— হেৰি নহয় বোৱাৰী, ময়দাখিনি মাৰি তুমি লুচী কেইখনমানো বেলি থোৱা। মই ফটাফট ভাজি দিম। আমৰ আচাৰ আৰু আলু মটৰৰ ভাজিখন আছেই নহয়, আলহীৰ বাবে হৈ যাব। –অ’ মা, লুচী কেইখন ময়ে ভাজিম দিয়ক। আপুনি..। –এহ! নেলাগে, তুমি ইমান গৰমত জুইত পৰি পৰি লুচী ভাজিবলৈ নেলাগেহে। তুমি ধুনীয়াকৈ সাজি-কাচি ওলাই থাকিবা। নহ’লে ন কইনাৰ মুখখন শাহুৱেকে কাম কৰোৱাই কৰোৱাই ক’লা কৰি পেলালে বুলি ক’ব আলহীয়ে দেখি। আজিকালি মানুহহে যি! শাহু বোৱাৰীৰ মাজত মিল দেখিব পৰাকৈ চকুহাল চাফা নহয় নহয়! বুলি

( শিৰোনামটো দেখি ভুল নুবুজিব । তেৰা সৱৰ মনৰ কথা বুজিব পৰা ক্ষমতা মোৰতো নায়েই…  স্বয়ং ব্ৰহ্মাৰো নাই । কথাবোৰো মোৰ নহয় । মই মাথোঁ নিমিত্তহে । দুদিনমান আগতে পুৰণা বাতৰি কাকত কিনিবলৈ অহা বেপাৰীটোৰ বস্তাৰ ভিতৰত বিবাহিতা মহিলা এগৰাকীৰ  ডায়েৰী এখন উদ্ধাৰ হৈছিল ।  সেইখনৰ কিয়দংশহে সম্পাদিত ৰূপত   ৰাইজৰ আগলৈ আগবঢ়াইছোঁ । ) পত্নী বিলাকক লৈ সৃষ্টি কৰা কৌতুক, হাস্যৰসাত্মক তথা ব্যংগাত্মক লেখাবোৰ পঢ়ি কেতিয়াবা বিৰাট খঙ উঠে মোৰ । সমজুৱাকৈ ব্যক্ত কৰিব নোৱৰা অশ্ৰাব্য গালি কিছুমান মুখলৈ আহে

(১) ডাকঘৰত কিবা কাম এটা আছিল। আজি যাম-কাইলৈ যাম কৰি থাকোঁতে থাকোঁতে প্রায় এসপ্তাহ পাৰ হ’ল। এই কথাই কথা নহয় বুলি সেইদিনা কলেজৰ পৰা বাহিৰে- বাহিৰেই পোনাই দিলোঁ। বাহিৰত চৌফলীয়া ৰ’দ যদিও অমুকা সেইবোৰলৈ কেৰেপ কৰা প্রাণী নহয়। জনাই জানে বাৰু। বেগত থকা ‘চান-গ্লাচ’যোৰ লগাই ল’লোঁ। কলেজৰ মূল তোৰণখন পাৰ হৈছোঁ মাত্র, পাছফালৰ পৰা কোনোবাই মাতিলে, “মহন্ত, কেনিবা যায় হ’বলা?”- ছাৰ এজনে হাতত দীঘল নালৰ ক’লা ছাতি (আমি সেইটো বুঢ়া ছাতি বুলি কওঁ) এটা লৈ আহি আছে। মই মনতেহে বোলোঁ,

এই দুনীয়াখনত যে মানুহবোৰ আছে, আচলতে এই মানুহসোপাৰ কাণ্ড-জ্ঞান বোলা বস্তুটোৰ সাংঘাটিক অভাৱ আজিকালি, চাল্লা গোটেই দুনীয়াখন ফটুৱাৰে ভৰি পৰিল৷ এই আজি ৰাতিপুৱাৰ কথাকে ধৰক, ঘৰৰ গেটৰ সন্মুখত কোনোবাই তামোলৰ পিকেৰে ৰঙা-ৰাঙলি কৰি থৈ গৈছে৷ মানুহে ইমান যত্নেৰে ঘৰ-বাৰী সাজি চাফ-চিকুনকৈ থাকিবলৈ লয় আৰু এচামে য’তে ত’তে ঘৰৰ আগত লেতেৰা কৰি থৈ যায়৷ হেৰ’, পিককন যদি চম্ভালিব নোৱাৰ, নেখাবি আক’ তামোল৷ মনতে এইসোপাকে পাগুলি ঘৰৰ সন্মুখত পিক পেলোৱাজনক গুৱালগালি এজাউৰি দি সি অফিচলৈ বুলি ওলাল৷ দিনটোৱেই বেয়া আজি তাৰ৷ আনদিনা

মাৰ স্মাৰ্টনেচ দেখি এল পিত থাকোঁতে ভাবি লৈছিলোঁ মা গণিত কিতাপৰ সদা মৰলৰ সৈতে একে লগৰ। অঙ্ক ইমানেই বেয়া পাওঁ কোনে লেখিলে বুলি নাম চাইছিলোঁ। সদা মৰল। নিজে নমৰিল মোক মাৰি গ’ল অ’ সদাদা বুলি গণিতখনতে পৰি পৰি কান্দোঁ। কম পিটন খাওঁ ভাজক ভাজ্যৰ লগত! মায়ে পঢ়ুৱাই মোক। নিজৰ ভাজি দেই যায়। এইফালে মই ভাজি দেৱাই পেলাওঁ মাৰ মেথা তথাপি নোৱাৰালৈকে নেৰে। মায়ে যিটো ফিটত থাকে ডক্টৰেট ডিগ্ৰীতো সৰু সুৰা মাৰ বাবে। ভাল লাগিছিল অনুকৰণ কৰিছিলোঁ মাৰ সেইটো গুণ। যেতিয়া

স্থান-ডিব্ৰুগড় ট্ৰেইন ষ্টেচন : ৰাজধানী এক্সপ্ৰেছত গুৱাহাটীলৈ টিকট এটা দিয়ক৷ মই খিৰিকীৰ ভিতৰৰফালে বহি থকা মহোদয়ক ক’লোঁ। : ফৰ্মখন ফিল আপ কৰক৷ তেখেতে আদেশ দিলে । : ফৰ্মখন আপোনাৰ সন্মুখত ভৰ্তি কৰি থৈছোঁ। অনুগ্ৰহ কৰি এবাৰ কৃপাদৃষ্টি পেলাওক৷ ময়ো ক’লোঁ৷ মহোদয়ে মোৰ ফৰ্মখনত এবাৰ ওপৰে ওপৰে চকু ফুৰাই মোৰ ফালে দলিয়াই দি ক’লে, : এইবোৰ কি আংবাং লিখিছে৷ ইংৰাজীত লিখক৷ : একো আংবাং লিখা নাই৷ অসমীয়াত লিখিছোঁঁ৷ আমাৰ মাতৃভাষা অসমীয়া বুলি পাহৰি নাযাব৷ মই ক’লোঁ। : তেতিয়া হ’লে এইখন ভাষা

ফোনৰ জামানাৰ আগৰ কথা। ডাক্তৰী পঢ়ি থকা প্ৰেমিকে প্ৰেমিকালৈ দিয়া চিঠিখন চব ঠিকেই আছিল কিন্তু বেচেৰী কলেজত পঢ়ি থকা প্ৰেমিকাই সেইখনৰ পাঠোদ্ধাৰ কৰিব নোৱাৰিলে। তাই লগৰ ল’ৰা ছোৱালীকেইজনেও চাই চিঠিখন পঢ়ি দিবলৈ সক্ষম নহ’ল। শেষ উপায় হিচাপে তাই গৈ পালেগৈ ফাৰ্মাচীষ্টজনৰ ওচৰ। ভাগ্যে তেখেতেহে তাইক চিঠিখন সলসলীয়াকৈ পঢ়ি দিবলৈ পাৰিলে। এইদৰে চিঠিৰ আদান প্ৰদান চলি থাকিল যদিও শেষত সেই কন্যা গৈ চিঠি দিয়াজনৰ নহয়, চিঠি পঢ়ি দিয়াজনৰ গৃহীনীহে হ’ল গৈ অৱশ্যে। পুৰণা জনপ্ৰিয় কৌতুক। কৌতুকবোৰ ভাল লাগে। কেতিয়াবা চাণ্টা-বান্টা কৌতুক,

নগাঁও চহৰৰ মাজ মজিয়া অভিজাত পৰিয়াল এখনৰ ঘৰৰ দেউতাকৰ মৃত্যু হ’ল। দেউতাকৰ আদ্যশ্ৰাদ্ধৰ দিনা মালা দিবলৈ এখন ফটো প্ৰয়োজন হ’ব।  পুৰণি ফটো এখন আছে যদিও ফটোখন ইমান ভাল নহয়। ফটোখনৰ বিষয়ে চিন্তা-চৰ্চা কৰি থকাৰ সময়তে সেই সময়ত খবৰ লবলৈ উপস্থিত হ’ল মোৰ কাহিনীৰ এই ফটোগ্ৰাফাৰ দুজন। তাৰ আগতেই কিছু আভাষ দি দিব লাগিব তেওঁলোক দুজনৰ। দুয়োজন ককায়েক ভায়েক। ফটোগ্ৰাফীৰ ক্ষেত্ৰত অৰ্হতা আছে। কিন্তু মাজে মাজে বহুত ওপৰত কথা কোৱাত পদক পাই থৈছে, ভদ্ৰ ভাষাত ক’ব গ’লে ওস্তাদি মাৰি ভাল পায়।

(স্পষ্টীকৰণ) পুৱা সাত বজাতে পৰিবাৰে হেচুকি জগাই দিলে। মই বোলো “কিয় জগাইছাহে! অকণমান শুবলৈ শান্তি নাই।” পিছে সিগৰাকীয়ে ক’লে- :অকণমান বজাৰৰ পৰা আহকগৈ। চাহ হৈ আছে। খাই যাব। চাহ খায়েই তামোলখন মুখত লৈছোঁহে, হাতত পৰিলহি এখন দীঘল লিষ্ট। আলু ৩ কিলো, চাহপাত এপোৱা, পিয়াজ তিনি কিলো ইত্যাদি প্ৰায় ওঠৰটা বস্তু। মোৰ বুকুখন অকণমান চৰ্টচাৰ্কিট কৰাৰ দৰে লাগিল। তথাপি ওলালোঁ। ৰহ্, সব বস্তুৰে আধা আধা আনি পুৰা লিষ্ট মতে আনিছোঁ বুলি পোন্ধৰ দিনলৈ অৰ্থনৈতিক জৰুৰী অৱস্থা ঘোষণা কৰি দিম। হাঃহাঃ দত্ত

নন্দেশ্বৰ দাইটিৰ বয়সৰ লেখেৰে আশীৰ দেওনা পাৰ হওঁ হওঁ । পুত্র-বোৱাৰীৰে এখন নদন-বদন সংসাৰ । একমাত্র পুত্র মনোজ চহৰৰ মহাবিদ্যালয় এখনৰ অধ্যাপক , সাদৰি বোৱাৰী জোনালীও ঘৰৰ পৰা দহ কিলোমিটাৰ দূৰৰ উচ্চ মাধ্যমিক বিদ্যালয়ৰ শিক্ষয়িত্রী; আৰু নাতি – নাতিনী হালেই মহাবিদ্যালয়ত পঢ়ি আছে । মুঠতে ঘৰখনৰ সকলো মানুহ ব্যস্ত । ব্যস্ততাৰ মাজতো পুত্র-বোৱাৰীয়ে দেউতাকৰ আলপৈচানত অলপো ত্ৰুটি কৰা নাই । মাকক তেওঁলোকে আলপৈচান ধৰিবলৈ সুযোগেই নাপালে , দুখতেই গ’লগৈ । মাকৰ মৃত্যুৰ আগলৈকে নন্দেশ্বৰ দাইটিহঁতৰ ঘৰৰ অৱস্থা ইমান ভাল নাছিল