ডেচমণ্ড হেইনচ্ ক্ৰীজত৷ ভাৰতীয় বলিং আক্ৰমণক তচ্‌নচ্ কৰি আকৌ এটা অৰ্ধশতকৰ দিশে অগ্ৰসৰ হৈছে৷ কপিলদেৱৰ নতুন অভাৰৰ প্ৰথম ব’লটোতেই এটা দৃষ্টিনন্দন স্কোৱেৰ কাট্,  ব’ল বীটচ্ দ্যা ফিল্ডাৰ ফৰ য়েট এনাদাৰ ফ’ৰ৷ অভাৰৰ দ্বিতীয়টো ব’ল,  হেইনচ্‌ৰ ক্ৰছ শ্বট্,  বল বতাহত৷ শ্ৰীকান্ত বলৰ পিছে পিছে দৌৰিছে,  এণ্ড ইটচ্ এ চুপাৰ্ব কেটচ্৷ হেইনচ্ আউট৷ ভাৰতীয় দল আনন্দত আত্মহাৰা৷ সকলো প্লেয়াৰ পথাৰৰ মাজলৈ দৌৰি আহিছে৷ শ্ৰীকান্ত আৰু কপিলদেৱে দুই হাত তুলি উভয়ৰে হাতৰ তলুৱাত জোৰে মাৰি দিলে৷ অলপ ডাঙৰ হ’লো৷ গম পালোঁ তেনেকৈ মৰাটোক

অইনদিনা পুৱা শোৱাপাটীৰ পৰা উঠি শ্ৰীযুত বীৰেশ্বৰ পাটগিৰিয়ে “নাৰায়ণ”, “নাৰায়ণ” বুলি তিনিবাৰ মন্ত্ৰোচাৰণ কৰে। পদ্মাসনত বহি মন্ত্ৰোচাৰণ কৰি থকা সময়ত তেওঁৰ দুয়োটা নয়ন পবিত্ৰ ভাৱনাত জাপ খাই থাকে, আনহাতে নমস্কাৰৰ ভংগীমাত থকা দুয়োখন হাতে কঁপালৰ গাঁঠি স্পৰ্শ কৰি থাকে। নেদেখাজনৰ ওচৰত ভকতিৰ ভাৱ পূৰামাত্ৰাই নিবেদন কৰি লোৱাৰ পাছতহে তেখেতে দিনটোৰ বাকী কামবোৰত হাত দিয়ে। পিচে আজি দেখোন হাইঠা মাটিত পৰিল! নাৰায়ণ, পদ্মাসন, ভকতি- এইবোৰৰ  আজি কাষেই নাচাপিল শ্ৰীযুত পাটগিৰি। দুৰন্তগতিৰে গৈ তেওঁ হাঁহৰ গঁড়ালকেইটাৰ সন্মুখত থিয় হ’ল। এটা-এটাকৈ আঙুলিৰ মূৰত

উজ্জ্বল কমলা ৰঙৰ শাৰীখনত সেউজীয়া, ক’লা ৰঙৰ ফুটফুটীয়া এসোপা ফুল। আঁচলৰ ফালে ফুলৰ পৰিমাণটো অলপ বেছিকৈ আছে। পৃথিৱীৰ কোনোবা ফুলনিত এনেকুৱা ফুল আছে নে নাই নাজানো, কিন্তু এতিয়া এই ফুলখিনিয়ে শাৰীখন বৰ শুৱনি কৰি তুলিছে। অনলাইনযোগে মগাই অনা শাৰীখনৰ পেকেটতো খুলি লৈ অথনিৰেপৰা লুটিয়াই বগৰাই চাই আছোঁ। মনটো ভাল লাগি গৈছে। মই যেনেকুৱা হ’ব বুলি কল্পনা কৰিছিলো, শাৰীখন একেবাৰে তেনেকুৱা। এইখনৰ সৈতে কি গহনা মিলিব বাৰু? মোৰ চকুৰ আগেদি গহনাৰ চেটবোৰ এটা এটাকৈ পাৰ হৈ যাবলৈ ধৰিলে। অৱশেষত ব্লেক মেটেলৰ

চা ৰসেশ্বৰ, বিয়াখন তই পাতিবই লাগিব৷ কথা ইমানেই,  চেলবেলাই থাকি লাভ নাই মুঠতে বিয়াৰ যোগাৰ কৰ৷ গাঁৱত ৰজনজনাই যাব লাগিব৷ গাওঁবুঢ়া দাইতিৰ কথাত ৰসেশ্বৰে বোলে ককাইদেউ, ল’ৰাহঁতে শুনিলে কি ক’ব?  সিহঁতে গম নোপোৱাকৈ মনে মনে কিবাকৈ মিলাই থব নোৱাৰিনে? গাঁওবুঢ়াই বোলে এতিয়া সেইবোৰ ভাবি লাভ নাই৷ কইনা আনোঁতেই ভাবিব লাগিছল৷ মাজতে লাহনে মাত দিলে বোলে ডিঙিটো তিয়াবলৈ কিবা এটা যোগাৰ কৰিবি৷ বিয়া বুলি ক’লে ডেকাবোৰে সেইটুপি ধৰি ফুৰ্তি কৰে৷ আমি কিয় নকৰিম৷ বোধেশ্বৰে লাহনক ধমক দি বোলে তোক চাই আছো, 

বাস্তৱৰ বহিঃপৃষ্ঠ: নিয়ন লাইটৰ পোহৰেৰে চহৰখনত ছাঁ-পোহৰৰ ৰেখা অঁকা সময়ৰ কথা। ঘৰমুখী মানুহৰ ব্যস্ততাই দিনান্তত চহৰখনক আকৌ এবাৰ প্ৰাণ দিছে। মোক গাড়ীতে এৰি নয়ন ৰাস্তাৰ কাষৰ ডিপাৰ্টমেন্টেল ষ্টোৰখনলৈ সোমাই যায়। বহুদেৰিয়েই হ’ল, নয়ন অহা নাই। ৰৈ ৰৈ আমনি লগাত মই ফেচবুকত অৰ্থনীতিৰ ওপৰত লিখা নিবন্ধ এটাৰ ওপৰত চকু ফুৰাই আছো। দিনৰ অত্যধিক গৰমক জুৰ দিবলৈকে হয়তো কিনকিনকৈ বৰষুণ এজাকো নামি আহিল। খোলা খিৰিকীখনেৰে হাতখন উলিয়াই কিবা অজান আৱেশত মই বৰষুণৰ টোপালবোৰ চুই থাকিলো। ষ্টেৰিঅ’ত হিন্দী বোলছবিৰ পুৰণি গান এটা বাজি

হোটেল “সোৱাদ”ৰ সন্মুখত এখন ধুনীয়া কাৰ ৰ’লহি। ড্রাইভিং চিটৰপৰা এজন সুদৰ্শন যুৱক নামি আহিল। যুৱকে হোটেলৰ কাউণ্টাৰৰ ফালে খোজ ল’লে। : গৰম চিঙৰা হ’ব নেকি?     যুৱকে কাউণ্টাৰত বহি থকা মানুহজনক সুধিলে।  কাউণ্টাৰত বহি থকা মানুহজন অলপ যেন আচৰিত হ’ল! হয়তো তেওঁ দামী মিঠাইৰ কথা সুধিব বুলি ভাবিছিল! : হ’ব, বহক।     কাউণ্টাৰৰ মানুহজনে ক’লে। : নাই নবহোঁ। আপুনি দহটা গৰম চিঙৰা বনাই থওক। মই এক ঘণ্টাৰ পিছত আহি আছো। কিমান হ’ব দহটা চিঙৰাত?     যুৱকে সুধিলে।

যোৱা কেইদিনমানৰ পৰা শনিবাৰৰ ৰাতিবোৰ ভালকৈ টোপনি যাব পৰা নাই। ঘৰৰ সন্মুখেদি অহা-যোৱা কৰি থকা পিকনিক দলবোৰৰ বাবেই মোৰ এই দুৰাৱস্থা। যিটো ভলিউমত মিউজিক চিষ্টেমবোৰৰ চাউণ্ড দিয়ে, মা কচম, সাংস্কৃতিক সন্ধিয়া যেন লাগে। ৰাতিপুৱা ৩টা মান বজাৰ পৰা যোৱাবোৰৰ উৎপাত আৰম্ভ হয় আৰু ৰাতি ১২টা মানলৈকে ঘূৰি অহাবোৰৰ উৎপাত চলিয়েই থাকে। যোৱা দেওবাৰে পুৱাই সাৰ পোৱা কাৰণে সোনকালে উঠি বাৰাণ্ডাতে বহি পিকনিক পাৰ্টিবোৰেই চাই আছিলো।নতুন ট্ৰেভলাৰ গাড়ী এখন কম ভল্যিউমত মহেন্দ্ৰ হাজৰিকাৰ গান বজাই গৈছে। “মোৰে বান্ধৈ ঐ, মেলি দেচোন,মেলি

চাকৰি জীৱনৰ প্ৰথম অৱস্থাত গুৱাহাটীৰ ঘৰখনলৈ বৰ মনত পৰি আছিল। ব’হাগ বিহু আহি পোৱাত মনটো গুৱাহাটীলৈ বুলি উৰা মাৰিলে। গৰু বিহুৰ আগদিনাখনেই দুটা কেজুৱেল লিভ সাঙুৰি, ছুটি লৈ নাইট চুপাৰযোগে ঘৰ পালোহি। গৰু বিহুৰ দিনা চানমাৰী বিহুৰ প্ৰথমদিন। সন্ধিয়া সাজি-কাছি যাবলৈ ওলাওঁতেই শিৱসাগৰৰপৰা মোৰ ৰুমমেট প্ৰসেনজিতৰ ফোন আহিল, –  “কল’নীত ‘চি’ টাইপ কোৱাৰ্টাৰ এটা এলট কৰিছে।” প্ৰায় সাত মাহৰ প্ৰতীক্ষাৰ মূৰত কোৱাৰ্টাৰ ‘এলট’ হোৱা বুলি শুনি মনটো ভাল লাগি গ’ল। “পিছে এটা প্রব্লেম আছে। আমাৰ লগত আৰু দুজন বেলেগ মক্কেলো

আনদিনাৰ দৰে সেইদিনাও ভৰি দুটা ধুলিৰে পোত খাই আছিল। সেই ধুলিবোৰৰ মাজত উত্তৰ ভাৰতৰ হাড় কঁপোৱা জাৰে চিৰিলা-চিৰিল কৰি যোৱা মাছৰ বাকলিহেন ভৰি দুটা লুকাই আছিল। পিচে ভৰি দুটাৰ শক্তি কম নহয়। সেই দুটা ভৰি চোঁচৰায়েই মানুহজনীয়ে কলনীৰ মাজত থকা ডাঙৰ পাৰ্কখন অকলে অকলে বাঢ়নীৰে চাফা কৰে। পুৱাৰ পৰা দুপৰীয়ালৈকে একেৰাহে বাঢ়নিৰে সৰাৰ পাছত চাফা হোৱা পাৰ্কখন পাছবেলালৈ সৰু সৰু ল’ৰা-ছোৱালীৰ লগতে সিহঁতৰ মাক-দেউতাকবোৰে আড্ডা মাৰিবলৈ আহি কিবা-কিবি খাই লেতেৰা কৰি পেলায়। মানুহজনী যেতিয়া প্ৰথম এই কামটোত সোমাইছিল তেতিয়া সম্ভ্ৰান্ত

১) ফুচফুচি ভেদুলা বুঢ়াই নাতিনীয়েক ফুচফুচিক বিয়া দিবলৈ বুলি ল’ৰা এটা বিচাৰিলে৷ ফুচফুচিজনীৰ পঢ়া শুনাত মানে একেবাৰে মন নাই৷ বৰ গাধী আৰু বুৰ্বক প্ৰকৃতিৰো তাই৷ দিনৰ দিনটো তলৌ-তলৌকৈ মাথো ঘূৰি ফুৰে৷ কিবা ক’লে কিবা বুজি বহি থাকে৷ সেয়ে অতি সোনকালে ককাক ভেদুলায়ে লেটেকুলৈকে তাইক বিয়া দিব বুলি ঠিক কৰিলে৷ তাকে শুনি ফুচফুচিৰ বৰ আনন্দ৷ দিনৰ দিনটো তাই লেটেকু জোপাৰ তলতে আজিকালি গৈ বহি থাকে৷ ফুচফুচিয়ে গমকে নেপায় ককাকে ঠিক কৰা ল’ৰাটোৰ নাম যে লেটেকু! ২) ফেচবুক চিন্তাধৰে বহুত চিন্তা কৰি