সিদিনা পুৱাতে তাই কান্দি কান্দি ঘৰ ওলালহি। ঘটনাটো শুনি মৌণ হৈ পৰিলোঁ। সঁচাই পুৰুষ অৰিজিনেলি পেতকুলি বুলি এনেই নকওঁ। গাড়ীৰ আগচিট এৰা মোৰ সেয়ে বহুদিন হ’ল। লোকে ৰোমাণ্টিক মুডত গান লগাই কথা পাতি পাতি বহি যায়, আমাৰ আকৌ মই চাদা মলি থপৰ থপৰ মাৰি যাব লাগে৷ টিপাটো মানুহজনে নিজে ধৰি খায় বাৰু মলিবলে ষ্টেয়াৰিঙ এৰিব নোৱাৰে যে৷ ভীৰত সোমালে মবাইল বাজিলে মানুহটো কাণত ফোনটো লগাই ধৰি যাব লাগে ময়েই; তাৰোপৰি কথা পাতিলে ওপৰত কথা কওঁ যদি সেই কাজিয়াসোপা আছেই। গিয়েৰডাল

“আই লাভ ইউ!” হঠাতে মোৰ মুখৰ পৰা ওলোৱা শব্দকেইটা শুনি মানুহজনীয়ে “হা” কৈ মুখখন মেলি মোৰ ফালে একেথৰে চাই ৰ’ল। চকুৰ পতাও লৰচৰ নকৰা দেখি বুজি পালোঁ, তেওঁ ভীষণভাবে আচৰিত হৈছে। আচৰিত হ’বলগীয়া কথাই বাৰু, বিয়াৰ পিছত কেতিয়াবা মানুহজনীক মই এইদৰে কৈ পাইছোঁ নে নাই, সেয়া মনত পেলাবলৈ চেষ্টা কৰিলোঁ। ওহোঁ, মনত নপৰে। গতিকে মানুহজনী আচৰিত হৈ মোৰ ফালে এনেদৰে চাই থকাটোত মই অলপো আচৰিত নহ’লোঁ। আচৰিত সিদিনা ময়ো হৈছিলোঁ, যেতিয়া দেখিছিলোঁ হিমাংশুৱে জ্যোতিৰেখাক সমজুৱাকৈ কৈ দিলে, আই লাভ ইউ।

“ঐ উৎপল, তোৰ কোঠাটো অলপ ঠিককৈ ৰাখিবি৷ ৰাতিৰ বাছত গুৱাহাটীৰ পৰা কাকতিদা আহিব৷” উৎপল মোৰ ৰূমমেট৷ ঘটনাৰ সময় ২০১২ চন মান হ’ব৷ উৎপল খুবেই অপৰিপাটি, তাৰ কোঠাটো দেখিলে মানুহৰ কোঠা নে চিৰিয়াৰ যুদ্ধস্থলী ধৰিবই নোৱাৰি৷ কোনোবা আলহী আহিম বুলি ক’লে তাৰ কোঠাটোক লৈয়ে মোৰ টেনশ্যন হয়৷ যিহেতু তাৰ কোঠাটো দুৱাৰ খুলিলেই প্ৰথমে প্ৰথমে পায়৷ গতিকে তাক অলপ পৰিপাটি কৈ ৰাখিবলৈ উপদেশ দিলোঁ৷ কাকতিদা যদিও মেডিকেল লাইনৰ মানুহ তথাপি কিবা এটা যোগসূত্ৰত এবাৰ চিনাকি হোৱাৰ পাছত আন বহুতৰ দৰেই মোৰ বাবেও

আস! লিহিৰি হাতখনে চুলিখিনিৰ মাজে মাজে খেলিবলৈ আৰম্ভ কৰিছে৷ এক অব্যক্ত তৃপ্তিত চকুহাল মুদ খাই গৈছে৷ কি যে এক ভাললগা অনুভৱ! হঠাতে- : হেৰি৷ আপুনি গোটেই মানুহজন মোৰ গাৰ ওপৰতেই পৰিছে যে? অথনিৰে পৰা আপোনাৰ ভৰ মই লৈ আছোঁ৷ চাওঁ৷ অলপ সিফালে যাওক৷ মোৰ নামিবৰ হ’ল৷ তপাকৈ ফুটবলহেন মানুহজনে অৰূপক প্ৰায় কান্ধত ঠেলা মাৰি দিয়াৰ দৰে ক’লে৷ : অহ্‌! ক্ষমা কৰিব৷ টোপনি আহি গৈছিল৷ অৰূপ বৰুৱা৷ বয়স প্ৰায় ত্ৰিশ বছৰ৷ ঔষধৰ কোম্পানী এটাৰ চেলচ্‌ এক্‌জিকিউটিভ৷ কোম্পানীৰ কামত তাৰ অসমৰ বিভিন্ন

“…বড়ি বাত’ পে’ নহী, ছ’টি বাত’ পে’ ধ্যান দ’, ছ’টি ছ’টি বাত’ পে’…….”  “কিহত মগ্ন হা? কিহত মচগুল?” কি আচৰিত! ‘বাৰ বাৰ দেখ’ চিনেমাখন চাই আছিলোঁ, অসমীয়া ডাইলগ মাৰিলে যে! চিনেমাহলৰ পৰ্দাখন নোহোৱা হৈ গ’ল। অঃ, সমুখত দুৰ্গতিনাশিনী। মোৰ কাণৰ পৰা তেৰাই হে’ডফোন আজুৰি উলিয়াই মোবাইলো ইতিমধ্যে হস্তগত কৰিছে। টিঙিচকৈ উঠি আহিল নহয় খঙটো। লগ-গে লগ-গে তাৰ ওপৰত পানী ঢালি দিছোঁ। মানে খঙৰ ওপৰত। আৰে ভাই দস্তুৰমত পইছা ভৰি য়োগা ক’ৰ্ছ কৰিছোঁ, সাধাৰণ খঙটোকে যদি দমন কৰিব নোৱাৰোঁ! মই যথাসম্ভৱ

চাফ’কেশ্যনত উশাহ ল’বলৈ কষ্ট হোৱা যেন লাগিলেও উঠি গৈ দুখনমান খিড়িকী খুলি দিবলৈ এলাহ লাগিল ৰশ্মিৰ। আচলতে অধীৰ অপেক্ষাৰে ৰৈ থকা টোপনিৰ নিচাটোকো বিদায় দিবলৈ মন যোৱা নাই। মাক ঢুকোৱাৰ পিছত অশুৱনি সংকেত দিয়া জহনিত নোযোৱা কাউৰীকেইটা, অমংগলীয়া মাত মতা মেকুৰীজনী আৰু অসময়ত অহা হাৰামখোৰ ফোন কলবোৰলৈ থকা ভয়লৈ কেৰেপ নকৰা হৈছিল ৰশ্মিয়ে। দুৰ্বল জেগাত আঘাত দিব পৰাবোৰ চেদেলি-ভেদেলি হৈছে বুলি মনলৈ অহাৰ লগে লগে আনন্দৰ শীতল বতাহ এছাটিয়ে ৰশ্মিৰ দেহা মন শাঁত পেলালে৷ ৰাতি পুৱালেও ইমান সোনকালে উঠিনো কি

জুলাই মাহ৷ দোভাগ ৰাতি৷ উৎকট গৰম৷ টোপনি অহা নাই৷ বিছনা এৰি বাহিৰৰ লাইটটো দি চোতালখনলৈ চালোঁ৷ চোতালৰ পূৱ দিশত ভঁৰালৰ মুখতে থকা তুলসীজোপাৰ তলত এটা বামুণভেকোলা বহি আছে৷ বৰঘৰৰ পিছফালে থকা কুঁৱাৰ পাৰলৈ  গৈ প্ৰস্ৰাৱ কৰি আহি বাহিৰৰ লাইটটো অফ্ কৰি চকী এখন পাৰি চোতালতে আন্ধাৰে-মুন্ধাৰে বহি ল’লোঁ৷ হাতত টৰ্চটো৷ টৰ্চটো এনেয়ে এবাৰ ইফালে-সিফালে মাৰি চালোঁ৷  টৰ্চটো বন্ধ কৰাৰ পিছতে তুলসীজোপাৰ তলত কিবা এটা জিলিকি থকা দেখিলোঁ৷ ক্ষন্তেক সময় সেই পোহৰটো নিৰীক্ষণ কৰি আকৌ টৰ্চটো জ্বলাই চালোঁ৷ জিলিকি থকা বস্তুটো

ফেচবুক ফ্ৰেইণ্ড অনুৰাধাই হঠাৎ মেচেজ কৰিলে। ছোৱালীজনীৰ সৈতে আগতে কেতিয়াও মেচেজত কথা পতাই নাই। অৱশ্যে কমেণ্টত কথা হয় মাজে মাজে। আৰম্ভণিতে অনুৰাধাই মেচেজ কৰিলে, : বা এটা হেল্প কৰিবা, ইমাৰজেঞ্চি (মই অলপ অবাক হৈ চাই থাকিলোঁ মেচেজটোৰ ফালে, মনে মনে ভাবিলোঁ, এইগৰাকীক আকৌ মোৰ পৰা এনে কি সাহায্য লাগে।) যিয়ে নহওক, মই : অঁ কোৱা তোমাক কেনে ধৰণে সহায় কৰিব পাৰোঁ? অনুৰাধা : এটা ফেচবুক একাউণ্ট ছার্চ কৰি দিব, মই নামটো দিওঁ ৰ’ব ২মিনিট অপেক্ষা কৰক। (মই অলপ আইডিয়া কৰিলোঁ