এখন ৰংচঙীয়া কৃত্রিম পৃথিৱী; যাৰ চিক্ মিকনি আৰু অবাস্তৱ সুন্দৰতাই সততে বিমুগ্ধ কৰে আমাক। আমি ভােল যাওঁ, বুর্বক সজাওঁ নিজকে বিজ্ঞাপনে মেলি দিয়া সেই ৰং-বিৰঙী পােহাৰত বিমুগ্ধ হৈ। বিজ্ঞাপনৰ সফলতা আচলতে সেইখিনিতেই; সেইখিনিতেই নিহিত হৈ থাকে ব্যৱসায়িক লাভা-লাভৰ অংকৰ মূল সূত্র। আমি বুজি নাপাওঁ, বুজাৰ প্ৰয়ােজনবােধেই নকৰোঁ অথবা বুজি পালেও সেই মায়াময় পৃথিৱীখনত আমি ইমানেই মােহাবিষ্ট হৈ থাকোঁ যে, সঁচা-মিছাৰ প্রভেদ অনুধাৱন কৰাটো আমাৰ বাবে হৈ পৰে দুৰূঢ়। এক কথাত আমাক অন্ধ কৰি তােলে বিজ্ঞাপন জগতখনৰ চকু চাট মাৰি ধৰা

সৰুতে প্ৰাথমিক বিদ্যালয়ত থাকোঁতে এটি পদ্য পঢ়া মনত আছে। পদ্যটোৰ এটা শাৰী আছিল, “সুখ সুখ বুলি মানুহ বলিয়া নেদেখে সুখৰ মুখ, সুখ বিচাৰোঁতে পাই জীৱনত দুখৰ উপৰি দুখ৷” তেতিয়া পৰীক্ষাত প্ৰথম আঠশাৰী মুখস্থ লিখিবলৈ আৰু পুৱা গধূলি মনোযোগেৰে পঢ়া দেখুৱাবলৈকে এই পদ্যসমূহ উৰাই-ঘূৰাই চিঞৰি চিঞৰি মাতিছিলোঁ৷ সেই সময়ত তাৰ গূঢ়াৰ্থ বুজি পোৱা নাছিলোঁ। পিছে এতিয়া বুজিছোঁ যে আচলতে সুখ-দুখ আদিবোৰ একোটা আপেক্ষিক ধাৰণাহে মাত্ৰ৷ এইবোৰ বিচাৰি অযথা হাবাথুৰি খাই থাকি লাভ নাই৷ প্ৰকৃতাৰ্থত সুখ বা দুখৰ কোনো নিৰ্দিষ্ট সীমাৰেখা নাথাকে৷

COVID 19 ৰ ভয়াবহতাৰ বাবে হোৱা লকডাউনৰ সময়চোৱাত মানুহৰ মানসিক অস্থিৰতা বৃদ্ধি পাইছে৷ জৰুৰীকালীন অৱস্থাত কৰ্মৰত কৰ্মীসকলৰ জীৱনৰ নিৰাপত্তাক লৈ সন্দিহান অৱস্থা, ঘৰত সোমাই থাকিব লগাসকলৰ গৃহবন্দীত্বৰ আমনিয়ে এংজাইটি, ডিপ্ৰেছন আদি বৃদ্ধি কৰিছে৷ তাৰোপৰি অৰ্থনৈতিক দুৰৱস্থা, অনিশ্চিত ভৱিষ্যত আদিও এই সময়ত ডিপ্ৰেছনৰ একো একোটা কাৰক হৈ পৰিছে৷ মন বেয়া লগা বা হতাশা প্ৰত্যেক ব্যক্তিৰে স্বাভাৱিক আৱেগৰ অংশ৷ প্ৰকৃতিৰ স্বাভাৱিক নিয়ম অনুসৰি সময়ে মনৰ মলমৰ কাম কৰে৷ সেয়ে আমি জীৱনত সাধাৰণতে পাই থকা মনোকষ্ট, হতাশা আদিৰ পৰা হোৱা দুখবোধ নিৰ্দিষ্ট সময়ৰ

(১) আলিপুৰদুৱাৰৰ পৰা কোচবিহাৰ অভিমুখী বাছখনত উঠোঁতেই বৰষুণজাক আৰম্ভ হৈছিল আৰু আমি যেতিয়া কোচবিহাৰ পাইছিলোঁ, কলহৰ কাণে ঢলা বৰষুণ এজাকে আমাক স্বাগতম জনাইছিল৷ হোটেলৰ খিৰিকীৰে প্ৰকৃতিৰ তাণ্ডৱ-লীলা চাই থকাৰ বাহিৰে ৰাতিপুৱাৰ বেলাটোত আমাৰ আৰু একো কাম কৰা নহ’ল৷ আবেলিলৈ বতৰ ফৰকাল হ’ল যদিও আকাশত মেঘ আৰু গুমগুমনিৰ বৰঢোল বাজিয়ে থাকিল৷ দিনটো আছিল যোৱা দুৰ্গাপূজাৰ নৱমীৰ দিন৷ অ’টো এখন ঠিক কৰিলোঁ ‘মধুপুৰ’লৈ বুলি৷ উদ্দেশ্য – সৰ্বকালৰ সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ অসমীয়াজনৰ সমাধিস্থল দৰ্শন কৰা তথা গুৰুজনাৰ শেষ বয়সৰ লীলাভূমিত ক্ষন্তেক মূৰ দোঁৱাই জাতিলৈ আগবঢ়োৱা

সাম্প্ৰতিক কালৰ এটা অতি চিনাকি আৰু বহুলভাৱে প্ৰচলিত শব্দ হৈছে- ‘বিশ্বায়ন’। যাৰ ইংৰাজী প্ৰতিশব্দ হৈছে – Globalisation. ‘গোলকীকৰণ’, ‘ভুৱনীকৰণ’ আদি শব্দও ইয়াৰ সমাৰ্থক শব্দ হিচাবে ব্যৱহাৰ হৈ আহিছে।সহজ অৰ্থত বিশ্বায়ন বুলিলে বিশ্বখনৰ আমূল গোলকীয় পৰিবৰ্তনৰ কথাকে বুজিব পাৰি। বিজ্ঞান আৰু প্ৰযুক্তিবিদ্যাৰ ক্ৰমাগত উন্নতিৰ ফলত গোটেই পৃথিৱীখনেই এখন মাত্ৰ গাঁৱলৈ পৰিণত হৈ যোৱাৰ যি প্ৰৱণতা, সেইয়াই হৈছে বিশ্বায়ন। সময়ৰ অগ্ৰগতিৰ লগে লগে মানুহৰ চিন্তা-চেতনা আৰু ধ্যান-ধাৰণাৰ সলনি ঘটিছে,যাৰ ফলত নিতৌ নতুন নতুন সম্ভাৱনাৰ বাট মুকলি হৈছে।মানৱ সভ্যতা আৰু সংস্কৃতিৰ বিকাশৰ লগে

এটা জাতি জীয়াই থাকিবলৈ যিবোৰ উপাদান প্ৰয়োজনীয় তাৰ ভিতৰত আটাইতকৈ গুৰুত্বপূৰ্ণ উপাদানটোৱেই হৈছে জাতিটোৰ সাংস্কৃতিক আত্ম পৰিচয়। এজন অসমীয়া মানুহে যদি চকু মুদি নিজৰ অসমীয়া আত্ম পৰিচয়ৰ অনুসন্ধান কৰে, প্ৰথমেই বোধহয় বিহুৰ কথাই মনলৈ আহিব। বিহু আৰু বিহু গামোছাই বিশ্বৰ দৰবাৰত অসমীয়া জাতিক পৰিচয় কৰাই দিছে। অসমীয়া মানুহে বিহুৰ মাজতে জাতীয় চেতনা আৰু জাতীয় অভিমান বিচাৰি পায়। অসম নামেৰে পৰিচিত লুইতৰ পাৰৰ এই সাৰুৱা ভূখণ্ডত অতীজৰে পৰা বিভিন্ন জাতি জনজাতিৰ লোকে বাস কৰি আহিছে আৰু সকলো জাতি জনগোষ্ঠীৰে নিজস্ব ভাষা-সংস্কৃতি,

মনুষ্যৰ অনুসন্ধিৎসু মনৰ সীমনা যেনেকৈ নিৰ্ধাৰণ কৰিব নোৱাৰি, তেনেকৈ নৱ সৃষ্টিৰ স্পৃহাৰো নাথাকে কোনো পৰিসীমা। কল্পনাপ্ৰিয় মানুহৰ তেনে স্পৃহা কিছুমান প্ৰতিফলিত কৰিয়েই সাহিত্যজগতত সৃষ্টি হৈ আহিছে কল্পবিজ্ঞানৰ বিবিধ ৰচনা। তেনে এখন অভিনৱ গ্ৰন্থ হৈছে যশস্বী লেখক লক্ষ্মীনন্দন বৰাৰ “কায়কল্প”। ঔপন্যাসিক আৰু গল্পকাৰ হিচাপে প্ৰখ্যাত বৰাদেৱে ভ্ৰমণ কাহিনী, জীৱনী, নাটক, বিজ্ঞান ৰচনা, অনুবাদ আদি সকলোতেই অৰিহণা যোগাইছে। বিজ্ঞানৰ ক্ষেত্ৰৰ সৈতে হাতে-কামে জড়িত হোৱা বৰাদেৱে বিজ্ঞান মানসিকতাৰে সামাজিক স্বৰূপ উপলব্ধি কৰি সমাজৰ উত্তৰণৰ বাট কটাৰ চিন্তা চৰ্চা কৰি প্ৰণয়ণ কৰিছে কেইবাখনো বিজ্ঞানভিত্তিক

যুদ্ধ আৰু শান্তি। বৈপৰীত্যৰ অৰ্থ বহনকাৰী দুটা শব্দ। দুয়োটা শব্দৰে অৰ্থ যিদৰে ভিন্ন, সেইদৰে দুয়োটাৰে অন্তৰ্নিহিত শক্তিও তাৎপৰ্যপূৰ্ণ তথা পৰাক্ৰমী। যিদৰে যুদ্ধই সমগ্ৰ বিশ্বলৈ পৰিৱৰ্তনৰ জোৱাৰ আনে, সলনি কৰি তুলিব পাৰে সভ্যতা আৰু সমাজ, ঠিক সেইদৰে শান্তিয়েও সমগ্ৰ বিশ্বক অন্য এক মাত্ৰালৈ উন্নীত কৰিব পাৰে। কিন্তু পৰিবৰ্তনকামী হ’লেও দুয়োটাৰে পন্থা সম্পূৰ্ণ বেলেগ। বিশ্বৰ উল্লেখযোগ্য তথা বিখ্যাত যুদ্ধৰ ভিৰত অন্যতম কুৰুক্ষেত্ৰ যুদ্ধ (পৌৰাণিক কালৰ), প্ৰথম বিশ্বযুদ্ধৰ, দ্বিতীয় বিশ্বযুদ্ধ আদিয়ে বিশ্বখনক এক ধ্বংস যজ্ঞলৈ ৰূপান্তৰিত কৰিছিল। তেতিয়াই মানৱ জাতিৰ প্ৰতিটো অন্তৰাত্মাই শান্তি

অসমৰ জাতীয় ইতিহাসত টিৰাপ সীমান্তৰ গুৰুত্ব তেনেই উলাই কৰিব পৰা বিধৰ নহয়। বিশেষকৈ অসমীয়া হিচাপে জাতি গঠন প্ৰক্ৰিয়া আৰম্ভ হোৱা আহোম ৰাজত্বৰ প্ৰথম অৱস্থাৰ পৰাই অঞ্চলটো দৃশ্যপটলৈ আহিছিল। আহোমসকল এই অঞ্চলৰ মাজেদিয়েই ম্যানমাৰৰ পৰা ভাৰতত প্ৰৱেশ কৰিছিল। তাৰ পৰৱৰ্তী সময়তো মঙ্গোলীয় জনগোষ্ঠীৰ সকলোবোৰে এই পথেদিয়েই প্ৰৱজন কৰিছিল। সেইফালৰ পৰা বিভিন্ন জাতিগোষ্ঠীৰ সমাহাৰেৰে তেতিয়া দিনৰ পৰাই অঞ্চলটো গুৰুত্ব লাভ কৰিছিল। আহোম যুগৰ পৰিসমাপ্তিত ইংৰাজ আমোলৰ সময়ত দ্বিতীয় মহাযুদ্ধৰ সময়তো জাপানী সৈন্যবিলাকৰ ভাৰতত প্ৰৱেশৰ সহজ পথ হিচাপে টিৰাপ সীমান্তৰ পাটকাই পৰ্বতমালাই চিহ্নিত

‘তেনেহ’লে এইষাৰ কথাই সঁচা নে যে নমৰিলে নাৰীৰ মুক্তি নাই?’ – তছলিমা নাছৰিন ২০১৭ চনৰ মাৰ্চ মাহৰ কোনোবাটো দিনত মুম্বাই চহৰৰপৰা প্ৰায় চাৰিশ কিলোমিটাৰ দূৰৰ জনবিৰল অঞ্চল এটাত অৱস্থিত এটি শুকান খালৰ বাদামী ৰঙৰ নৰম মাটিতেই উদ্ধাৰ হৈছিল প্ৰায় ঊনৈশটিকৈ কন্যা শিশুৰ ভ্ৰুণ৷ ক্ষুদ্ৰাতিক্ষুদ্ৰ এই মানৱ শিশুকেইটাৰ দেহাভৰণ কৰা হৈছিল নাতিদূৰৈত অৱস্থিত চিকিৎসালয়খনৰ নীলবৰণীয়া একো একোটা প্লাষ্টিকৰ বেগেৰে মেৰিয়ায়৷ সংযুক্ত ৰাষ্ট্ৰ জনসংখ্যা কোষৰ প্ৰতিবেদন মতে প্ৰায় ১১৭ মিলিয়ন কন্যা জনসাংখ্যিকীয় হিচাপত পৃথিৱীয়ে হেৰুৱাইছে একমাত্ৰ গৰ্ভস্থ শিশুৰ লিংগ পৰীক্ষাৰ কাৰণে৷ একেদৰে