আজিৰ কথাখিনি লিখাৰ আগতে পাঁচদিনমান আগলৈ ঘূৰি যাব লাগিব। সেইদিনা আছিল বুধবাৰ। পুৰুষ-মহিলা এহাল আহিল মোৰ ঘৰলৈ। দুয়ো সাহিত্যানুষ্ঠান এটাৰ কৰ্মকৰ্তা। দুয়ো মোৰ ঘৰলৈ আহিছে কবি সন্মিলন এখনলৈ নিমন্ত্ৰণ জনাবলৈ। মহিলাগৰাকীয়ে তেওঁৰ বেগৰ পৰা চিঠি এখন উলিয়াই মোৰ হাতত দি ক’লে–’কবি সন্মিলন এখন পাতিছোঁ, তাৰেই নিমন্ত্ৰণ।’ চিঠিখন খুলি চালোঁ। ৰামধেনু সাহিত্য-সংস্কৃতি মঞ্চ নামৰ অনুষ্ঠানটোৰ কবি সন্মিলন। অনুষ্ঠান পৰৱৰ্তী দেওবাৰে স্থানীয় কন্যা মহাবিদ্যালয়খনৰ প্ৰশালাত। অনুষ্ঠান আৰম্ভ কৰাৰ সময় নিৰ্ধাৰণ কৰা হৈছে দিনৰ দহ বজাত। মই বোলো, ‘আমন্ত্ৰণ নে নিমন্ত্ৰণ? দুয়োৱে উত্তৰটো

: অই ছোৱালী, ভৰিৰ তলত পাহাৰ এখন লৈ ইমান খৰধৰকৈ খোজ নিদিবিচোন৷ কেতিয়াবা পৰি ককাল ভাগিব এইজনীৰ, ইমান ওখ হিলৰ চেণ্ডেল পিন্ধেনে কোনোবাই৷ – কৌশিকৰ কথাত প্ৰৱালে মিঁচিকিয়াই হাঁহি ছোৱালীকেইজনীলৈ চালে৷ সিহঁতৰ কথাত গুৰুত্ব নিদি খটখটাই কাষেৰেই পাৰ হৈ গ’ল ছোৱালীকেইজনী৷ সিহঁতৰ বিভাগৰ প্ৰিয় চাৰজনৰ গ্ৰন্থ এখনৰ উন্মোচনী অনুস্থানলৈ আহিছে সিহঁত- চন্দনা, পল্লৱী আৰু জ্যোতিৰেখা৷ ইতিমধ্যে সময়তকৈ যথেষ্ট দেৰিয়েই হৈ গ’ল৷ সেয়ে খৰধৰকৈ হলটোৰ ভিতৰলৈ সোমাল তিনিও৷ গ্ৰন্থ উন্মোচন ইতিমধ্যে হৈ গৈছিল৷ মঞ্চত নিৰ্দিষ্ট বক্তাই ভাষণ দি আছিল৷ দেৰি হোৱাৰ

এইকেইদিন গুণকান্ত হাজৰিকাৰ ঘৰত সাংঘাটিক ব্যস্ততা৷ ৰাতিপুৱাৰ পৰা ৰাতিলৈ ঘৰৰ গোটেই ৰুটিনখনেই সলনি হৈ গৈছে৷ মানে ধৰক ব্ৰেকফাষ্ট গুচি ব্ৰেকফাষ্টৰ ব্ৰেকফাষ্ট আৰু লাঞ্চ মিলাই ব্ৰাঞ্চ হৈছে৷ চাকৰিৰ পৰা অৱসৰ লোৱাৰ পিছত প্ৰথমবাৰৰ বাবে দিনত এবাৰ হ’লেও হাজৰিকাই হেতা,কেৰাহী চুব লগা হৈছে৷ কিয়নো হাজৰিকানীয়ে এইকেইদিন জীয়েক ৰিমলীৰ লগত প্ৰায়ে বজাৰলৈ নাইবা পাৰ্লাৰ যাব লগা হৈছে৷ এইকেইদিন আনকি ব্যস্ততাৰ বাবে হাজৰিকানীয়ে তেওঁৰ টিভিত পচণ্ডৰ চিৰিয়েল কেইখনো চোৱা নাই৷ ৰ’ব আপোনালোকে যদি ভাবিছে ৰিমলীৰ বিয়া বুলি, এশ শতাংশই ভুল ভাবিছে৷ এই গোটেইখিনি ব্যস্ততাৰ

গাৰুটোত হেঁচা দি পেট পেলাই শুই ল’লোঁ। ইহঁতকেইজনীয়ে ইমান লেকচাৰ মাৰিছে, দাদুলৰ লগত কথা পাতি থাকোঁতে সিহঁতৰ কথা আধা নুশুনিলোৱেই। আজি অত বছৰৰ মূৰত আমি কেইজনী লগ হৈছোঁ, কথা ক’ত শেষ হ’ব আজি! দাদুলো সেই, কেনেকৈ আছোঁ, কিবা দিগদাৰ হৈছে নেকি, দৰববোৰ সময় মতে খাবা, বিশেষ অসুবিধা হ’লে লগে লগে ফোন কৰিবা আদি এশটামান উপদেশ। অহাৰ পৰা এতিয়ালৈকে তিনিবাৰমান ফোন কৰিছে। তাইৰো দাদুলক অকলে এৰি আহি বেয়া লাগি আছে, তথাপিও আজি সিহঁতৰ দিন। এটা দিন সিহঁতি পুনৰ ল’ৰালিলৈ উভতি যাব

আজিৰ যুগ লিষ্টৰ যুগ বুলিলেও বঢ়াই কোৱা নহয়।যেনিয়েই চাওঁ তেনিয়েই লিষ্টৰ ৰাজত্ব। আগৰ দিনত কিন্তু এনে নাছিল। এই মোবাইল বোলা বস্তুটো ওলোৱাৰ পৰাই লিষ্টৰ আদৰ বাঢ়িল। আগৰ মানুহৰ স্মৃতিশক্তিয়েই বেছি আছিল নে বৰ্তমান মোবাইলে মানুহৰ স্মৃতিশক্তি কমাইছে তাৰহে পাত্তা নোপোৱা হৈছোঁ‌। ফোন নম্বৰবোৰৰ কথাকে ধৰকচোন। আগতেতো আপোন মানুহবোৰৰ নম্বৰকেইটা মুখতে থাকে। এতিয়া নৈব নৈব চ। আনহে নালাগে নিজৰ ফোন নম্বৰটোতে কিবা এটা সন্দেহ থাকি যায় চাই নল’লে। কিন্তু এই লিষ্টৰ বিষয়ে সৰুতেই ধাৰণা দিছিল অংক কিতাপত জমা-খৰচৰ বিষয়ে থকা পাঠটিত।

বিমল গোটেইটো ক্রিকেট পাগল। ঠাইখনৰ সকলোৱে জানে ক্রিকেট বুলিলে বিমলক আন একো নালাগে। যিদিনা ক্রিকেট থাকে সেইদিনা শুবলৈ, খাবলৈ,গা ধোবলৈ নাইবা দোকানলৈ যাবলৈ ঘৈণীয়েক মণিমায়ে হেঁচুকি থাকিব লাগে। সি আনকি নিজৰ দোকানলৈও ক্রিকেট চাবৰ কাৰণে টি ভি এটা আনি লৈছে। ক্রিকেটৰ কাৰণে কেতিয়াবা তাৰ দোকান খোলা দেৰি হৈ যায়। দিবা-নৈশ খেল থাকিলেতো কথাই নাই। সেইদিনা ঘৰলৈ অহাও দেৰি হয়। বেছি দেৰি হ’লে কেতিয়াবা ঘৰলৈ নাহি দোকানতেই শুই দিয়ে সি।আই পি এল থকা কেইদিনতো ক’বই নালাগে। চিনাকি ল’ৰা কেইটামানো ক্রিকেট চাবলৈ

পলাশে আনদিনাৰ দৰেই অফিচৰ পৰা আহি হাত-ভৰিকেইটা ধুই পোনে পোনে দ্ৰয়িং ৰূমৰ আৰামী চকীখনত গাটো এৰি দিলে। এইটো তেওঁৰ নিত্য নৈমিত্তিক অভ্যাস৷ ৰুবীয়ে পাকঘৰৰ পৰাই ভূমুকি মাৰি দেখিলে যে, মহাশয়ে ইতিমধ্যেই কিবা এখন কিতাপ মেলি লৈ পঢ়াত ব্যস্ত হ’লেই। ৰাতি ভাত খোৱাৰ পৰলৈকে তেওঁ এই চকীখনৰ পৰা আৰু লৰচৰ নকৰে। চাহ কাপ খাই ল’বলৈও আহৰি নাই। কেৱল কিতাপ, কিতাপ আৰু কিতাপ৷ সেইবুলি স্কুল বা কলেজৰ পাঠ্যক্ৰমৰ প্ৰতি ইমান ৰাপ নাছিল, কেৱল বাহিৰা আলোচনী, উপন্যাস, কাহিনী সংকলন এইবোৰৰ প্ৰতিহে আৰ্কষণ বেছি।

ঘৰৰ একলৌতা অমুকাই বিয়াৰ বহু বছৰৰ পাছত যেতিয়া চাকৰি সূত্ৰে ঘৰৰ পৰা দূৰৈত অকলে ভাড়াঘৰ লৈ থাকিব লগীয়া হ’ল তেতিয়াৰ পৰাই বৰ্তমান লিখিবলৈ ওলোৱা এই কাহিনীটোৰো আকাৰ দোপত দোপে বাঢ়িব ধৰিলে৷ বদলি হোৱাৰ বহুদিনলৈকে পাকঘৰ শব্দটোৰ পৰা নিজকে আঁতৰাই ৰাখিবৰ বাবেই বিভিন্ন অজুহাত দেখুৱাই দৈনিক কৰ্মস্থানৰ পৰা জন্মস্থানলৈ অহা যোৱা কৰি আছিলোঁ যদিও গেস্ট্ৰিক, ষ্পণ্ডেলাইটিছ, বেক পেইনৰ দৰে লগত যোৱা বেমাৰ বোৰৰ লগত চিনাকী হোৱাৰ পিছত শ্ৰীমতীৰ কেটকেটনি খেচখেচনি শুনি শুনি অৱশেষত কৰ্মস্থলীতে ভাড়াঘৰ কৰি থকাৰ সিদ্ধান্ত ল’লোঁ আৰু উইকেণ্ড

কিছুদিনৰ পৰা মোক সাহিত্য চৰ্চাৰ ভূতে বৰ বেয়াকৈ লম্ভিছে৷ সাহিত্য সাধনাৰ ফলস্বৰূপে তিনিটা কবিতা, এটা গল্প ফেচবুকৰ হাজাৰৰ ওপৰত সদস্য থকা গোট এটাত দি দহটা লাইক আৰু তিনিটা কমেণ্ট পাই মই বৰ উৎসাহিত হৈ পৰিলোঁ৷ পৰিলোঁ এই কাৰণে যে কমেণ্ট তিনিটা গোটৰ এডমিন কেইজনে দিছে৷ লাহে লাহে নিজৰ নহ’লেও আনৰ লেখা নকল মাৰি হ’লেও মোৰ সাহিত্য সাধনা চলাই থাকিলোঁ৷ মোৰ এই সাহিত্য চৰ্চাৰ উত্থানে এইবাৰ ডাঙৰ কিবা এটা কৰাৰ কথা মনলৈ আনিলে৷ ডাঙৰ কিবা মানে উপন্যাস সৃষ্টি৷ হয়, মই এখন

চুমি মানে মোৰ মানুহজনী ভালেই, পৰিয়াল, ওচৰ চুবুৰীয়াই শলাগিলে মোৰ বুকু ফুলি যায়। তাইক নকওঁ বাৰু। কেতিয়াবাহে তাই “নাৰীবাদী” কাম কিছুমান কৰে যিবোৰ মোৰ তেজপুৰ ইউনিভাৰ্ছিটীৰ পৰা এমবিএ কৰা মগজুৱে ঢুকি নেপায়। এই ধৰক কালি “ৰিলায়েঞ্চ”লৈ গ’লো ল’ৰাটোৰ গৰমত পিন্ধা স্পৰ্টিং কিনিবলৈ। যাওঁতেই চুমিক শুনাই গৈছো যে অহামাহত ল’ৰাৰ স্কুল ফীজৰ দ্বিতীয় কিস্তি দিবলৈ আছে গতিকে কিবা আইটেমত ডিচকাউণ্ট দিলেও সেইফালে যাতে মন নকৰে। হ’লে কি হ’ব লেডীজ চেকশ্যনত পাক নমৰাকৈ ওলাই নাহে জানোৱেই। ঘূৰি ঘূৰি কুৰ্টা কেইটামান ট্ৰাই কৰিলে।