আবেলি উঠা ফুল চাইজ ফটোখন অলপ এডিট কৰি বেকগ্ৰাউণ্ডটো অলপ ব্লাৰ কৰি মৃন্ময়ে ফেচবুকত আপলোড কৰি দিলে। বেকগ্ৰাউণ্ডটো ব্লাৰ নকৰিলে অবাঞ্চিত কমেণ্ট আহি যায় কিছুমান অসৎ বন্ধুৰ পৰা। এবাৰ সৰিয়হ তলিৰ মাজত শ্বাহৰুখ খানৰ দৰে প’জ দিছিল। বিজয় বোলা স্কুলৰ দিনৰ বন্ধুজনে তাক ‘কাউৰী খেদা চো’ যেন লগা বুলি কমেণ্ট দিছিল। এবাৰ চানগ্লাছ পিন্ধি গিটাৰ এখন লৈ চানমাৰি ফ্লাইঅভাৰৰ ওপৰত ঠিয় হৈ প’জ দিয়া ফটো এখন আপলোড দিওঁতে ‘খুচুৰা কইন কেইটা উঠিছে?’ বুলি দেৱজিতে কমেণ্ট দিছিল। আনকি নিজৰ ঘৰৰ কুকুৰটোৰ

“দাদা…. আহিছোঁ৷” ….কাৰোবাৰ মাত শুনি খকা-মকাকৈ সাৰ পালোঁ৷ পুৱতি নিশাৰ অৰ্ধ-নিৰ্মিলিত চকুৰে দেখিলোঁ মোৰ সহযাত্ৰীজন হাতত ধৰি কৈ আছে৷  “গোটেই যাত্ৰাটো ৰসাল কৰি তোলাৰ বাবে ধন্যবাদ দাদা৷”  কথাষাৰ কৈ, মই কিবা কোৱাৰ আগতেই লৰালৰিকৈ নামি গ’ল৷  তেখেত নামি যোৱাৰ পাছত ময়ো ইউৰিণেললৈ গৈ পুনৰ নিজৰ বাৰ্থলৈ উঠোঁতেই তেখেতে এৰি যোৱা বাৰ্থত চকু থৰ লাগিল৷ কালি নিজৰ গৱেষণাৰ বিষয়ে ক’বলৈ সেই সম্ভাৱনাপূৰ্ণ বিজ্ঞানীজনে যিটো ফাইল দেখুৱাইছিল, সেইটো চিটতে এৰি গ’ল৷  কি কৰোঁ এতিয়া? ইতিমধ্যে বহু পলম হৈ গ’ল৷ নাম ঠিকনা বিচাৰি

আগৰ ক্যাটব্যৰিয়া চৰায়ৰ ভাড়াঘৰটো সলনি কৰি নৰ্থ দিল্লীৰ ফালে ভাৰাঘৰ এটা ল’লোঁ আমি। এইখিনি ঠাই ঘন জনবসতি প্ৰধান অঞ্চল। এশ শতাংশ হিন্দু মানুহৰ বসতিস্থল। এই অঞ্চলটোৰমানুহ বোৰ হেনো ভাৰত-পাকিস্তান ভাগ হওঁতে, পাকিস্তানত থকা পাঞ্জাৱী হিন্দু মানুহখিনি ভাৰতলৈ অহা। তেতিয়াৰ চৰকাৰে সেই মানুহবোৰক হেনো ইয়াতে থাপিছিল! সেয়ে খুব পৰিকল্পনা কৰি, এক আঙুল মাটিও এনেয়ে নোযোৱাকৈ ঘৰবোৰ সজা হৈছিল। বাৰী বুলিবলৈ একো নাই। আগফালে ৰাস্তা আৰু বাকী তিনিওফালে সীমা বুলিবলৈ দুঘৰৰ মাজৰ পকী দেৱালখনেই আছে। তাতেই মানুহবোৰে দুই এজোপা আম গছ, মধুৰী

ভূমিকম্প অহা দেখি দৌৰাদৌৰিকৈ চকীখন পাৰি কিতাপ মেলি বহি ল’লোঁ। মই বোলো কোনোবাই মোক “ওলাই আহ, ভূমিকম্প আহিছে” বুলি মাতিবলৈ আহিব, মই ক’ম, : বহিবলৈ দেচোন। গৈ আছোঁ।  তাৰপিছত, একো কষ্ট নকৰাকৈ মানুহে মোক মোক জুনিয়ৰ সন্দিকৈ নাম দি দিব। মোৰ কথা বাতৰিকাকতত ওলাব, ফটো সহকাৰে। প্ৰত্যেকটো নিউজ চেনেলে বাতৰি পঢ়িব,  “চাওক, এই অধ্যয়নপিপাসু যুৱকজনলৈ, কিদৰে ভূমিকম্পয়ো কাঢ়ি নিব পৰা নাই তেওঁৰ মনোযোগ, এক্সক্লিউচিভলি আমাৰ চেনেলত…” ইণ্টাৰভিউত মোক সোধা হ’ব,  : সেই সময়ত তোমাৰ অনুভৱ কেনে আছিল? মই মিছাকৈ এক্টিং

নগেনে কালি ৰাতি সপোনত যমপুৰী পালে। নগেনে গৈ যমৰজাক দেখা পাই সুধিলে, :  আপুনি কোন? আপোনাৰ মানুহে মোক ধৰি-বান্ধি কিয় লৈ আহিছে ইয়ালৈ? যম ৰজাই ক’লে, : মই ধৰ্মৰ ৰজা,পাপ বেছি হ’লে আৰু আয়ুস নাথাকিলে মই মোৰ মানুহ পঠাই যমপুৰীলৈ আনো। : বাৰু বুজিলোঁ, কিন্তু মোৰ হেৰিটো মানে (মাইনা পেণ্টটো) আপোনাৰ সৈন্য বায়ুদেৱে কিয় লৈ আহিলে দুদিন আগতেই। সেইটোৱে মোৰ একমাত্ৰ বিয়াত কিনা হেৰিটো আছিল। আজিলৈকে সেইটোৰে কাম চলাই আছিলোঁ। সেয়ে মই থানাত কে’ছ দিম বুলি গৈছিলোঁ কিন্তু আপোনাৰ মানুহে

ইপাৰ শিপাৰ নেদেখা সেউজ ঘাঁহনিদৰা বতাহত হালিছে জালিছে। বতাহত ঘাঁহৰ বগা বগা ফুলবোৰ এপাহ দুপাহ উৰিছে। তাৰ মাজে মাজে খিলখিলাই উৰ্বশী দৌৰি ফুৰিছে। পাছে পাছে নিৰ্মল। প্ৰেমত পাগল এহাল ডেকা গাভৰু। সমাজৰ সকলো নিয়ম নীতি আওকাণ কৰি কেৱল দুয়ো দুয়োৰে সান্নিধ্যত মগন। ইজনে সিজনক মৰম কৰিবলৈকে যেন জন্ম তাঁহাতৰ। দৌৰি দৌৰি এসময়ত নিৰ্মলে পাছফালৰ পৰা ধৰিলে উৰ্বশীক। বতাহতে এপাক তাইক ঘূৰাই দুয়ো ঘাঁহনি দৰাত বাগৰি পৰিল। উৰ্বশী ঘাঁহনিত বহি ল’লে, আৰু উৰ্বশীৰ কোলাত মূৰ থৈ নিৰ্মল শুই পৰিল। আবেলিৰ কোমল

মই এটা-টি চাৰ্ট। মোৰ জন্ম চুৰাট চহৰৰ এটা কাপোৰৰ কাৰখানাত। তাৰ পৰা অনেক দূৰ আহি মহানগৰীৰ এখন অত্যাধুনিক মলত মোৰ যৌৱন অতিবাহিত কৰিলোঁ। খুব আনন্দেৰে দিনবোৰ পাৰ হৈ আছিল। পিচে হঠাৎ এদিন মই বিক্ৰী হৈ গ’লোঁ! মোৰ ক্রেতাজনৰ হাতত ধৰি তেওঁৰ ঘৰ নামৰ ১৪ বাই ১৪ ৰূমটোলৈ অহাৰ পাছত মই গম পালোঁ ভদ্ৰলোক এজন অবিবাহিত ডেকা ল’ৰা। মই বুজি পালোঁ আজিৰপৰা মোৰ প্ৰভু এই কলেজীয়া ডেকাজনেই। গোটেই ৰাতিটো এটা ষ্টীলৰ আলমাৰিত মোক সুমুৱাই ৰাখি পিছদিনা আগবেলাতেই প্ৰথমবাৰৰ বাবে মোৰ মালিকে

সময় এতিয়া দুঃসময়। প্ৰতিটো দিনেই এটা নতুন বেয়া খবৰ। প্ৰতিটো দিনেই অনিশ্চয়তাৰ বুকুত। শংকা আৰু হতাশা এতিয়া খোজত। তথাপি হাঁহিবলৈ পাহৰিলে হ’বনে? সকলো দুঃসময় পাহৰি আমাক আহৰি লাগে অকণমান হাঁহিবলৈ। বিশেষজ্ঞসকলৰ মতেও ৰোগ উপশম কৰাত বিশেষকৈ মানসিক অস্থিৰতা আৰু হতাশাৰ মহৌষধ হাঁহি! দুঃসময়ৰ মাজতে ফটাঢোল ওলাব। কিঞ্চিত হ’লেও বহুতৰে মানসিক অন্ধকাৰৰ বাটত পোহৰ দিব। পুৰণা লেখা এটাকেই পঢ়ক। অকণমানো যদি মনটো ভাল লাগে এনেহেন সময়ত! : কামিনীক চিনি পাইছিল নে? : কামিনীক আপোনাক দিব নোৱাৰিম দাদা… ব্যৱসায়ীসকলৰ মূল অস্ত্ৰ জিভা।

“পাঁচবছৰ আগলৈ…” এইবুলি কৈ অভিজিতে আঙুঠিটো পকাই দিলে, আৰু মুহূৰ্ততে অন্তৰ্ধান হৈ গ’ল। অভিজিতে প্ৰায়েই কেমেৰা লৈ পাহাৰ বগাই বগাই বনৰীয়া ফুলৰ ফটো তুলি ফুৰিছিল। তেনেদৰে ঘূৰি ফুৰোঁতে এদিন অকস্মাৎ অভিজিতে সেই অদ্ভুত আঙুঠিটো গুহা এটাৰ শিলৰ মাজত বিচাৰি পাইছিল, আৰু কৌতূহলবশতঃ নিজৰ আঙুলিত পিন্ধি পকাই দিওঁতে আৱিষ্কাৰ কৰি পেলাইছিল আঙুঠিটোৰ সময়ৰ লগত খেলিব পৰা শক্তি। তিনি চাৰিবাৰমান আঙুঠি পকাই অতীতলৈ গৈ আকৌ উভতি অহাৰ পিছত অভিজিতে আঙুঠিটো সম্পূৰ্ণৰূপে নিয়ন্ত্ৰণ কৰি মনে বিচৰা সময়লৈ গুচি যাব পৰা হৈ গৈছিল। হয়তো

বিশ্বৰ বৃহত্তম নদীদ্বীপ মাজুলী। সত্ৰনগৰী মাজুলী। যদিও ল’ৰালিৰে পৰা শুনি আছোঁ মাজুলী মাজুলী বুলি, তথাপিও মাজুলী যোৱাটো হৈ উঠাগৈ নাছিল।হঠাতে যোৱা বছৰৰ শেষৰ ফালে মাজুলী যোৱাৰ সুযোগ মিলিল। নৱেম্বৰৰ আৰম্ভণিতে বন্ধু তথা সহকৰ্মী হিমাংশু ৰাজখোৱাই সুধিলে,  : মাজুলী যায় নেকি? মই বোলো, : হঠাতে কিয়?   হিমাংশুৰ  উত্তৰ, : কিয় মাধৱ আৰু টুটুৰ বিয়া নহয় নেকি! ফটাঢোলৰ সকলোকে মাতিছে দেখুন।  তেতিয়াহে মনত পৰিল, হয়তো গোৱালপাৰাৰ মাধৱে মাজুলীৰ টুটু পামেগামক বৰমালা পিন্ধাব ৩০ ডিচেম্বৰত। সেই উপলক্ষ্যে ফটাঢোলৰসমূহ সদস্যকে নিমন্ত্ৰণ জনাইছে (এইখিনিতে উল্লেখ