“Trees are poems that the earth writes upon the sky.” ― Kahlil Gibran আৰম্ভণিৰ পৰা এতিয়াৰ অৱস্থালৈ আহি পোৱালৈকে কেইবা কোটি বছৰৰো পৰিক্ৰমা অতিক্ৰম কৰা আমাৰ প্ৰায় ৪৫ কোটি বয়সীয়া ‘পৃথিৱী’ নামৰ গ্ৰহটোত জীৱৰ অস্তিত্বৰ কেতিয়াৰ পৰা আৰম্ভণি হৈছিল সেইটো সঠিককৈ কোৱা টান। ক্ষুদ্ৰাদিক্ষুদ্ৰ এককোষী জীৱৰ পৰা আৰম্ভ কৰি ডাইন’চৰৰ যুগলৈকে পৃথিৱীয়ে কেইবাটাও কঠিন পৰিস্থিতিৰ মাজেৰে বিৱৰ্তনৰ দিশে সদায় গতি কৰি আছে তথা প্ৰতিদিনে পৰিৱৰ্তনো হৈ গৈ আছে। আমাৰ পৃথিৱীৰ জলচৰ আৰু স্থলচৰ জীৱৰ অস্তিত্ব বজাই ৰখাত গছ-গছনিৰ ভূমিকাৰ বিষয়ে

“হাঁহি থাকক। অসমীয়া মানুহে হাঁহিব নাজানে বুলি বদনাম এটা আছে।” ব্যক্তি এজনে মোক তেনেকৈ কোৱা কথাখিনিৰ আগমূহুৰ্তত তেওঁৰ হাঁহি বিষয়ক লৈ দিয়া ফেচবুক পোষ্ট এটাত মই কমেণ্ট কৰিছিলোঁ- “হাঁহি ভাল পাও, কিন্তু হাঁহি উঠেহে কমকৈ।” এই যে মই কমেণ্টটো দিছিলোঁ‌, তাৰ আগৰ কিছু মুহুৰ্ততো মই হাঁহি বিষয়ক কথা কিছুমান লৈ নিজক জুকিয়াই চাইছিলোঁ‌ আৰু তেওঁ দিয়া কমেণ্ট ৰিপ্লাইটোৰ পিছতো বহুসময় ধৰি এই হাঁহি বিষয়ক কথাটো জুকিয়াই আছোঁ। কথাটো একেবাৰে হয় দেই, নিজকে ধৰি বেছিভাগ মানুহক সামৰি কথাটো প্ৰযোজ্য হয়। আমাৰ

দৰাচলতে আজিৰ দুমুখীয়া ব্যক্তিত্বৰ মূলতেই আমি এইবিধ ফলক স্বীকৃতি দিবই লাগিব। এইবিধ ফলৰ হেতুকেই আজিৰ তজবজীয়া জনসমাজত দপদপাই ফুৰা ব্যক্তিসকলে ভিন্ন বিষয়ত উজলি উঠাটো ইতিবাচক। কিন্তু ইয়াৰ প্ৰচাৰ আৰু প্ৰসাৰৰ হেতু ৰচনা প্ৰস্তুত কৰি শৈশৱৰ অজেয় ফলবিধক তেওঁলোকৰ পিছৰ প্ৰজন্মক চিনাকি কৰাই দিয়াত দ্বিধাগ্ৰস্ত হোৱা দেখা যায়। এসময়ৰ বন্দিত ফলবিধ আজিৰ পাশ্চাত্য খাদ্যাভাসৰ বাবেই নিন্দিত হৈ থাকিল। সচাঁকৈয়ে লজ্জাৰ বিষয় আমাৰ কাৰণে। কেঁচা মাটিৰ গোন্ধ বুটলি ফুৰা চেচুকীয়া ঠাইৰ পৰা আটোমটোকাৰীকৈ ঘৰোৱাহি কৰি ৰক্ষণাবেক্ষণ দিব লগা অৱস্থাই বাৰুকৈয়ে হতচকিত কৰি

এখন ৰংচঙীয়া কৃত্রিম পৃথিৱী; যাৰ চিক্ মিকনি আৰু অবাস্তৱ সুন্দৰতাই সততে বিমুগ্ধ কৰে আমাক। আমি ভােল যাওঁ, বুর্বক সজাওঁ নিজকে বিজ্ঞাপনে মেলি দিয়া সেই ৰং-বিৰঙী পােহাৰত বিমুগ্ধ হৈ। বিজ্ঞাপনৰ সফলতা আচলতে সেইখিনিতেই; সেইখিনিতেই নিহিত হৈ থাকে ব্যৱসায়িক লাভা-লাভৰ অংকৰ মূল সূত্র। আমি বুজি নাপাওঁ, বুজাৰ প্ৰয়ােজনবােধেই নকৰোঁ অথবা বুজি পালেও সেই মায়াময় পৃথিৱীখনত আমি ইমানেই মােহাবিষ্ট হৈ থাকোঁ যে, সঁচা-মিছাৰ প্রভেদ অনুধাৱন কৰাটো আমাৰ বাবে হৈ পৰে দুৰূঢ়। এক কথাত আমাক অন্ধ কৰি তােলে বিজ্ঞাপন জগতখনৰ চকু চাট মাৰি ধৰা

সৰুতে প্ৰাথমিক বিদ্যালয়ত থাকোঁতে এটি পদ্য পঢ়া মনত আছে। পদ্যটোৰ এটা শাৰী আছিল, “সুখ সুখ বুলি মানুহ বলিয়া নেদেখে সুখৰ মুখ, সুখ বিচাৰোঁতে পাই জীৱনত দুখৰ উপৰি দুখ৷” তেতিয়া পৰীক্ষাত প্ৰথম আঠশাৰী মুখস্থ লিখিবলৈ আৰু পুৱা গধূলি মনোযোগেৰে পঢ়া দেখুৱাবলৈকে এই পদ্যসমূহ উৰাই-ঘূৰাই চিঞৰি চিঞৰি মাতিছিলোঁ৷ সেই সময়ত তাৰ গূঢ়াৰ্থ বুজি পোৱা নাছিলোঁ। পিছে এতিয়া বুজিছোঁ যে আচলতে সুখ-দুখ আদিবোৰ একোটা আপেক্ষিক ধাৰণাহে মাত্ৰ৷ এইবোৰ বিচাৰি অযথা হাবাথুৰি খাই থাকি লাভ নাই৷ প্ৰকৃতাৰ্থত সুখ বা দুখৰ কোনো নিৰ্দিষ্ট সীমাৰেখা নাথাকে৷

COVID 19 ৰ ভয়াবহতাৰ বাবে হোৱা লকডাউনৰ সময়চোৱাত মানুহৰ মানসিক অস্থিৰতা বৃদ্ধি পাইছে৷ জৰুৰীকালীন অৱস্থাত কৰ্মৰত কৰ্মীসকলৰ জীৱনৰ নিৰাপত্তাক লৈ সন্দিহান অৱস্থা, ঘৰত সোমাই থাকিব লগাসকলৰ গৃহবন্দীত্বৰ আমনিয়ে এংজাইটি, ডিপ্ৰেছন আদি বৃদ্ধি কৰিছে৷ তাৰোপৰি অৰ্থনৈতিক দুৰৱস্থা, অনিশ্চিত ভৱিষ্যত আদিও এই সময়ত ডিপ্ৰেছনৰ একো একোটা কাৰক হৈ পৰিছে৷ মন বেয়া লগা বা হতাশা প্ৰত্যেক ব্যক্তিৰে স্বাভাৱিক আৱেগৰ অংশ৷ প্ৰকৃতিৰ স্বাভাৱিক নিয়ম অনুসৰি সময়ে মনৰ মলমৰ কাম কৰে৷ সেয়ে আমি জীৱনত সাধাৰণতে পাই থকা মনোকষ্ট, হতাশা আদিৰ পৰা হোৱা দুখবোধ নিৰ্দিষ্ট সময়ৰ

(১) আলিপুৰদুৱাৰৰ পৰা কোচবিহাৰ অভিমুখী বাছখনত উঠোঁতেই বৰষুণজাক আৰম্ভ হৈছিল আৰু আমি যেতিয়া কোচবিহাৰ পাইছিলোঁ, কলহৰ কাণে ঢলা বৰষুণ এজাকে আমাক স্বাগতম জনাইছিল৷ হোটেলৰ খিৰিকীৰে প্ৰকৃতিৰ তাণ্ডৱ-লীলা চাই থকাৰ বাহিৰে ৰাতিপুৱাৰ বেলাটোত আমাৰ আৰু একো কাম কৰা নহ’ল৷ আবেলিলৈ বতৰ ফৰকাল হ’ল যদিও আকাশত মেঘ আৰু গুমগুমনিৰ বৰঢোল বাজিয়ে থাকিল৷ দিনটো আছিল যোৱা দুৰ্গাপূজাৰ নৱমীৰ দিন৷ অ’টো এখন ঠিক কৰিলোঁ ‘মধুপুৰ’লৈ বুলি৷ উদ্দেশ্য – সৰ্বকালৰ সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ অসমীয়াজনৰ সমাধিস্থল দৰ্শন কৰা তথা গুৰুজনাৰ শেষ বয়সৰ লীলাভূমিত ক্ষন্তেক মূৰ দোঁৱাই জাতিলৈ আগবঢ়োৱা

সাম্প্ৰতিক কালৰ এটা অতি চিনাকি আৰু বহুলভাৱে প্ৰচলিত শব্দ হৈছে- ‘বিশ্বায়ন’। যাৰ ইংৰাজী প্ৰতিশব্দ হৈছে – Globalisation. ‘গোলকীকৰণ’, ‘ভুৱনীকৰণ’ আদি শব্দও ইয়াৰ সমাৰ্থক শব্দ হিচাবে ব্যৱহাৰ হৈ আহিছে।সহজ অৰ্থত বিশ্বায়ন বুলিলে বিশ্বখনৰ আমূল গোলকীয় পৰিবৰ্তনৰ কথাকে বুজিব পাৰি। বিজ্ঞান আৰু প্ৰযুক্তিবিদ্যাৰ ক্ৰমাগত উন্নতিৰ ফলত গোটেই পৃথিৱীখনেই এখন মাত্ৰ গাঁৱলৈ পৰিণত হৈ যোৱাৰ যি প্ৰৱণতা, সেইয়াই হৈছে বিশ্বায়ন। সময়ৰ অগ্ৰগতিৰ লগে লগে মানুহৰ চিন্তা-চেতনা আৰু ধ্যান-ধাৰণাৰ সলনি ঘটিছে,যাৰ ফলত নিতৌ নতুন নতুন সম্ভাৱনাৰ বাট মুকলি হৈছে।মানৱ সভ্যতা আৰু সংস্কৃতিৰ বিকাশৰ লগে

এটা জাতি জীয়াই থাকিবলৈ যিবোৰ উপাদান প্ৰয়োজনীয় তাৰ ভিতৰত আটাইতকৈ গুৰুত্বপূৰ্ণ উপাদানটোৱেই হৈছে জাতিটোৰ সাংস্কৃতিক আত্ম পৰিচয়। এজন অসমীয়া মানুহে যদি চকু মুদি নিজৰ অসমীয়া আত্ম পৰিচয়ৰ অনুসন্ধান কৰে, প্ৰথমেই বোধহয় বিহুৰ কথাই মনলৈ আহিব। বিহু আৰু বিহু গামোছাই বিশ্বৰ দৰবাৰত অসমীয়া জাতিক পৰিচয় কৰাই দিছে। অসমীয়া মানুহে বিহুৰ মাজতে জাতীয় চেতনা আৰু জাতীয় অভিমান বিচাৰি পায়। অসম নামেৰে পৰিচিত লুইতৰ পাৰৰ এই সাৰুৱা ভূখণ্ডত অতীজৰে পৰা বিভিন্ন জাতি জনজাতিৰ লোকে বাস কৰি আহিছে আৰু সকলো জাতি জনগোষ্ঠীৰে নিজস্ব ভাষা-সংস্কৃতি,

মনুষ্যৰ অনুসন্ধিৎসু মনৰ সীমনা যেনেকৈ নিৰ্ধাৰণ কৰিব নোৱাৰি, তেনেকৈ নৱ সৃষ্টিৰ স্পৃহাৰো নাথাকে কোনো পৰিসীমা। কল্পনাপ্ৰিয় মানুহৰ তেনে স্পৃহা কিছুমান প্ৰতিফলিত কৰিয়েই সাহিত্যজগতত সৃষ্টি হৈ আহিছে কল্পবিজ্ঞানৰ বিবিধ ৰচনা। তেনে এখন অভিনৱ গ্ৰন্থ হৈছে যশস্বী লেখক লক্ষ্মীনন্দন বৰাৰ “কায়কল্প”। ঔপন্যাসিক আৰু গল্পকাৰ হিচাপে প্ৰখ্যাত বৰাদেৱে ভ্ৰমণ কাহিনী, জীৱনী, নাটক, বিজ্ঞান ৰচনা, অনুবাদ আদি সকলোতেই অৰিহণা যোগাইছে। বিজ্ঞানৰ ক্ষেত্ৰৰ সৈতে হাতে-কামে জড়িত হোৱা বৰাদেৱে বিজ্ঞান মানসিকতাৰে সামাজিক স্বৰূপ উপলব্ধি কৰি সমাজৰ উত্তৰণৰ বাট কটাৰ চিন্তা চৰ্চা কৰি প্ৰণয়ণ কৰিছে কেইবাখনো বিজ্ঞানভিত্তিক