অথঃ বিষ্ণু উবাচ-দীপিমা শৰ্মা

হে নাৰদ মুনি,

কেনে আছা তুমি?

বহুদিন দিয়া নাইচোন,

মৰ্ত্যলোকৰ বা-বাতৰি!

কেনে আছে তাত নৰগণ

হৈ গৃহবন্দী,

পাইছানে বাৰু জীৱকুলৰ

কুশল-বাতৰি।

হৈছেনে বাৰু এতিয়া

গছ-গছনিৰ শ্ৰী-বৃদ্ধি,

শুনিছানে পশু-পক্ষীৰ

সুমধুৰ কাকলি?

দেখিছানে নদ-নদীত

স্বচ্ছতাৰ চিকমিকনি,

ভাঁহিছেনে বতাহত

ফুলৰ সুগন্ধি?

কৰিছেনে মানৱ জাতিয়ে

ভুলৰ উপলব্ধি?

কোৱাগৈ সিহঁতক

কৰক সংশোধনী,

পৰিবৰ্তন হওক

জীৱন ধাৰণৰ শৈলী।

সলনি কৰক দৃষ্টিভংগী

প্ৰকৃতিৰ সৃষ্টিৰাজিৰ প্ৰতি,

পৰিহাৰ কৰক নিজৰ

শ্ৰেষ্ঠত্বৰ দাবী।

অন্যথাই ধ্বংস হ’ব

অৱশ্যম্ভাৱী।।

☆ ★ ☆ ★ ☆