চেগুনৰ পাহাৰটোৰ দাঁতিৰে উঠি-নামি একা-বেঁকাকৈ আগবঢ়া ৰঙচুৱা কেচা ৰাস্তাটোৰে গৈ গৈ তুমি হঠাৎ ৰৈ দিলা। সন্মুখত বাঁহৰ বেৰ আৰু খেৰৰ চালেৰে কুটীৰ বুলিব পৰা সৰু ঘৰটো। ৰাস্তা আৰু পাহাৰৰ আৰম্ভ হোৱা হেলনীয়াখিনিৰ মাজৰ তাকৰীয়া সমতলভাগত অবৈধ অধিগ্ৰহণেৰে নতুনকৈ ঠিয় হোৱাৰ সকলো লক্ষণেই সেই কুটীৰৰ গাত প্ৰকট। দুৱাৰখন বন্ধ। বাঁহৰ বেৰ এখন এজনে লেপি আছে। এইটোৱেইতো হ’ব লাগে। তথাপি অধিক প্ৰমাণৰ বাবে তুমি চকু ঘূৰালা৷ চাকৰিৰ বাবে প্ৰতিযোগিতামূলক লিখিত পৰীক্ষা দিবলৈ অচিনাকি পৰীক্ষা কেন্দ্ৰ বিচাৰি গৈ গৈ সেই স্থানৰ কাষত অন্য

: ডাক্তৰ মোৰ সমস্যাটো এয়াই যে মই ৰাতি যিয়েই সপোন দেখোঁ, পিছদিনা সেয়া সঁচাকৈ ঘটে৷ : মানে? : মানে কালি মই সপোন দেখিছিলোঁ যে মই এজন চাইকিয়াট্ৰিষ্টৰ তালৈ গৈছোঁ আৰু চাওক, আজি মই ইয়াতে৷ চাইকিয়াট্ৰিষ্ট সমুদ্ৰই সন্মুখত বহা ল’ৰাটোলৈ মন দি চালে৷ মধ্যমীয়া গঢ়ৰ এক যুৱক৷ চুলি সামান্য কম৷ দেখিবলৈ আকৰ্ষণীয়৷ সমুদ্ৰই আগন্তুকক প্ৰশ্ন কৰিলে৷ : আপোনাৰ নামটো? : বাসৱী, বাসৱী বৰুৱা৷ : হোৱাট! এয়াতো ছোৱালীৰ নাম৷ আপুনিতো ল’ৰা৷ : নামেৰে কিনো হয় ডাক্তৰ চাহাব৷ আপুনি নাম বাদ দিয়ক৷ সমস্যাত

ফ্লাইটত উঠিবলৈ আমি আগবাঢ়িলোঁ। এয়াৰ বাছ এখন ৰৈ আছিল। সেইখনত উঠিবলৈ লওঁতেই পিতায়ে উজুতি খালে। মই হাতখনত ধৰি নপৰাকৈ ৰাখিলোঁ। : সেইকাৰণেতো মই হুইল-চেয়াৰ এখন ল’ম বুলি কৈছিলোঁ তোমাৰ কাৰণে। আৰামত বহি বহি গৈ ফ্লাইটত উঠিব পাৰিলাহেঁতেন। : হ’ব দে। খোজ কাঢ়িব পৰা অৱস্থাত আছোঁ নহয় এতিয়াও। ..সৌৱা চাচোন। সেই ল’ৰাজনে ঠেলি ঠেলি চকা থকা চেয়াৰখন লৈ গৈছে। মোৰ বেয়া লাগে অ’ তেনেকৈ বহি যাবলৈ। মই একো নামাতিলোঁ। ফ্লাইটৰ ভিতৰত প্ৰৱেশ কৰাৰ লগে লগে এয়াৰ-হোষ্টেজ দুগৰাকীয়ে ‘গুড আফ্টাৰনুন ছাৰ’ বুলি

আপুনি বাৰু দুদ্ধৰ্ষ দত্তৰ নাম শুনিছেনে? নাইশুনা..? আচ্ছা ঠিক আছে, নাইশুনা যদি জানি লওক যে তেওঁ মোৰ মিত্র। একেষাৰেই মিত্র বুলিলে ভুলো হ’ব কাৰণ তেওঁ মোতকৈ জ্যেষ্ঠ। কলেজীয়া দিনত একেটা আবাসৰ আবাসী হেতু তেওঁক মই দাদা মাতোঁ। গতিকে তেওঁ মোৰ মিত্রসুলভ জ্যেষ্ঠভাতৃ বা জ্যেষ্ঠভাতৃসুলভ মিত্র। যি কি নহওক, মোৰ প্ৰতি তেওঁৰ আকুঞ্চিত মৰমৰ কথা মাজে মাজে কথাৰে প্ৰত্যয়ৰে সোঁৱৰালেও কামেৰে নোসোঁৱৰায়। মানুহজন কথাচহকী। ফোনত আপোনাক এনেদৰে দম্ভ মাৰিব যেন –“ক’ৰোবাত কিবা হ’লে মোক কবা হে…সৱ চম্ভালি ল’ব এই দত্তই…বিধায়ক?..না..না মন্ত্রীৰ

“পালেহি, পালেহি৷” “চাইড্ দে, চাইড্ দে৷” “লাভ ইউ গোবিনদা৷ হিউজজজ… ফেন…দেইইইই!!” “অ’ গোবিনদা আহক, আহক৷ এইফালে আহক৷ ঐ পোৱালি, কাৰ্টুনটো ক’ত থ’লি?” এয়াই গোবিনদাৰ ষ্টাইল৷ মাঘ মাহৰ এইহেন মনিব নোৱৰা কুঁৱলীতো নিশা দুটা বজাত আহি তেওঁ মানুহৰ হৃদয়ত দুই-তিনিবিঘামান ঠাই দখল কৰি ল’ব পাৰে৷ সেই ঠাইত জুই কিমান বহলকৈ জ্বলায়-সেয়াও গোবিনদাৰ কথা৷ ‘হাৰ্ট থ্ৰ’ব’ উপাধিটো অৰ্জন কৰি থৈছে যেতিয়া বৰ বেছি অসুবিধা নহয়৷ নিশাৰ অনুষ্ঠানবোৰলৈ হালি-জালি আহোঁতে উপাধিটোৱে মহৌষধৰ দৰে কাম কৰে৷ সেয়ে কলিজাৰ টুকুৰা এটা হৈ গোবিনদা বিশাল গাড়ীখনৰপৰা

: বহুত বস্তু কিনিবলগীয়া আছে। কিনি কিনি শেষেই হোৱা নাই বে। :  ইমান টকা পাইছ ক’ত? : পোৱা নাই পামহে। : মানে এতিয়া বস্তুবোৰ যে কিনিছ, তোক কি চবেই বাকীকৈ দিছে। : অঁ‌ অঁ‌ কিছুমানে বাকী কৰি দিছে। কিছুমান আকৌ বেলেগৰপৰা ধাৰ কৰি আনি নগদ টকা দি কিনিছোঁ। মুঠতে ঘনয়ে বস্তুবোৰ কিনিহে তৎ পাইছে। তাৰ বস্তু কিনাৰ উৎপাত দেখি ঘৰৰে মাকহে নালাগে, ওচৰ-চুবুৰীয়ায়ো আচৰিত মানিছে। সৱৰে চিন্তা হঠাৎ তাৰ হাতলৈ ইমান পইচা আহিল কেনেকৈ। চিন্তাটো তাক চিনি পোৱা যিকোনো মানুহৰে

প্ৰায় তেৰ বছৰৰ মূৰত হঠাৎ এদিন শ্বপিং মলত চন্দনে প্ৰণৱক দেখি সুধিলে ‘অনামিকা বৰা’ৰ কি খবৰ? প্ৰণৱে মিচিকিয়াই হাঁহি ক’লে, ‘বাদ দে আৰু সেইবোৰ কলেজীয়া দিনৰ কথা। মিচেচে সৌ তাতে কাপোৰ চাই আছে। শুনিলে দিগদাৰ হ’ব ভাই। তাতে শ্বপিং মলত আছোঁ।    ঘটনাটো ঘটিছিল ২০০৭ চন মানত। প্ৰণৱে ম’বাইলটোত চাৰি দিনমান আগৰ মিছড কল এটা দেখিলে। ডিগ্ৰী ছেকেণ্ড ইয়াৰত পঢ়া প্ৰণৱে ব্লেক এণ্ড হোৱাইট নকিয়া ১১১০ ম’বাইলটো লোৱাৰ দিনাৰপৰা এটাও কল মিচ কৰা নাই। কৰিলেও সি মেছেজ এটা ওলোটাই পঠিয়াই

(প্ৰস্তুতি) ৰৌজাল-বৌজাল একো নাই এই কামটোত, মোৰ মনটোৱে কৈছে এইটো কাম কৰিলে মই মনত শান্তি পাম, গতিকে মই কৰিলোঁ‌। গাঁওখনত আশী বছৰৰ উৰ্দ্ধৰ বয়সীয়া মহিলা মাথোঁ‌ এইকেইগৰাকীয়েই আছে, গতিকে বিহুৰ দিনাখন আইতাহঁ‌তক একোখনকৈ বিহুৱান দি সেৱা এটি জনাই আশীৰ্বাদ লোৱাটোহে মোৰ উদ্দেশ্য। অঁ‌ এইটো কথাও ঠিক যে আইতাহঁ‌ত শাৰীৰিকভাৱে দুৰ্বল বৰ্তমান। মোৰ ল’ৰালি কালত মোৰ লগত ধেমালি কৰা আইতাহঁ‌ত শাৰীৰিক-মানসিক দুয়োফালৰ পৰাই দুৰ্বল এতিয়া। আমাৰ ল’ৰালিৰ সময়ত আইতাহঁ‌তৰ লগত খেলিবলৈ প্ৰায় দহ-বিশজন ল’ৰা ছোৱালী গাঁ‌ৱত আছিলোঁ‌, কিন্তু এতিয়া গাঁ‌ৱত ল’ৰা

কলেজখনৰ প্রথম মহলাত থকা এই বিশেষ কোঠাটো নির্দিষ্ট কিছুমান সকামতহে ব্যৱহাৰ হয়। এই ধৰক নৱাগত আদৰণি সভা, শিক্ষক দিৱস, বিদায় সভা, কুইজ প্রতিযোগিতা ইত্যাদি ইত্যাদি! এজনীয়া টেবুল-চকীৰপৰা আৰম্ভ কৰি বর্তমান যুগত বহুল ব্যৱহৃত ডিজিটেল ক্লাচৰূমৰ প্রয়োজনীয় প্রায় সকলো সামগ্রীৰে কোঠাটো সুসজ্জিত। এতিয়া আপুনি ভাবিছে, ইমানবোৰ সুবিধা থকাৰ পিছতো তাত কিয় ক্লাচ কৰোৱা নহয়? হওঁতে কলেজখনৰ আটাইতকৈ আহল-বহল কোঠা বুলিলে সেইটোৰ কথাই সকলোৰে মনলৈ আহে। কিন্তু একোটা শ্রেণীত থকা ছাত্র-ছাত্রীৰ সংখ্যাৰ তুলনাত কোঠাটো ইমানেই ডাঙৰ যে, এক চতুর্থাংশও যে পূৰ হ’ব

”মোক এনেদৰে ধুমুহা-বৰষুণৰ মাজত এৰি থৈ লালকাল দি শুই আছ? ইমান দিনে মকৰা, পঁইতা-চোৰাৰ লগত দিনবোৰ কটাই আছোঁ৷ কিমান দিন যে ভালকৈ উশাহ ল’বলৈকো পৰা নাছিলোঁ৷ কেইদিনমান তহঁতৰ দৰে দুঠেঙীয়া কিছুমানে মোৰ কোলাত বহিছিল যদিও মই কম কষ্ট সহ্য কৰিবলগীয়া হ’লনে? ছিঃ! কি যে দুৰ্গন্ধ! তহঁত মানুহবোৰে কি কি যে খাৱ নহয়? আৰু এটা কথা, নতুন প্ৰযুক্তিৰ ঢোল কোবাই কিবা কৰিলেই সাংঘাতিক একো কৰা নুবুজায় বুজিছ? কামবোৰ সফল হ’বও লাগিব৷ ইমান দিনে সীমাহীন যন্ত্ৰণাত ককবকাই আছোঁ৷ বেৰকেইখনৰো ইফালে-সিফালে খলপা-খলপে খহি