰি শব্দ এটা শুনি থাকিলোঁ। যেন বন্ধু নহয়, ক’ৰবাৰ পৰা মলুৱা এটাইহে ফোনটো ধৰি আছে, হাঁহি আছে। -“ঐ কি হ’ল? নাহাঁহিবি…” -“আজিকালি একো নচলে বন্ধু!” সি ক’লে। -“মানে?” -“মানে আকৌ কি! এই ‘হিয়া’, ‘প্ৰেম’,

পোন্ধৰ মিনিটমান হ’ল৷ মৰাৰ পিছত কাম বন বুলিবলৈ বিশেষ নাই৷ এনেয়ে ইফালে সিফালে ঘূৰি আছোঁ‌৷ সন্মুখৰ ঘড়ীটোত সময় চালোঁ, আঠটা বাজিছে৷ পঞ্জিকা হিচাপত আৰু দুঘন্টা আছে যমদুতক আত্মাটো হেণ্ডঅভাৰ কৰিবলৈ৷ মই সম্পূৰ্ণ সাঁজু হৈ আছোঁ‌,যমদূতৰহে তেতিয়াৰপৰা একো খা খবৰ নাই৷ বৈদ্য কামোৰ খাইছোঁ‌৷ আটাইতকৈ ডাঙৰ ভেজালটো হৈছে যে মৰাৰ পিছত ফ্ৰি জিঅ’ চিমখনে কাম কৰা নাই৷ এনেই এইখিনিত এয়াৰটেলৰ নেটৱৰ্ক বেয়া নহয়৷ পিছে সেইখন ৰিচাৰ্জ কৰা বাদেই দিলোঁ নহয়, কাম কৰিলেহেঁতেন যদিও এতিয়া জনাৰ একো উপায়েই নাই৷ এতিয়া যমদূত নহালৈ

____________________________________________________________________________________________________________________________  “অলপ হাঁহি অলপ অশ্ৰু অলপ নুবুজা ডাৱৰ এয়ে পৃথিৱীৰ সেউজী দূবৰি যাউতিযুগীয়া সাঁথৰ “                        – নিৰ্মলপ্ৰভা বৰদলৈ সঁচাকৈয়ে, মানুহৰ জীৱনটো সুখ-দুখ, হাঁহি কান্দোনেৰে সমৃদ্ধ এক অবুজ সাঁথৰ৷ তথাপি প্ৰতিজন মানুহেই জীৱনত সুখী হ’বলৈ বিচাৰে আৰু এই ’সুখ’ মানুহৰ মনৰ এক অধিৱস্থা৷ সংগ্ৰাম অবিহনে কাহানিও প্ৰকৃতিত এটা সাধাৰণ বেক্টেৰিয়াও জীয়াই থাকিব নোৱাৰে৷ সংগ্ৰামৰ মাজেদিয়েই ঠন ধৰি ডাল পাত মেলি ডাঙৰ হোৱা বট-বৃক্ষজোপাকহে প্ৰকৃতিয়ে নিৰ্বাচন কৰে৷ কাঁইটৰ মাজতেই গোলাপৰ কলিটো

উত্ৰাৱল হৈ জপিয়াই ফুৰিছে খহুৱা ভেকুলী৷ কি হ’ল ভেকুলী তোৰ? তোৰ বিয়া পাতিবলৈ গঞাই তোক বিচাৰি ফুৰিছে৷ অ’ সেয়েহে ফুৰিছো লৱৰি৷ ৰ’দৰ পোৰণি, পিঠিৰ খহুত উঠিছে ৷ বিয়াৰ পীৰাত যদিহে উঠে ছট্ ফটনি, নালাগিবনে বাৰু শীতল পানীৰ জুৰণি? খাল-বিলত পিণ্ডত দিবলৈকে এটুপি পানী নাই, পিঠিৰ পোৰণিত দিবলৈনো থাকে ক’ত? গঞাই বিচাৰিছে তোৰ বিয়া পাতি আনিব পানী, তইহে খাল-বিলত পানী বিচাৰি খাইছ হাবাথুৰি৷ লুকাই থকা মেঘে শুনিলে কিজানি, মাৰিলে হাঁহিৰ গিৰ্জনি৷ বৰষুণ নামিল ধাৰাসাৰ, গঞাই ভাবিলে, আশীৰ্বাদ ভেকুলীৰ বিয়াৰ৷ বৰষুণ নাথামে৷