সকলোৱে ইংৰাজীত বৰ কথা কয় ইজনে সিজনক দেখিলে আমিওঁ Hw r u কওঁ ৷ পিচে হাউ আৰ ইউ এই শব্দটো ইংৰাজ সকলে কৰ পৰা লৈ লৈছিল জানেনে ৷ আমাৰ মৰমৰ নলবেইৰা আৰু বৰপেইটা’ৰ বন্ধুসকলে জানিব দেই এই শব্দটো তেওঁলোকৰ পৰাই লৈছিল ৷ কথাটো এনে ধৰনৰ যেতিয়া বৰপেটা বা নলবাৰীৰ দুজন মানুহ হঠাৎ দেখা দেখি হয় তেতিয়া এজনে আনজনক সোধে “হাউএ”… আৰু এই ভাষাটোকে ইংৰাজে চোৰ কৰি নতুন ৰূপ দিলে ৷ হাউএ… পিচে নলবেইৰা আপা আপি বৰপেইটা কেইজনে ভালে পাইছে ৷

ভাস্কৰৰ সৰু কালৰ ঘটনা স্কুলত মাষ্টৰে ওজন শিকাব লৈছিল সেইদিনা । মাষ্টৰ : চলিহাত তন্থে দোকানত বস্তু কিনবা যাহ্ না ? ছাত্ৰ : হৈ ছাৰ যাং পাল্লাত জুখা বস্তু কিনি পাইছাহ্ না ? ছাত্ৰ : পাইছু ছাৰ _ চেনি , দালি , আলু , চাউল এগ্লাখান পাল্লাত জুখে । শিক্ষকে বিভিন্ন প্ৰশ্ন আৰু উদাহৰণ দি পাঠটো শেষ কৰিলে । ছাত্ৰ ছাত্ৰীৰ বোধগম্যতা পৰীক্ষা কৰাৰ বাবে তেওঁ সিহঁতক প্ৰশ্ন কিছুমান কৰিব ধৰিলে । : চলিহাত কচুন একপোৱা দালিৰ ওজন বেছি না

মোৰ ল’ৰা অদ্বিতীয়ই সুধিছে, “পাপা, চান্তাক্লজ মহিলা নে পুৰুষ? মই অকণমান চিন্তা কৰি কলো, “মহিলা হোৱা হলে বছৰৰ পিছত বছৰ ধৰি, একেযোৰ কাপোৰকেই পিন্ধি কেতিয়াও নাহিলে হয়। গতিকে পুৰুষেই হব নিশ্চয়!” ☆★☆★☆

প্ৰথম বন্ধুঃ “ভাই কবিতাবোৰ বৰ ভাল লাগে। দ্বিতীয় বন্ধুঃ (অকণো মনোযোগ নিদিয়াকৈ) “হুম” -তাৰ চকু ম’বাইলত তেতিয়া।” প্ৰথম বন্ধুঃ “তুমিতো জানাই এই কবিৰ আৰু বুলিবলে একো নাই, এটা মাথোঁ কামিজ তাৰো ছিগো ছিগো চিলাই!” দ্বিতীয় বন্ধুঃ (কেৰাহীকৈ চাই) “তই চুপ থাকিবি নে??? মই গেমটোত কনচেন্ট্ৰেট কৰিব পৰা নাই জান নে নাই!!” প্ৰথম বন্ধুঃ (সি একদম কবিতাত মগন) “প্ৰেম ছাগে এনেকুৱাই,আভৰণ খুলি হিঁয়া জুৰাই!” দ্বিতীয় বন্ধুঃ (প্ৰথম বন্ধুক বগৰাই লৈ ঘুচিয়াই ঘুচিয়াই) “তইচোন বাৰু জানই, কবিতাবোৰ যে মোৰ মূৰৰ ওপৰেৰে যাই!”

” থুলুক আৰু এটা ৰাসায়নিক গাজা ” প্ৰশাসনৰ তৰফৰপৰা মাজে সময়ে এই পলিথিনৰ মোনাসোপা বন্ধ কৰাৰ একোটাহঁত ধুম উঠে , কথাটো বাৰু মন কৰিছেনে ? ই এক বছেৰেকীয়া উৎসৱৰ দৰে ।মাজে মাজে জক উঠে আৰু দুদিনমানৰ পাছতে পাম্প যোৱা বেলুনটোৰ দৰে হয়গৈ । এই কামটো বা চেষ্টাতো আছলতে প্ৰশাসনৰ তৰফৰ পৰা নহৈ আমাৰ ফালৰপৰাহে হব লাগে । মানে এইযে পলিথিনৰ মোনাৰ প্ৰচলন বন্ধ কৰাটো , তাৰ কথাই কৈছোঁ । কাৰণ আমি নিজেও জানো যে পলিথিনৰ মোনাবোৰ পৰিবেশৰ বাবে কিমান ক্ষতিকাৰক

চূণখোৱা পজিটিভ মাইণ্ডৰ মানুহ৷ কয়, হওক হওক, ভাললৈকে হৈছে; ভাল ভাল বুইছে, পাব লাগে পাবলাগে৷ সিদিনা ইচকুটিখন লৈ বাটৰ কাষত ৰৰৈয়ানিমূৰে কপালে হাত দি বহি আছে৷ চূণখোৱাঃ হেৰি, কি হ’ল আপোনাৰ? ৰৰৈয়ানীঃ দেখা নাই, এক্সিডেন্ট৷ চূণখোৱাঃ হওক হওক ভাললৈকে হৈছে৷ ৰৰৈয়ানীঃ কি? ইমান দুখ পাইছো উঠিবকে পৰা পৰানাই৷ চূণখোৱাঃ ভাল ভাল বুইছে, পাব লাগে পাব লাগে৷ ৰৰৈয়ানীঃ কটা নিধক! ☆★☆★☆  

এজনী ছাগলী ভয়ত হাবু দাবু খাই হাবিলৈ তামাম দৌৰি আছে৷তাকে দেখি এটা নিগনিয়ে সুধিলে : “কি হ’ল হে ভন্টি কিয় ইমানকৈ দৌৰি আছা?জগিং কৰি আছা নেকি ?” ছাগলী :-” বন্ধু, হাবিত পুলিচে হাতী ধৰিবলৈ আহিছে সেইকাৰণে দৌৰিছো৷” নিগনি :- “অ ! তাতে আকৌ তোমাৰ কি গৰজ পৰিল দৌৰিবলৈ?তুমিতো ছাগলীহে ?” ছাগলী :- “এইখন ভাৰতবৰ্ষ হয় ভাই । ধৰা পৰিলে,২০ বছৰ অফিচ-কাছাৰি ঘূৰি ফুৰিব লাগিব, হাতী নহয় ছাগলী বুলি প্ৰমাণ কৰিবলৈ।” এই কথা শুনিয়েই নিগনিও ছাগলীৰ লগত সমানে দৌৰিব ধৰিলে ৷

দাদাৰ হোষ্টেলীয়া দিনৰ কথা। দাদা তেতিয়া তামাম পপুলাৰ। কলেজৰ প্ৰগ্ৰেম বিলাকত নাটক কৰে, গানগায়। ।।আচলতে দাদাৰ মনটো খুবেই ভাল । হোষ্টেলৰ সকলোকে নিজৰ পৰিয়ালৰ ভাই ককাইৰ দৰে ভাবে। সেয়ে বাহিৰত ধুই মেলি দিয়া নিজৰ জোখৰ গেঞ্জি পালেই নিজৰ পিন্ধি থকা লেতেৰাটো থৈ সেইটো পিন্ধি লয়। তাকেই কোনোবা ঠেক মনৰ টুটকীয়া কপটীয়াই দাদাৰ জনপ্ৰিয়তাত ঈৰ্ষান্বিত হৈ দাদাক “গেঞ্জি চোৰ” উপাধি প্ৰদান কৰে। হ’লেও দাদা দিলদাৰ মানুহ ।কাকো বেয়া নাপায়। স্বভাৱো পৰিবৰ্তন নকৰে।দাদাই হোষ্টেলত থকা দিন কেইটাত কেতিয়াও গেঞ্জি কিনি নাপালে যদিও

ডাক্তৰৰ চেম্বাৰৰ দৃশ্য : ডাক্তৰজনে মানুহজনীক মুখত থাৰ্মোমিটাৰটো ভৰাই মনে মনে থাকিবলৈ ক’লে। ডাক্তৰৰ কথামতে, মুখত থাৰ্মোমিটাৰটো ভৰোৱাৰপিছত, মানুহজনী কিছু সময় মনে মনে থাকিল। পতিগৰাকীয়ে কথাটো মন কৰিলে আৰু ডাক্তৰকক’লে, “চাৰ, এই যাদুকৰী বস্তুটোৰ কিমান দাম ? মোকো এটা লাগিছিল। ☆★☆★☆

ৰাজখোৱাৰ বিয়া। কাপোৰ-গহনা, মিঠাই, মাছ, মাংস ভাগে ভাগে বস্তুৰ লিষ্ট বনাইছে। বেলেগ বেলেগ বিভাগৰ সুকীয়া সুকীয়া মানুহে বনাই দিয়া লিষ্ট অনুসৰি সংশ্লিষ্ট বিভাগৰ বিশেষজ্ঞ সকলক বজাৰলৈ পঠিওৱা হৈছে। সেইমতে বস্তু আহি ঘৰ ভৰি পৰিছে। যথাসময়ত ৰান্ধনিয়ে দিয়া পাচলিৰ লিষ্ট লৈ ৰসেশ্বৰ মামাই পাচলি বজাৰ ঘূৰি ঘূৰি বস্তু লৈ ঘৰ পালেহি। অনান্য পাচলিৰ লগতে চাৰিটা ফিটফিটিয়া বস্তা দেখি ৰভতলিত থকা আটায়ে সুধিলে- :: “এইকেইটাত কি আছে? ” দীঘলকৈ উশাহ এটা লৈ মামাই পকেটৰ পৰা পাচলি বজাৰৰ লিষ্টখন উলিয়াই ক’লে- ” 20