– আহাচোন আইতাৰ লগত আটায়ে ফ’টো এখন উঠোঁ – গাঁৱৰ ঘৰৰপৰা উভতি আহিবৰ পৰত সি কোৱাৰ লগে লগে খুৰীয়েক, বৰমাকহঁতে খৰ-ধৰ লগালে৷ সি দেখে – আইতাজনীয়ে চোতালৰ সোঁমাজতে থকা চকীখনত বহি শেঁতা দুচকু যিমান পাৰি সিমান উজ্জ্বল কৰি এটা হাঁহি মুখত বিৰিঙাবলৈ চেষ্টা কৰে৷ খুৰীগৰাকীয়ে ৰাতিপুৱা ফোঁট লওতে নাকৰ ওপৰতে পৰি ৰোৱা সেন্দূৰ গুৰিখিনি কিহেৰে মচো ভাবি ভাবিয়েই চাদৰৰ আঁচলটোৰ ৰঙা ফুল থকা অংশটোৰে ‘এইখিনিত ৰঙা লাগিলেও গম নাপায়’ বুলি মচিবলৈ আৰম্ভ কৰে৷ বৰমাকে হাতৰ তলুৱাৰেই কপাল, মুখৰ ঘামখিনি মচি,

সুদুৰ আমেৰিকা যুক্তৰাষ্ট্ৰৰ কলম্বিয়া ইউনিভাৰ্চিটিত জীৱ বিজ্ঞানৰ এচোচিয়েট প্ৰফেচৰ হৈ থাকোঁতে মই কেতিয়াও ভবা নাছিলোঁ যে মই এনে এটা বিখ্যাত ‘প্ৰজেক্ট’ৰ লগত প্ৰথম অসমীয়া বিজ্ঞানী হিচাবে জড়িত হৈ পৰিম৷ সেয়া ১৯৯৬ চনৰ কথা৷ তেতিয়া বিশ্বত ক্লোনিঙৰ (Cloning) ওপৰত সৰ্বত্ৰ চৰ্চা৷ মানুহে ভগবানৰ ইচ্ছাৰ বিপৰীতে গৈ নতুন জীৱন সৃষ্টি কৰা উচিৎ নে অনুচিৎ সেই লৈ চাৰিওফালে বিতৰ্ক৷ ধৰ্মীয় গুৰুসকলে ক্লোনিঙৰ ওপৰত প্ৰায় ঠাইতে নিষেধাজ্ঞা আৰোপ কৰি থৈছে৷ এই ধৰ্মীয় গুৰুসকলে বিশ্বৰ প্ৰায় সত্তৰখন দেশতে ৰাজনৈতিক ব্যৱস্থাটোৰ ওপৰত প্ৰভাৱ বিস্তাৰ কৰি মানৱ

অভিজিৎ দাৰ ফটাঢোল এক্সপ্ৰেছৰ যি গতি, নৰয়েই! বৰপেটাৰোড ষ্টেচনত ৰৈ আছোঁ, ইমান ভীৰ …. উঠিবই নোৱাৰি৷ কোনোমতে এটা দবাত উঠিব খোজোঁতে দৰজাৰ মুখত থকা জনে ক’লে, : ইয়াত নহয়, পিছৰটোলৈ যাওক…. এনেকৈ গৈ গৈ দেখিলোঁ গাৰ্ডৰ কেবিনটোহে বাকী আছেগৈ৷ কোনোমতে তাতেই জপিয়াই উঠিলোঁ৷ দেখোঁ ভিতৰত গাৰ্ড সুকুমাৰ নাই৷ অভিজিৎ দত্তৰ নিচিনা চালক থাকোঁতে গাৰ্ড লাগেনে? সুকুমাৰে সেইভাগেই পূজালৈ গ’ল চাগে৷ গতিকে এই অধমে তাতেই জপিয়াই উঠিলোঁ৷ কেবিনটোৰ ভিতৰত এখন বেন্স, তাতে শকত আবত, অলপ পেটুৱা, ডাঢ়ি-গোফে ভোবোকাৰ মানুহ এজন গেৰুৱা

সেইযে.. চাৰিআলি পুলিচ পইণ্টটো দেখিছে নহয়, তাৰপৰা যদি মেইন ৰাস্তাটোৰে উত্তৰদিশে অলপ আগবাঢ়ি যায়, সোঁফালে সোমাই যোৱা ৰাস্তা এটা পাব৷ কলেজ ৰোড৷ ইয়াৰ পৰা আধা কিলোমিটাৰমান আগত কলেজখন৷ হয়তো অলপ বেছিও হ’ব পাৰে! এই কলেজ ৰোডেৰে অকণমান গ’লেই বাওঁফালে এটা দীঘলীয়া ঘৰ দেখিবলৈ পাব৷ ঘৰটোৰ বেৰবোৰ টিনপাতৰ৷ টিনবোৰত মামৰ ধৰি ঠায়ে ঠায়ে বেৰবোৰত সৰু ডাঙৰ ফুটা হৈছে৷ আগফালে এখন কাঠৰ দৰ্জা৷ দৰ্জাখনৰ ৰঙবোৰ এৰা খাই বিচিত্ৰ হৈ পৰিছে৷ বাহিৰৰ পৰা দৰ্জাখন এনেয়ে বন্ধ হৈ থাকে৷ তলা-চলা নাই৷ ঠেলি দিলে খোল

সি ভালকৈ চালে আইনাখনত৷ তাৰ আঁঠুলৈকে পৰা দীঘল চুলি কোচা৷ ৰাতিপুৱাই চেম্পো কৰি, দিনটো ফণী লগাবলৈ সময় পোৱা নাই৷ গোটেইবোৰ ঘৰত থকা দিনা তাৰ কাম বেছিহে ওলাই৷ আজৰি হওঁতেই আবেলি হয়৷ এতিয়াহে জট সোপা ভাঙি, খোপাটো বান্ধিবলৈ লৈছে৷ : ইছ ৰাম, গুৰিতে কাটিহে দিবলৈ মন যায় এনে সময়খিনিত৷ কম সময় লাগে নে এইখিনি চিজিল লগাবলৈ! এনেতে বাহিৰৰ পৰা মাতষাৰ শুনা গ’ল, : তোমাৰ হৈছে গৈ নে সাজু হৈ? : উফ, কৰবালৈ যোৱাৰ আগত সদায় একে প্ৰশ্ন, “হৈছে, হৈছে…?” হুঃ, চিঞৰিলেই

‘দাদা এইবাৰ আপোনাৰ এটা লেখা লাগিব কিন্তু, আমাৰ মেগাজিনৰ বাবে৷’ ট্ৰেইন লেইট আছিল৷ ৰাতি দহ বজাত ট্ৰেইনখন ষ্টেচনত সোমাল, অমিতাভেও খকমককৈ সাৰ পালে৷ চিটটোত বহিয়েই হাত ভৰি অলপ পোনাই ল’লে৷ অন্ধকাৰ ষ্টেচনটোৰ ফালে এবাৰ আকৌ চালে অমিতাভে৷ যদি এতিয়াই ইয়াতে এটা বিৰাট বম্ব ব্লাষ্ট হয়, কেনে লাগিব বাৰু! বিৰাট মানে ধৰক এবাৰতে দুটা প্লেটফৰ্ম নিশ্চিহ্ন হৈ যোৱাকৈ৷ কেৱল যিটো প্লেটফৰ্মত ট্ৰেইনখন আহি ৰৈছে, সেইখন কোনোমতে ৰক্ষা পৰিব৷ গোটেইখন ৰক্ষা নপৰিলেও কথা নাই, চাৰি-পাঁচটা ডবা ৰক্ষা পৰিলেও যথেষ্ট৷ এই সমস্ত ঘটনাটোৰ

তেতিয়া মই বেকাৰ৷ হাতত পইচা প্ৰায় নাথাকেই৷ দেউতাৰ সৰু চাকৰি, ভাইটি তিনিজন৷ শিক্ষকৰ ল’ৰা যেতিয়া ভাল মানুহ হ’ব লাগিব, এয়া দেউতাৰ সৰ্বশেষ কথা৷ দেউতাই পঢ়াৰ নামত পইচা খৰচ কৰিবলৈ কৃপনালি নকৰে৷ কিন্তু কিমান? চিন্তাত হতাশ দেউতাৰ মুখখন দেখি মই উচ্চশিক্ষাৰ আশা এৰিলোঁ, ভাবিলোঁ পাৰিলে দেউতাৰ ডাঙৰ সংসাৰখন চলোৱাত কেনেবাকে মই সহায় কৰিম, নোৱাৰিলে নাই, কিন্তু দেউতাৰ পইচা খৰচ নকৰোঁ আৰু মই৷ কিন্তু কৰিম কি! চুবুৰীয়া দুঘৰমানৰ ল’ৰা-ছোৱালী পঢ়াবলৈ ল’লোঁ, মানে ‘টিউছন’৷ পুৱা টিউছন, গধূলি টিউছন, বাকী দিনটো ঘৰত৷ ঘৰত থকা

-১- : বিড়ি এটা দিয়া! – ৰূপাংকৰে দোকানীজনক উদ্দেশ্য কৰি ফুচফুচাই কথাষাৰ কৈয়েই চকু টিপ এটা মাৰিলে৷ আধা-অন্ধকাৰ গলিটোৰ অলপ ভিতৰলৈ থকা সৰু পাণদোকান এখন৷ টুল এখনত বহি থকা আদহীয়া দোকানীজনৰ সমুখত এটা বিবৰ্ণ বাকচ৷ কোনোবা ইলেকট্ৰনিকছ কোম্পানীৰ বিজ্ঞাপনৰ ফ্লেক্স এখন বাঁহৰ কামীকেইটামানেৰে বান্ধি কোনোমতে চালি এখন কৰি লৈছে৷ দোকানখন প্ৰায় অন্ধকাৰ, চাৰ্জ শেষ হবলৈ ধৰা এটা সস্তীয়া চাৰ্জলাইটে সামান্য পোহৰ বিলাইছে৷ দোকানীজনে ৰূপাংকৰৰ ইংগিতটো বুজি নোপোৱাৰ ভাওঁ ধৰাৰ বৃথা চেষ্টা এটা কৰিলে৷ আচলতে সেই সময়তে ৰূপাংকৰৰ সৈতে একেলগে অহা

১ সপোনৰ আৱিৰ্ভাৱ—- কাউণ্টাৰৰ খিৰিকীখনেৰে মই হাতখন বাহিৰলৈ মেলি দিলো৷ কাগজখন আৰু খমখমীয়া নোটকেইখন মোৰ হাতত গুজি দিয়া হ’ল৷ মই নোটকেইখন গণি চালো৷ ঠিকেই আছে৷ ডিপজিত ফৰ্মত লিখি থোৱা অঙ্কটোৱেই নোটকেইখনে দেখুৱাইছে৷ ফৰ্মখনৰ নিৰ্দিষ্ট স্থানত চিল-মোহৰ মাৰি মই ফৰ্মৰ অৱশিষ্ট অংশ ঘূৰাই দিবলৈ উদ্যত হওঁতেই মোৰ চকু চাত মাৰি ধৰিলে৷ এগৰাকী অতীৱ সুন্দৰী নাৰী কাউণ্টাৰৰ মুখত থিয় হৈ আছে৷ নাৰীৰ মুখত এটি জান-নেজান হাঁহিয়ে ঢৌ খেলি আছে৷ হয়, এই অপৰূপ দৃশ্যত মই বাকৰুদ্ধ হৈ পৰিছো৷ নাৰীগৰাকীৰ নান্দনিক সৌন্দৰ্যত মই মোৰ

ৰ’ব হে, মোৰ দুখেভৰা জীৱনৰ আন এটা মৰ্মান্তিক কাহিনী পঢ়িবলৈ ওলাইছোঁ বুলি চিৰিয়াচ হৈ নেযাব। অসমীয়া ভাষাত এইটোৱেই সমস্যা, কওঁ কিবা এটা ৰাইজে বুজে কিবা আন এটা। মোৰ কোনো শৈশৱৰ, যৌৱনৰ সপোনৰ মৃত্যু হোৱা নাই, আচলতে সপোনতে মোৰহে মৃত্যু হ’ল। মানে ‘ডেথ অৱ এ ড্ৰীম’ নহয়, ‘ডেথ ইন মাই ড্ৰীম’ হে! সেয়া চাওক, ইংৰাজীত কোৱাৰ লগে লগে পটকৈ বুজি পালে। আচলতে হ’ল কি, যোৱাকালি মোৰ সপোনত মোৰ মৃত্যু হ’ল। কি হ’ল কি নহ’ল ভালকে বুজি নেপালোঁ, কিন্তু মই হঠাৎ উপলব্ধি