সময়, ২০১৯ চনৰ শাৰদীয় দুর্গাপূজাৰ নৱমী তিথিৰ নিশা। স্থান, অসম মুলুকৰ কোনোবা এখন ভিতৰুৱা গাঁও। শেষৰাতিৰ নিজান পেণ্ডেল। দিনটোৰ কষ্টৰ অন্তত পূজাৰ আয়োজকসকলো ভাগৰত নিঃপালি দিছে। জীৱিত প্রাণীৰ উমানৰ নামত চৌপাশে মাথো ঝিলিপোকসমূহৰ মৃদু কোলাহল। পূজাৰ বেদীত পৰিয়ালসহিত মা দুর্গাৰ প্রতিমা বিৰাজমান আৰু সেই বেদীৰ সন্মুখত কেইবাবছৰো আগতে শিক্ষাব্যৱস্থাৰ উচ্চতম ডিগ্রীটো আহৰণ কৰি লোৱাৰ পিছতো তেনে কোনো উল্লেখযোগ্য সংস্থানৰ ব্যৱস্থা কৰিব নোৱাৰি ‘নিবনুৱা’ নামৰ অদৃশ্য চাইনবোর্ডখন কঢ়িয়াই লৈ ফুৰা সেইখন গাঁৱৰে যুৱক হৰকান্ত। : দুর্গাদেৱী, শুলা নেকি আই? হৰকান্তৰ মাতত

(১) ঠিক আঠমান বজাত ফোন কল এটা আহিল; দিল্লীৰপৰা। কোনোবা শ্ৰেয়া যাদৱ। মাইনুৰ বান্ধৱী হেনো। সেয়া শ্ৰেয়া যাদৱে কৰা ফোন কলটোৰ পাছত গোটেই পৰিৱেশটোৱেই সলনি হৈ গ’ল। প্ৰায় এঘণ্টামান সময় ৰুদ্ৰ হাজৰিকা শিলপৰা কপৌটোৰ দৰে চোফাখনতে জুপুকা মাৰি বহি ৰ’ল। হাজৰিকাৰ পত্নী ৰমলায়ো ওচৰতে মূঢ়া এটাত বহি তললৈ মূৰ কৰি ভিন্ন চিন্তাত বিভোৰ হৈ থাকিল। ভাৰাতীয়া হৰেণ দত্তৰ দহ বছৰীয়া পুতেকটোৱে “আজি আমাৰ ঘৰত চিকেন, মায়ে দি পঠিয়াইছে” বুলি দি থৈ যোৱা মূৰ্গীৰ মাংস ভৰ্তি বাটিটো তেনেকৈয়ে টেবুলখনৰ ওপৰত পৰি

(এক) #পত্নী বিছনাৰ পৰা মজিয়াত নামিবলৈ লওঁতেই ভৰিদুখনত বিষ অনুভৱ কৰিলে জয়মতীয়ে৷ তথাপি সাৱধানে থিয় দি লাহেকৈ খোজ দিয়াৰ চেষ্টা কৰি সফল হ’ল তাই৷ মজিয়াতে কেইখোজমান দিয়াৰ পিছত বিষ কিছু উপশম হোৱা যেন পাই ‘ঠিক হৈ যাব’, এনে ভাৱতেই জয়মতীয়ে বাহী বনত হাত দিলে৷ জয়মতীৰ বাবে এনে পৰিবেশ বা এনেধৰণৰ ‘যন্ত্ৰণা’ নতুন নহয়৷ সেয়ে বিশেষ ভাবিবলগীয়াও নাই৷ বাহী বন সাং কৰি জয়মতী বাথৰূমত সোমাল৷ গাত পানী ঢলাৰ লগে লগে পিঠিত কোনোবাই আঁচুৰি দিয়া যেন যন্ত্ৰণা অনুভৱ কৰি মুহূৰ্তৰ বাবে জিকাৰ

নব্বৈৰ দশকৰ আগভাগৰ ডিচেম্বৰ মাহৰ কিবা এটা তাৰিখ হ’ব৷ ঠিক মনত নাই৷ শিলচৰৰ কুম্ভীৰগ্ৰাম বিমানবন্দৰত আমাৰ বিমান অৱতৰণ কৰিবলৈ তেতিয়া আৰু প্ৰায় আধাঘণ্টা সময় আছিল৷ আচলতে দীঘলীয়া ছুটিৰ অন্তত, মোৰ কৰ্মক্ষেত্ৰত পুনৰ যোগদান কৰিবলৈ মই গৈ আছোঁ৷ ৰে’ল যাত্ৰাই হওক বা বিমান যাত্ৰা হওক, যদি কাষত কোনো বন্ধুত্ব ভাৱাপূৰ্ণ সংগী নেপাওঁ, তেনেহ’লে দীঘলীয়া যাত্ৰাপথৰ অবসাদ দূৰ কৰিবলৈ কিতাপ এখন মোৰ লগত থাকেই৷ হয় সৌৰভ কুমাৰ চলিহাৰ গল্প নহয় ভবেন্দ্ৰনাথ শইকীয়া ছাৰৰ, ইংৰাজী হ’লে শ্বিদনী শ্বেলটন নহ’লে জেফ্ৰি আৰ্চাৰ৷ একো নেথাকিলে

সিংহ এটা হাবিৰে গৈ থাকোঁতে সন্মুখত এটা নিগনি পৰিলে, আচলতে নিগনিয়ে মোবাইল টিপি টিপি গৈ থাকোঁতে কেতিয়া সিংহৰ সন্মুখত পৰিলে গমেই নেপালে৷ সিংহক সন্মুখত দেখি নিগনিয়ে ভয়ত কঁপি কঁপি ক’লে, : হে বনৰাজ মোক নেমাৰিব, ভৱিষ্যতে মই আপোনাৰ কিবা সহায় হ’ম৷ সিংহই অট্টহাস্য কৰি ক’লে, : তই সাধাৰণ নিগনিয়ে মোৰ কি সহায় কৰিবি? নিগনিয়ে ক’লে, : মই আচল জীৱনতহে সাধাৰণ নিগনি, ভয়ে ভয়ে থাকোঁ৷ ফেচবুকত মই কিন্তু বহুত ডাঙৰ চেলিব্ৰিটি৷ এনেকৈ পোষ্ট দি থাকোঁ কোনেও মোক নিগনি বুলি নেভাবে, প্ৰায়

তিনিচুকীয়াৰ বিনন্দ বৰুৱা এজন ক্ষুদ্ৰ চাহ খেতিয়ক৷ উচ্চ শিক্ষাৰে শিক্ষিত বিনন্দ বৰুৱাই চৰকাৰী চাকৰিৰ বাবে ঢাপলি নেমেলি দেউতাকৰ বিশ বিঘা চন পৰি থকা মাটিত চাহখেতি কৰি ঘৰখন আটোম-টোকাৰীকৈ চলাই আছে৷ বিনন্দ বৰুৱা এজন ক্ষুদ্ৰ চাহখেতিয়ক হিচাবে প্ৰতিপত্তি স্থাপন কৰিছে যদিও তেওঁৰ মনত কোনো অহং ভাৱ নাই৷ এজন সৰবৰহী ব্যক্তি হিচাবে বিনন্দ বৰুৱা সেই অঞ্চলৰ সকলোৰে প্ৰিয় ব্যক্তি৷ তেওঁৰ বাগানত কাম কৰা বনুৱাসকলেও তেওঁক বহুত ভাল পায় আৰু সমীহ কৰি চলে৷ তেওঁৰ বুজনি আৰু একান্ত প্ৰচেষ্টাৰ ফলতেই বনুৱাসকলে মদ খোৱা বদ্

এখন হাবিত এহাল বাঘ-বাঘিনী আছিল। তেওঁলোকে বনত আনন্দেৰে জীৱন নিৰ্বাহ কৰিছিল। তেওঁলোক দুইজনৰ ভিতৰত বাঘিনীগৰাকী বেচ কিছু স্মাৰ্ট আৰু কনছিয়াছ প্ৰকৃতিৰ আছিল। নিয়মিত যোগাসন সু-খাদ্যাভ্যাসেৰে তেওঁ এটা অনন্য ব্যক্তিত্বৰ অধিকাৰী আছিল। প্ৰাতঃভ্ৰমণ আৰু সান্ধ্যভ্ৰমণ তেওঁৰ দৈনিক  তালিকাৰ মুখ্য কৰ্ম আছিল। আগতে তেওঁ হাবিখনতে চৰি ফুৰি ভ্ৰমণ অব্যাহত ৰাখিছিল। পিচে নিৰিবিলি, শান্তিৰ সুস্থ পৰিবেশ বাঘিনীগৰাকীৰ খুবেই পচন্দ আছিল। কিন্তু সময় বাগৰাৰ লগে লগে বৰ্তমান হাবিখনত জীৱ-জন্তুৰ ভিৰ বৈদ্য বাঢ়ি যাবলৈ ধৰিছে। হাবিত কৰা ভ্ৰমণত সেয়ে তেওঁ আগৰদৰে সিমান এটা এঞ্জয় নকৰে।

গজৰাম হাতীকাকতি নামৰ এটা হাতী আৰু পৰুৱাধৰ বৰুৱা নামৰ এটা পৰুৱা নলেগলে লগা বন্ধু আছিল। ইমান ভাল বন্ধু যে একেখন কাঁহীতে ভাত খায়। হাতী য’লৈকে যায় পৰুৱাও তালৈকে যায়। হাতীয়ে পেট কমাবলৈ জীমলৈ যায়। পৰুৱা শ্লিম যদিও হাতীৰ লগত জীমলৈ যায়। সি হাতীক ডাম্বেল ধৰি দিয়ে, হাতীয়ে চিলিং মাৰিলে সি কঁঁকালত ধৰি ডাঙি দিয়ে। এনেদৰেই দুয়ো একেলগে সুখে সন্তোষে জীৱনৰ আধাতকৈ বেছি সময় পাৰ কৰিলে। হাতীৰ পুতেকৰ বিয়াত পৰুৱা বৰুৱাই নিজৰ ফেমিলিৰ গোটেই পৰুৱাবোৰৰ সহায়ত খাদ্যবস্তুৰ যোগাৰ কৰি দিয়াৰ লগতে

বিভাসৰ মাজে মাজে মানুহজনীলৈ মনত পৰে। টেবুলত বহি কাম কৰি থাকিলেও তাৰ এনেকুৱা লাগে যেন মানুহজনী এইমাত্ৰ আহি তাৰ কাষত বহিলহি। গিৰিয়েকৰ নামত থকা ব্যক্তিগত ঋণটো পৰিশোধ কৰি মানুজনী ভাগৰি পৰিছিল। দীঘলকৈ উশাহ টানি বহি লোৱা মানুহজনীলৈ চাই সি মুগ্ধ হৈছিল সদায়। এতিয়া মানুহজনী ক’ত কেনেকৈ জীয়াই আছে তাৰ ভাবিবলেও মন নাযায়। অতীতৰ কিছু সময়ক কেতিয়াবা জোৰকৈ মচি পেলাব পাৰিলেই ৰক্ষা পোৱা যায়। সি গুচি অহাৰ পাছত মানুহজনীয়ে তাক বিচাৰিছিল নে নাই সি নাজানে। কাৰণ মানুহজনীৰ লগত থকা সকলো সংযোগ

: হেৰা, তুমিও মানে বান্দৰৰ আগত কল এথোক দিলে যেনেকৈ খায়, তেনেকৈ খাইছা হে! ইফালে আকৌ সেইটো এৰিলোঁ বুলি যিহে ফিটটো মাৰি থাকিবা, তাতকৈ এইবোৰ মিছা কথা ক’বই নালাগে। অৰ্তকিতে হোৱা বাক্যবাণত বিনোদৰ থৰকাচুতি হেৰাই গ’ল। হয়, সি পাণ খাবলৈ এৰিছিল, কিন্তু আজি ঘৰলৈ জেঠায়েকৰ ল’ৰা হেমন্তই পাণ এৰাটো গম নাপাই বাবেই দহখনমান বান্ধি আনিছিল। তাৰেই সোৱাদ লওঁতে পাহৰিয়ে গৈছিল কথাটো। কিন্তু পত্নী মায়াই কথাটো ৰাতিপুৱাৰেপৰা লক্ষ্য কৰি আছিল। বিনোদে অলপ সহজ হ’বলৈ চেষ্টা কৰি ধেমেলীয়া সুৰত ক’লে, : হেৰা,