হওঁতে এনেই মই স্বভাৱগতভাৱে কাজিয়াখোৰ নহয়। আমাৰ ঠাইখনৰ একেবাৰে শান্তিপ্রিয় প্রাণী মানুহৰ যদি তালিকা এখন কোনোবাই যুগুতাই, নিশ্চিতভাৱে তাত মোৰ নাম শীর্ষৰ ফালেই থাকিব। এতিয়া আপুনি ভাবিব পাৰে, “এনে একেবাৰে! নিজৰ চার্টিফিকেট নিজেই দিছে চোৱা!” ভাবক। আপুনি ভবাৰ লগত মোৰ কি আহে-যায়? এনেও আজিৰ দিনত কোনে কাৰ ভাল কথাৰ বিষয়ে আনৰ আগত বর্ণনা কৰা দেখিছেহে’! মোৰতো কেতিয়াবা সন্দেহেই হৈ যায়, নামবিহীন ভাইৰাছ জাতীয় কিবাৰ প্রভাৱত পৰি মানুহবোৰৰ শৰীৰত কেনেবাকৈ মূর্গীৰ আত্মা সোমাই যোৱা নাইতো! যাকেই দেখিবা অকল খুচৰি থাকে, খুচৰি

 “দোষ্টি কি হে আজি বতৰ ডাৱৰ নেকি? ” মোমায়েকৰ মতা শুনিও দুলালে ঘূৰি নাচালে৷ বিদ্যুতে বুজিলে সঁচাই বতৰ বেছি ডাৱৰীয়া৷ এই সময়ত জোকাই ল’লে ঠেঁহ গৈ উচুপনি হোৱাত দেৰি নালাগিব৷ আহি পাওঁতেই ইমান নিঃপালি দি থকা দেখি বায়েকক সোধাত কৈছিল, “আজি জাৰণ দিলোঁ৷” “দুলাল আগৰ সেই দিন নাই আৰু বুজিছ৷ আমাক যেয়ে পাই সেয়ে বজাইছিল৷” দুলালে মোমায়েকলৈ পেন্দুৱাকৈ চালে৷ ওঁ ওঁ গলিছে পাই হেঃ হেঃ বিদ্যুতে ভাগিনীয়েকলৈ চাই চকু টিপিয়ালে৷ “ঢোলহে বজাই কিবা, মানুহক বজাই নেকি?” – নাম মাত্ৰ নৰম

“আই অ’ দেতা খালে ঔ!” বুলি ৰহিলা খুৰীয়ে একাঠু বোকাতে যেনেকৈ দৌৰি আহিলে, আনডৰা মাটিত হাল বাই থকা বৰজনাক টেপুৰাম দদায়ে হাতৰ মুঠিৰ নাঙলতে ধৰি “হ’ হ’ “বুলি গৰুহালক ৰখাই খুৰীলৈ চাবলৈ ধৰিলে। এনেও ৰহিলা খুৰীৰ নাভূত-নাশ্ৰুত কথা-কামবোৰ সদায় দেখিয়েই থাকে। এইবাৰ বা আকৌ কি হ’ল? ইফালে-সিফালে চাই ভায়েক সৰুকণ দাইকো ওচৰত দেখা নাপালে। – ঐ কি হ’ল? কেলেই এনেকৈ চিঞৰিছ? বুলি সুধিবলৈ পালেহে! -“অ’ দেতা মোৰ গাত এইডাল সাপ ঔ!” বুলি খুৰী আহি টেপু দাইৰ ওচৰ পালেহিয়ে। এই বোকাতনো

নমস্কাৰ মোৰ নাম… এহ বাদ দিয়ক, নামে কি কৰে; কামেহে কৰে৷ বৰ দুখ বুজিছেনে! বৰ দুখ৷ মোক যে আজিৰ প্ৰজন্মই প্ৰয়োজন পূৰণতহে ব্যৱহাৰ কৰিছে৷ নহ’লে মই আউটডেটেদ বস্তু৷ সেই বাবে মোৰ দুখৰ চকুলো বৈ, নদী হৈ সাগৰত পৰিবৰ উপক্ৰম দেও৷ বুজা নাই? ইচ! কেনেকৈনো বুজিব বাৰু? টেৰা-বেঁকাকৈ ক’লে আজিকালিৰ মানুহে বেয়া পায়, পঢ়িবলৈ শুনিবলৈ টাইম নাই, মানে এটা মুহুৰ্ত বৰবাদ মানেই অপচয়৷ অপচয় মানে? মানে ফেচবুক, হোৱাটছএপত দিয়া সময়বোৰ অপচয় হ’ব, মিমে নে মেমে বনাই মানুহক উধাই মুধাই ট্ৰল দিয়াৰ

জানুৱাৰী মাহৰপৰাই আমাৰ সম্পাদক বোপা মানে আমাৰ ৰঙীন গল্ডী বৰুৱাই লেখা এটা দিবৰ বাবে তাগিদা দি আছে৷ পিছে অমুকী আকৌ আম্বানীৰ দৰেই বিজি মানুহ৷ “ফগ” পাৰফিউমৰ এডভাৰ্টাইজৰ দৰেই যদি ভাৰতৰ শিক্ষকসকলক এতিয়া কি চলি আছে সোধা হয়, উত্তৰ আহিব “নিষ্ঠা”৷ দুমাহ ধৰি দিনৰ দিনটো নিষ্ঠাৰ ট্ৰেইনিং দিয়াত ব্যস্ত, শয়নে সপোনে মোৰ জীৱনটোত কেৱল “নিষ্ঠা”৷ গতিকে এনে ক্ষেত্ৰত লিখনিৰ কথা ভাবিবই নোৱাৰি৷ পিছে সম্পাদক বোপা জানো কম৷ যদিও আমাৰ এই পৰ্যন্ত দেখা দেখি হোৱা নাই তেখেতৰ আৰু মোৰ জন্মস্থানৰ মাজৰ দূৰত্ব

বিহাৰী বাবুৰ চেলুনত চুলিকেইডাল কাটি, বনিয়াৰ বাকী দোকানৰ বজাৰখিনি কৰি “বাহিৰৰ মানুহ” লগাই কৰোঁৱা শালি ধানৰ চাউলকেইটাৰে গৰম ভাতখিনি খাই চীনত নিৰ্মিত ম’বাইলটোত সি টাইপ কৰিলে “অসমখন অসমীয়াৰ হৈ থাকিবলৈ দিয়ক৷ ”  এই “সি”টোৱে আচলতে মই, আপুনি আৰু সেই হাজাৰজন অসমীয়াক প্ৰতিনিধিত্ব কৰিছে যাৰ নিজস্বতাবোৰ ক্ৰমাৎ হেৰাই যাবলৈ ধৰিছে৷ থাকিবনো কেনেকৈ?  আমি যে মাষ্টাৰছ, পি এইচ ডিৰ মাজত জীৱনৰ সপোন ৰঁচাত ব্যস্ত!  কথাবোৰ তুলুঙা যেন লাগিলেও ওফৰাই দিব পৰা নিশ্চয় নহয়৷ ভুল আমাৰ গাতো নাই!  নম্বৰ আৰু চাৰ্টিফিকেটৰ জখলাৰে আমি

মাইনা ঘৰখনৰ চিন্তাৰ কেন্দ্ৰবিন্দু হৈ পৰিল৷ অতদিনে অৱহেলিতা, লঞ্চিতা, অযত্নপালিতা তাইৰ বাঢ়ি অহা পেটতোৰ বাবেই আজি তাই আদৰ পাইছে৷ মানুহবোৰতো কম নহয়৷ তেওঁলোকৰ আকৰ্ষণ তাইৰ পেটতো৷ মাইনা যেন জেদী, অভিমানী হৈ পৰিল৷ তাৰমানে ইহঁতৰ মৰমবোৰত স্বাৰ্থ আছে৷  অৱশেষত সকলোৰে টোপনি খটি কৰি জল্পনা-কল্পনাৰ অন্ত পেলাই ডাক্তৰ মাতিব লগা নোহোৱাকৈয়ে মাইনাই ৰাতি আঢ়ৈমান বজাত চেউৰী পোৱালি এটা জন্ম দিলে৷ এৰা পাই! আমাৰ ঘৰৰ ওচৰৰ ৰত্না বৰমাহঁতৰ ঘৰৰ মাইনা নামৰ গাইজনীৰ কথা কৈছোঁ৷ কৃষ্ণহে বুলিছোঁ গাইৰ গাখীৰৰ লগত নিতৌ নতুন নৃত্য নাটিকা