গল্প লিখিবলৈ বহিলে এনেকৈ ভাবিব লাগে – চাল্লা আপুনইছ্ ভগৱান হ্যে! নৱাজউদ্দিন ছিদ্দিকীয়ে তেনেকৈয়ে ভাবে। নৱাজ ভায়ে কলমটো হাতত তুলি ল’লে। মুখত বহু দিনৰ নুখুৰোৱা ডাড়ি। লকডাউনত বাহিৰলৈ যাব লগা হোৱা নাছিল। চুলি-ডাড়িৰতো কথাই নাই, নাকাটিলে-নুখুৰালেও একো নাই। চিগাৰেট এটা জ্বলালে। বেছি চিগাৰেট খাবলৈও ভয়। কিজানিবা নৰোত্তমৰ পাণদোকানখন আকৌ বন্ধ হয়। ওচৰতে ভাড়া কৰি থকা সুবিমল তালুকদাৰৰপৰা আকৌ ধাৰত চিগাৰেট খুজিবলৈ মন নাযাব। পাঁচটা দীঘলীয়া হোপা মাৰি চিগাৰেটটো নুমুৱাই কাণৰ ওপৰৰ অংশত গুজি ল’লে। গল্প লিখিব নৱাজে। চাল্লা ৰাইটাৰবোৰে সঁচাকৈয়ে

মই জয়, জয় পাটোৱাৰী৷ এইবাৰ ডিগ্ৰী ফাৰ্ষ্ট ইয়েৰত৷ মা দেউতাহঁতে মোক এতিয়াও সৰু ল’ৰা বুলিয়েই ভাবে৷ মায়ে ভাতৰ পাতত মোক মাছৰ কাঁইট বাচি দিয়ে, বাইদেৱে ৰাতি মোৰ বিছনাখন পাৰি দিয়ে, গধূলি দেউতাই টিউশ্যনৰপৰা আনিবলৈ সদায় আগুৱাই যায়৷ তেওঁলোকৰ ধাৰণা যে মই নিজে একো কৰিব নাজানোঁ, কৰাৰ বয়সেই হোৱা নাই৷ তেওঁলোকৰ পিছে ধাৰণাই নাই যে এই সৰু ল’ৰাটোৱে তলে তলে এটা ডাঙৰ কাণ্ড কৰি থৈছে৷ এই ঘৰ-কলেজ-টিউশ্যনৰ একঘেয়ামী জীৱনৰ মাজতে মই মনে মনে বিয়া পাতি থৈছোঁ৷ ঘৰত মামা-মাহী, খুৰা-খুৰীহঁত আহিলে মোক

বেজবৰুৱাই পদূলিৰপৰাই সেই অদ্ভুত শব্দ দুটা শুনা পালে৷ মানুহজন কেইছেকেণ্ডমানৰ বাবে থৰ হৈ গ’ল৷ ভাবিবলৈ ধৰিলে, এইটো তেওঁ কেনেৰকমৰ বস্তু শুনিলে! হেমকোষৰ প্ৰণেতা বৰুৱা চাহাব ঢুকোৱাৰো ভালেমান দিন হ’ল৷ তেন্তে অসমীয়া অভিধানত ইয়াৰ উৎপত্তি হ’ল কেতিয়া! বিকাশেইবা কৰিলে কোনে? বৰনগৰৰ শুকান মাছৰ বজাৰত জলহস্তী এটায়ে সাঁতুৰি আছে বুলি দিনদিয়েক আগতে শুনা গৈছিল৷ পাছত গোমৰ ফাঁক হ’ল৷ সেয়া বোলে জল বিভাগৰহে ‘ডেমো’ আছিল৷ বেজবৰুৱা আশ্বৰ্যচকিত৷ বানপানীত উটি অহা মাছক ধৰিবলৈ ৰাইজে সাঁতোৰ শিকিব লাগিব বুলি শুনিছিল, কিন্তু জলহস্তী উটি আহিব, আৰু

লতিকা বৰুৱা চমুকৈ বৰুৱানী,মেলে-মিটিঙে ঘূৰি ফুৰা মানুহ। মহিলা সমিতি, সাহিত্য সভা,ৰাস-সমিতি,  লেখিকা সমাৰোহ, জেষ্ঠ নাগৰিক সভা, মহিলা মঞ্চ, মহিলা গোট আদি  ক’ত নাই তেওঁ। সেয়ে প্ৰায় সকলোৱে চিনি পায়। কাঢ়া ইষ্ট্ৰী কৰা পাটৰ মেখেলা-চাদৰ পিন্ধি সভাই সমিতিয়ে সকলোতকৈ আগতে গৈ পোৱা মহিলাগৰাকীয়েই হৈছে বৰুৱানী। একক পৰিৱেশন নকৰিলেও কোৰাছ গোৱা গায়িকা বৰুৱানী। আন  মহিলাৰ সৈতে শাৰী পূৰাই সাজপাৰ মিলাই কোৰাছো গাই তেওঁ। সুৰটো কেতিয়াবা লাগি ধৰে, কেনেবাকৈ টানিব নোৱৰা যেন পালে ৰৈ দিয়ে, শব্দ মুখেৰে ফুটাব নোৱাৰিলে কিবা কৈ লিপচ মিলাই।

: বস্তুৰ দাম বহুত বাঢ়িল ঐ মহাজন, আগতে এক সেৰ তেলৰ দাম দহ টকা আছিল। : হা হুমুনিয়াহ নকঢ়াকৈ ক ঐ কথাবোৰ, তোৰ হুমুনিয়াহটো বৰ বেয়াকৈ লাগে মানুহৰ গাত। : মিছা কৈছোঁ নেকি কিবা মই? দহ টকা লিটাৰৰ মিঠাতেল এশটকা হ’লে গাত লাগিবই দেচোন সকলোৰে।: সকলোৰে গাত লগা আৰু তোৰ গাত লগাৰ মাজত পাৰ্থক্য আছে ঐ হিৰেণ কাইটি। বেলেগৰ গাত লাগিলে মিঠাতেলৰ দাম কমে নে নকমে মই এতিয়ালৈকে দেখা পোৱা নাই বাৰু, কিন্তু তোৰ মুখত হুমুনিয়াহ ওলালে মোৰ গাত লাগে

এই মাহত এদিনত গড়ে কিমান টকা খৰচ কৰিব পাৰিম – এটা সপ্তাহত কেইদিন মাছ বা মাংস খাম, সেই পাৰিবাৰিক বাজেটখন প্ৰস্তুত কৰিবলৈ মন মগজু সাজু কৰি ল’লোঁ৷ ঠিক সেইখিনি সময়তে আতংকিত হৈ পগলা কুকুৰে খেদা মানুহৰ দৰে কোঠালৈ লৰি আহিল মোক লৈ সকলো সময়তে অতৃপ্ত মোৰ পত্নী তৃপ্তি৷ উৎকণ্ঠাৰে তাইৰ মুখলৈ চাই থাকিলোঁ৷ তৃপ্তি দৌৰি আহিছে যেতিয়া আতংকবাদী হ’বই নোৱাৰে, কাৰণ পইতাচোঁৰা, বেং বা জোকলৈ ভয় নোহোৱা তৃপ্তিয়ে আতংকবাদীৰ ভূতলৈও ভয় নকৰে – পুলিচৰ জীয়েক তাই৷ “নিশান্তদা আহিছে” – সিন্ধি

: ঐ, তোৰ বাৰু ভাল বিশ্বাসী পেটুৱা মানুহৰ লগত চিনাকি আছে নেকি? ধনখুড়াৰ কথাটোত দাঁত কৰালি থকা অৱস্থাত হনুৰ কব্জা দুখন লাগি ধৰা ধৰণে মুখখন বিশেষ ভংগীমাৰে ৰৈ গ’ল মোৰ। পিছৰ পাকত মুখখন “ওমম-নিয়ময়ময়ম-ম-ম” কৰাৰ দৰে কৰি চিন্তা কৰিলোঁ, “এখেতে কি বা অথন্তৰখন কৰিবলৈ ওলাইছে!” ধনখুড়াই আগ্ৰহেৰে মোৰফালে চাই আছে। মই সুধিলোঁ, : পেটুৱা মানুহ কিয় লাগে খুড়া? নিজৰ বহা চকীখনত হাউলি বহি লৈ ধনখুড়াই তালুখন খজুৱাই ল’লে। ইয়াৰ পিছতেই কথাৰ মধুনাটো বাজ হ’ল। ধন খুড়াই হেনো সপোনত দৰব এটা

বিয়া ঘৰখনত সোমোৱাৰ পিছত হাজৰিকানীক মানুহটোৱে মিলত ধানে পতানক এৰাৰ দৰে এৰিলে। ধনী মানুহৰ ঘৰৰ বিয়া, দৰাজন গিৰিয়েকৰফালৰ দূৰ সম্পৰ্কীয়, হাজৰিকানীয়ে বহুদিন আগতে এবাৰমান লগ পোৱা মনত পৰে। ইফালে সিফালে চাই বিয়াঘৰত নিজৰ চিনাকি মুখ এখনো নেদেখি হাজৰিকানীয়ে আমন জিমনকৈ অকলে বহি থাকিবলগীয়া হৈছে। আজিকালি বিয়াবোৰ আৰু থিয়েটাৰৰ মাজত একো পাৰ্থক্য নাই। থিয়েটাৰত যেনিবা খাবলৈ নিদিয়ে, কথা সিমানেই। কি দৰা, কি কইনা, অতিথিৰ মুখলৈ চাবলৈ কাৰো সময় নাথাকে, কাৰণ ফটো গ্ৰাফাৰৰ নিৰ্দেশ অনুযায়ী হঁহাৰপৰা গা-মূৰৰ অৱস্থান সলনি কৰালৈকে সকলো ভীষণ

Rdআমাৰ বিয়াৰ পিছতে চাকৰি সূত্ৰে মুম্বাইত থাকিবলৈ লৈছিলোঁ৷ দৰ্মহা তেনেই কম যদিও বলিউদ, আণ্ডাৰৱৰ্লড আৰু ব্যৱসায় বাণিজ্যৰ প্ৰাণকেন্দ্ৰ স্বৰূপ মায়ালগা মুম্বাই চহৰখনে মোক কিবা এটা আকৰ্ষণেৰে বান্ধি ৰাখিছিল৷ ওখ ওখ অট্টালিকাত থকা মানুহবোৰৰ দৰে ময়ো ধনী হোৱাৰ সপোন দেখিছিলোঁ৷ কিন্তু হঠাৎ দেউতাৰ আকস্মিক মৃত্যুত প্ৰায় এমাহমানৰ বাবে অসমৰ গাঁৱৰ ঘৰলৈ ঘূৰি গ’লোঁ৷ অকলশৰীয়া মাক সংগ দিবলৈ ছুটি কিছুদিন বেছিয়েই ল’ব লগা হোৱাত ব্যক্তিগত খণ্ডৰ চাকৰিৰপৰা অব্যাহতি ল’ব লগা হ’ল৷ দেউতাৰ শেষকৃত্য সমাপন হোৱাৰ কিছুদিন পিছতেই মই জীৱিকাৰ খাতিৰত মুম্বাই গুচি

: কি হ’ল? : নাই, মনটো বেয়া৷ : মনত পৰিছে নেকি তাইলৈ? : নাই নাই৷ : লাগে যদি তাইকো লৈ অনাৰ ব্যৱস্থা কৰোঁ? : নালাগে প্ৰভূ৷ থাকক শান্তিৰে তাই৷ : মন গ’লে অলপ জোকাই আহিব পাৰি কিন্তু৷ : কিন্তু অমাৱশ্যালৈ চোন কেবাদিনো আছে! : মন আছে যদি ক’বি ছাৰক কৈ পাৰমিট আনি দিম যেতিয়াই তেতিয়াই পাক মাৰিব পাৰি৷ : বাৰু ক’ম৷              *** যদু আৰু মধু সৰুৰে পৰা নলে-গলে লগা বন্ধু৷ ইটোয়ে সিটোৰ দুখ সহিব