ঘৰ আহি পাওঁতেই ল’ৰাটোৱে সুধিলে, : মা, কেনে পালে? মাকৰ মুখৰ মাত নাই। মুখখন গোমোঠা কৰি ইফাল-সিফাল কৰি আছে। দেউতাকে ল’ৰাটোক বেলেগ এটা কোঠালৈ মাতি আনি মাকে নুশুনাকৈয়ে কৈছে, : মাৰে, সিহঁতৰ ঘৰত চাহকাপো নল’লে। ইমান সুন্দৰকৈ যতনাই দিলে মানুহ ঘৰে। কি কাৰণে মাকে এনেখন কৰিলে জানিব নোৱাৰি, বাপেক-পুতেক দুয়োজন বিবুদ্ধিত পৰিল। আচলতে আজি পুতেকৰ অনুৰোধত, পুতেকে আঁতৰৰপৰা দেখি পচন্দ কৰা ছোৱালীজনী চাবলৈ মানুহ এঘৰলৈ গৈছিল। মাকৰ অনিচ্ছা, কাৰণ ছোৱালীৰ ঘৰখনৰ লগত তেওঁলোকৰ ষ্টেটাছ নিমিলে। তথাপি পুতেকৰ কথা পেলাব নোৱাৰি

অসমত এতিয়া বিয়াৰ বতৰ। আহিন মাহৰপৰাই ৰাইজৰ গাত তত নাই, কেৱল বিয়া খোৱা। মহিলা সকলৰটো ব্যস্ততাৰ অন্তই নাই। ফেচিয়েল কৰা, চুলি ষ্ট্ৰেইট কৰা, কাৰ্ল কৰা, স্পা কৰা লগতে কাপোৰ কানিৰ কথা আছেই। ইখন বিয়াত পিন্ধা কাপোৰ সিখনত পিন্ধিব নোৱাৰি, ফটো আৰু ভিডিঅৰ কথা আছেতো। বৰুৱাৰ ঘৈণীয়েকে এযোৰ কাপোৰেৰে তিনিখন বিয়া খালে গতিকে মহিলা খিনিৰ মাজত গুণগুণনী এটা উঠিলেই বোলে বৰুৱা বৰ কৃপন দেই, আন এজনীয়ে আকৌ দুইটাৰ মাজত মিল নাই বুলিয়েই কৈ দিলে।কোনোবাই যদি বেছি দামী কাপোৰ দুই তিনিযোৰ পিন্ধে

নৈবদ্যৰ সন্মুখত বিভিন্ন বাটি৷ কোনোবাটোত তাৰ প্ৰিয় হালদিৰামৰ চানাচুৰ, কোনোবাটোত পায়স, কোনোবাটোত চানাৰ মিঠাই৷ পুৱাই পুৱাই খোৱাৰ এই কম্বিনেশ্যনবোৰ ভালেই লাগিছে নৈবদ্যৰ৷ কিন্তু বৰ্তমানলৈকে সি কোনোটোৱেই মুখত দিয়া নাই৷ এই ঘৰলৈ নৈবদ্য আহিছে বেমাৰী চাবলৈ৷ বেমাৰী চাবলৈ আহি পটাপট খোৱা বস্তু হজম কৰি দিলে ডাক্তৰৰ গাম্ভীৰ্য্যটোৱেই নাথাকিব দেখোন৷ নৈবদ্য দিল্লীৰ এখন প্ৰসিদ্ধ হস্পিটেলৰ ডাক্তৰ৷ এইবাৰ দীঘলীয়া ছুটী লৈ ঘৰলৈ আহিছে৷ ঘৰতেই কিছুদিন কটোৱাৰ আঁচনি আছিল যদিও মাকহঁতে তাৰ বাবে যি গতিত কইনা বিচাৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিছে, তাকে দেখি সি সোনকালে পলায়ন

দেৱালখনত মানুহজনে ছবি এখন আঁকি ৰাখিছিল চক পেঞ্চিলেৰে। ছবিখনৰ তলতে মানুহজনক দেখোঁ প্ৰায়ে। কেতিয়াবা অলপ সময়ৰ বাবে, কেতিয়াবা গোটেই দিনে নিশা সেই দেৱালখনৰ তলতে দেখা পাওঁ।সৰু চহৰখনৰ মুখ্য চাৰিআলিটোৰ এটা চুকত থকা সেই বিশেষ শ্বহীদ বেদীটোৰ আশে পাশেই মানুহজনক দেখা পাওঁ। চলন-ফুৰণ, পিন্ধন-উৰণৰ ফালৰ পৰা মানুহজনক সম্পূৰ্ণ বলীয়া যেন নালাগিলেও মাত এষাৰ লগালেই গম পোৱা যায় যে মানুহজন মানসিক ভাৰসাম্যহীন। মানুহজনে প্ৰায়ে হাতত কেইডালমান চক পেঞ্চিল লৈ আহি দেৱালত আঁকি থোৱা ছবিখনৰ ৰেখাবোৰত অংকন কৰে। চাৰিআলিটোৱেদি ৰঙা লাইট থকা গাড়ীৰ

(১) কৃষ্ণগহ্বৰ আইনষ্টাইন বেজবৰুৱা নিৰুদ্দেশ৷ বীৰেনৰ মুখত খবৰটো শুনিয়েই মোৰ মূৰটো আচন্দ্ৰাই কৰাদি কৰিলে৷ ভাগ্য ভাল, কাষতে বাঁহৰ খুঁটাটো থম্‌থম্‌কৈ ৰৈ আছিল৷ তাকেই ধৰি এইবেলি সংকটৰ পৰা বাচিলোঁ৷ নহ’লে কথা গহীনেই হ’লহেঁতেন৷ পিচে দুৰ্ভাগ্যৰ কথা, বেজবৰুৱা মানুহজননো কেনেকৈ নাইকিয়া হ’ল-তাৰ সবিশেষ বীৰেনে মোক দিব নোৱাৰিলে৷ তাৰ পৰিৱৰ্তে সি অইন দুটামান তথ্যহে দি গ’ল৷ নমস্য মানুহজন অদৃশ্য হোৱাৰ খবৰটো শুনি তেওঁৰ গুণমুগ্ধ, ছাত্ৰ আৰু অনুৰাগী সমাজ শোকস্তব্ধ আৰু একেসময়তে বিস্ময়ত হতবাক হৈ পৰিছে৷ কোমল মনৰ দুজনমান ‘ডাই হাৰ্ড ফেন’ খবৰটো শুনি

২৭ অক্টোবৰ, শনিবাৰ আজি। অ’ফিচ বন্ধ আমাৰ, কিন্তু জৰুৰী কাম এটাৰ কাৰণে সন্ধিয়ালৈ এক-দুইঘণ্টাৰ কাৰণে অ’ফিচলৈ যাব লগা হ’ব পাৰে। ৰাতিপুৱাই শ্ৰীমতী মালাক কথাটো ক’লোঁ। : আজি শনিবাৰেও যাবা অ’ফিচলৈ? নগ’লে নহয়? : নগ’লে হ’বও পাৰে কিন্তু এক-দুইঘণ্টাৰ বাবে গ’লে তোমাৰনো কি ইমান প্ৰ’ব্লেম? মালাই ইমান ‘না’ দেখোন নকৰে কেতিয়াও। কেতিয়াবা আকৌ নাথাকিলে তেওঁ ভালহে পাই যেন লাগে। সেইখিনি সময়ত তেওঁ আপোনমনে মোবাইলটো লৈ দূৰৈত থকা ভনীয়েকহঁতক ভিডিঅ’ কল কৰিব পাৰে, ফেচবুকত কোন বান্ধৱীয়ে পূজাত কি কি কাপোৰ পিন্ধি ঘূৰিলে

“মিছাকৈনো কিয় ক’ম, এইখিনিত মোৰ মোল বুজা কোনো নাই, তোৰ লগতে যি অলপ চৰ্চা কৰো সেইখিনিয়ে। তাকো তই কেৱল শ্ৰোতাহে, তোৰপৰা শিকিব লগাও একো এটাই নাই।” মোৰ শলাগি থকাৰ বাহিৰে অন্য উপায় নাছিলেই। বাইকৰ চকা পাংচাৰ। মেকানিক, টায়াৰ দুয়োটা বিচাৰি ওলাই আহিছিলো। দেউতাৰ যি কৌটিকলীয়া স্কুটাৰখন লৈ আহিছোঁ সেইখনৰো অৱস্থা তথৈবচ। চৰ্দি লগা গাহৰিৰ মাতৰ দৰে যিটো শব্দ ওলাইছে ঔ, এনে বুলি জনা হ’লে বোৰ্খা এটাকে পিন্ধি ল’লোহেঁতেন। ৰাস্তাৰ ছোৱালীমখাৰো যি হাঁহি। আৰে স্কুটাৰ বাদ দেনা, চুৰত চোৱা চুৰত। তোমালোকৰ

শোৱাপাটিতে চকু মেলিয়েই মোবাইলটোত চকু ফুৰোৱাতো অভ্যাসত পৰিণত হোৱাৰ দৰেই হৈছেগৈ। সেইদিনাও তাৰ হেৰ-ফেৰ নহ’ল। উঠিয়েই দেখোঁ খঞ্জনৰ চাৰিটা মিচডকল। কোনো দিন ৯ বজাৰ আগত ‘গুড মর্ণিং’ নোহোৱা আমাৰ গেঙৰ মুকুটবিহীন কুম্ভকর্ণ খিতাপ জয়ীৰ পৰা পুৱা ৬ বজাতেই মিচডকল পাই মই চিন্তাত নপৰাকৈ থাকোঁ কেনেকৈ! মনত সংসাৰৰ বিভিন্ন বেয়া চিন্তাবোৰে আহি জুমুৰি দি ধৰিলেহি। ভয়ে ভয়ে তাৰ নম্বৰত ‘কল বেক’ কৰিলোঁ। “মুন্নী বদনাম হুয়ি ডার্লিং তেৰে লিয়ে……” কলাৰ-টিউনটো টেং-টেঙাই বাজি উঠিল। চলমান খানৰ বিচনী সন্থাৰ সভাপতি বুলি নিজকে জহাই ভালপোৱা

এসময়ত অনলাইন শ্বপিং বুলিলে আমাৰ ৰহিলাক আৰু একো নালাগে। খাৱন-শোৱন বাদ দি একেৰাহে ঘণ্টাৰ পাছত ঘণ্টা লেকচাৰ দি দিয়া মানুহ তেওঁ। ৰহিলা হ’ল নতুনকৈ গঢ় লৈ উঠা গাঁওখনৰ বাতৰি যোগনিয়াৰও। পুতেক আজি দুবছৰমানৰ আগতে সেনাবাহিনীৰ চাকৰিত সোমাই বৰ্তমান কাশ্মীৰত আছেগৈ। এনেই ৰহিলা মানুহজনী ভাল। গাড়ী দুৰ্ঘটনাত স্বামীক হেৰুৱাৰ আগতে তেওঁৰ এই কথা লগোৱা আৰু খাৰাংখাচ কথা-বাৰ্তাৰ বাবে গিৰিয়েকৰ লগত কম কাজিয়া হোৱা নাছিল। কিন্তু ইচ্ছা কৰিলেই কোনোবাই কাৰোবাৰ স্বভাৱ জানো সলনি কৰিব পাৰিব? ৰহিলা একে হয়েই থাকি গ’ল। এতিয়াও গাঁৱৰ

“হেৰা,উঠা আকৌ; ইমান দেৰিলৈকে শুবানে? মই মাইনাক স্কুল নিব লাগিব নহয়৷ উঠা উঠা৷” দিনৰ দিনটো ব্যক্তিগত খণ্ডৰ অফিচটোত বচৰ ৰঙা চকু চাই চাই সাত-আঠ বজালৈ গেবাৰী খাটন দিব লগা হয়৷ সেয়েহে, ৰাতিপুৱা অকণমান দেৰিলৈকে শোৱাটো বিৰাজৰ এক অভ্যাস৷ এইবছৰ মাইনাক স্কুলত দিয়াৰ পৰা সেই সুখকণ হেৰুৱাব লগা হোৱাত বিৰাজৰ বাৰুকৈ আমনি হৈছে৷ মাইনাক স্কুলত দিম বুলি ভবাৰ পৰাই পত্নী জয়িতাৰ কামো বাঢ়িছে।কলমটিয়াই থকা মাইনাক A B C…..1 2 3 শিকোৱা, মিছ ধৃতিস্মিতা মৌ কাশ্যপৰ দৰে দীঘলীয়া নামটো শিকোৱা দেখিলে বিৰাজৰ