(তৃতীয় খণ্ড)  তিনিমহলীয়া হোষ্টেলটোৰ একেবাৰে ওপৰ মহলাত অবিনাশ আৰু দীপকৰ ৰূমটো। হোষ্টেলৰ সন্মুখত খেল পথাৰখন, পিছফালে টুকুৰা টুকুৰ পাহাৰবোৰ। টুকুৰা পাহাৰবোৰ গৈ গৈ ইউনিভাৰ্চিটি পাইছেগৈ। কাষতে পাঁচ নম্বৰ হোষ্টেল, সন্মুখৰ ডাঙৰ খেলপথাৰখন পাঁচ নম্বৰ হোষ্টেলৰ লগত ভাগ বতৰা কৰা হৈছে। নাতিদূৰৈত দীপৰ বিল, শীতৰ আগমনৰ লগে লগে  জাক জাক আলহী চৰাইবোৰে আহি ঠাইখিনি মুখৰ কৰি তোলে। সেই পৰিবেশটো অবিনাশৰ খুব ভাল লাগে।   : দাদা, সোমাব পাৰিম নে? অচিনাকি মাতটোত অবিনাশৰ চিন্তাত যতি পৰে। ৰূমটোৰ বাহিৰত হোৱা সৰু হুলস্থূলটোত অবিনাশে বুজিব

(যোৱা সংখ্যাৰ পিছৰ পৰা) বিদ্যালয়ৰ পৰা মুক্ত হৈ বুজিব পাৰিলোঁ মই ইতিমধ্যে ডাঙৰ হৈছোঁ। মুখৰ মাতৰ পৰিৱৰ্তন হৈছে। মিহি মেকুৰীৰ মাতৰ সলনি ভতুৱা কুকুৰৰ দৰে মাতটো হুটা হৈ ওলাল। নাকৰ তলত দুবৰি বনে কোমল গজালি মেলাৰ দৰে গোফে ভুমুকি মাৰিলে। মনটো আগতকৈ অধিক ৰঙিয়াল হ’ল। শৰীৰৰ বলো বৃদ্ধি পালে। আগতে স্ত্ৰীলিংগসকলক দৰ্শন কৰি যিটো তৃপ্তি পাইছিলোঁ এতিয়া তাতকৈ অন্য ৰকমৰ তৃপ্তি অনুভৱ কৰা হ’লোঁ। গাঁওখনত থকা আটাইবোৰ জীয়ৰী-বোৱাৰীকে দেখোন মৰম কৰিবলৈ মন যোৱা হ’ল। পিচে দেউতাই বাৰে বাৰে কৈ গৈছে

(যোৱা সংখ্যাৰ পিছৰ পৰা) এবাৰ বণিজলৈ যাওঁতে সদাগেৰ তিনিওগৰাকী ঘৈণীয়েকক ভালদৰে থাকিবলৈ কোৱাৰ লগতে হাউলীৰ সকলোবোৰ সা-সম্পত্তিৰো তদাৰক কৰিবলৈ উপদেশ দিলে। পিচে সৰুজনী ঘৈণীয়েকে গোপনে এজন ডেকাৰ লগত প্ৰেম-প্ৰীতি কৰি সদাগৰৰ বহু সম্পত্তি সিফলীয়া কৰিলে। এই গোটেই ঘটনা সদাগৰৰ এটি বুঢ়া শালিকাই লক্ষ্য কৰি আছিল। সদাগৰে বণিজৰ পৰা উভতি অহাৰ পাছত সকলো কথা শালিকাটোৱে সদাগৰক জনাই দিলে। সদাগৰে ঘৈণীয়েকৰ প্ৰেমিকক ধৰি আনি উগ্ৰ শাস্তি দিলে আৰু শাস্তি পায় সি এদিন মৰি থাকিল। পাছৰবাৰ বণিজলৈ যাওঁতে সেইজনী ঘৈণীয়েকে বুঢ়া শালিকাটোক মাৰি,

(যোৱা সংখ্যাৰ পিছৰ পৰা) প্ৰাথমিক স্কুলত আছিল মহীৰাম পণ্ডিত, আমি বাপ-পোক একেলগে দেখি তেৰাই, ভীমে বকাসুৰক দেখি হঁহাৰ দৰে,  ‘অন্যদিনাৰ বলিৰ দেখো গৰ্ভ যাই গলি। আজিৰ বলি দেখো হাসে খলখলি।।’ অন্যমানুহে আমাক এনেকৈ একেলগে দেখিলে, বাহিৰত নেদেখুৱালেও পেটে পেটে ভয় কৰে কাৰণ কোন দিনা তেওঁৰ ঘৰত চিত্ৰলেখাৰ হৰমলুকি বিদ্যাৰ প্ৰয়োগ ঘটে তাৰ ঠিকনা নাই। আমৰ পৰিয়ালটোৰ মহিমাৰ কথা সকলোৱে জানে কিন্তু প্ৰমাণৰ অভাৱত আমাক কোনেও ধৰিব নোৱাৰে, তাৰোপৰি পিতাদেউৰ পুলিচৰ সৈতে ভাল সম্পৰ্ক আছিল। কোনোবা চকু চৰহাই কিবা কথা লগালেও

  “বৰুৱাদেউ আপুনি ভাৱ সাগৰত ডুব গ’ল নেকি? মই আপোনাৰ শ্ৰীমুখৰ অমৃত বাক্য শুনিবলৈ ব্যাকুল হৈ আছোঁ।” ঘটিৰামে এনেকৈ চিঞৰাৰ পাছতহে বৰুৱাই অতীত যাত্ৰাৰ পৰা উভটি আহিল। টোপনিৰ পৰা সাৰ পোৱা মানুহৰ দৰে বৰুৱাই কৈ উঠিল, “এৰা এৰা, বৰ সুন্দৰ ঘটনা এটিৰ মাজলৈ উভতি গৈছিলোঁ‌। সংক্ষেপে কওঁ‌ শুনা, এমেলে হৈ থকা সময়ত মই বহুতো ছোৱালীক মানে দুখীয়া ঘৰৰ ল’ৰা-ছোৱালীক চাকৰি দিছিলোঁ‌, তাৰ ভিতৰত যমুনা নামৰ ছোৱালী এজনীও আছিল, এইবোৰ কথা বাৰু পিছে পৰেও ক’ম, প্ৰথমৰ পৰা কৈ আহিছোঁ যেতিয়া ধাৰাবাহিক

(অন্তিম খণ্ড) : শৰাইঘাট? বাঃ! তই বহু কথা জান’ দেখোন! – জেড নাইন ৰবটটোৱে লাহেকৈ কলে৷ : জানো মানে, মাইনিং ডছিয়াৰত সকলো কথা নাথাকে৷ সেয়ে আৰ্কাইভ খুচৰিছিলো৷ – আৰ জিৰ’ চিগমাই ক্ষীণস্বৰেৰে লাহে লাহে কৈ গ’ল৷ : তই পৰি থাক, মই যাও৷ বহু কাম পৰি আছে৷ বহুসময় ধৰি একো ট্ৰান্সমিশ্যনো পোৱা নাই৷ আমাৰ দৰে ৰবটবোৰে এনেকৈ বহি থাকিলে নহ’ব৷ জেড নাইনে এচিড বৰষুণক কেৰেপ নকৰে৷ বাহিৰত কি হৈ আছে চাওঁ৷ তই ইয়াতে বহি বহি আৰ্কাইভ খুচৰি থাক৷ চাৰিশ ঘণ্টাৰ পাছতহে