শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱৰ বিৰল বহুমুখী প্ৰতিভাক কেন্দ্ৰ কৰি সম্প্ৰতি দেশ-বিদেশৰ একাংশ পণ্ডিত-গৱেষক তেৰাৰ প্ৰতি আগ্ৰহী হৈ উঠা দেখা গৈছে৷ পণ্ডিত-গৱেষকসকল এই কথাত নিশ্চিত হৈছে যে শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱ এগৰাকী সাধাৰণ ধৰ্মগুৰু নহয়, বৰং সমাজ-সাহিত্য-সংস্কৃতিৰ বিভিন্ন দিশত তেৰাক বিচিত্ৰ ৰূপত আৱিষ্কাৰ কৰিব পাৰি৷ তেনে কাৰণতে শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱ বিষয়ক চিন্তা-চৰ্চা এতিয়া কেৱল ‘ধৰ্ম-কেন্দ্ৰিক’ নহৈ ‘বিচিত্ৰ বিষয়-কেন্দ্ৰিক’ হৈ পৰিছে৷ এয়া শংকৰদেৱ চৰ্চাৰ অন্যতম ইতিবাচক দিশ৷ এই কথা সঁচা যে শংকৰদেৱৰ বিষয়ে সীমিত অধ্যয়ন কৰা এচাম লোকৰ বিচাৰ অনুসৰি শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱ ঈশ্বৰ৷ কেন্দ্ৰিক ধৰ্মৰ লগত সম্পৰ্ক

আমাৰ ভাৰতবৰ্ষ এখন যুৱ দেশ। ভাৰতৰ প্ৰতি তিনিজন ব্যক্তিৰ এজন, এগৰাকী যুৱক বা যুৱতী।আজিৰ যুৱ প্ৰজন্ম কাইলৈ দেশৰ ভৱিষ্যত, দেশৰ মানৱ সম্পদ। গতিকে এই সময়ছোৱাতে প্ৰতিজন যুৱক, যুৱতীয়ে এজন সুনাগৰিক হিচাপে নিজকে গঢ়িবলৈ যত্নপৰ হ’ব লাগে। সুনাগৰিক বুলি ক’লে কেৱল পঢ়া শুনা ভালকৈ কৰি চিকিৎসক, অভিযন্তা, অধ্যাপক বা ডাঙৰ বিষয়া হোৱাকে নুবুজায়৷ তাৰ পৰিৱৰ্তে এজন এনে ব্যক্তিক বুজাই যি সমাজ বা দেশৰ ওপৰত বোজা নহৈ তেওঁৰ নিজৰ ফালৰ পৰা কিবা হ’লেও অৱদান আগ বঢ়াব পৰাকৈ সক্ষম। সাধাৰণতে ১৫ বছৰৰ পৰা

‘সভাশুৱনি’ বিশেষণেৰে অভিহিত কৰিব পৰা এক শ্ৰেণীৰ মানুহ থাকে, যিসকলক সকলো ধৰণৰ সভাতেই পাবলৈ, তেওঁলোকৰ বহুমূলীয়া ভাষণ শুনি কৃতাৰ্থ হ’বলৈ মানুহ উদ্বাউল হৈ থাকে । এইসকল ব্যক্তিৰ উপস্থিতিয়ে সভাৰ মঞ্চখনকেই উজলাই তোলে; তেওঁলোকৰ ডিঙিত বিৰাজ কৰা গামোচাকেইখনো কৃতাৰ্থ হয় এনে শোভনীয় স্থানত অৱস্থান কৰিবলৈ পাই । সাহিত্য বিষয়ক আলোচনাই হওঁক বা ভলীবল প্ৰতিযোগিতাৰ উদ্বোধনেই হওঁক, বা শোকসভাই হওঁক – যিকোনো সভাতেই এইসকল ব্যক্তি নহ’লে কোনোপধ্যেই নচলে । মই এই ধৰণৰ সভাশুৱনি মানুহৰ ‘ধাৰেকাছেও’ নাই যদিও আজিকালি মাজে মাজে বিভিন্ন সভাই

প্ৰাচীন কালৰ ভ্ৰমণকাৰী সকলৰ টোকাসমূহ এখন দেশৰ অনুসন্ধিৎসু সকলৰ বাবে অমূল্য সম্পদ। এনে এক সম্পদেই হ’ল মেগাস্থিনিচৰ টোকা। সেই টোকাত মেগাস্থিনিচে লিখি থৈ গৈছে যে, ভাৰতীয় সকলে মুখে মুখেই চুক্তি কৰিছিল আৰু সেই চুক্তি মনে-প্ৰাণে পালন কৰিছিল আৰু কোনো ভাৰতীয়কে মিছা কথা কোৱা বুলি অভিযুক্ত কৰা হোৱা নাছিল। আলেকজেণ্ডাৰে ভাৰত আক্ৰমণ কৰিবলৈ আহি ভাৰতীয় ৰজাসকলৰ সৈন্য শক্তি কিমান ডাঙৰ তাৰ তথ্য আগতীয়াকৈ সংগ্ৰহ কৰোঁতে ভাৰতীয়সকলৰ সত্যবাদিতাই গ্ৰীক সৈন্যবাহিনীক প্ৰভূত সহায় কৰিছিল। ‘প্ৰাণ যায়ে পৰ বচন না যায়ে’ এনে প্ৰবাদ তাহানিৰ

পৰিৱৰ্তনেই হৈছে একমাত্ৰ ধ্ৰুৱক। সৃষ্টিৰ আদিৰে পৰা সভ্যতাৰ উত্তৰণ ঘ’টি ঘ’টি আজিৰ এই বিজ্ঞান প্ৰযুক্তিবিদ্যাৰ প্ৰভাৱে ৰূপ সলাই দিয়া এক ইণ্টাৰনেটৰ যুগত আমি প্ৰৱেশ কৰিছোঁহক। বৰ্তমান সময়ত সকলোৰে জীৱনশৈলীত ইণ্টাৰনেটৰ প্ৰভাৱ কম-বেছি পৰিমাণে আছেই। নক’লেও হ’ব এই যুগত ‘ৱিকিপিডিয়া’ৰ লগত অপৰিচিত লোক খুউব কমেই ওলাব। ২০০১ চনৰ ১৫ জানুৱাৰীত জিমি ৱেলছ আৰু লেৰি ছিংগাৰে প্ৰতিষ্ঠা কৰা কেলিফৰ্ণিয়াস্থিত ‘ৱিকিমিডিয়া’ নামৰ সংস্থাটো হৈছে ৱিকিপিডিয়াৰ স্বত্বাধিকাৰী। উল্লেখযোগ্য যে চাৰি কোটিৰো অধিক তথ্যভিত্তিক প্ৰৱন্ধৰে বিশ্বৰ অগণন পঢ়ুৱৈক জ্ঞান আৰু তথ্যৰ যোগান ধৰি অহা ৱিকিপিডিয়া

সম্প্ৰতি বিজ্ঞাপনধৰ্মী এখন চুটি ছবিয়ে চ’ছিয়েল মিডিয়াত আলোড়ন সৃষ্টি কৰিছে, যাৰ বিষয়বস্তু ‘মাৰ সৈতে মাৰ দৰ্শন’। সামাজিক বাৰ্তাবাহী এই চুটি ছবিৰ আঁৰৰ কথা এই যে সপৰিয়ালে উৎসৱ পালন। একান্নবৰ্তী পৰিয়ালৰ পৰা নিউক্লিয় পৰিয়াললৈকে সমাজ ব্যৱস্থাৰ এই ৰূপান্তৰক কোনো এক ভাষ্যকাৰে তুলনা কৰিছে দুৰ্গাপ্ৰতিমাৰে সনাতনীৰ পৰা থিমলৈ পৰিবৰ্তনকে। এই পৰিবৰ্তন বহু ক্ষেত্ৰত অপ্ৰিয় হ’লেও সময়ৰ পৰিবৰ্তনকে আমি অৱহেলা কৰিব নোৱাৰোঁ। দুই দশক পূৰ্বে শৰৎকাল অহাৰ লগে লগে পূজাৰ মাদকতা আকাশে বতাহে অনুভূত হৈছিল। কঁহুৱাৰ শুভ্ৰ আভা আৰু শেৱালিৰ মোহনীয়া সুবাসে শৰতক

আমাৰ ছোৱালী হ’ষ্টেলত হঠাতে হুলস্থূল লাগিল৷ তেতিয়া হাতে হাতে ম’বাইল বা ইণ্টাৰনেট নাছিল৷ ক’ৰবাৰ পৰা বাতৰি এটা বতাহত উৰি আহিল যে কাইলৈ পুৱা অমুক সময়ত বিৰাট ভূমিকম্প হ’ব৷ আৰু পৃথিৱী যে ধংস হ’ব খাটাং৷ হুৱাদুৱা লগাৰে কথা৷ পৃথিৱী যদি ধংসই হয় তেন্তে চোন দূৰৈত থকা মা দেউতা, প্ৰেমিক, পৰিয়াল কাকোৱেই লগ পোৱা সম্ভৱ নহ’ব, নেদেখাকৈয়ে মৰিব লাগিব৷ পৰিস্থিতি গম্ভীৰ হ’ল তেতিয়া যেতিয়া হ’ষ্টেলৰ চুপাৰইনটেণ্ডেণ্টে কোৱাৰ্টাৰৰ টিভি আদি দামী বস্তুবোৰ সব তললৈ নমাই পেকিং কৰি নিৰাপদ স্থানত ৰাখিলে৷ সৰু পুতেকৰ কাৰণে

এযুৰি সুগভীৰ নীলা চকুৰে তাইও পৰীৰ দৰেই অতীৱ সুন্দৰী হ’ব। যিফালেই চকু তুলি চাব সকলােৱে থৰ লাগিব তাইৰ বিমুগ্ধ দুনয়নৰ ৰাগিত। তাই যেনিয়েই খােজ দিব আলফুলীয়া জোতাৰ তলৰ ঘাঁহনিডৰাও তাইৰ প্রেমিক হৈ উঠিব। বতাহজাক উতনুৱা হ’ব দুবাহুত মেৰিয়াই লৈ তাইক এটি চুমা দিবলৈ। সেই উমাল আলিংগনৰ আৱেষ্টনীতে তাই সাৰ পালে সপােনৰ পৰা আৰু নিজকে আৱিষ্কাৰ কৰিলে ৰূঢ় বাস্তৱৰ নির্মম পৃষ্ঠভূমিত। তাইৰ গ’ম সাপৰ বৰণীয়া শৰীৰ আৰু এঙেৰুৱা চকুযুৰিয়ে সজা কাছাজিয়ে তাইক প্রক্ষেপ কৰিলে অৱজ্ঞা আৰু উপেক্ষা কর্কশ মৰুভূমিত। এয়াই অবাঞ্চিত

বৰ গৰম পৰিছে। গেলেপা লগা গৰমত দিনটো ব্যস্ত থকাৰ পাছত আবেলিলৈ মনটোৱে ইচাট্-বিচাট্ কৰে। কি কৰোঁ কি নকৰোঁ কৰে। ঘৰৰ, কৰ্মক্ষেত্ৰৰ বন্ধ আৱহাৱাৰ পৰা অকণমান মনটো মুকলি হ’বলৈ বিচাৰে। আহকচোন, গাটো ধুই কম্ফৰ্টেবল ড্ৰেচ এটা কৰি লওক। আপোনাৰ পচন্দ মতে ডিঅ’, বডি স্প্ৰে’, পাৰফিউম যি লয় অকণ সানি লওক আৰু আহক, অকণ ওলাই যাওঁ। এইটো পথেৰে যাওঁ আহক। পথটোত বৰকৈ ভিৰ নাই, গতিকে হুলস্থূলো নাই। অলপ আগতেই সেইখন পাৰ্ক।যদিও চিলড্ৰেন পাৰ্ক, আমিও সোমাব পাৰিম। চিলড্ৰেন নহ’লেও আমিওতো চিলড্ৰেনৰ মাক-দেউতাক দিয়কচোন!

জীৱনটোত আমি কি বিচাৰো বুলিলেই বহুতেই হয়তো নিজস্বতাখিনিক সাঙুৰিয়েই উত্তৰটো দিব। এটা নিৰাপদ তথা সা সুবিধাৰে পৰিপূৰ্ণ জীৱন অথবা আৰু কত কি! তথাপিও বিৰল কিছু উদাহৰণে আমাৰ অন্তৰ স্পৰ্শ কৰিবলৈ সক্ষম হয়। নিজৰ পৃথিৱীখনত মত্ত থকা এচাম মানুহৰ বিপৰীতে এমুঠি মানুহ আমি দেখিবলৈ পাওঁ, যি নিজৰ জীৱন বৃত্তৰ পৰিধি বহলাবলৈ সক্ষম হৈছে। শেহতীয়াকৈ তেনে বহুকেইটা বাতৰিয়ে আমাৰ অন্তৰ স্পৰ্শ কৰিবলৈ সক্ষম হৈছিল। বিশেষকৈ তিনিটা শিশুৰ অভিভাৱকৰ দায়িত্ব লোৱা দম্পত্তিহালৰ মহানুভৱতাই বাতৰিটো চোৱা প্ৰতিজন দৰ্শকৰ অন্তৰ স্পৰ্শ কৰিছিল। এনে সৰু বৰ