আপাত দৃষ্টিত শিক্ষা,এটা নিৰাপদ কৰ্মসংস্থান আৰু পৰিয়াল পোষণ- এজন মানুহৰ জীৱন পৰিক্ৰমা এনেকুৱা এটা চক্ৰৰ মাজেৰেই চলি থাকে৷ প্ৰচলিত ব্যৱস্থাটোৱেই আমাক তাকেই শিকায়,’সময়’ নামৰ মাপকাঠি এডালৰ জোখত কামবোৰ কৰিবলৈ৷ ইচ্ছা কৰা হ’লেও তেখেতেও তাকেই কৰিব পাৰিলেহেঁতেন৷ কি নাছিল তেওঁৰ-এটা অভিযান্ত্ৰিক ডিগ্ৰী,নিজৰ যোগ্যতা অনুসাৰে পোৱা এটা চাকৰি আৰু সময়ে সময়ে পদোন্নতিৰ সম্ভাৱনাৰে প্ৰতিষ্ঠা লাভৰ এটা সেন্দুৰীয়া পথ৷ অথচ আজি কোনোবা এটা মাহত তেখেতৰ দুইচকীয়া বাহনখনৰ মাহেকীয়া কিস্তি দিবলৈকো টনাটনি হৈ যায়৷ তাৰ পাছতো তেখেত থমকি ৰোৱা নাই কিন্তু! ৰুক্ষ কংক্ৰিটৰ দেৱালবোৰ

খুব সৰল চাৱনিৰ, মাৰ্জিত ব্যৱহাৰ আৰু ৰং লগা এযোৰ পোছাক৷ নীলিম মহন্ত নামটো শুনিলে মনলৈ এইখন ছবিয়েই ভাঁহি আহে৷ সদায়েই নিজৰ বাহনত ৰং তুলিকা সহ কংক্ৰিটৰ কঠিন ৰুক্ষ দেৱালত প্ৰাণ দিব পৰাকৈ সৃষ্টিৰ সকলোবোৰ সঁজুলি লৈ সাজু হৈ থকা সত্বাটোৱেই হৈছে নীলিম মহন্ত৷ যাক কোনোদিনে নম্বৰ সৰ্বস্ব শিক্ষা ব্যৱস্থাই শিৰ নত কৰিব নোৱাৰিলে৷ মুক্ত বিহংগৰ দৰেই নিজৰ সপোনৰ আঙুলিত ধৰি খোজ দি দি লক্ষীমপুৰৰপৰা দিল্লীৰ কোনোবা দেৱালৰ ছবি অথবা শিল্পী জুবিন গাৰ্গৰ চিলা গীতৰ মুখ্য চৰিত্ৰলৈ অবিৰত যাত্ৰাৰে প্ৰবাহমান হৈ

আন দহজনৰ দৰেই এজন কলেজৰ ছাত্র। কিন্তু আনতকৈ কিছু ব্যতিক্ৰমী চিন্তাৰে অসাধাৰণ প্ৰতিভাৰ আকৰ এই যুৱ শিল্পী গৰাকী হৈছে ডিগবৈ মহাবিদ্যালয়ৰ প্ৰাণীবিজ্ঞান বিভাগৰ ছাত্ৰ নিৰঞ্জন নায়ক। চিত্ৰকলাৰ সাধক নিৰঞ্জন নায়ক তিনিচুকীয়া জিলাৰ মানখোৱা চাহ বাগিচা, ৰূপাইৰ বাসিন্দা। ৰূপকোঁৱৰ জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালাদেৱে কৈ গৈছিল “প্ৰত্যেক মানুহেই একো একোজন শিল্পী।” মানৱ মনৰ গভীৰ কোণত লুকাই থকা সেই শিল্পী গৰাকীৰ শিল্প প্ৰতিভাৰ পুলিটোৱে যেতিয়াই বৃক্ষৰ ৰূপ ধাৰণ কৰে তেতিয়াই সৃষ্টি হয় কিছু কালজয়ী শিল্পৰ। ” বহু দিন শুনা নাই , জীয়া শিলে কথা কোৱা”

এজোপা বাঁহ গছ বাৰু কি কি কামত ব্যৱহাৰ কৰিব পাৰি? উত্তৰ বিচাৰিবলৈ হলে আমি কাগজ তৈয়াৰ কৰা, ঘৰ দুৱাৰ সজা, চকী মেজ তৈয়াৰ কৰা আদি কথাই মনলৈ আনিম নিশ্চয়। কিন্তু শ্ৰী ত্ৰিদিৱ মহন্তৰ কৰ্মৰাজি যি লোকে প্ৰত্যক্ষ কৰে তেঁওলোকে অনুভৱ কৰিব পাৰিব যে বাঁহ গছ এজোপাৰে কি বস্তু তৈয়াৰ কৰিব নোৱাৰি! বাঁহগছ কাটি অলংকাৰ পাতিৰ পৰা আৰম্ভ কৰি ঘৰুৱা আচবাব তথা বাচন বৰ্তনলৈ বিভিন্ন ধৰণৰ সামগ্ৰী তৈয়াৰ কৰি মানুহৰ প্ৰশংসা বুটলিবলৈ সক্ষম হোৱা শ্ৰী ত্ৰিদিৱ মহন্তৰ শিল্পকৰ্মৰ সৈতে আপোনালোকক পৰিচয়

“সুন্দৰে যে ফুলাৰ মন্ত্ৰ অহোৰাত্ৰি মাতে সেয়েহে ইমান ফুল আজি প্ৰভাতে প্ৰভাতে৷” হয়, সুন্দৰ শিল্পী মনৰপৰা সৃষ্ট শিল্পসমূহৰ বাবেই চিৰ সুন্দৰ এই পৃথিৱীখনক আৰু আটকধুনীয়া কৰি তুলিছে৷ শিল্পীয়ে মৃত শিলত কাটিব পাৰে অথবা ৰং তুলিকাৰে আঁকিব পাৰে জীৱন্ত বাস্তৱ৷ লুইতৰ পাৰৰ জ্যোতি বিষ্ণু সমন্বয় ক্ষেত্ৰ তেজপুৰৰ এনে এজন প্ৰতিভাৱান সুন্দৰৰ সাধনা কৰা শিল্পীৰ লগত আজি আমি পৰিচিত হ’বলৈ গৈ আছোঁঁ, যিজন শিল্পীয়ে ৰাজ্যিক তথা ৰাষ্ট্ৰীয় বঁটাৰে সন্মানিত হোৱাই নহয় একক প্ৰচেষ্টাৰে যোৱা তিনিদশক জুৰি কলা সাধনাত নিজকে নিমগ্ন কৰি ৰাষ্ট্ৰপতি

পাঠকসকল, আপোনালোকে নিশ্চয় ভ্ৰাম্যমাণ থিয়েটাৰৰ অস্থায়ী প্ৰেক্ষাগৃহ বা কোনো স্থায়ী প্ৰেক্ষাগৃহত বহি নাটক চাইছে৷ মেলা-উৎসৱ আদিতো নাটক চাই পাইছে৷ কিন্তু এই লেখাত অসমৰ এখন গাঁৱত হোৱা ব্যতিক্ৰমী নাট পৰিৱেশনৰ বিষয়ে লিখিবলৈ বিচাৰিছোঁ৷ ব্যতিক্ৰমী আৰু সুকীয়া শৈলীৰে নাট পৰিৱেশন কৰি এই গাঁওখনৰ এজাক নাট্যশিল্পীয়ে গাঁওখনৰ নাম বিশ্বৰ দৰবাৰলৈ নিবলৈ সক্ষম হৈছে৷ এবাৰ ভাবকচোন, মঞ্চ-লাইট, লাউডস্পীকাৰ, চকুত লগা মঞ্চসজ্জা আৰু এইবোৰৰ উপৰি প্ৰধানকৈ স্থায়ীয়েই হওক বা অস্থায়ীয়েই এটা প্ৰেক্ষাগৃহ আৰু এখন ওখ মঞ্চ – এইবোৰ ব্যৱস্থা নোহোৱাকৈও নাট প্ৰদৰ্শন হ’ব পাৰেনে? সেয়াও

এটুকুৰা শিলত যেতিয়া এজন শিল্পীৰ হাতুৰীৰ কোব পৰে শিলে ঈশ্বৰৰ অৱয়ব লয়৷ বগা কাগজো শিল্পীৰ হাতৰ পৰশত জীৱন্ত কেনভাচ হয়৷ পাহাৰ খান্দি উলিওৱা শুভ্ৰ মাৰ্বলো ইমান সুন্দৰ নহয়, যিমান সুন্দৰ শিল্পীৰ হাতত তাজমহলে ৰূপ লয়৷ ৰূপকোঁৱৰ জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালাদেৱে লিখিছিল, “শিল্পী মই তিনিও কালৰ, অতীতৰ বৰ্তমানৰ আৰু অনাগত ভৱিষ্যতৰ৷” শিল্পীৰ হাততে প্ৰাণ পাই উঠে সৌন্দৰ্য্যৰ, ইতিহাসৰ আৰু ভৱিষ্যত প্ৰজন্মৰ বাবে এক যুগজয়ী ভাস্কৰ্য্যই৷ সৌন্দৰ্য্যৰ নগৰী তেজপুৰ৷ বুঢ়া লুইতৰ পাৰৰ বানাসুৰে গঢ়া অগ্নিগড়ৰৰ মনোৰম পৰিবেশৰ মাজত প্ৰাক্‌ ঐতিহাসিক যুগৰ সাক্ষ্য বহন কৰি

“বাৰীৰে চুকৰে জাতিবাঁহ এজুপি  সিও মোৰ সহোদৰ ভাই…” হেঁ‌পাহৰ বিহুটিত বজোৱা টকাটিৰ পৰা খৰাহিটোলৈকে, জুৰ বা দিয়া বিচনীখনৰপৰা ঢেঁকীটোলৈকে, ঘৰতে সাজি লোৱা কাঠ বাঁহৰ এই সামগ্ৰীসমূহ দৈনন্দিন জীৱন ধাৰণত তথা উৎসৱৰ বিশেষ আয়োজনত সকলোতে অতি প্ৰয়োজনীয় তথা উল্লেখযোগ্য। আৰু সেয়েহে বাঁহ কাঠৰ বাৰীখন যেন অসমীয়া ঘৰ এখনৰ অবিচ্ছেদ্য অংগ। কিন্তু কিছুসংখ্যক এনে ব‍্যক্তি থাকে যিয়ে এই সামগ্ৰীসমূহ কেৱল প্ৰয়োজনৰ বাবে ব‍্যৱহাৰ নকৰি এই থলুৱা সামগ্ৰীসমূহকেই নিজৰ কলাত্মক মনটোৰ বহিঃপ্ৰকাশৰ আহিলা হিচাপেও বাছি লয়। যাৰ মনৰ সৌন্দৰ্যই সৃষ্টিশীল হাতৰ পৰশত সাধাৰণ

সৰুৰে পৰাই কোনো ব্যক্তিৰ হুবহু প্ৰতিকৃতি অংকনেৰে সকলোকে বিস্মিত আৰু  মুগ্ধ কৰিবলৈ সক্ষম হোৱা অৰ্ণৱ এজন অতি প্ৰতিভাশালী চিত্ৰশিল্পী। ৰজাপথাৰ নিবাসী প্ৰভাত দাৰফাং আৰু প্ৰণামী বৰদলৈৰ একমাত্ৰ সন্তান অৰ্ণৱে ইতিমধ্যে শিশু আলোচনী ‘মৌচাক’ৰ বাবে একাধিকবাৰ বেটুপাত অংকন কৰিছে। প্ৰধানমন্ত্ৰী নৰেন্দ্ৰ মোডীৰ ছবি অংকন কৰি তেওঁ ছ’চিয়েল মেডিয়াত ভূয়সী প্ৰশংসা অৰ্জন কৰাৰ লগতে প্ৰধানমন্ত্ৰীৰ কাৰ্যালয়ৰ পৰাও ফোনযোগে ধন্যবাদ আৰু উৎসাহ পাবলৈ সক্ষম হয়। তিৱা সমাজে ‘প্ৰিন্স অব আৰ্ট’ আৰু হাওৰাঘাট মহকুমা বিহু উদযাপন সমিতিয়ে ‘প্ৰেৰণা যুৱ বঁটা ২০১৯’ৰে তেওঁক সন্মানিত কৰাৰ

জীৱন আৰু জাগতিক ঘটনা- প্ৰৱাহেই নাটকৰ বিষয়- বস্তু বা আধাৰ বুলিব পাৰি৷ এই জীৱন আৰু জাগতিক বিষয় দুটাৰ পৰিসৰৰ ব্যাপকতাই নাটকৰো ব্যাপ্তি আৰু ই ইমানেই বিশাল যে পদ্ধতিগত কৌশলৰ দ্বাৰাহে ইয়াৰ অধ্যয়ন আৰু জ্ঞান লাভ সম্ভৱ৷ নাটক কেৱল মনোৰঞ্জনৰ আহিলাই নহয়, নাটক কেতিয়াবা দাপোন, কেতিয়াবা প্ৰতিবাদী কণ্ঠৰ এক মাধ্যম অথবা এখন প্ৰতিচ্ছবি, যি বিভিন্ন আৰ্থ- সামাজিক পৰিস্থিতি আৰু সমস্যাকো প্ৰতিফলিত কৰে৷ সেয়ে নাটকৰ ক্ষেত্ৰখনৰ সৈতে জড়িতসকলৰ সামাজিক আৰু সাংস্কৃতিক ভূমিকা আৰু দায়বদ্ধতা যথেষ্ট গুৰুত্বপূৰ্ণ৷ অসমৰ নাট্যক্ষেত্ৰৰ এটি পৰিচিত নাম কুশল