ভাত খোৱা স্কুল-বিতুমনি গগৈ

দুজনী কনমানিয়ে কথা পাতিছে , এজনী চহৰৰ দামী স্কুলত পঢ়ে, আনজনী গাওঁৰে চৰকাৰী এল, পি স্কুলত।

: তোমালোকৰ স্কুলত মিচ-চিচ আছে নাই? নাই। 

: আমাৰ স্কুলত চাৰ আছে,বাইদেউ আছে, হেডচাৰ আছে। 

: মিচ নাই? কি আচৰিত ? মিচ নথকা স্কুল থাকে নেকি? কোনে পঢ়াই তোমালোকক? 

: চাৰ-বাইদেউহঁতে ।

: বাইদেউ নাই নেকি? 

: নাই । বাইদেউ নাই, বাই আছে।সৰুবোৰক চোৱাৰ বাবে কেইজনীমান বাই আছে।

: বাৰু তোমালোকৰ স্কুলত ৰাইম’চ শিকাই নে?

: ৰাইম’চ ? সেইতো কি? 

: ৰাইম’চ আকৌ, ৰ’বা মই ৰাইম’চ এটা গাই দিওঁ…. জনী জনী, ইয়েচ পাপা…. ইটিং চুগাৰ নো পাপা… 

: অ’ সেই প্ৰাৰ্থনা আমিও গাওঁ।আমাৰ প্ৰাৰ্থনা তোমাৰলোকৰ দৰে নহয় তুমি চিত্ত বৃত্তি মোৰ……………. ॥ 

: সেয়া আমাৰ আইতাইহে গায় । সেইয়া ৰাইম’চ নেকি কিবা? প্ৰেয়াৰহে।বাৰু টিফিন নিয়ানে স্কুললৈ? 

: টিফিন? নাই নিনিওঁ।কিতাপ নিওঁ, বহী নিওঁ, কলম নিওঁ।

: টিফিন নিনিয়া যদি দুপৰীয়া কি খোৱা স্কুলত? 

: ভাত দিয়ে নহয় স্কুলত। 

: তুমি তাৰ মানে ভাত খোৱা স্কুলত পঢ়া? তুমি দুখীয়া নেকি? 

: কেনেকৈ জানিলা?

: আমাৰ মাম্মীয়ে কৈছে নহয় । দুখীয়া ল’ৰা-ছোৱালীয়ে বোলে ভাত খোৱা স্কুলত পঢ়ে। আমি টিফিন খোৱা স্কুলত পঢ়ো। মাম্মীয়ে ভাত খোৱা স্কুলৰ লৰা ছোৱালীৰ লগত লগ হবলৈ মানা কৰিছে। মই যাওঁ দেই………