গৰুৱে মানুহৰ বিষয়ে লিখা ৰচনাখন – দেৱজিত শইকীয়া

“মানুহ”

আৰম্ভণি:

মানুহ এবিধ অপকাৰী ঘৰচীয়া জন্তু ৷ ইহঁত দুঠেঙীয়া যদিও পুৰ্বপুৰুষ সকল চাৰিঠেঙীয়া আছিল বুলি নিজকে গৰ্ব কৰে ৷ ইহতঁৰ ঠেং দুখনক ভৰি বুলি কয় আৰু ভৰিৰে খোজ কঢ়াৰ ওপৰিও ভুল কৰি উঠি ভৰিত ধৰি মাফ খোজা কাৰ্যতো ব্যৱহাৰ কৰে ৷ ইহঁতৰ নিজৰ মাজতে লাট মৰা তথা লেং মৰা ইত্যাদি কাৰ্যত সিদ্ধহস্ত ৷
আগফালৰ ঠেংদুখন ভৰিৰ তুলনাত পয়া লগা যাক হাত বোলা হয় ৷ হাতেৰে ইহঁতে খোৱা আৰু হেৰি ধোৱা দুয়োটা কাৰ্য সম্পাদন কৰে ৷ কিছুমান মানুহৰ হাত লৰ থাকে আৰু কিছুমান মানুহ হাত দীঘল হোৱাও দেখা যায়৷

মানুহৰ চকু দুটা ৷ বহুতো মানুহক চকুৰ ওপৰত বিটচকুও পিন্ধা দেখা যায় ৷ ইহঁতে সকলোকে সমান চকুৰে চাব নোৱাৰে তথা সুবিধা পালেই বেয়া চকুৰে চায় তথা চকু টিপিয়াই বেয়া ইংগিত দিয়াও দেখা পোৱা যায় ৷ কম বেছি পৰিমাণে সকলো মানুহ একেই যদিও কিছুমান মানুহক আকৌ চকু চৰহা বুলিও কোৱা হয় ৷

মানুহৰ লৰ চৰ কৰিব নোৱাৰা দুখন কাণ থাকে আৰু কাণ দুখনৰে কথা শুনাৰ উপৰিও মিছা কথা কৈ শপত খোৱা কাৰ্যত ব্যৱহাৰ কৰে ৷ মানুহৰ নাক এটা ৷ নাক ভেহেলা অথবা বামুন ভেকুলী নকীয়া হোৱা দেখা যায় ৷ ইহঁতে নিজৰ নাক কাটি আনৰ যাত্ৰা ভংগ কৰিব পাৰে তথা নাক কাণ কটা যোৱা কৰ্মবোৰ কৰি ভাল পায় ৷

ইহঁতৰ নেজ নাথাকে ৷ তথাপি আনৰ নেগুৰ টানি ভাল পোৱা, নেগুৰত ধৰি পাছ কৰা আদি কথাবোৰে অদৃশ্য নেগুৰ থকা কথাটোকে প্ৰমানিত কৰে ৷

ইহঁতৰ শিং নাথাকে যদিও তাতোকৈ ভয়ানক দুপাৰী দাঁত থকা এখন মুখ থাকে ৷ মুখৰ কথাৰেই ইহতে খোছা বিন্ধা কৰিব পাৰে ৷ মানুহৰ মুখখন দেহৰ এক ভয়ানক অংগ ৷ মুখখন আছে বাবেই ইহঁতে যা তা কথা কৈ ভাল পায় আৰু বেছিভাগ মানুহেই মানুহৰ মুখখনলৈহে ভয় কৰা দেখা যায় ৷ ইহঁতৰ কথাবোৰো মুখত এটা আৰু পেটত এটা হয় ৷ মানুহৰ মুখৰ কথাত খোদ মানুহেই বিশ্বাস নকৰে ৷ মুখ খন আছে বাবে আৰু কথা ক’ব পাৰে বাবেই ইহঁতে নিজকে জীৱ শ্ৰেষ্ঠ তথা জ্ঞানী জীৱ বুলি প্ৰতিপন্ন কৰিব খোজে ৷

মানুহে সমাজ পাতি বাস কৰে আৰু নিজকে “মানুহ সামাজিক জীৱ” বুলি পৰিচয় দিয়ে যদিও সমাজতকৈ নিজৰ ঘৰখনক বা নিজক হে বেছিকৈ গুৰুত্ব দিয়ে আৰু খুৱ কম সংখ্যক মানুহে হে সামাজিক কথাত মাত মাতে আৰু সমাজৰ উন্নতিৰ বাবে অৱদান আগবঢ়াই ৷ বেছি সংখ্যকেই আকৌ সমাজত বিষয়বাব বা পদৱী বা ক্ষমতা পোৱাৰ আশাত লালায়িত হৈ সমাজৰ হকে কাম কৰিছো বুলি জহাই ফুৰাও দেখা পোৱা যায় ৷

মানুহ আমাৰ দৰে কেৱল তৃণভোজী বা আন জন্তুৰ দৰে কেৱল মাংসাহাৰী নহয় ৷ ইহঁতে কি নাখায় সেইটোহে চিন্তাৰ বিষয় ৷ মানুহে মানুহক কথাই প্ৰতি মোৰ মূৰটো খালি, কলিজা খালি বা তেজ খালে, জীৱন খালে ইত্যাদি কোৱা কথাৰ পৰাই ক’ব পৰা যায় যে ইহঁতে সকলো বস্তুৱেই খাব পাৰে, আনকি কিছুমানে আনৰ চুৱা চেলেকা বা খোৱাও দেখা যায়

৷ এইবোৰৰ উপৰিও ইহঁতে ঘোঁচা, চৰ, লাঠি, কোৱ, ভুকু, গোৰ, পিটন, ঔ কিল ইত্যাদিও খোৱা দেখা যায় ৷ ইহঁতৰ প্ৰিয় বস্তু ঘোচ প্ৰশংসা আৰু তোষামোদ ৷

মানুহৰ ঈৰ্ষা, ঘৃণা, লোভ, মোহ, ইত্যাদি আন জীৱ জন্তুৰ গাত নেদেখা বিভিন্ন প্ৰকাৰৰ বেয়া গুণবোৰ সহজে দেখা পোৱা যায় ৷

মানুহে ভগৱান নামৰ কিবা এটা নেদেখা বস্তুক বিশ্বাস কৰে আৰু মৰাৰ পিছত কি হ’ব সেই বিষয়ক লৈ ভয় কৰাও দেখা যায় ৷ মৰাৰ পিছত ইহঁতে বছৰত এদিন অৰ্থাৎ শ্ৰাদ্ধৰ দিনা মাছে মঙহে দকচি খাবলৈ আহে বুলি মানুহৰ মুখত কোৱা শুনা যায় ৷ মৰাৰ পিছত ইহঁত হয় ভূত হয় নহ’লে ভগৱান প্ৰাপ্তি হয় ৷ অৱশ্যে ভগৱান বিশ্বাসী সকলৰ হে বোলে ভগৱান প্ৰাপ্তি হয় আৰু বাকী পাপী বোৰ যমৰ গৰম তেলৰ কেৰাহীত ড্ৰাই ফ্ৰাই হয় বা ভূত প্ৰেত ডাইনী যখিনী হৈ ঘূৰি ফুৰে বুলি বিশ্বাস কৰে ৷

মানুহ কিমান বছৰ জীয়াই থাকে ক’ব পৰা নাযায় ৷ ইহঁতৰ আন জীৱজন্তুৰ তুলনাত যথেষ্ট বেছি বেমাৰ আজাৰ হয় আৰু বেমাৰ ভাল কৰি জীয়াই থাকিবৰ বাবে হস্পিতালৰ দুৱাৰে দুৱাৰে ঘুৰি ফুৰা দেখা যায় আৰু সেয়ে এজনে আনজনক দীৰ্ঘায়ু হোৱাৰ আশীৰ্বাদ দিয়াও পৰিলক্ষিত হয় ৷

মানুহ দুই প্ৰকাৰৰ ক্ৰমে মতা আৰু মাইকী ৷ আজি কালি আৰু বহুতো ভাগ ওলাইছে যদিও পোৱালী জন্ম দিব পৰা জাতি মুলত এই দুটাই ৷ ইহঁতে বিয়া নপতাকৈ পোৱালী জন্ম নিদিয়ে তথা গোটেই জীৱন কালত গড় হিচাপত এটা বা দুটাহে পোৱালি জগাব পাৰে ৷

উপকাৰিতা ::

কোনো জীৱ জন্তুকে জীৱনধাৰণত মানুহৰ প্ৰয়োজন নহয় ৷ তথাপি বছৰত এদিন অৰ্থাৎ গৰুবিহু দিনা আমাক পূজা কৰে আৰু কিছুমানে আমাক গো মাতা বুলিও মান্যতা দিয়ে ৷

অপকাৰিতা::

মানুহৰ অপকাৰিতাৰ বিষয়ে লিখি শেষ কৰিব নোৱাৰি তথাপি প্ৰধান অপকাৰিতা সমুহ বৰ্ণনা কৰা হ’ল ৷
১) আমাৰ গাই সমুহৰ গোপনীয় অংগত অনাধিকাৰ হাত দিয়ে তথা আমাৰ পোৱালীৰ মুখৰ আগৰ গাখীৰকনো কাঢ়ি নি নিজৰ পোৱালীক খুৱায় ৷ এই কৰ্ম মানুহৰ বাহিৰে আন কোনো জীৱই নকৰে ৷
২) মানুহৰ নিজৰ মাজতে পুৰুষ আৰু মহিলাৰ ক্ষেত্ৰত লিংগ বৈষ্যমতা ৰখাৰ দৰে আমাৰ চেউৰী আৰু দমৰাৰ ক্ষেত্ৰতো পৃথক ভাৱ পোষন কৰে ৷
৩) নিজৰ সুবিধাৰ বাবে আমাক ক্ৰচ কৰি কৰি আমাৰ প্ৰজাতিক বিপদাপন্ন কৰি তুলিছে ৷

সামৰণি:

মানুহ এক এনে ধৰণৰ জীৱ যাক বিশ্বাস কৰাতো বৰ টান ৷ মানুহে নিজৰ স্বাৰ্থত আন সকলো জন্তুক ব্যৱহাৰ কৰে তথা পৰিবেশ ধংস কৰে ৷ মানুহ কুকুৰৰ দৰে প্ৰভুভক্তও নহয় তথা গাধৰ দৰে বিনা স্বাৰ্থত কোনো কামো নকৰে ৷ বাঘৰ দৰে সাহসীও নহয় কাৰণ পিছফালৰ পৰাহে আক্ৰমণ কৰে ৷ পাৰ চৰাইৰ দৰে শান্তি প্ৰিয়ও নহয় ৷ এই উদাহৰণেই প্ৰমান কৰে যে মানুহৰ লগত বন্ধুত্বও বেয়া শত্ৰুতাও বেয়া ৷

☆★☆★☆