যদু : য়ে কি ধুনীয়া ছোৱালী চা চা? মধু : আৰে চুইটি একদম হৰি : নিজৰ নবৌৱেৰক চুইটি ক’বলৈ লাজ নালাগে তহঁতৰ! যদু : ইয়ে কোন নবৌ হাঁ? কাৰ নবৌ? মধু : অঁ কাৰ নবৌ…নবৌ হোগা তেৰা…মোৰ কাৰচ হয় কাৰচ৷ হৰি : ইনচে মিলিয়ে কাৰচ নহয় হেৰৌ মূৰ্খ ক্ৰাচ বুলি কয় ক্ৰাচ৷ ইংলিছ নাজানিলে কৱ কিয়? হাঃ হাঃ! যদু : নিজক বেইজ্জত কৰিবলৈ আকৌ। নিজক কেনেকে বেইজ্জত কৰিব পাৰি তাৰ ক্ৰেচ কোৰ্চ কৰা আছে ন ইয়াৰ৷  যদু আৰু হৰিয়ে মধুক

জোৰেৰে অহা বৰষুণজাকৰ পৰা বাচিবলৈ গায়ত্ৰী আৰু মই ইউনিভাৰ্চিটিৰ বাছখনৰ পিছ দুৱাৰেদি জঁপিয়াই উঠিলোঁ৷ জৰাজীৰ্ণ বাচখন পুৰণা এম্বেছাদৰৰ দৰে চলি আছে৷ এনেকুৱা জোৰৰ বৰষুণত কেতিয়াবা ভিতৰতে ছাতি মেলিব লগা হয়৷ সেইদিনাও একেই অৱস্থা, শেষৰ বেঞ্চখনৰ মাজত বহিলোঁ যদিও গায়ত্ৰীয়ে নিজৰ চুইছ দিয়া ফল্দিং ছাতিটো খুলিবলৈ উলিয়ালে৷  “..আউছ্‌…!” লৰা এটাই বিৰক্তিৰে কৈ উঠিল৷  “ছ’ৰি.. ছ’ৰি..” গায়ত্ৰীয়ে ছাতিটো ততাতৈয়াকৈ জঁপাই থ’লে৷ দুইজনীয়ে দুইজনীৰ চকুলৈ মূহূৰ্তৰ বাবে চাই মুখ টিপি হাঁহিলোঁ লুকাই লুকাই৷  “ফুটিল নেকি?” মই ফুচফুচাই তাইক সুধিলোঁ৷  “নাই, বাদ দে.. চাই

প্ৰেম সকলোৰেই জীৱনলৈ আহে। কেতিয়াবা হঠাতে আৰু কেতিয়াবা সংগোপনে। কিছুমান স্মৃতি হৃদয়ৰ মণিকোঠাত চিৰস্থায়ী হৈ ৰয় আৰু কিছুমান তিক্ত অভিজ্ঞতা সময়ৰ সোঁতত হেৰাই যায়। হায়াৰ চেকেণ্ডেৰী ফাইনেল পৰীক্ষা শেষ হোৱাৰ পিছত ৰিজাল্ট দিয়ালৈকে এই সময়খিনি এনেই থকাতকৈ সম্পৰ্কীয় বা এজনীয়ে আৰম্ভ কৰা স্কুলখনলৈ মাতিলে। ময়ো ভালেই পালোঁ‌। স্কুলত গৈ যথেষ্ট ভাল লাগিল। সৰু সৰু ল’ৰা -ছোৱালীবোৰৰ লগত সময়বোৰ কেনেদৰে পাৰ হৈ যায়, ধৰিবই নোৱাৰো। কেইদিনমানৰ পিছত মন কৰিলোঁ‌ যে, মোৰ স্কুললৈ যোৱা সময়তেই ল’ৰা এটাই বাইকত সৰু ল’ৰা এটা আমাৰ

গার্লফ্রেণ্ডে হঠাৎ ফোন কৰি ৰাজ্যৰ সমস্ত খং মোৰ ওপৰতে জাৰিবলৈ লাগিল, “এতিয়াই ৰিলেচনশ্বিপ ষ্টেটাচ দে ঔ, ন’হলে তোৰ লগত মোৰ ব্রেকাপ।” ফেঁটি সাপৰ দৰে ফোঁচফোঁচাই থকা শব্দ শুনি মুহূর্ততেই ভিজা মেকুৰীটোৰ দৰে হৈ পৰিলোঁ। মই মিহি কৈ ক’লোঁ, “কিন্তু দেহা, মোৰ দে’তাওটো ফেচবুকত এড আছে। দে’তাই দেখিলে মাক কৈ মোক ঝাড়ুৰে পিতন খুৱাব চিঅৰ।” গার্লফ্রেণ্ডে ডিঙিত বজ্রধ্বনি চেট কৰি উত্তৰ দিলে, “মোৰ আইডিত মোৰ দে’তাও  এড আছে! সমস্যা কি? তই এতিয়াই ৰিলেচনশ্বিপ ষ্টেটাচ দিবি নে মই ব্রেকাপ বুটাম টিপি দিম,

স্মৃতিৰ টোপোলাত কত যে ঘটনা, অভিজ্ঞতা হেঁচা খাই সোমাই আছে, খুলি দিলেই থেকেচা খাই পৰেহি সব৷ মোৰো তেনে এটা ৰসাল অভিজ্ঞতা কবলৈ গৈছো৷ কাম আৰম্ভ কৰাৰ পিছৰ অভিজ্ঞতা দুটামান  মনত পৰিলে আজিও হাঁহিমেই নে কান্দিমেই নে কি প্ৰতিক্ৰিয়া প্ৰকাশ কৰোঁ কনফিউজাই ৰৈ যাওঁ৷ ২০১০ চনৰ ফেব্ৰুৱাৰীত মই মোৰ ব্যৱসায় আৰম্ভ কৰোঁ৷ ছোৱালী তেতিয়া চতুৰ্থ মান পাইছে৷ আজৰি সময়বোৰ কাটিবলৈ নিজেও ব্যস্ত হৈ থাকিবলৈকে কাম আৰম্ভ কৰিলোঁ৷ ভবাতকে বহু বেছি গ্ৰাহকৰ সমাদৰ পালোঁ, খুব কম সময়ৰ ভিতৰতে৷ ২০১১চনৰ অক্টোবৰৰ পূজা সংখ্যাৰ

প্ৰথম ভালপোৱা হৈছিল এল পি স্কুলত পঢ়ি থাকোঁতে। ল’ৰাটোৰ নাম আছিল এচেক। শ্ৰেণীটোৰ ভিতৰতে সি ওখ আছিল কাৰণেই তাক ভাল লাগিছিল। পিছে এদিন ছেকেণ্ড চাৰৰ খুব পিটন খালে সি সৰল অঙ্কটো কৰিব নোৱাৰা কাৰণে। সৰল অঙ্কটোও নোৱাৰেনে সি! প্ৰেম সিমানতে সমাপ্ত। হাইস্কুলত কেইবাজনো আছিল। কিন্তু আমাৰ নিচাদেউৰ ল’ৰা এটাই (ৰমেনকাই) মোৰ চৰিত্ৰৰ যেন ঠিকাহে লৈ থৈছিল। চিনাকীকেইটাৰ কথাই নাই, সি চিনি নোপোৱা মাৰ ঘৰৰ ফালৰ সম্পৰ্কীয় ল’ৰাৰ লগত দেখিলেও ঘৰত লগাইছিল – ‘মামনিয়ে অমুকৰ লগত খিকিন্দালি কৰি আছে। পকিলে আৰু।

মই ফাৰ্ষ্ট ফ্ল’ৰত থাকোঁ। হোষ্টেলৰ ডাইনিং হলটো আছিল গ্ৰাউণ্ড ফ্ল’ৰত। ভেলেণ্টাইন্ ডে’ৰ দিনা পুৱা অলপ পলমকৈ চাহ নিবলৈ বুলি তললৈ নামি আহোঁতেই ৱাৰ্ডগাৰ্ল ৰাণুবায়ে ক’লে – -“তোমাৰ কিবা পাৰ্চেল এটা আহিছে, ল’ৰা এজনে দি গৈছে এইমাত্ৰ, প্ৰে হলৰ টেবুলতে আছে। মই তোমাক খবৰটো দিবলৈ যাবলৈ ওলাইছিলোয়ে।” মই ডাইনিং হললৈ নগৈ প্ৰে হলৰ ফালে খোজ ল’লোঁ‌। প্ৰে হলৰ টেবুলত সোণালী কাগজ এখনেৰে পৰিপাটিকৈ মেৰিয়াই থোৱা মজলীয়া আকাৰৰ বৰ্গাকৃতিৰ টোপোলা এটি দেখিলোঁ। ওপৰত সৰু ৰঙা কলিজা এটিৰ আকৃতিত কটা কাগজ এটুকুৰিত মোৰ

বন্ধ দিনৰ আবেলিটোত নিজৰ বাবে অলপ সময় পোৱা যায়। সময়খিনি কটাবলৈ লাল চাহ একাপ কাষত লৈ চকীখনত আৰমেৰে বহি ল’লোঁ। মেগাজিনৰ বাবে লিখিবলৈ একোৱে ভাবি পোৱা নাই। আজি কিবা এটা আৰম্ভ কৰিবই লাগিব। গল্পৰ প্লট এটা পাই যোৱা হ’লে……মোবাইলটো খুলি ল’লোঁ। স্ক্ৰীণত জিলিকি উঠা বাৰটামান মেছেজ আৰু নটিফিকেচনৰ এটাত চকু থৰ হ’ল। ইউ হেভ এ ফ্ৰেণ্ড ৰিকুৱেষ্ট ফ্ৰম ৰক্তিম….. নামটো দেখাৰ লগে লগে চক খাই উঠিলোঁ। প্রফাইল ফটো নাই। লগে লগে একাউণ্ট চাৰ্চ……. হয়, মই ভবা জনেই হয়! ৰক্তিম হাজৰীকা।

আমাৰ দিনত ধনী ধনী মানুহৰ ল’ৰা-ছোৱালীবোৰৰ কথাই বেলেগ আছিল৷ শাস্ত্ৰৰ মতে ধনী মানুহৰ ল’ৰা-ছোৱালীবোৰৰ আদৱ কায়দা, কথা-বতৰা, কাপোৰ-কানি, পঢ়া- শুনা সব বেলেগ৷ আৰু আমাৰ মতে সিহঁত ধনী ধনী৷ দেউতাকবোৰে ডাঙৰ ডাঙৰ চাকৰি কৰে, স্কুটাৰ চলায় মুঠতে তামাম চমৎকাৰ৷ আৰু আমি বৈ থকা নাকবোৰে সৈত্যে সিহঁতৰ লগত দোষ্টি বনাবলৈ চান্স বিচাৰি ফুৰোঁ। সিহঁতৰ স্কুলৰো কোনো ঠিকনা নাই৷ এমাহ আছে, এবছৰ আছে আকৌ গৈছে ক’ৰবালৈ, নতুবা আহিছে ক’ৰবাৰ পৰা, গৈছে ক’ৰবালৈ৷ মুঠতে আমি ঢুকি নাপাওঁ৷ বাপেকহঁতে হেডছাৰৰ লগত কথা পাতিব আৰু পিছদিনাৰপৰা

এনেই আমাৰ ফটাঢুলীয়া ৰাইজৰ বেছিভাগেই জানেই মই ফটাপ্ৰেমৰ এক্সপাৰ্ট বুলি। সেই ধৰক বাৰ বছৰ মান বয়সৰ পৰা এই _ বছৰ বয়সলৈ (আচলি বয়স কিয়নো ক’ম)  কিমান যে ফটাপ্ৰেমত পৰিলোঁ কি ক’ম আৰু! নকওঁ৷ এনেও এইটো গ্ৰুপত ঘৰৰ মানুহ ভৰ্ত্তি, ক’ম বুলি ভাবিলেও ক’ব নোৱাৰোঁ। সেইবোৰ বাদ দিয়ক, এইটো কাহিনী কিন্তু একেবাৰে সঁচা। ২০০৭-০৮ চনৰ কাহিনী, দেউতাৰ লগত থাকি বেলেগ এখন ৰাজ্যত পঢ়োঁ। পূজাৰ বন্ধ, চেমেষ্টাৰ বন্ধত ঘৰলৈ আহোঁ, সেয়াই ফূৰ্তি। এবাৰ ডিচেম্বৰৰ চেমেষ্টাৰ শেষত ঘৰলৈ আহিম বুলি ঠেং দাঙি আছোঁ,