বহুত যুগৰ আগৰ কথা, মানে এখন দেশত এজন ৰজা আৰু ৰাণী থকাৰ যুগৰে। তেতিয়া মই সৰুৱেই আছিলোঁ, স্কুলৰ দেওনা পাৰ কৰি কলেজত ভৰি দিছোঁ। মই সৰুৰেপৰা ছোৱালীৰ স্কুল আৰু ছোৱালীৰ কলেজতে পঢ়া। ল’ৰা বুলিলে ভয়, লাজ চবেই বেৰি ধৰে। মাতিবলৈও ভয় লাগে। তাতে মাৰ কাঢ়া নজৰ। পিছে কৰবাত ধুনীয়া ল’ৰা দেখিলেই প্ৰেমত পৰোঁ। তেনেকৈ কিমানৰ যে প্ৰেমত পৰিলোঁ তাৰ হিচাপ নাই। সেই দিনত আমাৰ মনোৰঞ্জন বুলিবলৈ বিশেষ একোৱেই নাছিল। আবেলি ৰাস্তাই ৰাস্তাই ওলাই যোৱাটোয়েই একমাত্ৰ মনোৰঞ্জত্ৰ উপায় আৰু। মই আৰু

প্ৰেম প্ৰেম প্ৰেম…। কি ধুনীয়া শব্দ এই প্ৰেম। কেৱল ই এটা শব্দই নে? নিশ্চয় নহয়। প্ৰেম এক অনুভূতি, যাক কেৱল এটা শব্দৰে বুজাব নোৱাৰি। প্ৰেমত যি পৰিছে সিহে বুজে প্ৰেমৰ মহিমা। প্ৰেমৰ বাবে সৃষ্টিও হৈছে প্ৰেমৰ বাবে ধ্বংসও হৈছে। প্ৰকৃতে প্ৰেমেহে সৃষ্টি কৰে৷ আজি কালিতো প্ৰেমৰ বাবে আত্মহত্যাকে কৰে। এনেকুৱাই আজিকালি প্ৰেমৰ মূল্য নিজৰ জীৱনটোতকৈ ওপৰত। জীৱনকে দি দিছে৷ এইবোৰ আচলতে প্ৰেম বুলি নকয়। এইবোৰ যৌৱনৰ খেল। দোষ দিবও নোৱাৰি যৌৱন কালতে প্ৰেম নকৰিলে কেতিয়ানো কৰিব৷ লাগিলে সি প্ৰেমেই হওক

প্ৰিয়তম, মৰম ল’বা। আশা কৰোঁ তোমাৰ ভালেই। ভগৱানে যেন কুশলে ৰাখিছে তোমাক। তুমি কোৱা মমতাৰ চিঠিখন সিদিনা মোবাইলত শুনিলো। আই ঔ তাইৰ যে ইমান মৰম আছিল গিৰিহঁতলৈ! মোৰো যে একেবাৰে কম নহয়। সেইকাৰণে ময়ো আজি প্ৰিয়তম বুলি তোমালৈ চিঠিখন লিখিছোঁ। মই তোমাক বৰ ভাল পাওঁ অ’। গালিটো বোলে মৰম ফুটি উঠে। ময়ো সেইকাৰণেই তোমাক ত্রিভুবন দেখাই হিয়া উজাৰি গালি দিওঁ বুজিছা। হেৰা মনৰ বাপেক, নগেনে নিজৰ ঘৈণীয়েকক হাটৰপৰা আনি দিয়া গুলপীয়া বেলাউজটো কি যে ধুনীয়া অ’। তুমি নাই যে, সেইকাৰণে

বেজবৰুৱা দেৱৰ পিছতেই অমুকাই ড° লীলা গগৈ ছাৰৰ ‘বিয়েৰিং চিঠি’ নামৰ কিতাপখনত লিখিত প্ৰেম আৰু ইয়াৰ প্ৰকাৰ সমূহৰ প্ৰতি আকৃষ্ট হয় আৰু তেখেতে উল্লেখ কৰা ‘শালিকী প্ৰেম, চাকৈচকোৱা প্ৰেম, শামুকীয়া প্ৰেম’ ইত্যাদি তাহানিতে কৰি যোৱা প্ৰেমৰ প্ৰকাৰসমূহৰ দৰে আজি অমুকায়ো সচৰাচৰ চৌপাশে দেখি থকা বিভিন্ন প্ৰকাৰৰ প্ৰেমক ‘বৰ্গীকৰণ, নামাকৰণ আৰু শ্ৰেণীবিভাজনৰ’ পিতৃ কেৰলাছ লিনিয়াচৰ চৰণ চিন্তি নামাকৰণ কৰিবলৈ বুলি আগবাঢ়িছোঁ৷ প্ৰেম শ্বাস্বত, প্ৰেম সত্য, প্ৰেম এক অনুভৱ, প্ৰেম জীৱনী শক্তি প্ৰদান কৰা অমোঘ মন্ত্ৰ, প্ৰেম সুন্দৰ, প্ৰেমহীন জীৱন কাৰো কাম্য

মৰমৰ হোটোৰী, মৰম ল’বি। কুণ্ডত কটা পুখুৰীত ত‍ই এটা সুন্দৰ পদুমৰ পাহ। ম‍ই তোক ইনেম ভাল পাউং, ত‍ইহে মোক কেম্বাহেন পাৱ। সিকাৰণে ম‍ই পল্লেনীৰ নাইতেকৰ হাতে লেখা চিঠিকেইখেনৰো ত‍ই উত্তৰ নেদা। ত‍ই যাৱৰ পৰা ঘৰখন সুদা হৈ গেইছি। বৰেৰপুৱা ময়ে বান্নিতেৰ লৈ চোতাল সাৰু। পাচে জাৱৰহে নাযায়। কাঠি মচিব চাউ…চব টেকোটেকো হৈ যায়। ভাত ৰান্ধি উঠোঁ, খাব হ’লে নোৱাৰোঁ…. পেনপেইনা। দালি ফাটোবাই নৰু, কচুই ডিঙিত ধৰে, জুই ধৰোঁতেই একপৰমান যাএ….. ইফালে ধোঁৱাত চকুৰ পানী নাকৰ পানী একাকাৰ হএ। আৰ’ শুনচানা,

চ’চিয়েল মিডিয়াত ভাইৰেল হোৱা মেছেজ এটা পঢ়া মনত পৰে। মেছেজটোত কোনোবা ‘জ্ঞানী’ পুৰুষে বিয়া পতাৰ এশ এটামান কুফল কৰি শেষত লিখিছে, “তথাপি মই কওঁ, সকলোৱে এবাৰ হ’লেও অন্ততঃ বিয়া পতা উচিত। কাৰণ জীৱনত সুখেই সকলো নহয়”। এই বাক্যশাৰী পঢ়ি মোৰদৰে ডাংবৰলাৰ মূৰৰ অৱশিষ্ট ত্ৰিশডাল চুলি দাং খোৱাৰে কথা। যিস্থলত এবাৰ বিয়া পাতিলেই মানুহৰ সুখ, শান্তি ধূলিসাৎ হৈ যায়, তেনেস্থলত আমাৰ গাঁৱৰ ‘সতেনে’ কি সাহসত ইমানবাৰ বিয়া পাতিছিল! অ’ ৰ’ব ৰ’ব, এই সতেন বোলা মহাপুৰুষজনৰ সৈতে আপোনালোকক চিনাকি কৰাই দিয়াই হোৱা

আমাৰ খগেন ডেকাৰ কথা।  ডেকাই নতুন গাৰ্লফ্ৰেণ্ডক লগ কৰিবলৈ  নলবাৰী টাউনলৈ আহিছে। নিজৰ বাইক নাই বাবে বন্ধু  মোৰেই বাইকখন লৈ আহিছে। গাৰ্লফ্ৰেণ্ড ৰেষ্টুৰেণ্টৰ সন্মুখত ৰৈ আছে। ডেকাই গাৰ্লফ্ৰেণ্ডক দেখি ইম্প্ৰেছ কৰিবলৈ এটা অদ্ভুত চালত বাইকৰ পৰা নামিবলৈ চেষ্টা কৰিলে, কিন্তু  দুৰ্ভাগ্যবশত তেওঁ হামখুৰি খাই পৰিল। লগে লগে  গাৰ্লফ্ৰেণ্ডে  ওচৰলৈ আহি চিঞৰি উঠিল, হে ভগৱান তুমি  কতো দুখ পোৱা নাইতো?  আমাৰ স্মাৰ্ট ডেকাই  পৰি থকাৰ পৰায়েই কৈ উঠিল, “Don’t worry Baby  মই সদায় বাইকৰ পৰা  এনেকৈয়ে  নামো।” দুয়ো ৰেষ্টুৰেণ্টত পিজ্জা, চিকেন

“গোপালে কি গতি কৈলে গোবিন্দে, কি মতি দিলে…..” বিচনাখনত মাইনা গাৰুটোক সাৱটি পৰম সন্তুষ্টিত আগৰাতি চোৱা “নমস্তে লণ্ডন” চিনেমাখনত অক্ষয় কুমাৰৰ দেহত মোৰ মুখখন লগাই কেটৰিনাৰ লগত যি জবৰদস্ত প্ৰেম চলি আছিল, নিউজ লাইভৰ প্ৰাতঃকালৰ অতিথিয়ে বৰগীতেৰে তাৰ সুন্দৰ সমাপ্তি ঘটালে। পৰম পূজনীয় কিন্তু ৰাতিপুৱাৰ সময়ৰ ৰণচণ্ডী মাতৃদেৱীৰ কোমলতম্ৰ পৰা কোমল পাৰ হৈ কঠোৰ মাত ইত্যাদিক নেওচি অৱশেষত মোৰ শৰীৰৰ অবোধ পশ্চদেশত তেখেতে লাঠী প্ৰক্ষেপণ কৰাৰ ফলশ্ৰুতিত মই একে জাপে তপিনা ঘঁহি ঘঁহি দন্তমঞ্জনডালৰ সৈতে বাহিৰ ওলাই আহিলোঁ। : তুহাক

:ঐ শুনাচোন। :………… :পৰীস্মিতা……পৰী আস্ কোনে মতিলে মোক এই নামেৰে। এইটো নামেৰে মাতিবলৈ কেৱল মোৰ মনৰ মানুহজনৰহে জন্মস্বত্ব অধিকাৰ। হু ইজ হি বুলি মনতে ভোৰভোৰাই কপালখন কোঁ‌চ খুৱাই দীঘল চুলিটাৰি চাটপকৈ মাৰি ঘূৰি চালোঁ‌। আৰে এয়া কি! সপোননে বাস্তৱ। ই মোক মাতিছে তাকো ইমান মৰমত। উঠি অহা খংটো তেল শেষ হোৱা মিঠাতেলৰ চাকিগছিৰ দৰে দপকৈ জ্বলি নুমাই গ’ল। যিমান পাৰোঁ‌ অতিকৈ কোমল মাতেৰে বেৰিয়া দাঁ‌তটো উলিয়াই মিচিকিয়াই মাত দিলোঁ‌। “অহ অৰুণাভদা আপুনি।” মোৰ মাতটো শুনি অৰুণাভ কিমান উচপ খাইছিল নাজানো

আমি তেতিয়া তৃতীয় ষাণ্মাসিকৰ ছাত্র। নতুন ‘চিনিয়ৰ’। স্বভাৱগতভাৱে ফটা লেবেল এটাই আহি গাত থিতাপি ল’লেহি। গতিকে নৱাগতসকলক য’তে-ত’তে, “ঐ ক্লাচ নাই নেকি?”, “ইয়াত কিয় ঘূৰি ফুৰিছ?”, “এতিয়ালৈকে বাহিৰত আছ যে!” জাতীয় হুমকিবোৰ উপহাৰ দি ফুৰিছিলোঁ। নক’লেও হ’ব যে এই সুৰটো নৱাগতাসকলৰ ওচৰত “তোমালোকৰ ক্লাচ শেষ হ’ল ন!”, “অচিনাকি ঠাই। কিবা অসুবিধা হ’লে জনাবা দেই।” আদিলৈ সলনি হৈছিল। নতুনকৈ কবিতা লিখিবলৈ লৈছোঁ। যোৰহাটত পঢ়ি থকা দিনৰ কথা। প্রণৱ কুমাৰ বর্মন, নীলিম কুমাৰৰ কবিতাৰ স্তৱক একেবাৰে ওঁঠতে থাকে বুলিলেও ভুল নহ’ব। নৱাগত