এবেগেতীয়াটোৱে সংকেত দিলেই, “হেপি বিহু”। সেয়েহে হ’বলা গা-টোও সাতখন আঠখন, ৰণজিত-ৰণজিত লাগিল। এনেয়ে আজি এসপ্তাহ আগৰে পৰাই সুলভ হৈয়ে আছে বিজতৰীয়া চেনেল বিহু। “কালৰো কাল বিপৰীত কাল”, গুৱাহাটীৰ বজাৰত বিক্ৰী হ’ল মেজি। এয়া হেনো নৱ প্ৰজন্মক শিকোৱা কিটিপ। হাঁয় মোৰ কপাল! এপদ এপদ কৈ এনেকৈয়ে নীলাম কৰিছো আমাৰ বাপতি সাহোনবোৰ। মেজি বিক্ৰীৰ নামত বিক্ৰী কৰি দিলো ভোগালী তথা আমাৰ আত্মা, অসমীয়া সত্তা। “ফাট মেলা বসুমতী পাতালে লুকাওঁ“ ….এনেয়ে মূৰ গৰম, তাতে আহি গ’ল “হেপি বিহু“। গাঁৱৰ(মোৰ নিজৰ গাঁও)ঘৰলৈ টালি-টোপোলা বান্ধি

দুজন বন্ধু হাবিতলীয়া বাটেৰে গৈ আছিল , ভালুক এটা হঠাৎ আহিল ৷ এজন গছত উঠিল ,এজন মৰা ভাও জুৰি পৰি ৰ’ল ৷ভালুকে শুঙি গুছি গ’ল ৷ লগৰ জনে আহি ভালুকে কি ক’লে সুধিলে ৷ বন্ধুজনে ক’লে “কওঁ জানো !তই লাজ পাবি” ৷ কচোন ক ভালুকটোৱে মোক ক’লে ” তই তু তয়ে কটা নিধক ,গছত উঠাটোৰ গাৰ গোন্ধও কম নহয় , কিমান দিন গা ধোৱা নাই।গীনিজ বুকত নাম উঠিব “ ☆★☆★☆

  তাইক আজি প্ৰচণ্ড চৰ শোধালো বাপ্পেকে। মোক ভিক্ষাৰী বুলি কয়.. ইম্মান সাহস! বিয়া হোৱা আমাৰ এসপ্তাহ হৈছে। ডিজায়াৰখন লৈ অলপ লং ড্ৰাইভ কৰি আহো বুলি দুয়ো আবেলি ওলাই আহিছিলোঁ। বহল হাইৱেটোৰে ১০০/১২০ স্পীডত গাড়ীখন নচলালে কিবা চলোৱা যেন নালাগে। তাই বাৰে বাৰে বাধা দি আছিল মোক, ইমান স্পীডত বোলে চলাব নালাগে। কোনোদিনে গাড়ী চলোৱাটো বেলেগে কথা, কাৰো গাড়ীত বহিয়েই নোপোৱা ছোৱালীজনীয়ে মোক শিকাব আহিছে গাড়ী চলোৱাৰ কথা! “হা! হা! বাদ দিয়া হে, একো নহয়…….” বুলি এক্সেলেটৰডালত জোৰেৰে হেঁচি ধৰিলো।

মোৰ নিচিনা অজলা ল’ৰালৈ ছোৱালী নপতে !! তাই ঃ তুমি পেচা হিচাপে কি কৰা ? মই ঃ টেট মাষ্টৰ !! তাই ঃ ৱাও ! আৰু নিচাত কি কৰা ? মই ঃ সেইটো নিচা লগাৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰে !! তাই ঃ মানে ? মই ঃ মানে বেছি নিচা লাগিলে মই বমি কৰো,আৰু কম লাগিলে কবিতা লিখো !! তাই ঃ 😡😡 গাধ চাল্লা !! মোক মেচেজ নিদিবা নেক্সট ! ☆★☆★☆

সকলোৱে ইংৰাজীত বৰ কথা কয় ইজনে সিজনক দেখিলে আমিওঁ Hw r u কওঁ ৷ পিচে হাউ আৰ ইউ এই শব্দটো ইংৰাজ সকলে কৰ পৰা লৈ লৈছিল জানেনে ৷ আমাৰ মৰমৰ নলবেইৰা আৰু বৰপেইটা’ৰ বন্ধুসকলে জানিব দেই এই শব্দটো তেওঁলোকৰ পৰাই লৈছিল ৷ কথাটো এনে ধৰনৰ যেতিয়া বৰপেটা বা নলবাৰীৰ দুজন মানুহ হঠাৎ দেখা দেখি হয় তেতিয়া এজনে আনজনক সোধে “হাউএ”… আৰু এই ভাষাটোকে ইংৰাজে চোৰ কৰি নতুন ৰূপ দিলে ৷ হাউএ… পিচে নলবেইৰা আপা আপি বৰপেইটা কেইজনে ভালে পাইছে ৷

যিমানে সময় গৈ থাকিল তাইৰ উচপিচনিও বাঢ়ি গৈ থাকিল। আনকালে ইমান দেৰি নহয় গোপালকাইৰ। আজি বা কি হ’ল? এটা দুটাকৈ ইতিমধ্যে লগৰ সকলোবোৰ ঘৰাঘৰি গ’লগৈ। যাবৰ সময়ত সিহঁতে মাত লগাই লগাই গৈ থাকোঁতে সিমান ভবা নাছিল তাই। মাত্ৰ ভাবিছিল.. এইমাত্ৰ গোপালকাই আহি পাবহি আৰু তাইকো লৈ যাবহি। এতিয়া অকলশৰীয়া তাই তাত… ঠাইখিনি একদম নিজম হৈ পৰিছে। অচিনা পোক-পৰুৱাৰ মাতৰ বাহিৰে অইন একো শুনিবলৈ পোৱা নাই। পুহ মাহ। জাৰো পৰিছে। সদায় সাঁজ লগাৰ আগে আগে গোপালকাইয়ে তাইক লৈ যায়হি। সেই সময়খিনি

সৰুকালত দেউতাই মই গাঁৱৰ ল’ৰাবোৰৰ লগ লগাটো মুঠেই পচন্দ নকৰিছিল| কেতিয়াবা ‘বাঘৰ আগ তেল খোৱা’ চেঙেলীয়াজাকৰ লগত দেখিলে ঘৰত মোৰ পিঠি বহল হৈছিল| তথাপিও মোৰ সিহঁতজাকলৈ আছিল দুৰ্বাৰ আকৰ্ষণ| জেঠ মাহৰ টিকাফটা ৰ’দত গাঁৱৰ নামঘৰৰ পিছফালে থকা বৰপুখুৰীৰ পাৰত আমাৰ ল’ৰাবোৰৰ প্ৰায়ে ‘মজলিচ’ বহিছিল| কাৰেন্ট নথকা গাওঁখনত কোন ল’ৰাইনো ঘৰৰ ভিতৰত ছাটি-ফুটি মৰিব! পুখুৰীৰ পাৰত থকা বকুল গছবোৰৰ শীতল ছাঁবোৰে সিহতক অহৰহ হাতবাউল দি মাতিছিল| ঘন্টাৰ পিছত ঘন্টা কথাৰ মহলা মাৰি কোনোবাই তাতেই নিদ্ৰাত ঢলি পৰিছিল, কোনোবাই বৰপুখুৰীৰ পানীত চিলনী

বাইক আৰু ম’বাইল কালচাৰ আৰম্ভ নোহোৱা দিনৰ কথা…. তেতিয়া সি স্নাতক প্ৰথম বৰ্ষৰ ছাত্ৰ ৷ মহাবিদ্যালয় খোলা এসপ্তাহ মান হৈছে…..এসোপা মইনাৰে মহাবিদ্যালয়ৰ চৌহদ জকমকাই আছে ৷ সেই মইনাবোৰৰ মাজৰ এজনী মইনা দেখি তাৰ হৃদয়ৰ মেণ্ড’লিন, ভায়’লিন একেলগেই বাজি উঠিল ৷ সি দৃঢ়প্ৰতিজ্ঞ হ’ল এইজনী মইনাক সকলোধৰণেৰে সহায়-সাৰথি আগবঢ়োৱা হ’ব, সকলো বিপদৰ পৰা ৰক্ষা কৰা হ’ব ৷ সকলোৰে লগত সহজে মিলি যাব পৰা স্বভাৱটোৰ বাবে এইক্ষেত্ৰত তাৰ দিগদাৰ নহ’ল….ৰেগিং নামৰ পৰিচয় পৰ্বটোত লগৰ আৰু চিনিয়ৰ সকলৰ পৰা পাৰ্যমানে মইনাজনীক বচাই ৰখা

মানুহে যিমানেই ভ্ৰমণ কৰে প্ৰতিবাৰেই ভ্ৰমণৰ নতুন নতুন দিশ উন্মোচিত হৈ গৈ থাকে আৰু প্ৰতিবাৰেই নতুন নতুন অভিজ্ঞতা আহৰণ কৰি ঘূৰি আহে নিজৰ কাষলৈ। নতুন কথা শিকে আৰু প্ৰতিটো ভ্ৰমণেই সদায় মানুহক প্ৰদান কৰি আহে নতুন মাদকতা, নান্দনিক আনন্দ। কোনোটো ভ্ৰমণত পৰ্যটকে কেতিয়াবা বুৰঞ্জীৰ বিষাদগ্ৰস্ত ভগ্নস্তূপ দেখি স্তব্ধ হৈ চাইছে নহ’লে ভৌগোলিক আশ্বৰ্য বৈভৱ দেখি তন্ময় হৈ পৰিছে,অথৱা গোটেই চেতনাত প্ৰকৃতিৰ নৈসৰ্গিক দৃশ্য লৈ আনন্দ মনেৰে উলটি আহিছে। ভাগৰুৱা মনে প্ৰকৃতিৰ অপৰূপ সৌন্দৰ্য দেখি সঞ্জীৱনী সুধাৰ দৰে কাম কৰিছে ।

এম পিৰ পুতেক সি তামাম পপুলাৰ আছে তাৰ দুখনকৈ বিলাসী ফৰচুনাৰ শিক্ষা থাকিও নাই জ্ঞান টকাৰ বাহিৰে নিচিনে আন দৈনিক দহ হাজাৰ টকা নিদিলে মাকক দিয়ে হুংকাৰ ! নাই এতিয়া আগৰ দৰে অযোধ্যা কিম্বা ৰাম এতিয়া মাথোঁ আনক ডকা-হকা দি খাম থাকিলে হাতত টকা বাঢ়িবই মিতিৰ শঠা পালে মুঠতে ফ্ৰীতে খাবা বস্তুৰ যিহে দাম । আপুনি আপোন বন্ধু হ’লে কিয় কৰে চিন্তা দহজনৰ ভিতৰত দুজনে আপোনাক কৰিবই নিন্দা সেই ভাৱি পিছ হুঁহকিলে যাব লাগিব ৰসাতলে নিজৰ ওপৰত বিশ্বাস ৰাখক,মাথোঁ নকৰিব