পঞ্চপদী পদ্য – হেমেন ডেকা

(১)

যোদ্ধা আমি, পলকতে হওঁ আপোন পাহৰা

অতীত মৰিল গ’ল, সেয়ে কওঁ গুলী মাৰা

    শঠামিতিৰৰ দেখোঁ টিঘিল-ঘিলনি

    পদূলি-মুখত শত্ৰুৰ দপদপনি

ৰাস্তাত চিঞৰোঁ- বোলো আমি নহয় পৰিমৰা৷

(২)

নাজানিলোঁ চেতনা খায় নে কাণত পিন্ধে

জাতীয় ঐক্যৰ লাইখুঁটাতো ঘূণে বিন্ধে

         বিচাৰি আছোঁ শান্তি

         গঢ়িমেই সম্প্ৰীতি

এলাহ আৰু উদাসীনতাহে ৰন্ধ্ৰে ৰন্ধ্ৰে৷

(৩)

ভৱিষ্যত কি হ’ব ভাবি নাপাওঁ একো পাৰ

বৰ্তমান যে ছাল-বাকলি নাইকিয়া গাৰ

         আছিল সুন্দৰ চেহেৰা

        এতিয়া হ’লোঁ আধামৰা

তাকে ভাবি কিয়নো বঢ়াওঁ দুশ্চিন্তাৰ ভাৰ!

(৪)

ক্ৰমে ক্ৰমে হ’লোঁ যে পৰিস্থিতিৰ দাস

কোনোমতেহে লৈ আছোঁ শ্বাস-প্ৰশ্বাস

      জীয়াই থকাই শেষ কথা

      তাতেই আকৌ কিমান লেঠা!

ভোজ খোৱাটোহে যি একমাত্ৰ বিলাস৷

(৫)

পাহৰাতো স্বভাৱ, ই চাগৈ যুগৰে প্ৰভাৱ

কণ্ঠত সদায় সজীৱ দেশসেৱাৰ ভাব

    মাজে মাজে বজায় ৰণডংকা

    কৰিবলগীয়া নাই কোনো শংকা

চলি আছে, চলি থাকিব, এয়াইতো বাস্তৱ৷

(৬)

জাতীয় স্বাৰ্থত চলে ৰাজনীতিকৰ যুদ্ধ

সাধাৰণ জনতা কেতিয়াবা হৈ যায় ক্ষুব্ধ

       স্থিতাৱস্থাৰ কত ৰক্ষক

       ৰাইজৰ সপোন ভক্ষক

অৱশেষত এদিন ঘৰতে হয় অৱৰুদ্ধ  !

☆ ★ ☆ ★ ☆