সিদিনা ৰবিবাৰ বুলি আমাৰ বেডৰূমৰ আলমাৰীটোৰ ভিতৰৰ কাপোৰবোৰ অলপ থানথিত লগাওঁ বুলি উলিয়াই লৈছিলোঁ৷ আচলতে এওঁলোকৰ কাপোৰৰ ভিৰত মোৰ বাবে আলমাৰীটোত ঠাই প্ৰায় নাইকিয়া৷ সেয়ে চুকৰ ফালে চেল্ফ এটা উলিয়াই জেগা অকণ দখল কৰি ৰাখোঁ বুলিয়েই তাৰ পৰা মোৰ বয়বস্তু স্থানান্তৰিত কৰি দিয়া নাছিলোঁ৷ ল’কাৰত কিবা খুচৰি থাকোঁতে হঠাৎ মোৰ পুৰণি সোঁৱৰণীখনত হাত লাগিল৷ সেইখন নোচোৱা এটা যুগ হ’ল৷ কিবা এটা ভাবি সেইখন উলিয়াই আনি পঢ়াত লাগিলোঁ৷ সোঁৱৰণী পঢ়ি বুজি পোৱা টান, কেৱল এটা কথা সৰুৰে পৰাই জানিছিলোঁ যে শনি,

মিনি স্কুললৈ যায়। যায় মানে গৈছিল, সেই প্ৰাক্‌ কৰ’ণাৰ দিনতে। এতিয়াতো কেইবামাহো ধৰি স্কুলবোৰত বন গজিল, মানে স্কুলবোৰ ক’ভিড কেয়াৰ চেণ্টাৰ হ’ল। আকৌ কেতিয়া ল’ৰা-ছোৱালীয়ে দৌৰি-ঢাপৰি স্কুললৈ যাব পাৰিব সেয়াও অনিশ্চিত বৰ্তমানলৈকে। বাৰু, সেইবোৰ কথা বাদ দিছোঁ। এতিয়া আহিছোঁ মিনিৰ কথালৈ। মিনি স্কুললৈ গৈছিল। কি পঢ়ে, কি নপঢ়ে সেইটো পিছৰ কথা, কিন্তু তাই স্কুললৈ যায়। অহ এতিয়া আকৌ প্ৰশ্ন আহিব মিনি কোন? মিনি হ’ল আমাৰ/আপোনাৰ ঘৰৰ ওচৰৰে চাহ-সম্প্ৰদায় লোক এজনৰ কন্যা। দেউতাকে দিনটো দিন-হাজিৰা কৰি যিকণ ঘটে সেইকণ চুলাইত উৰুৱাই

অৱশেষত নৰেনদাই নতুন স্মাৰ্ট ফোন এটা ল’লে। নৰেনদা মানে নৰেন কলিতা। আমাৰ চুবুৰিতে তেওঁলোকৰ ঘৰ। স্বাস্থ্য বিভাগত কাম কৰে নৰেনদাই। স্বাস্থ্য বিভাগত কাম কৰিলেও নৰেনদাৰ স্বাস্থ্য বৰ এটা ভাল নহয়। ইয়াৰ মূলতেই হৈছে সন্ধিয়া সন্ধিয়া তেখেতে এটুপি ধৰাৰ স্বভাৱটো। তেওঁ পিচে তল নপৰে। তেওঁ বোলে মানুহটো ভালেই। লগৰবোৰেহে জোৰকৈ খুৱাই দিয়ে। যত দোষ নন্দ ঘোষ! নৰেনদাৰ পুৰণা ফোনটোক লৈ বৌহঁতৰ বৰ আপত্তি। তাতে এতিয়া কৰ’ণা মহামাৰী আৰম্ভ হোৱাৰেপৰা লকডাউন দিয়াত ল’ৰা-ছোৱালী দুটাকো অনলাইন ক্লাছৰ বাবে বৰকৈ প্ৰয়োজন হোৱাত নৰেনদাই নতুন

ছোৱালীজনী দেখাই-শুনাই, কামে-বনে সকলো ফালৰ পৰাই পাকৈত বুজিছে। যেতিয়াৰ পৰা দেখিছোঁ, যেতিয়াৰ পৰা বুজিছোঁ, তেতিয়াৰ পৰাই তাইক ভাল লাগে। চাগে বহুতৰে ভাল লাগে! কিন্তু সমস্যা হ’ল- তাইৰ হেনো প্ৰেম, বিয়া এইবোৰলৈ ভয়। প্ৰেম, বিয়া এইবোৰলৈ সকলোৰে কিঞ্চিৎ কিঞ্চিৎ ভয় থাকেই দিয়কচোন। পিচে এইৰ কেচটো অলপ বেছিয়েই বেলেগ। বিশ্বাসঘাটকতা। সম্পৰ্ক আৰু মানুহ দুয়োকে একেলগে ভাঙি পেলাব পৰা ঘটনাবোৰৰ ভিতৰত সম্ভৱতঃ আটাইতকৈ ভয়ানক ঘটনাই হৈছে বিশ্বাসঘাটকতা। ছোৱালীজনীৰ কাহিনী শুনি ময়ো কান্দিছিলোঁ। আপোনালোকেও কান্দিব, মই জানো। জনা হোৱাৰ পৰা তাই এজন ল’ৰাক বৰ

নিজৰ ষ্টাডি টেবুলখনত বহি কিছু লিখা পঢ়াত মগ্ন হৈ আছে মানুহগৰাকী, পিছদিনাৰ সভাখনৰ বাবে ভাষণ সাজু কৰি আছে। লেপটপটোত কিবা অলপ চাই, মাজে মাজে ম’বাইলত স্ক্ৰ’ৰ কৰে, আকৌ সমুখৰ কাগজখনত টুকি যায় কিছুমান কথা। অভ‍্যস্ত হাত দুখন খৰকৈ চলাইছে যদিও কম সময়তে বেছি কাম সামৰিবলগীয়া হোৱাৰ বাবে বৰ খৰধৰ লাগিছে মানুহগৰাকীৰ। মানুহগৰাকী মানে মিচেচ সঞ্জনা চলিহা। চহৰখনৰ এটা চিনাকি নাম। সভা সমিতিত সহজেই দেখিবলৈ পোৱা চেহেৰা। আচলতে তেখেত ‘মহিলা আৰু শিশু কল‍্যাণ সমিতি’ এখনৰ সভানেত্ৰী, বহুতো সামাজিক অনুষ্ঠানৰ লগত জড়িত।

গাঁওজুৰি আমাৰ নুমলী আইতাৰ বয়সৰ মানুহ পাবলৈ নাই। অতীতকালৰে দ্বিতীয় শ্রেণী পাছ নুমলী আইতা এইখন ঘৰলৈ মই বিয়া হৈ অহা সময়তেই আঁঠুমূৰীয়া, পিচে হ’লে কি হ’ব, মানুহজনীৰ মনোবলৰ আগত আজিৰ যুগৰ ডেকা-ডেকেৰীও নাপাত্তা। অঞ্চলটোলৈ অহা প্রতিখন ভ্রাম্যমানতে এতিয়াও আইতাৰ নামত আগতীয়া টিকটকেইটামান বুক হৈ থাকিবই। প্রথম দৰ্শনীতে একেবাৰে আগৰ শাৰীৰ টিনৰ চকীত ঘৰৰ পৰা নিয়া কোমল কুচনটো পাৰি শাৰীপূৰাই আইতা আৰামকৈ বহে। নামঘৰৰ বৰসবাহ, ভাওনা নাইবা চুবুৰীয়া ঘৰৰ বিয়াৰ জোৰোণেই হওক নুমলী আইতাৰ আসনখন সদায়েই আগত। বিয়াখনলৈ আইতা প্রায়েই নাযায়,

“কিছুমান মানুহ বৰ সাংঘাতিক৷’’ এইটো এটা আপদীয়া, আধৰুৱা আৰু ৰহস্যজনক বাক্য৷ কাৰণ সাংঘাতিক বুলি কওঁতে কেনেধৰণৰ কৰ্ম-কাণ্ডৰ জৰিয়তে এই বিশেষ মানুহজন সাংঘাতিক হৈ পৰিল, সেইটো নিৰ্ণায়ক তথ্য ইয়াত অদৃশ্য হৈ আছে৷ তেনেস্থলত ‘সাংঘাতিক’ বিশেষণটো শুনি যিমান আগ্ৰহেৰে শ্ৰোতাৰ মুখখন মেল খাই গৈছিল, সিমান নিৰুৎসাহেৰেই মুখখন জাপ খাই যাবলৈ বাধ্য৷ কিন্তু যদিহে সাংঘাতিক শব্দটোৰ পিছত আমি গায়ক, নৃত্যশিল্পী, অণুগল্পকাৰ, নৃত্যবিশেষজ্ঞ, ঠগ, প্ৰবঞ্চক, সভাপতি, নাইবা ফেইচবুকৰ এডমিন আদি নানানটা বৃত্তি বা পেছাৰ নাম লগ লগাই দিওঁ, তেন্তে পূৰ্বতে থকা আটাইবোৰ ৰহস্যয়েই ফাদিল

কোটটো হেৰাল। আমাৰ কাৰণে সেয়া ‘কোট’, কিন্তু মুকুটে কৈছিল -‘ব্লেজাৰ’। মই পাৰ্থক্য নুবুজোঁ। সেয়ে কোট বুলিয়েই কওঁ। গাঁৱৰ চাৰিআলিটোত কেৰম খেলি থকা সোণেশ্বৰহঁতেও হয়তো নাজানে, সেইটো পিন্ধি ৰমেনৰ ভাড়াগাড়ীত বহি মমীৰ বিয়ালৈ গৈ থাকোঁতে সিহঁতে দেখি সেয়ে কিজানিবা চিঞৰিছিল- “বাহঃ চ্যুট-টাই মাৰি ক’লৈ যাৱ অ’ পৰিমল?” সিহঁতৰ কাৰণে সেইটো হ’লগৈ ‘চ্যুট’! বাৰাণ্ডাৰ চকীখনত কোটটো থোৱা মনত আছিল। ৰাতি খুলি তাত কিয় থৈ গৈছিলোঁ সেয়া পাহৰিলোঁ, কিন্তু চকীখনৰ ওপৰত যে খুলি থৈ গৈছিলোঁ সেয়া মই নিশ্চিত। ছয়মাহিলী পৰীক্ষাৰ অংকৰ বহী দিওঁতে

সৌ দূৰৰ ডেকাকেইজন! ওহোঁ, নহ’ব নহঅঅঅ’ববব দেই এনেকৈ, ইচচচ একেবাৰে জৌশেই নাই দেহি ঐ! মিচ তমুকৰ মায়ালগা মাতৰ ৰিপ্লাইত কিৰিলি এসোপামান ভাহি আহিছিল য’ৰ-তৰ পৰা৷ খোলা পেণ্ডেলটোৰ দৰ্শকৰ প্ৰায় সন্মুখৰ আসনত বহি নাইট ফাংচন চাই থকা দহবছৰীয়া মইটোৱে পাছফালে মূৰটো ঘূৰাই চকুকেইটা ফুৰালোঁ‌ কিবাকৈ মোক চাইকেলত তুলি বিহু চাবলৈ অনা সৰু মোমাইক দেখোঁ নেকি বুলি৷ ব’হাগী বিদায়; সেইদিনা চাহনগৰী ডুমডুমাৰ কেন্দ্ৰীয় বিহুখনিৰ সামৰণি পৰিব৷ মোৰ হাতত ট্ৰফী এটাৰ সৈতে চাৰ্টিফিকেট এখন, সৰু ল’ৰা-ছোৱালীৰ বাবে পতা আকস্মিক বক্তৃতাত হুঁচৰিৰ ওপৰত বক্তৃতা