বালিকা- আপেল দা,আপুনি ইমান বয়সলৈকে বিয়া নাপাতিলে কিয়? আপেল- কি জানা,মই মোৰ কাৰণে সঠিক মানুহ এজনী লগ নেপালো।আই থিংক মই মোৰ কাৰণে পাৰফেক্ট মানুহ এজনীৰ সন্ধানত আছোঁ‌। বালিকা-হৈছে আৰু।এনেকৈ থাকোতে বিয়াৰ বয়স পাৰেই হ’লহি ।আপুনি ইমান বয়সলৈকে এজনীও ভাল ছোৱালী লগ নেপালেনে? আপেল-পাইছিলোঁ‌।বৰ ধুনীয়া আছিল।দেখিবলৈ ধুনীয়া,আচাৰ ব্যৱহাৰ সুন্দৰ, ঘৰখনো বৰ ভাল আছিল। বালিকা- তেতিয়া হ’লে বিয়া নাপাতিলে কিয়? আপেল-নহয় অ’।তায়ো মানে এটা পাৰফেক্ট ল’ৰা বিচাৰি আছিল যে। সেইকাৰণেই….. (2) দিগন্ত দা- আইজনী, তুমি ডাঙৰ হৈ কি হ’বা? কস্তুৰী- দিতা, মই

ছোৱালীবিলাকে নামৰ আগত যে মিছটো লগায়, সেইটো কিন্তু কম বাহাদুৰীৰ বস্তু নহয় দেই৷ কিছুমান ঠাইত বৰকৈ নকয় এইভাগ শব্দ৷ গতিকে কোনোবাই কোৱা শুনিলে মানুহে অলপ আচহুৱা যেন পায়৷ গতিকে মিছটো বেলেগ কিবা হৈ পৰাৰো সম্ভাৱনা নথকা নহয়৷ সঁচা ঘটনা এটা৷ এবাৰ আমাৰ ঘৰলৈ মামাৰ ঘৰৰ ওচৰৰ ল’ৰা এজন আহিছিল৷ কাষৰ ঘৰলৈ ফুৰাবলৈ লৈ গৈছিলোঁ৷ মানুহঘৰত দুজনী ছোৱালী আছিল৷ কথা-বতৰা হ’ল ঘৰৰ মানুহৰ লগত৷ ডাঙৰ ছোৱালীজনী ওলালহি আলহীৰ আগত৷ ল’ৰাজনে ছোৱালীজনীক সুধিলে, ” তোমাৰ নামটো কি?” “মিছ টুমণি দত্ত” – ছোৱালীজনীয়ে

“তই তাইক মনৰ কথা খুলি কোৱা হ’লে তাইৰ কোলাত থকা মৰম লগা কেঁচুৱাটোৰ বাপেক তই হ’লিহেঁতেন৷” চিগাৰেটডালত প্ৰয়োজনতকৈ বেছি জোৰে হোপাটো মাৰি জয়ন্তই ভোৰভোৰালে৷ ভালপোৱাৰ নীলা চাদৰখন লেটিয়াই লোৱা সীমান্তই মিচিকিয়াই হাঁহি জয়ন্তলৈ চালে৷ “তাই যে সুখী সেই সুখতে ময়ো সুখী৷ মোৰ ওচৰত থাকি তাই দুখ পালে মই জানো সুখত থাকিব পাৰিলোহেঁতেন?” *****  

বৰষুণ যে নেৰাই হ’ল। মানে হুৰ হুৰ হুৰ হুৰ…চিপ চিপ চিপ চিপ…বিভিন্ন আকাৰৰ বৰষুণ। কিমান দিন যে হ’ল বৰষুণ নেৰা। পাহৰিয়েই থাকিলো কেতিয়ানো বৰষুণ আৰম্ভ হৈছিল… আমাৰ নগৰখনত যেনিবা ঈশ্বৰৰ কৃপাত বানপানী নহয়। জাবৰ জোঠৰে নলা জাম কৰি কৃত্ৰিম বানপানী হয়। কোনোবা কোনোবা ৰাস্তাত। বানপানী নিজ চকুৰে দেখা নাই কাৰণে ইয়াৰ আচল ভয়াবহতা অনুভৱ কৰিব নোৱাৰো। কিন্তু তথাপিও টিভিত দেখি,বাতৰি কাকতত পঢ়ি সেই ভয়াবহতাৰ মাজত সোমায়ো পৰো। অসহায় মানুহবোৰ দেখিলে কিবা এটা পাৰিলে সহায়ো কৰিবৰ মন যায়…। টিভিটো অফ কৰি

অলপ বুজা হোৱাৰে পৰাই মই বৰ অশান্তিত দিন কটাইছো। ঠিক কি ধৰণৰ অশান্তি মই নিজেই বুজি নাপাওঁ। মাজে মাজে অশান্তিৰ উৎসটোনো কি তাকে অনুধাৱন কৰিবলৈ চেষ্টা কৰোঁ। প্ৰথমতে কথাটো শৰীৰৰ ভিতৰত যেন লাগিছিল। যেন ডিঙিটোত কিবা এটাই সোপা মাৰি ধৰিছে। যেন ডিঙিটোত বৰালী মাছৰ কাঁইট এডালহে লাগিছে। খেপিয়াই চাওঁ, কিন্তু বাহিৰৰ পৰা একো গম ধৰিব নোৱাৰোঁ, টৰ্ছ মাৰি চালেও একো নেদেখো। লাহে লাহে ভয় লাগিবলৈ ধৰিলে। কথাটো ভয়ে ভয়ে মাকে ক’লো। মায়ে মোক শুকান ভাত খোৱাৰ বুদ্ধি দিলে। খালো। কামত

মি:বিনৰ নাম নুশুনা লোক নিশ্চয় কম ওলাব৷ কণ কণ শিশুহঁতৰ পৰা আৰাম্ভ কৰি জ্যেষ্ঠলোক সকলৈকে অগণন জনে মি:বিনৰ কমিক চিনেমাবোৰ চাই আমোদ পায়৷ আজিৰ তাৰিখত মি:বিন এক বিখ্যাত আৰু জনপ্ৰিয় নাম৷ মই নিজেও মি:বিনৰ চিনেমা চাই আমোদ পাওঁ৷ মি:বিন নামেৰে খ্যাত ৰোৱান এটকিনছন এগৰাকী কেম্ব্ৰিজৰ পৰা উত্তীৰ্ণ অভিযন্তা৷ তেওঁৰ অসাধাৰণ অভিনয়, দক্ষতা আৰু প্ৰায় একক উপস্থাপন শৈলীৰ জবাব নাই৷ মাজে মাজে ভাবো ছাৰ্লি চ্যেপলিনৰ পিছত ৰোৱান এটকিনচনেই হয়তো এনে এজন কমিক নায়ক যিয়ে সমগ্ৰ বিশ্ববাসীৰ মাজত হিমালয় সদৃশ জনপ্ৰিয়াতা লাভ

এই কাহিনীটো এনে বিচিত্ৰ যে ইয়াৰ লগত কেইবাটাও বছৰ পাৰ হৈ গুচি গ’ল। প্ৰতি বছৰেই ভাবো, লিখি পেলাওঁ। পিচুৱাই থকাটো মুঠেও ভাল কথা হোৱা নাই। পিচে ঠিক লিখিম বুলি লওঁহে, আকৌ কিবা এটা অঘটন ঘটে। কাহিনীটো আকৌ সলনি হৈ যায়। এইবাৰ কিন্তু শেনৰ এজাত। একদম খাটাংকৈ সিদ্ধান্ত লৈছোঁ, লিখিমেই। ইমানতে যদি লিখি নেপেলাওঁ, কোনোবা দিনা ঘপহকৈ চকু দুটা মুদ খাই গ’লে ইও লগতে যাব। কাহিনীৰ আৰম্ভণি ঠিক কেতিয়া হৈছিল বছৰটো সঠিককৈ মনত পেলাব পৰা নাই। পিচে এটা কথা খাটাং যে

(১) শৈশৱৰ কিছুমান ঘটনাই আজিও নি:সংগ সময়ত হঁহুৱাই। তাৰে গোটাছেৰেক মগজুৰ পৰা বাহিৰলৈ আনি লিপিবদ্ধ কৰিবলৈ আমাৰ এক হাবিয়াস বহুদিনৰ। তাৰেই প্ৰথম প্ৰচেষ্টা হিচাবে এইবেলি সেই দিনৰ দুটা ঘটনা আগবঢ়ালো। ৰাইজে আদৰিলে ভৱিষ্যতে আৰু আগবঢ়াবলৈ উৎসাহ পাম। শৈশৱ সোঁৱৰণ মানে আচলতে নিঃসংগ সময়ৰ আটাইতকৈ শ্ৰেষ্ঠ সংগী। বাৰু, পঢ়কচোন! বহুতেই মোৰ এই ঘটনাটো জানে। তৃতীয় নে চতুৰ্থমানত দে’তাই হেলিকপ্তাৰ এখন আনি দিছিল। সৰু। চাবি পকোৱা। অনাৰ দিনাই ৰাতি সেইখন মাটিত চলাই মেলি এবাৰত চাবিটো পকাই মূৰত লগাই দিলো। মোৰ চুলিবোৰ ভালুকৰ

আজিকালি য’তে ততে বিউটি পাৰ্লাৰ৷ এযুগ আগলৈ বিউটি পাৰ্লাৰসমূহত মহিলাসকলৰহে একছত্ৰী ৰাজত্ব চলিছিল৷ আমাৰ দৰে নিমাখিত পুৰুষসকলৰ বাবে চ’কত অহৰ্নিশে ধেপধেপীয়া মাতৰ ৰেডিঅ’ এটাত ‘বিবিধ ভাৰতী’ বাজি থকা বিহাৰী ৰামপ্ৰসাদৰ বোম্বে চেলুনৰ শৰণাপন্ন হোৱাৰ বাদে আন একো গত্যন্তৰ নাছিল৷ দেৱালত শ্ৰীদেৱী-অমিতাভৰ পোষ্টাৰ, প্ৰকাণ্ড আইনাখনৰ তলত থকা এবেগেতমান বহল কাঠ এচটাত দাঁত ভগা ফণি, কেঁচি, খুৰ, বাটি এটাত চাবোন পানীত জুবুৰিয়াই থোৱা মটীয়া ৰঙৰ বুৰুজ এডাল আৰু একাষত খৈনীৰ টেমাটো৷ ৰামপ্ৰসাদৰ বোম্বে চেলুনৰ সম্পত্তি বুলিবলৈ সেয়াই আছিল৷ পিছে আজি কালি সেই