কোৰা (Quora) নামৰ অতি জনপ্ৰিয় প্ৰশ্নোত্তৰৰ ৱেবছাইটটোত এবাৰ বিখ্যাত ভাৰতীয় গণিতজ্ঞ ৰামানুজনক লৈ উত্থাপিত প্ৰশ্ন এটি আছিল ৰামানুজনে এফ. এ. পৰীক্ষাত গণিতত মাত্ৰ ৫৭ শতাংশ নম্বৰ পাইও গণিতত জিনিয়াছ কেনেকৈ। এই প্ৰশ্নৰ এক বিশেষ উত্তৰ দিছিল বালাজী বিশ্বনাথন নামৰ লোকজনে। সেই উত্তৰতে তেওঁ কোৱা এষাৰ কথা আছিল এনেধৰণৰ, “আমাৰ শিক্ষা ব্যৱস্থাটো যিহেতু অতিপাত প্ৰতিভাসম্পন্ন বা বাধাগ্ৰস্ত কোনোটোৰ বাবেই প্ৰস্তুত কৰা হোৱা নাই গতিকে দুয়োটা শ্ৰেণীকেই মেধাৰ মাপকাঠীৰ একেবাৰে তলতহে ৰখা হ’ব। আমাৰ শিক্ষা পদ্ধতিৰ চৰম ব্যৰ্থতা এয়াই যে ই অসাধাৰণ

আজি-কালি ঘৰত জুই লগাটো সাধাৰণ ঘটনা হ’বলৈ লৈছে। দোকানবোৰত জুই লাগিলে চিন্তা নেলাগে। কাৰণ দোকানবোৰত জুই লাগিলে দোকানবোৰৰ লোকচান নহয়, লাভহে হয়। দোকানত জুই লাগিলে সা-সম্পত্তি ধ্বংস হ’লে আটাইতকৈ বেছি লাভ হয়। দোকান জ্বলিলে সাধাৰণতে জনহানি খুৱ কমেই হয়। কিন্তু নিজৰ ঘৰত জুই লাগিলে লোকচানেই লোকচান। জনহানি হোৱাৰ সম্ভাৱনাও অধিক। সেয়ে ঘৰত জুই লাগিলে বেয়া লাগে। সেইদিনাৰ ঘটনাটোৱে পুনৰ ভাবিবলৈ বাধ্য কৰালে। বাধ্য কৰালে জুই লাগে কেনেকৈ, জানিবলৈ! Short circuitৰ জুই দেখিছেনে? মই দেখিছোঁ‌। বৰ ধুনীয়া দেখিবলৈ। নীলা ৰঙৰ জুই

বৰ্তমান চহৰে নগৰে সতকাই এটা দৃশ্য চকুত পৰে। ৰাস্তাৰ কাষত থুপ খাই থকা আৱৰ্জনাৰ মাজত, হাতত একোটা বস্তালৈ খুচৰি খুচৰি পেলনীয়া বস্তু বিচাৰি থকা কিছুমান মানুহ, যাৰ ভিতৰত বেছি ভাগেই শিশু। পৌৰ সভাৰ ডাষ্টবিন, গেৰেজ, বাছ ষ্টেণ্ডৰ কাষৰ সৰু সৰু হোটেল, ৰেল ষ্টেচন আদিৰ ওচৰত এইসকলক প্ৰায়ে দেখা যায়। পেলনীয়া সামগ্ৰী পুনৰাই গোটাই লৈ যোৱা এইসকলৰ অসমীয়াত কোনো নিৰ্দিষ্ট নাম আছে বুলি মই জ্ঞাত নহয়, ইংৰাজীত এওঁলোকক ৰেগ পিকাৰ( Rag Picker) বা Chiffonnier বুলি কোৱা হয়। ৰেগ পিকাৰেনো কি বুটলে

আমি কিমানে নিজক ভাল পাওঁ? এই কথাটো নিজকে সুধি চাইছোঁনে? প্ৰশ্নটো অগতানুগতিক কিন্তু অপ্ৰাসংগিক নহয়৷ জীৱন আৰু জীয়াই থকাৰ প্ৰণালীৰ প্ৰতি সকলোৰে ধাৰণা বেলেগ বেলেগ৷ কিন্তু সকলোৰে উদ্দেশ্য আৰু আশা একেই৷ সেয়া হৈছে উন্নতি আৰু সফলতা৷ কিন্তু উন্নতি আৰু সফলতাৰ প্ৰাসংগিকতা তেতিয়ালৈকেহে থাকিব যেতিয়ালৈকে শাৰীৰিক মানসিক সুস্থতা আৰু শেষ উশাহটো থাকিব৷ আপোন মানুহবোৰ, সহকৰ্মী বা বন্ধু বান্ধৱসকলৰ ক্ষেত্ৰত প্ৰায়ে দেখা পাওঁ অতিমাত্ৰা ব্যস্ততাৰ বাবে নিজৰ যত্ন ল’ব নোৱাৰা কথা৷ ব্যস্ততাৰ কাৰণে সুষম স্বাস্থ্যকৰ আহাৰৰ অভ্যাস কৰিব নোৱাৰা, বছৰত এবাৰো শৰীৰৰ

“জীৱ আমাৰ জাতি, মানৱ আমাৰ ধৰ্ম… হিন্দু,মুছলমান,শিখ, খ্ৰীষ্টান আদি ধৰ্মৰ পৃথক নহয় মৰ্ম…।” সাধাৰণতে,এনে ধৰণৰ বাণীয়েই মানৱতাবাদৰ আদৰ্শক প্ৰতিফলিত কৰে। মানৱতাবাদৰ অৰ্থ হৈছে- মানুহৰ সেৱা বা মানৱ কল্যাণ সাধন কৰা। ইংৰাজী “Humanity” শব্দটোৰ সমাৰ্থক অৰ্থ হিচাবে মানৱতাবাদে বুজায়- মানুহক ‘মানুহ’ হিচাবে বা সমান ভাৱেৰে চোৱাৰ দৃষ্টিভংগী। সমাজৰ বিভিন্ন ধৰণৰ সমস্যা আৰু সংকটৰ লগত মানৱতাবাদৰ প্ৰশ্ন জড়িত হৈ থাকে। সকলো ধৰণৰ সংকীৰ্ণতা আৰু তুচ্ছতাৰ উৰ্ধলৈ গৈ জাতি-বৰ্ণ নিৰ্বিশেষে মানৱৰ কল্যাণ সাধনৰ উদ্দেশ্যেৰে সৃষ্টিকৰ্মত নিজকে আত্মনিয়োগ কৰিব পৰাতেই মানৱতাবাদৰ সাৰ্থকতা। আচলতে মনৱতাবাদ

বিষয়টোৰ আৰম্ভনিতে লিপিৰ দিশলৈ অলপমান মন কৰিবলৈ কম, প্রয়ােজনৰ তাৰণাত। ইহ’ল কোনাে এটা ভাষাৰ লিখিত ৰূপ জনাৰ কাৰণে অতি দৰকাৰী উপকৰণ। অসমীয়া ভাষাত লিপি শব্দটোৰ মূলগত দিশৰপৰা লিপিৰ অর্থ হয় লেপন কাৰ্যৰ পৰা উপজা ৰূপ। অর্থাৎ কোনাে বস্তুৰ ওপৰত কোনাে বস্তু (বােকাজাতীয় বা চিন থাকিযােৱা মিশ্রণ) লেপি দিয়াৰ পৰা দেখা ৰূপটো লিপি। শব্দৰ মূলৰ দিশৰ অৰ্থ বিচাৰত, সেই কাৰণে, কোনাে শিলৰ, ফলিৰ (তাম, লাে বা মাটিৰ)ৰ ওপৰত কাটি কাটি তাৰ অংশ আতৰাই গঢ়া চিনবােৰ লিপি নহয় যেন ধাৰণা হয়। কাৰণ

আমাৰ স্কুলখন গাঁও অঞ্চলত। স্কুলৰ পৰা ঘৰলৈ আহোঁতে, জীৱনত প্ৰথমবাৰৰ বাবে এদিন এজন অসমীয়া চানাৱালা দেখিলোঁ। মানে চেহেৰা দেখি ধৰিব পাৰিলোঁ। এখেত বৰা, বৰদলৈ, গগৈ, বৰুৱা, এনেকুৱাই কোনোবা হ’ব। এনেয়েতো সমগ্ৰ ভাৰতৰ বহু নাগৰিকেই বৰ্তমান ভোটাৰ লিষ্ট মতে খাঁটি অসমীয়া, পিছে আমি যিসকল অসমীয়াক এলেহুৱা, কেলেহুৱা, ধদুৱা, সোৰোপা, কাণীয়া, ভঙুৱা বুলি গালি পাৰি থাকোঁ, এইজন সেইসকলৰ মাজৰে এজন। পৰোঁ বুলি ভয়তে স্কুটিখনৰ স্পীড একেবাৰে কমাই লৈ দুবাৰ ঘূৰি ঘূৰি চালোঁ। একদম হয়, এখেত আমাৰে এজন। বিশ্বাস কৰক, মনটো কিন্তু কিবা

: মোৰ বিষয়ে কিবা কোৱাচোন৷ : তুমি এটা ধুনীয়া দীঘল কবিতা : ….. : কি হ’ল একো নক’লা? : নাই ..ভাৰসাম্য হেৰাই যোৱা যেন লাগিল৷ কোনেও এনেকৈ মোৰ বিষয়ে কাহানিও কোৱা নাই যে .. : ভাৰসাম্য হেৰাইছে? হাতখন আগবঢ়াই দিছোঁ দিয়া..অৱলম্বন বুলি ভাৱিব পাৰা৷ উভয়ে আঁওজি দিয়ে উভয়ৰ অৱলম্বনৰ সৱল যেন লগা হাতখনত৷ কথাবোৰ কেতিয়াবা চিনেমাৰ দৰে এনেকুৱাও হয়, হঠাৎ খুন্দা খালে, হাতৰ বস্তুবোৰ পৰি গ’ল, ইজনে সিজনৰ হাতত তুলি দিয়া বস্তুৰ লগতে চকুৰ বিজুলীৰো আদান প্ৰদান হ’ল..নতুবা চ’চিয়েল মেডিয়াত

কৰবাত ফুৰিবলৈ যাম বুলি বৰ বেছি প্লেন শ্লেন কৰা অভ্যাসটো সহজে গঢ়ি নুঠিবগৈ যেনেই লাগে৷ চাউথ আফ্ৰিকা দেশখনক ভগৱানে কিছুমান এনে বস্তু দিছে যে সেইবোৰ চাই চাই যেন কেতিয়াও হেঁপাহ পলাব পৰা নাযায়৷ তেনেকুৱা এটা বস্তু হ’ল ‘ক্ৰুগাৰ নেচনেল পাৰ্ক৷’ ২০১৪ চনত এবাৰ গৈছিলোঁ ৭ দিনৰ কাৰণে৷ পাৰ্কৰ ভিতৰতেই থাকি লৈছিলোঁ সেইবাৰ৷ ঘূৰি ঘূৰি পাৰ্কখনৰ সৰু এটা অংশহে শেষ কৰিব পাৰিছিলোঁ সেইবাৰ৷ ২০১৪ চনৰ পাছত আকৌ এবাৰ যাম যামকৈ ক্ৰুগাৰলৈ যোৱা হোৱা নাছিল৷ জুন মাহত ভাস্কৰহঁত থাকিবলৈ আহিছিল৷ নিজৰ এলাহটোৰ

অসম বিভিন্ন নৃগোষ্ঠীয় লোকৰ বাসভূমি৷ তেওঁলোকৰ মাজত প্ৰচলিত বিভিন্ন ধৰণৰ উৎসব-পাৰ্বন, ৰীতি-নীতি, আচাৰ-ব্যৱহাৰ, বিশ্বাস-অবিশ্বাসে অসমীয়া লোকসংস্কৃতিৰ ভঁৰাল চহকী কৰিছে৷ ইয়াৰ ভিতৰত চাহ জনগোষ্ঠীৰ লোকসকলে উল্লেখযোগ্য অবদান আগবঢ়াইছে৷ চাহ উৎপাদনত অসম সমগ্ৰ ভাৰততে অদ্বিতীয় আৰু এই চাহ উৎপাদনৰ লগত চাহ জনগোষ্ঠীৰ লোকসকল ওতপ্ৰোতভাবে জড়িত৷ অন্যান্য জাতি-জনগোষ্ঠীৰ দৰেই অসমীয়া জাতিৰ এটি অবিচ্ছেদ্য অংগ হৈছে এই জনগোষ্ঠীৰ লোকসকল৷ তেওঁলোকৰ মাজত প্ৰচলিত বিভিন্ন কৃষ্টি-সংস্কৃতিয়ে অসমীয়া লোকসংস্কৃতিৰ ভঁৰাল টনকিয়াল কৰিছে৷ বিশেষকৈ ঝুমুৰ নৃত্য, টুচু পূজা, কৰম পূজা, গৰয়া পূজা আদি উল্লেখযোগ্য৷ দেৱালীৰ সময়ত চাহ-জনগোষ্ঠীৰ লোকসকলৰ