দুৱাৰ খুলি দিব পাৰিলেই সকলো সমস্যাৰ সমাধান হয়। এপদ এপদকৈ বস্তুবোৰ শব্দ নুঠাকৈ আৰু বাহিৰলৈ নিব লাগে আৰু ভাৰ বান্ধি আনিব লাগে। তেতিয়াৰ দিনত গাড়ী, টেম্পো এইবোৰ নাছিল নহয়। মানুহে যিদৰে উৰিফুৰা চৰাইবোৰৰ কোনো চিন্তা ভাৱনা নাই বুলি ভাবে, চোৰ বিলাকৰো তেনেকৈ চিন্তা ভাৱনা নাই বুলি ভাবে। চৰাইবোৰেহে জানে ৰ’দ, বতাহ, বৰষুণ, শীত, শিলাবৃষ্টি, ধুমুহা, চিকাৰী, চিকাৰী চৰাই, আদিৰ পৰা কেনেদৰে জীৱনটো বচাই বচাই চলিব লাগে। চোৰ বোৰেও তেনেকৈ নিজৰ জীৱনটো হাতৰ মুঠিত লৈ চলিব লাগে। ঘৰৰ ভিতৰৰ পৰা আন্ধাৰে

অকল বংশ-মৰ্যাদা ৰক্ষা কৰাটোৱে সন্তানৰ কৰ্তব্য নহয় তাক কেনেকৈ, দালে, পাতে, পুষ্পে, ফলে জাতিষ্কাৰ কৰিব পাৰি সেইটোহে সু পুত্ৰৰ লক্ষণ। গৰুবিহুৰ দিনাখন গোৱা বাক্যটোৰ উৎপত্তি নিশ্চয় এই কাৰণে হৈছে। ‘লাও খা বেঙেনা খা, বছৰে বছৰে বাঢ়ি যা, মাৰ সৰু বাপেৰ সৰু , তই হ’বি বৰ গৰু।’ ভাৰতীয় পৰম্পৰাত কোৱা হৈছে, পিতা, স্বৰ্গ, মৰ্ত, ধৰ্ম, কৰ্ম সকলো। ৰামে পিতৃবাক্য পালন কৰিবলৈ চৈধ্য বছৰ বনবাস খাটিলে, ভীষ্মই গোটেই জীৱন ডাং বৰলা হৈ কটালে, পৰশুৰামৰ কথাটো নকওঁ বাৰু , বৰ ভয়নক কাণ্ড। এইবোৰ

(সপ্তম খণ্ডৰ লিংক) অষ্টম খণ্ড == মৃত্যু উপত্যকা == পূৱা ৫ বাজিছে।একেলগে এসোপামান এলাৰ্ম বাজি উঠিল। মানুহবোৰ কেৰমেৰকৈ শ্লীপিং বেগৰ পৰা ওলাল। বাহিৰত উষ্ণতা এতিয়াও শূণ্যৰ তলত। তম্বুৰ ওপৰত বৰ‌ফৰ পাতল আচ্ছাদন। বতাহজাক কিন্তু মৰা নাই। প্ৰায়সকলোৱেই যোৱাকালিৰ ৰাতিটো ভাল টোপনি মাৰিছে- সকলোৱে অক্সিজেন লৈ শুইছে। শক্তি সঞ্চয় কৰিব লাগিব, এতিয়াহে আচল পৰীক্ষা আৰম্ভ হব। আশংকা কৰা মতে কোনেও বৰ বেছি অসুবিধা অনুভৱ কৰা নাই এতিয়ালৈকে। – উঠক উঠক, সোনকাল কৰক। যিমান পাৰি সোনকালে আৰম্ভ কৰিব লাগে। – হব হব,

(ষষ্ঠ খণ্ডৰ লিংক) == কেম্প নং ১ ৰ পৰা ২ লৈ == পিছদিনা পূৱা ২ নং কেম্প অভিমূখে যাত্ৰা আৰম্ভ হ’ল। সকলো প্ৰায় মহাকাশচাৰীৰ বেশত। সকলোকে শ্বেৰ্পাসকলে অক্সিজেন চিলিণ্ডাৰ বান্ধি দিলে, প্ৰেছাৰ এডজাষ্ট কৰি দিলে। আৰু লাহে লাহে সৰু সৰু গোটত বিভক্ত হৈ দলটো আগবাঢ়িল। বিপ্লৱে আকৌ অক্সিজেন নলয়। সি হেনো জনমত অক্সিজেন লৈয়েই পোৱা নাই- তাক গল্ড ফ্লেক কিং চাইজটো পালেই হ’ল- বাকী হাৱা বতাহ তাক নেলাগে। চুৰুক চুৰুক মাৰি বিপ্লৱ বাকী বিলাকতকৈ আগবাঢ়িল। এই দুইটা কেম্পৰ মাজৰ ঠাইখিনিক

  (পঞ্চম খণ্ডৰ লিংক) ফাকদিঙৰপৰা নামচে বজাৰ — পিছদিনা ৰাতিপুৱাই সকলোকে লৰালৰি কৰিবলৈ কঠোৰ ভাৱে কোৱা হ’ল। কাৰণ আজি বহুদূৰ ট্ৰেকিং কৰিব লাগিব, মনজ’ হৈ ৩৪৪০ মিটাৰ উচ্চতাৰ নামছে বজাৰ পাবগৈ লাগিব। এইটো শেষ বসতি, ইয়াৰ পাছত আৰু ক’তো জনপ্ৰাণী পোৱা নেযাব, কফি হাউছো নাই। গতিকে খৰধৰ কৰিব লাগিব। আজিৰ যাত্ৰাও কালিৰ দৰে পাহাৰৰ তললৈ নমাৰে আৰম্ভ হ’ল। বাটটো সৰু সৰু গাওঁ আৰু ঝুম খেতিৰ পথাৰেৰে ভৰা। ঝুম খেতিবোৰৰ মাজে মাজে শেলুৱৈ লগা শিলৰ দেৱাল। পথ বেয়া হ’লেও নামনি মুখী

(প্ৰথম খণ্ড) (দ্বিতীয় খণ্ড) (তৃতীয় খণ্ড) (চতুৰ্থ খণ্ড) (অন্তিম খণ্ড) হাঁহি খিকিন্দালি, সুহুৰি হুইছেল, ধিনচাক পূজাৰ সংগীতৰ মাজেৰে ৰেম্পত মডেলিঙৰ অনুষ্ঠানটো পাৰ হৈ গ’ল৷ ষ্টেজখন লাহে লাহে পুনৰ অন্ধকাৰ হৈ পৰিল আৰু ইফালে দৰ্শকৰ ফালটো আলোকিত হৈ পৰিল৷ ষ্টেজৰ ঠিক সোঁফালে পাঁচগজমান দূৰতে আমাৰ কন্ট্ৰোল ৰুম৷ মডেলবিলাক ষ্টেজৰপৰা নামি আগফালে ভি আই পিৰ বাবে থকা নিজৰ নিজৰ আসনবোৰত বহিলগৈ৷ ষ্টেজৰপৰা সৰু জানটোৰ ওপৰেদি দৰ্শকৰ আসনলৈ যাব পৰাকৈ সৰুকৈ কাঠেৰে এখন দলঙৰ দৰে বনাই দিয়া হৈছিল৷ ষ্টেজ আৰু ভি আই পি

(পঞ্চম খণ্ড) পদযাত্ৰা আৰম্ভ — সোনকালে কৰিব বুলি আৰু সকলো কাম লৰালৰিকৈ কৰিব পাৰি নে? ৰাইজ সাজু হওঁতেই বহু সময় লাগিল। কংকনাবা আৰু প্ৰণীতাবা আকৌ গা পা ধুই পূজা সেৱা নকৰাকৈ ক’লৈকো নেযায়। শেষত পুৱা এঘাৰমান বজাত সকলো একেঠাইতে গোট খালে। কংকনাবা আৰু প্ৰণীতাবাই কপাহী মেখেলা ছাদৰ পিন্ধি ফোঁট লগুণ লৈ তমষ্কাৰ হৈ আহিছে। ময়ুৰীয়ে নতুন ফেচনৰ পাটৰ ছেট এটা পিন্ধিছে। ৰীতুপৰ্নাৰ জিনচ পিন্ধিবলৈ মন আছিল, কিন্তু কংকনাবাই জোৰ কৰি তাইকো মেখেলা ছাদৰ পিন্ধাইছে। বাকী সকলৰো অনুৰূপ ড্ৰেছ, কাৰোবাৰ বেনাৰসী