সময় হেনো গতিশীল কেৱল আগুৱাই যায়, হাতৰ মুঠিত ৰাখিব খুজিলেও পিছলি ওলাই যায়। নামী দামী হাতঘড়ীবোৰ পিন্ধি সময়ক বান্ধিব খোজো, কৰিব লগীয়া কামবোৰহে কিন্তু সময়মতে কৰিব নোৱাৰোঁ। সময়ৰ লগত খোজ মিলাবলৈ নতুন নতুন আঁচনি লওঁ, সময়ৰ মূৰত আঁচনিসমূহ ফাইলতে বন্ধ পাওঁ। সময়ে কিন্তু প্ৰতিখোজতে আমাক শিক্ষা দি থৈ যায়, বয়সৰ লগত অভিজ্ঞতাবোৰেও জীৱনৰ ৰস পান কৰায়। জ্ঞানীজনে সময়ৰ লগত নিজকে আগুৱাই নিয়ে, অজ্ঞানীজনেহে নিমিলা তালত হিয়া ঢাকুৰিয়াই মৰে। সময়ৰ সোঁতত উটি-ভাহি গৈ নিজৰ নেহেৰুৱাবা অস্তিত্ব, সময়তহে তুমি ফলাফলটো পাবা এতিয়াই

(১) পৰিৱৰ্তনৰ শ্লোগানেৰে বহিলো মই গাদীত সা-সম্পতিৰ মিছা হিচাপ দিলো প্ৰজাৰ বেদীত ভোটত জিকি গঢ়ো চৰকাৰ পঢ়া-শুনাৰ নাই দৰকাৰ লংকালৈ গ’লেই ৰাৱণ বিশ্বাস এই নীতিত (২) নোবোলো বুলিছিলো কদাপি বঢ়া বচন ফটামুখ মেলিলে সৱাই দিয়ে ধোৱন কোনোৱে পায় বঁটা কোনোৱে আকৌ গতা কথাৰ বৰ পাক মুহূৰ্ততে বাজে বাজন (৩) পূৰ্বজন্মৰ কৰ্মফল পৰজন্মত ভোগে ৰজাইও ভাগ্যত সকলো হেৰুৱাই মাগে খাটি খোৱা প্ৰজা নাই কোনো বোজা মাংস খাই ভাল পাওঁ বাঘ আছিলো চাগে ☆★☆★☆

আঘোণৰ পূৰ্ণিমাত মাজুলীৰ ৰাস পিলিঙা ডেকাই নিমাতী ঘাট কৰিলেহি গ্ৰাস ৰাস চোৱাৰ লৈ গইনা আনিবলৈ মন কইনা ফেৰীৰ পৰা নামিয়েই বাইক চালনৰ ত্ৰাস ! শৰতৰ পূৰ্ণিমাৰ নিশা শুভ্ৰ জ্যোতি ক্ৰমান্বয়ে বাঢ়ি যায় মটৰ চাইকেলৰ গতি কে টি এম নাইবা পালছাৰ লগত থাকেই দি এচ এল আৰ ৰাসথলীতে প্ৰেম হয় সাক্ষী জগতৰ পতি । মাজুলীৰ ৰাসত এতিয়া আধুনিকতা বাঢ়িল ব্যৱসায়ৰ জাকজমকতাৰে বহু পৰিৱৰ্তন আহিল সত্ৰবোৰ অৱশ্যে ব্যতিক্ৰম বহুত বাধাকো কৰি অতিক্ৰম সাতামপুৰুষীয়া কৃষ্টি ধৰি ৰাখিছে হ’বলৈ নিদি কাহিল ! ☆★☆★☆

ভোলটোকে ভূল বুলি নকৰিবি ভুল। গোল-আকাৰ পৃথিৱীক নুবুলিবি গুল।। মাছৰ জোলত নাই এককৰ জুল। কন্দলীৰ টোলত বাৰু আছিলেনে টুল।। বাঁহৰ আগত সাজে বগলীয়ে বাহ। কাঁহৰ বাতিত টেঙা খালে হ’ব কাহ।। হাতীয়ে ভাঙিলে হেৰ’ ভকতৰ হাটী। মাটিৰ মালিক কোন আনগৈচোন মাতি।। বহি বহি পঢ়ি থাক বিজ্ঞানৰ বহী। ৰাতিপুৱা বাহি গাতে নবজাবি বাঁহী।। ভোট জলকীয়া দেখি ভূতে কৰে ভয়। চোক থকা দাখন চুকত কোনে থয়।। ক’লা হ’লেই কলা নহয় মনত ৰাখিবি।। অসমীয়া বানানৰ শ্ৰাদ্ধ নকৰিবি।। ☆★☆★☆

বিশ্ববিদ্যালয়ৰ কেম্পাচত বৰুৱাৰ কেন্টিন, জিডিবি চাৰৰ লগত হ’ল কেনেবাকৈ ডলফিন। ৰিফ্ৰেছাৰ কৰ্চ চেকেণ্ডটোৰ খানাৰ ঠিকা ল’লে, লগে লগে বৰুৱাবাপুৱে পাৰ্টিচিপেন্টক লম্ভিলে। খানাৰ চাবা কি মেনু, কথাৰ কি মেৰ পাক! মোছ পকাই বৰুৱাবাপুৱে বজাই ঢোল_ঢাক! “ৰুটী খাব, নে পুৰি খাব, নে খাব চেঁচা দহী”, ৱেটাৰ বয়ক কথা ক’ব ভীষণ ভেকাহি মাৰি। পিছে,উৰহী গছৰ ওৰ পাবা যদি ভিতৰলৈ যোৱা, বস্তুৰ অভাৱত বয় বিলাকৰ চকু কন্দনামূৱা। চাপ্লাইৰ নামত আলু,পিয়াঁজ আৰু সস্তীয়া দালি, মেনুৰ বাবে নানে একো,বজাৰৰ পাচলি। কাঁহী কিনাৰত ভাজি লাগে,নিদিয়ে একো ভাজি,

১) সুৰাময় সন্ধিয়াৰ আছে মাদকতা সুখ-সন্ধানী দৃষ্টিত কি যে আকুলতা ভজা বুট-কেঁচা জলকীয়া অকণমান নিমখো দিয়া তেতিয়াহে কলিজাত পাম সজীৱতা৷   ২) সেইবিধ খালে দুখ নিমিষতে দূৰ বেসুৰা গীততো যে বিচাৰি পাওঁ সুৰ পলাতক নক’ব কিন্তু ঘৰত মতা নাম জাণ্টু আনন্দৰ বৰষা নমাওঁ হুৰ হুৰ৷   ৩) নিশা নামিলে আহে যেন একোটা হাতী নিতৌ যুঁজিবলৈ যুগুত কৰোঁ শকতি ঘৰে-বাহিৰে সৱতে দেখোঁ দুখ বজাৰত কিনিব নোৱাৰোঁ সুখ সেয়েহে সন্ধিয়া হ’লেই গিলোঁ এঘটি৷   ৪) জয়াল জলাশয়ৰ তেৰা ৰাঘ-বৰালি শাল-শ’লৰ লগতহে কৰে

(১) মনত এটা আশা আছিল হোৱা নাট্যকাৰ সুন্দৰ সুন্দৰ নাটক লিখি লগাম তোলপাৰ নাটক লিখি মৌলিক সদায় থাকিম নিৰ্ভীক পিছে দাদাই কৰিলে চোন সকলো ছাৰখাৰ। (২) দেখিছানে বাৰু দুশখন নাটকৰ ৰচক নাটক দেখি তুমি মাৰিবা তভক নিজেই হয় পৰিচালক বাকী নাট্যকাৰ বালক কাহিনী এটা ঘোলা ডিমা মাথো জাক জমক। (৩) শিল্পী বুদ্ধিজীৱী সাহিত্যিক লিখক সাংবাদিক নাট্যকাৰ পৰিচালকেও হেৰাইছে দিক্ বিদিক ভাল নালাগে হেনো নহ’লে ককটেইল তেতিয়াহে হয় নাটক বেছিকৈ চেইল নিজৰ গাতে চোন গোন্ধ কিয় কৰা চিক চিক। *****

“ভূ”মানে হেনো পৃথিবী, “গোল” মানে গোলাকাৰ। ঘূৰণীয়া পৃথিবীখনৰ কথাই আছে ভূগোলত সোমায়। নদ-নদী, সাগৰ-বিল, দেশ-মহাদেশে পৃথিবীখনি শুৱনি কৰি ৰাখিছে অতিকে। তাকে পঢ়ি যাবলৈ চাৰে দিছে সকিয়নী নোৱাৰিলে বাচিব পিঠিত ফুলৰ বাগিছাখনি। পঢ়া টেবুলত থম-থমকৈ বহি ভাবি আছো মই এটা প্ৰশ্নৰো উত্তৰ নোৱাৰিম কাইলৈ শ্ৰেণীত গৈ– সাতে-পাঁচে চিন্তা কৰি মেলি ল’লো ভূগোলখন অংক-চংক পাছত কৰিম জানি লও পৃথিবীখন। সাত বৃহৎ মহাদেশ আৰু পাঁচখন মহাসাগৰ একেলগে মিলি গঢ়িছে আমাৰ ধৰণী সুন্দৰ বায়ু, পানী, মাটি আৰু সাগৰৰ তলিখন কেনেকৈনো গঠন হৈছে জানো আমি

(১) ভাওনা আজি আমি কেইজনে চাওঁ? চিনেমা চাবলৈ হ’লে দৌৰি দৌৰি যাওঁ। নামঘৰৰ পদূলিত ভৰিকে দি নাপাওঁ গোড়ামি কৰি সমাজক পিছে লুটি-পুতি খাওঁ ধাৰ্মিক বুলি কঁপালত ফোঁট লৈ জগতক জহাওঁ। (২) ধুতী, চাদৰ-মেখেলা পিন্ধিবলৈ নকৰোঁ মন পাহৰিলোঁ চেলেং, ৰিহা, এৰীয়া চাদৰখন চৌদিশে চলিছে যে এতিয়া মডাৰ্ণ ফেশ্বন। দেহা নঢকা চুটি কাপোৰে সমাজলৈ আনিছে ওভোতা বিৱৰ্তন। (৩) বৰগীত এৰিলোঁ, বন গীত এৰিলোঁ ফিউজন কৰিলোঁ বিহু বিয়া নাম, দিহা নাম পাহৰিয়েই পেলালোঁ ডি জেৰ তালত হনি সিং অৰ গীত গাম ভৱিষ্যতে বিহুমঞ্চত

জীৱন যৌৱন বৰ অনুপম সুখ দুখৰ সমষ্টি আমাৰ এই জীৱন । যৌৱনত থাকে এটি লেঠা ভাল সম্বন্ধ এটি গোটোৱা, গাৰ্লফ্ৰেণ্ড বয়ফ্ৰেণ্ড ৰ বাবে কিছু লোক হাবাথুৰি যে খোৱা । দূৰৈৰ পাহাৰ বোলে দেখাতহে ভাল গাৰ্লফ্ৰেণ্ড বয়ফ্ৰেণ্ড ৰ বাবে বহুতৰে হয় যে কিছু পয়মাল। গোলাপী গাল, উঠন বুকু, দীঘলীয়া চুলিৰে তাই অনন্য লৰাজনে বোলে তাইক পালে মোৰ জীৱন হৈ যাব ধন্য। কলেজীয়া সেই ছোৱালীজনী সঁচাকৈয়ে ধুনীয়া, তাইক বোলে পতাবই কিয়নো তাইৰ অবিহনে নহয় হেনো সুন্দৰ তাৰ এই দুনীয়া। দেখি আহি তাইক