গুৱাহাটীৰ পাণবজাৰস্থিত মহেন্দ্ৰ মোহন চৌধুৰী চিকিৎসালয়ৰ আন এটি জনপ্ৰিয় নাম হ’ল এম এম চি হস্পিতাল৷ চৰকাৰী চাকৰিৰ প্ৰথম কৰ্মজীৱন মোৰ আৰম্ভ হৈছিল এই এম এম চি হস্পিতালতেই৷ পোনতে তদানীন্তন মুখ্যমন্ত্ৰী হিতেশ্বৰ শইকীয়াৰ অনুমোদন ক্ৰমে, পিছত এপিএচচিৰ সাক্ষাৎকাৰ দি, চাকৰি নিয়মীয়াকৰণ হয়৷ তাত কাম কৰি ভাল লাগিব ধৰিলে৷ মানুহৰ মাজত কম সময়তে মোৰ কথা প্ৰচাৰিত হ’ল- মেডিচিনৰ এজন ভাল ডাক্তৰ আহিছে বুলি৷ ফলত বহিৰ্বিভাগত সময় শেষ হোৱাৰ পিছতো কাকো নিৰাশ নকৰি মই ৰোগী চাই গৈছিলোঁ৷ এদিনৰ আমোদজনক কথা এটি মই পাহৰা

বিয়া বুলি ক’লে গা সাতখন-আঠখন লাগে৷ ভাইটি আৰু মোৰ সবাতোকৈ প্ৰিয় মাংসৰ মলমলীয়া গোন্ধ আৰু খাই উঠাৰ পিছত বিবাহপ্ৰাৰ্থীয়ে বটাত যছা গুৱামুৰিৰ সতেজ ছবিখন মনত ভাঁহি উঠে৷ বিয়ালৈ সচৰাচৰ আমি মাৰ লগত নাইবা দেউতাৰ লগত নাইবা মা, দেউতা দুয়োৰে লগত যাওঁ৷ কিন্তু সিদিনা মাৰ জ্বৰ আৰু দেউতাৰ ডিছেণ্ট্ৰি৷ আনফালে বিয়াখনলৈ নগ’লে নহয়৷ ভাইটি আৰু মই দেউতাক বিয়ালৈ যাবলৈ বাৰে বাৰে তাগিদা দি আছোঁ৷ কি কৰোঁ কি নকৰোঁ ভাবি দেউতাই শেষত সিদ্ধান্ত দিলে যে বিয়ালৈ ভাইটি আৰু মই যাব লাগিব…৷  ভাইটি

“ইঞ্জিনৰ গতি” এইখন ‘স্পুটনিক’ৰ যুগৰ গাড়ী৷ ঘণ্টাত ১৩০০ মাইল যাব পৰা যান-বাহন ওলোৱাৰ দিনত আমাৰ গাড়ী ঘণ্টাত ওঠৰ মাইল যায়৷ এইটো চৰকাৰে বান্ধি দিয়া নিৰিখ৷ কিন্তু ঘণ্টাত ওঠৰ মাইল চলিলেই গাড়ী বেয়া হ’ব নোৱাৰে৷ কাছ আৰু শহাৰ প্ৰতিযোগিতাৰ কথাটো মনত পৰা নাই নে? পিচে এটা কথা, – ঘণ্টাত ওঠৰ মাইল যোৱাৰ এটা কাহিনী আছে৷ এইখন গাড়ীত চলা ইঞ্জিন কেইটা হেনো ‘বৰতি’ চাহাবৰ দিনৰে৷ কোনো কোনোৱে কয় – ‘ইঞ্জিন কেইটাই হেনো মহাৰাণীৰ দিনতো একঠা চাউল খাবলৈ পাইছিল৷ তেতিয়াৰ দিনত হেনো ইঞ্জিন

শ্ৰী মতীৰ সম্বন্ধীয় মানুহ এঘৰত ফুৰিবলৈ গ’লো৷ শ্ৰী মতীক সুধি গম পালোঁ ঘৰখনৰ মেইন মানুহজন মানে আমাৰ এওঁৰ সম্বন্ধীয় ভিনিয়েকজন বোলে ৰাজনীতিৰ মানুহ৷ দুই তিনিবাৰ গাঁও পঞ্চায়তৰো কিবাকিবি আছিল বোলে৷ ৰাজনীতিৰ মানুহ যেতিয়া, কথা বতৰাবোৰো চাগে তেনেকুৱাই হ’ব৷ মইনো কি ৰাজনীতিৰ কথা পাতিম! তথাপি ঘৰতেই হ’মৱৰ্ক এটা কৰি লৈছো৷ : হেইৰা, এইকেইদিনত কোনোবাই দল সলাইছে নেকি হে? আৰু তেওঁ কোনটো দলৰ বা! : সেই মই সেইবোৰ গম নাপাওঁ দেই৷ —-শ্ৰী মতীয়ে ভেকাহি মাৰি উঠিল৷ : আপুনি নাজানে যদি মনে মনে

মতিৰ মনটো কেইদিনমানৰপৰা বেয়া। মাজে মাজে কথাটো মনত পৰিলেই তাৰ টিঙিচকৈ খংটো উঠে। অলপ দেৰিৰ আগতে কিন্তু তাৰ মনটো ভাল লাগিছিল। এতিয়া আকৌ বেয়া। কোন হাৰামীয়ে তাক ঠগন দিলে বাৰু! চাল্লা বজ্জাত চব! কেইদিনমানৰ আগতে সি সন্ধিয়া বজাৰলৈ গৈছিল। চালানী মাছ এপোৱা, মচুৰ ডাইল আৰু মগু ডাইল মিলাই এপোৱা, আলু কেইটামান, পিয়াঁজ দুটা, পাচলি দুটামান লৈ সি শংকৰৰ পাণ ঘূমটিৰপৰা বিড়ি এমুঠা ল’লে। মানিবেগটোৰপৰা সি বিশটকীয়া এখন উলিয়াই শংকৰৰ হাতত দিলে। সি হিচাপত দহ টকা ঘূৰাই পাব। শংকৰে নোটখন তাৰ

ৰসেশ্বৰ হাজৰিকাই দুপৰীয়া ভাত খাই আগফালৰ চকীখনতে বহি মূৰটো বেৰত‍ে ভেঁজা দি অকণমান জিৰণি লৈছে ৷ তেওঁ আটোমটোকাৰিকৈ গঢ়ি তোলা আগফালৰ বাৰীখন এবাৰ ফেদুৱাহঁতৰ  বাঘৰ আগতেল খোৱা গৰু দুটাই মোহাৰি পেলোৱাৰ দিনাৰ পৰাই দুপৰীয়াৰ ভাত সাঁজ খাই এনেকৈয়ে এঘূমতি মৰাৰ অভ্যাস ৷ দূৰৈৰ পৰা ভাঁহি আহিছে মাইক লগাই ভাগৱত পাঠ কৰাৰ শব্দ ৷ হাজৰিকাহঁতৰ ঘৰৰ আগফাল আৰু পাছৰ গাঁওদুখনত ভাগৱত পাঠ চলিছে ৷ প্ৰতিখন গাঁৱতে আক দুটা নামঘৰ– মানে এতিয়ালৈকে চাৰিবাৰ অখণ্ড পাঠ হ’লেই ৷ টোপনিৰ জালতে ৰসেশ্বৰৰ মূৰটো মাজে-সময়ে

আজি কেইবছৰমান আগতে গুৱাহাটীৰ নবীন বৰদলৈ হলৰ চোতালত অনুষ্ঠিত বেজবৰুৱা স্মৃতিসভা এখনত থিয় হৈ,অসমীয়া সাহিত্যৰ কৃতবিদ্য অধ্যাপক এজনে ঘোষণা কৰিছিল যে,আজিলৈকে অসমীয়া সাহিত্যত বেজবৰুৱা যুগেই চলি আছে৷”বেজবৰুৱা যুগ এতিয়াও শেষ হোৱা নাই”:এই কথা কোৱাৰ অৰ্থ এয়েই যে,এতিয়ালৈকে অসমীয়া সাহিত্যত সামন্ত-যুগীয় মনোভাৱ অতীতৰ প্ৰতি নিৰ্বিচাৰ অন্ধ মোহ আৰু ঠেক জাতীয়তাবাদৰ শেষ হোৱা নাই৷তাৰ অৰ্থ এয়েই যে অসমীয়া সাহিত্য এটা মৰা সুঁতিত পৰিণত হৈছে;যোৱা প্ৰায় একুৰি বছৰৰ বিশ্ব-ৰাজনীতিত উখল-মাখল লগোৱা বিৰাট অভিজ্ঞতাবোৰ,দ্বিতীয় বিশ্বযুদ্ধ,এচিয়া-আফ্ৰিকাত ঔপনিবেশিকতাৰ অৱসান,নতুন নতুন ৰাষ্ট্ৰীয় অভিব্যক্তি আৰু মানুহৰ চিন্তাক ন

কলেজত ভৰি দিছো মাত্ৰ৷ ৰেগিং পিৰিয়ড চলি আছে৷ প্ৰতিজনীকে থপিয়াই থপিয়াই লগৰ ল’ৰাকেইটাৰ লগত এটা এটাকৈ জোৰা দিয়াৰ পাছত বাকী ৰৈছোগৈ মই৷ কণাৰ বাবেও হেনো কাণী থাকে৷ মোৰ বাবেনো নাথাকিবনে? পিছে মোৰ সেই গহীন মুখখন যে, সতকাই ওচৰ আহিবলৈ হেনো সৱে ভয় খায়৷ সিদিনা নবাগতা সভা৷ আমি নবাগতসকল সিদিনাৰে পৰা জ্যেষ্ঠসকলৰ শাসনৰ পৰা মুকলি হ’ম বুলি ফূৰ্তিত তত নাই৷ লচপচকৈ সাজি-কাচি কলেজলৈ গৈছো, কোনোবাই গান গাইছে, নাচিছে, হাঁহিছে, ফূৰ্তি কৰিছে৷ সন্ধ্যা সময়ত জাকৰ মাজত খিলখিলকৈ হাঁহি হাঁহি ৰাস্তা আৱৰি কলেজৰ

আলিবাটৰ কাষৰ বেৰাখন পচিছে দেখি নাৰায়ণে পদূলিৰপৰাই গোটেই বেৰাখন এৰুৱাই পেলালে। জাতি বাঁহ কেইডালিমান কাটি প্ৰথমতে মাজ অংশৰপৰা গুৰিলৈকে জেওৰাৰ খুটিকেইটা কাটিলে। আগৰচোৱাৰপৰা কামি চাৰিডালিমান ফালিছিলহে, সেই সময়তে আহিল পেহী। “আহিল এইজনী। এতিয়া কি নোহোৱা হয় হৰিয়ে জানিব।” – নাৰায়ণে পেটে পেটে দেখিবই নোৱাৰে পেহীক। যোৱাবছৰ হ’বলগীয়া কইনাজনীৰ ঘৰত লগোৱা যুঁজোৱা কৰি পেহীয়েই বিয়াখন ভঙা নাই জানো। “নাৰায়ণ ঔ, বাঁহ কাটিছ হ’বলা। কি কামত লগাবি হেৰ’?” – পিৰালিতে ৰমক জমককৈ বগা গোলাপ এজুপি ফুলি আছিল। কুৰ্চুতীয়া পেহীয়ে তামোলৰ পিক সোপাকে

(১) ফেদুৱা বুঢ়া ঘৰৰ কাষৰে মুহীৰামৰ লগত গাঁৱৰ এঘৰত নাম গাবলৈ গ’ল৷ নিমন্ত্ৰণ মতে বুঢ়াই নাম গাব আৰু মুহিৰামে পাঠ পঢ়িব৷ বয়স বঢ়াৰ লগে লগে বুঢ়াৰ আজি কালি দৃষ্টি শক্তি আৰু স্মৃতি শক্তি দুইটাই কমি আহিছে, সেয়ে নাম ললে বিতচকুযোৰ লগাই কীৰ্তনখন চাই চাই হে নাম লগাব পাৰে৷ পিছে লেঠা লাগিল তাতেই৷ বুঢ়াৰ বিতচকুযোৰ খটাসুৰ নাতি টোৱে পেলাই ভাঙিলে৷ সদায় নাম লৈ থকা মানুহ জনৰো নাম মুখস্থ নাই বুলি গম পালে গাঁৱৰ মানুহৰ আগত এতিয়া বুঢ়াই কমখন লাজ পাবনে বাৰু!