মুৰ্গা ফচা যেন দেখি বিজয়ক চকু টিপ দি ওচৰৰ ৰেষ্টুৰেন্ট এখনলৈ মাতি লৈ গ’লো৷ প্ৰায় আধা ঘন্টা আলোচনাৰ মুৰত সি কলে, “মই ভাৰতৰ গুজৰাটি মানুহ, মোৰ নাম দাবাং পেটেল৷ আপোনালোকে বিশ্বাস কৰিব পাৰে৷ এইটো ‘বস্তু’ৰ খালী প্ৰমান কৰি দিয়ক, বাকী মোৰ ওপৰত এৰক৷ কীমত কী চিন্তা মত কৰো ভাই, য়ে লো হমাৰা কাৰ্ড!” “আপকা সামনে প্ৰুফ কৰ দেতা হু” বুলি কৈ বিজয়ৰ পৰা হাতৰ টিপতে তাবিজ টো লৈ ডিঙিত পিন্ধি ললোঁ৷ “মেৰে সাথ আও!” পেটেল আৰু বিজয় পিচে পিচে মোৰ

“পঢ়াশালীত বীৰেণ” নাম লগাই দিয়াৰ পিছৰ দিনা পুৱাতে উঠি বলীধৰে গোৱৰৰ দমটোৰ কাষত গৰুগাড়ীখন ৰাখি গোৱৰ বোজাই কৰিছে৷ আগমুহূৰ্ত্তত বীৰেণক জগাই দিলে বোলে “ইচকুলীয়া লৱা ইমান দেৰী শুৱ নাপায়৷” মাঘমহীয়া জাৰত বীৰেণে আৰু এক ঘুমতি মাৰিব বিচাৰিছিল৷ দেউতাকৰ ভয়ত উঠি আহি পিৰালিতে বহি টোপনিয়াই আছে৷ মাক পুতলীৰ মনতে বেয়াও লাগিছে৷ “হেৱৈ, ৰাতিপুৱা টোপনিতো ভঙাই নাইনে?” দেউতাকৰ মাতত বীৰেন খপজপকৈ উঠি এঙাৰ এটুকুৰা লৈ চিধাই পুখুৰী পালেগৈ৷ মাক পুতলীয়ে এহাতত কাঁহি এখনত চাহ জলপান আৰু আনটো হাতত পানী এঘটি লৈ বলীধৰৰ

নিউইয়ৰ্কৰ পৰা আমাৰ গাড়ী চলিছিল বাৰ্লিংটন অভিমুখে৷ বিজয় আৰু মোৰ ভিতৰুৱা কথাবোৰ অসমীয়াত পাতিবলৈ অসুবিধা পাইছিলো যদিও মহন্ত ড্ৰাইভাৰক পাই মনটো অলপ মুকলি মুকলিও লাগিছিল৷ তেওঁ কৈ গ’ল, “চাৰ, প্ৰায় দুঘণ্টা মূৰত বাৰ্লিংটন পামগৈ৷ সাধাৰণতে ইয়াৰ লোকেল টেক্সীবোৰে হ’লে ঘূৰাই পকাই নিলেহেঁতেন৷ এটা ৰাস্তা আছে, New Jersey Turnpike বুলি কয় বা নিউ জাৰ্চিয়ানবোৰে চমুকৈ টাৰ্ন পাইক বুলিয়ে কয়৷ এই জাৰ্চি চিটিখন পাৰ হৈ নেৱাৰ্ক বুলি আৰু এখন মহানগৰী আছে, তাৰ পৰা দক্ষিণলৈ বেয়ন ব্ৰিজ পাৰ হৈয়েই টাৰ্ন-পাইক এক্সিট পাম৷ আপোনালোকক

বাপ্পা ঐ যেন তেন তিৰিমখাক কিবা কিবিকৈ সৈমান কৰি আহিছো দিয়া৷ গোটেইসোপাই বগৰাই লৈ মোক বখলিয়াব লৈছিল৷ পিচে মইও হেমন্ত কাকতি কম বস্তু নহয়৷ এনাই পাঠ পঢ়ালো একে আষাৰে সৱ সৈমান হৈ গ’ল৷ পিচে বুজিছা মাষ্টৰ সোপাকে নাটকত ৰ’ল লাগে৷ ৰ’ল নাপালে কিন্তু মই দিনতে ৰাষ্টাত ওলাব নোৱাৰিম৷ এই বিজয়ে টেটুত এইখন কি লগালে নাজানো কিবা এটা কৰা হে বাপ্পাহাৰে৷ মানস শইকীয়াই বোলে আমাৰ গাঁৱত যিমান মহিলা আছে ব্যাসদেৱৰ মহাভাৰততো দেখোন সিমান মহিলা ৰ’ল নাই৷ কাকতিঃ- ৰামায়ণৰ পৰা দুটামান ৰ’ল

পুতলীয়ে ফাদাৰ ডেভিদহঁতক খেদাৰ পিছদিনা কাঠিগৰকীয়া ৰাম মাধৱ সত্ৰৰ নামঘৰত পুৱা প্ৰসংগৰ পাছত বৰভগীয়া সোমেশ্বৰ ভকতে কথাষাৰ উলিয়ালে বোলে…………. “পৰভু ঈশ্বৰ, বলীধৰৰ পুতেকৰ কাহিনীটো শুনিছেনে? কালি সেই ফিৰিঙ্গি ফেদাৰটোও আহিছিল৷ বলীধৰৰ পুতেক বোলে সিহঁতৰ ভগৱান৷ আমাৰ সত্ৰৰ শিচবোৰকো টানে৷ এতিয়া কি কৰে?” সত্ৰাধিকাৰ পৰমানন্দ দেৱগোশ্বামীয়ে কিছু পৰ মৌন হৈ থাকি মাত লগালে৷ “কালি জাঁজীপৰীয়াৰ ঘৈণীয়েকে গোঁসানীক কৈ থাকোতে কথাবোৰ শুনিছোঁ৷ ইহঁতৰ পৰা নোৱাৰা হৈছোঁ৷ মিৰি-মিছিং খিনিক সিহঁতৰ পকীয়া কৰিলেই৷ এতিয়া আমাৰ সাতমপুৰুষীয়া শিচতো হাত দিছে৷” “পৰভু, এনেকৈ থাকিলে কোনোবা দিনা

(খণ্ড-৩) “সেইয়া দেখিছা, মই কৈছিলোনে? ভাওনা পাতিম বুলি শুনাৰ লগে লগেই মহিলা সমিতিয়ে বিসম্বাদ আৰম্ভ কৰিলেই৷” ৰিণ্টুমনি দত্তই বিজয়ক উদ্দেশি কৈ গ’ল৷  “এই বিসম্বাদ বস্তুটো অসমত এতিয়া ঘৰে ঘৰে৷ এসময়ত জিন্দাবাদ শুনিলো, তাৰ পিছত যাক জিন্দাবাদ কৈছিল সিহঁতকে আকৌ মূৰ্দাবাদ কোৱা শুনিলো৷ জিন্দাবাদে জাতীয়তাবাদ কৰি লাভৰ মুখ নেদেখাত ৰাষ্ট্ৰীয়তাবাদ বুলি চিঞৰিবলৈ ধৰিলে৷ মাজতে বিসম্বাদে একনায়কত্ববাদ কৰি সংবাদ মাধ্যম গৰম কৰি আকৌ সকলো বৰবাদেই কৰি পেলালে৷” বিজয়ে বোলে, “ৰিণ্টুদা আপুনি হ’লে কি কৈ আছে মই একো বুজা নাই৷” ৰিণ্টু : ক’ত

(খণ্ড-১) আপোনালোকে ইতিমধ্যে ভাস্কৰজ্যোতি বৰুৱাৰ ‘ফেচবুকত কুৰুক্ষেত্ৰ’ত পোৱা বীৰেন নামৰ অসমীয়া ডেকাৰ চৰিত্ৰটো সম্বন্ধে অৱগত৷ তেখেত কোন, ক’ৰ, কেনে- এনেবোৰ কথা জানিবলৈ মন নাযায়নে? সেই উৎকণ্ঠাতে এই স্বয়ঙে নিজাববীয়াকৈ অনুসন্ধান কৰি কিছু কথা জানিব পাৰিছোঁ-তাকে দুআষাৰ কওঁ৷ মাজুলীৰ কোনোবা এখন অখ্যাত গাঁৱত কাতিমহীয়া কোনো এটা নিশাত এগৰাকী ধাই কেঁচুৱা এটা প্ৰসৱ কৰাই কঁপি উঠিছিল৷ কেঁচুৱাটো জন্মৰ পিছৰে পৰা মাতবোল নাই৷ তেওঁৰ জ্ঞান-বুদ্ধিমতে সকলোখিনি কৰাৰ পিছতো কেঁচুৱাটোৱে কন্দা নাই৷ এনেতে, আকাশত এক বিজুলীৰ চমক৷ লগতে, কাণতাল মাৰি যোৱা গাঁজনি৷ সকলো আচৰিত৷