: হেইয়া, আপুনি ইয়াত বেতাল দা! গোটেই ভৰলুখন বিচাৰি ফুৰিছোঁ আপোনাক। ভৰলুমুখৰ চ’কত মনোহৰে দিয়া এক ছ’ বিছখন মুখত সোমোৱাৰ লগে লগে পিছফালৰ পৰা বিক্ৰমাদিত্যই মাত দিলে মোক। : কোৱা কি হ’ল? : বেতাল দা, উঠক বাইকত। আদাবাৰীলৈ গৈ আছোঁ। ৰাস্তাতে কথা পাতিম। মই বিক্ৰমাদিত্যৰ বাইকৰ পিছত বহিলোঁ। : ক’বা নে আদিত্য?   বিক্ৰমাদিত্যক আমি ‘আদিত্য’ বুলিয়ে মাতোঁ। ইমান দীঘল নাম! পাণ চোবাই থাকিলে ‘আদিত্য’ বুলি মাতিবলৈও টান হয়। : আমাৰ শহুৰহঁতৰ ঘৰত পূজা পাতে নহয়। দুৰ্গাপূজা। কিবা স্মৰণিকা নে কি

আজিকালি এমাজ’নত আমি সকলোৱে অনলাইন শ্বপিং কৰোঁ৷ মোৰ আকৌ এমাজ’নৰ শ্বপিং কৰাৰ কোবটো অলপ বেছিয়েই৷ ব্যৱসায়ত নমাৰ পিচত কেতিয়াবা সঠিক দামত পালে কিছুমান স্পেচিয়েল বস্তু গ্ৰাহকৰ মোৰ প্ৰতি  বিশ্বাসযোগ্যতা আৰু ভৰষা ৰখাবলৈও আনি দিওঁ৷ যিহেতু একাউণ্টটো “প্ৰাইম” গতিকে ফ্ৰী ডেলিভাৰী পাওঁ৷ গতিকে প্ৰায় প্ৰতি দুই এদিনৰ মূৰে মূৰে মোৰ তাত কিবা নহয় কিবা পাৰ্চেল এটা আহেই৷  বাৰু, সেইটো ‘মেইন’ কথা নহয়৷ মেইন কথাটো হ’ল সিদিনা হঠাৎ ফোন এটা আহিল৷ নম্বৰটো আছিল, +918274061975 (চেইভ কৰি থ’ব পাৰে) সিটো মূৰত ছোৱালী এজনীয়ে

পিকনিকৰ পৰা আহি বেলতলা পোৱালৈ সাতমানেই বাজিল। গলিৰ মুখতে সঞ্জীৱে অভিজিতক নমাই দিলে। সামান্য থৰক-বৰক খোজেৰে অভিজিত নিজৰ ভাড়াঘৰলৈ আগবাঢ়িল। এক গোলাপী আভাৰে অভিজিত সামান্য ৰোমাণ্টিক হৈ আছে। মাজতে দুয়োখন পকেটেৰে হাত সুমুৱাই কণী দুটা চুই চালে। আছে ঠিকেই আছে। গাড়ীত সঞ্জীৱে যি ঠেলা-হেঁচাকৈ আনিছে। তাৰ সন্দেহেই হৈছিল আজি কণী বাছেনে নাই। আচলতে এই কণী দুটা অভিজিতৰ লগত থাকিলেও দুয়োৰে মালিক বিজয়হে। পিকনিকত স্ফূৰ্তি পানী খোৱাৰ পাছত ৰাতি যে অভিজিতৰ ভাত খাবলৈ মন নাযাব সেয়া অনুভৱ কৰিয়েই জোৰকৈ দুটা হাঁহৰ

              (১) : নাই মিছেচ শইকীয়া, আমি দুঃখিত, আপোনালোক বায়’লজিকেল পেৰেণ্টছ হ’ব নোৱাৰে কেতিয়াও। নিজৰ সন্তান এটা জন্ম দিবলৈ আপোনালোকৰ দৈহিক সমস্যা কিছুমান আছে যাৰ চিকিৎসা এতিয়াও উপলব্ধ নহয়। নিৰ্মালি ডাক্টৰৰ চেম্বাৰৰ পৰা ওলাই আহিল। এই মূহূৰ্তত ঠিক কি কৰিব লাগে, কি ক’ব লাগে তাই একো বুজি পোৱা নাই। অভিক ফোন এটা কৰিব নেকি তাই? নাই নালাগে। কি সুখবৰটো দিবলৈনো ফোন কৰিব? দীঘলীয়া চিকিৎসাৰ অন্তত এইকেইষাৰ শুনিবলৈ তেওঁলোক প্ৰস্তুত নাছিল মুঠেও। অন্ততঃ তাই। দৰৱৰ

প্ৰাণহৰিয়ে ৰিক্সাৰপৰা নামি শাক-পাচলি, আলু-পিয়াঁজ আদি ভৰি থকা মোনা দুখন নমাই জপনাখনতে আঁউজাই থৈ ৰিক্সাৱালাজনক জেপৰপৰা বিশ টকা উলিয়াই দিলে। : দাদা, আৰু দহ টকা দিয়ক। : উৱা, সদায় বিশ টকা দিওঁ, আজি তোমাক দহ টকা বেছিকৈ কিয় লাগেহে? : দাদা, এক বাজিলেই; আৰু এতিয়া ৰিক্সা সামৰি দিনটো ঘৰত সোমাই থকাহে হ’ব। উপাৰ্জন দেখোন নায়েই। সেয়ে কৈছিলোঁ। প্ৰাণহৰিয়ে ৰিক্সাৱালাজনক যোৱা তিনি বছৰ ধৰি চিনি পায়; তেওঁ কোৱাটো নোহোৱা নহয়; উপাৰ্জন দেখোন নায়েই। প্ৰাণহৰিয়ে কিবা এটা ভাবি দুশটকীয়া এখন উলিয়াই ৰিক্সাৱালাজনক

২০১৪ চন। : তই যে জয়শ্ৰীৰ লগত লেকচাৰ মাৰি থাক, প্ৰপ’জ কৰি নিদিয় কিয়?   ৰমেনে সুধিলে প্রশান্তক।  : ধেই, লাজ লাগে।  : কিহৰ লাজ, মাৰি দে প্ৰপ’জ। পিছত পস্তাবি।  : বাৰু চাওঁচোন!  সন্ধিয়া প্ৰশান্তই জয়শ্ৰীক লগ কৰিলে।   নতুনকৈ খোলা ৰেষ্টুৰেণ্টখনত  বহি  বেবীকৰ্ণ খাই থকা মাজতে সি তাইক ক’লে, : শুনাচোন জয়শ্ৰী, কথা এটা।  : কোৱা।  : মই তোমাক হয়তো ভাল পাই পেলাইছোঁ। তুমি আমাৰ সম্পৰ্কটোক আৰু অলপ ওপৰলৈ নিব পাৰিবানে? : কি? কি কৈছা তুমি এইবোৰ?  : অঁ, মই

: কেনেকৈ যে খাওঁ অ’ এইসোপা?  নাকত ধৰি মিথিগুটি তিওৱা পানীখিনি গিলাছত দেখি টিনাই ‘খাব লাগিব’ ‘খাব লাগিব’ বুলি নিজকে পতিয়ন নিয়াইছে। মুঠতে ক্ষীণাব‌ই তাই। এইবাৰ নেৰিছে আৰু! শকত ছোৱালীক ৰিজেক্ট কৰা, অতি ক্ষীণ ছোৱালীক ৰিজেক্ট কৰা মানুহসোপাও তাইৰ দৰে দুঠেঙীয়াহে কিন্তু পচন্দৰ তালিকাখন যে, উফ্! “বেছি বগা একেবাৰে চালানী মাছ,” “ইম্মান ক’লা, দিনতে আন্ধাৰ।” “ইহ, গোটেইজনী খুতুৰা শাকৰ তলত মেল মৰা টাইপৰ ইমানেই চাপৰ মানে,” “বাপৰে পাণ পৰা জখলা অ’ এইডাল। ইমান ওখ ছোৱালীৰ জোখত ল’ৰা ওলাবনে?” “ঔ আই,

“ধেই, পুৰুষ হ’লোঁ‌ বুলি কিমান ধৈৰ্য্য ধৰিম আৰু। নাই আৰু নহ’ব। কিবা এটা হেস্তনেস্ত কৰিব লাগিব। এনেকৈ সদায় সদায় ইম’চনেল ড্ৰামাৰ ওচৰত হাৰ মানি সৰু হৈ থাকিব নোৱাৰি। লগৰকেইটাৰ লগত আড্ডা অকণমান মাৰিবলৈ স্বাধীনতা বুলি এটা বস্তু লাগে। হাৰে, সপ্তাহত দুদিনহে সিহঁতৰ লগত সুখ দুখৰ কথা পাতি ডিঙিটো অকণমান তিয়াও। কোনোমতে এঘণ্টা বহিম, তাতো পোন্ধৰটা ফোনকল। ক’ৰ’ণাৰ সময়, নিজকে চেনিটাইজ কৰি ৰখাটো কিমান দৰকাৰী সেইয়া ৰুণুমীয়ে কি বুজিব।” কথাবোৰ মনৰ ভিতৰতে আগুলি-পাগুলি ৰঞ্জনে বাৰাণ্ডাখনত পাইচাৰি কৰি থাকিল। মৃদু পচোৱা এছাটিয়ে

সপোন নেদেখা এযুগেই হ’ল। কৰুণাৰ মনত নপৰে, শেষবাৰৰ বাবে সি কেতিয়া সপোন দেখিছিল। আগতে চিলমিল টোপনিতো সপোন আহিছিল। কি দিন, কি ৰাতি, দেহাটো কাতি কৰিলেই সপোনৰ নাচোন তাক্ ধিনা ধিন্। তাকো এলাপেচা নহয়, একদম ৰঙীন-ৰঙীন সপোন। সি চিনেমাৰ হিৰো, হিৰোইন কেটৰিনা নাইবা কৰীণাৰ লগত ডান্স – ‘চিকনী চামেলী’ অথবা ‘ফেভিক’ল চে’। উফ্! ভাবিলেই গাটো ৰিমঝিমাই যায়। আৰু এতিয়া.. ৰঙীন বাদ, সপোনৰ নামত ক’লা-বগা কিবা এটাও দেখা হ’লে! তাতে আকৌ ভূতৰ ওপৰত দানহ পৰাদি ওলাল ক’ৰ’না। ক’ৰ’না! নাম নাপালে আৰু ভাইৰাছৰ।