পষ্টমৰ্টেম, তেজপুৰ পিকনিক (2018 ) যোৱা 2018 চনৰ 25 ডিচেম্বৰৰ দিনা তেজপুৰত ফটাঢোলৰ পিকনিক হৈছিল৷ মোৰো যোগদানৰ সুযোগ মিলিছিল৷ কথাবোৰ মনত পৰি থাকে৷ সেয়ে লিখিলোঁ পিকনিকৰ কেইটামান ডুখৰীয়া খবৰ৷ পিকনিকলৈ যাম বুলি গিৰিহঁতক ক’লোঁ, বোলো পুৱা চাৰি বজাত মোক উঠাই দিবা৷ ৩:১৫তে দিলে নহয় উঠাই ক’লে ৪:১৫ হ’ল উঠা৷ এজনক আগদিনাই ক’লোঁ মোক ৪:১৫ ত শিৱসাগৰত থৈ আহিবলৈ তাতে পিকনিকৰ গাড়ী ধৰিব লাগিব৷ সেইজন আহোঁঁতেই 5 বাজিল৷ গৈ শিৱসাগৰ পালোঁগৈ৷ ASTC ত ৰৈ থাকিম বুলি কোৱাকেইজনৰ দেখাদেখি নাই৷ ফোন কৰিলোঁ,

ভাগ্য লাগিব বুজিছে, ভাগ্য লাগিব৷ মোৰ নিচিনা লব্ধপ্ৰতিষ্ঠ সাহিত্যিকৰ দ্বাৰা ৰচিত গ্ৰন্থৰ ৰসাস্বাদন কৰিবলৈ পাঠক ৰাইজৰ ভাগ্য লাগিব৷ যিটো সময়ত এচাম ছেল্ফ-প্ৰক্লেইমড্ পণ্ডিত-সৰ্বজান্তাই ৰাতিটোৰ ভিতৰতে খিচিৰি পকাই সাহিত্যৰ নামত “মোৰ প্ৰিয় প্ৰাণী গৰু, মুৰ্গীৰকণীঘূৰণীয়া, হেই হুৰ-হুৰ-যাহ্-যাহ্” আদি শতাব্দী-পুৰণি বাক্য-বচনৰে ত্ৰিভুৱন কঁপাব লাগিছে, তেনে এক গুৰুত্বপূৰ্ণ ক্ষণতে মোৰ দৰে জেনুইন কুহুৰ-কুহুৰ..মন কৰিব দেই-‘জে-নু-ই-ন’মানে ‘খাঁটি’ লেখকৰ এখন কালজয়ী গ্ৰন্থই অসমীয়া সাহিত্যৰ নিশকটীয়া ভঁৰালটোলৈ কিমান বৰঙনি আগবঢ়াব পাৰে-সেই কথা অসম মুলুকৰ বাঘা-বাঘা চিন্তাবিদে নাজানিব পাৰে, কিন্তু মোৰ ফ্ৰান্সত থকা একান্ত শুভাকাংক্ষী তথা বন্ধু-সাহিত্যিক

প্ৰথম স্তৱক— শাৰদীয় সুন্দৰ এদিন আবেলি পানবজাৰৰ পৰা জালুকবাৰী অভিমুখে চিটিবাছত উঠিলোঁ। দুজনীয়া ছিট এটা খালী দেখি  খিৰিকীৰ ফালৰ ছিটটোত বহি দিলোঁ। ভালেই লাগিল মনটো ছিটটো পায়। “মনমে লাড্ডু ফুটা”, কাৰণ বাহিৰ ফালে ব্যস্ত মানুহবোৰ চাই গৈ অন্তত যাত্ৰাৰ সময়কণ খেদাব পাৰিম। সদা বহ্নিমান ব্ৰহ্মপুত্ৰখনৰ কথা ভাবি  আহি আছোঁ ক’ৰ পানী ক’লৈ  যায়। এনেতে ফাঁচীবজাৰ ষ্টপেজত গাড়ী ৰখাওঁতে ধুনীয়া ছোৱালী এজনী বাছত উঠিল আৰু উঠিল মানে কাষৰ খালী থকা অংশত আহি বহিল। মোৰ ভাল লগাখিনি দুগুণ বাঢ়ি গ’ল, “কিউ কি

দুদিনমানৰ পৰা নেৰানেপেৰা বৰষুণ দি আছে। এনে বতৰত মোৰ এটা ভাল লগা কাম হৈছে পুৰণি গীত শুনা। কম্পিউটাৰ মেৰামতিৰ দোকান থকা ল’ৰা এজন মোৰ চিনাকি। তেওঁক মাজে মাজে পেন ড্ৰাইভ এটা দি পুৰণি হিন্দি চিনেমাৰ গান ভৰাই দিবলৈ কওঁ। এনে বতৰত সেই গানবিলাক শুনি বৰ ভাল লাগে। পেন ড্ৰাইভটোতে থকা এটা গান বহু দিনৰ পাছত শুনিলোঁ। ইজ্জত নামৰ চিনেমা এখনৰ লতা মংগেস্কাৰ আৰু মহম্মদ ৰফিৰ কণ্ঠত “য়ে দিল তুম বিন কহি লগতা নেহী হম ক্যা কৰে, টছববোৰ মে কই বছটা

: আৰে ৰাৱণ ভাই! কি খবৰ? : ফাটাফাটি…তোমালোকৰ কৃপাত৷ এইমাত্ৰ দেহত জুই লগাই আহিছোঁ৷ : জুই লগাই? মানে? : আৰে ভাই, ৰাইজেচোন প্ৰতি বছৰে বিজয়াদশমীত মোক জ্বলাই দিয়ে ন৷ : জ্বলাই দিয়ে? কিন্তু তোমাক দেখিলেচোন ধৰিব নোৱাৰি? : হাঃ হাঃ হাঃ… মোক মানে মোৰ পুতলা জ্বলাই, মোক জিন্দা জ্বলোৱাৰ সাহস এই কাপুৰুষচবৰ কাৰো নাই৷ হাঃ হাঃ হাঃ…. : তেন্তে তুমি পুতলা জ্বলোৱাৰ সময়ত ক’ত আছিলা? : তাতে….ভীৰৰ মাজতে সেনাবাহিনীৰ সৈতে ময়ো আছিলোঁ৷ : আৰে….ময়ো আছিলোঁ তাত৷ কি আচৰিত! না তোমাক

জনপ্ৰিয় গীতৰ কলি এটি গুণ-গুণাই অলিয়ে তাইৰ প্ৰিয় সাঁজ এযোৰ পিন্ধি ল’লে৷ মনটো বৰ ভাল লাগি আছে তাইৰ৷ কোনে কয় ‘ফেচবুক’ বেয়া বুলি! এই ফেচবুকৰ বাবেইতো আজি তাই, তাইৰ নলে-গলে লগা বান্ধৱী মেঘাক ঘূৰাই পাইছে৷ মেঘালী আৰু তাইৰ বন্ধুত্বক এটা সময়ত মানুহে আৰ্হি হিচাপে লৈছিল৷  সিহঁত নৱম শ্ৰেণীত পঢ়ি থাকোঁতেই, মেঘালীৰ দেউতাক চাকৰি সংক্ৰান্তত আন ঠাইলৈ বদলি হৈ যোৱাৰে পৰা দুয়োজনী প্ৰায় বিচিন্ন হৈ পৰিছিল৷ সেই সময়ত দুয়োৰে অৱস্থা দুখ লগা হৈ পৰিছিল৷ ক্লাছত মন নবহা হৈছিল অলিৰ৷ তেনেকৈয়ে বহু

মানুহৰো কামনাবোৰ যে আৰু! কেনেকুৱা কেনেকুৱা যে কামনা কিছুমান মানুহে মনত পুহি ৰাখে! এজনৰ বাবে এসাজ ভাত ভালদৰে খোৱাৰ কামনা৷ এজনৰ আকৌ খাবলৈ সকলো উপকৰণ যোগাৰ কৰিব পৰা ক্ষমতা থাকিও, কমকৈ খাই টকাখিনি সাঁচি পাচবুকখনকে চাই সন্তোষ লভাৰ কামনা৷ এজনৰ যদি ‘ৰত্নাকৰ’ চোৱাৰ কামনা, আন এজনৰ আকৌ ৰত্নাকৰ হোৱাৰ কামনা৷ এজনৰ আকৌ নীতি-নিয়মৰ মাজত থাকি সুখী হোৱাৰ কামনা, এজনৰ আকৌ কোনো নীতি-নিয়ম নমনাকৈ সুখী হোৱাৰ কামনা৷ কি যে আজৱ এই মানুহ জাতিটো! কাৰ ইচ্ছা কি একো ধৰিবই নোৱাৰি৷ মিঠা বৰণীয়া

অৱশেষত যোৱাটোৱেই ঠিক হ’ল। বহু ভবাগুণাৰ অন্তত সি অৱশেষত সিদ্ধান্তলৈ আহিল, যাব লাগিবই। হওঁতে যাবলৈ বৰ মন নাছিল। কেনেকৈনো যায়! ইমানবোৰ কাম, ইমানবোৰ দায়িত্ব। ছুটীৰ কথা ক’লেই অধ্যক্ষই এনে দেখুৱায় যেন কিলোগ্রামত এহেজাৰ টকাকৈ কিনা দুই কিলোগ্রাম আঁৰি মাছহে আৱৰ্জনাৰ দমত পেলাই আহিবলৈ কোৱা হৈছে! : ক্লাছ খতি হৈ থাকিলে ছাত্র-ছাত্রীৰ কোৰ্ছ কেনেকৈ শেষ হ’ব? অথচ সি ছুটী তেনেকৈ নলয়েই, ক্লাছো বৰকৈ খতি নকৰে। কথাটো অধ্যক্ষয়ে জানে, তথাপি ক’ব লাগে কাৰণে, বা তেনেকৈ কোৱাটো তেওঁৰ অভ্যাস কাৰণে, কয়। ইফালে নিজৰে

অমৰাৱতীত…… ইন্দ্ৰৰাজৰ ৰাজসভাত নৰ্তকী ৰম্ভা আৰু মেনকাৰ নৃত্যই তেওঁৰ মনটো প্ৰশমিত কৰিব পৰা নাই৷ বাৰেবাৰে উৰি যায় ইন্দ্ৰৰ মন মুণি পত্নী অহল্যাৰ কাষলৈ৷ মেনকাই নুবুজিলেও ৰম্ভাই যেন বুজি পাই প্ৰেমিক ইন্দ্ৰৰ কপালৰ ৰেখা পঢ়ি৷ কিহৰ চিন্তাত আছে ইন্দ্ৰ? কিহে খুলি খুলি খাইছে৷ স্বৰ্গৰ অপেশ্বৰী হলেও মন পঢ়াৰ ক্ষমতা দিয়া হোৱা নাই ৰম্ভাক৷ সেইয়াও ইন্দ্ৰৰে বুদ্ধি৷ মন পঢ়িব পাৰিলেই ৰম্ভাই অথন্তৰৰ সৃষ্টি কৰিব৷ তেওঁৰ লিষ্ট কৰি থোৱা কামবোৰত বাধাৰ সৃষ্টি কৰিব ৰম্ভাই৷ আনফালে মেনকাৰ চকুৰ সন্মুখত ইন্দ্ৰই ভালপোৱাৰ মায়াজাল পেলাই থৈছে৷

-ইছ ভাগ দৌড় ভৰী লাইফ মে থকনা মনা হেঁ৷ খানে কে চাথ চাহিয়ে কুচ্ছ্ এক্সট্ৰা৷ ইচিলিয়ে মেৰা ভৰৌছা – ৰিভাইটেল৷ জিয়ৌ জী ভৰকে৷ আগতে য়ুৱৰাজ সিং ওলোৱা এই এডটো টিভিত দেখিলেই কথাটো মনলৈ আহিছিল৷ এনেয়ো য়ুবি ফে’ভাৰেট প্লেয়াৰ৷ ছয়টা বলত ছয়টা ছিক্স মাৰি হৃদয় জিনি থৈছেই৷ সেয়ে এডটো দেখি মনত আশাৰ সঞ্চাৰ হৈছিল৷ ময়ো ৰিভাইটেল ব্যৱহাৰ কৰিবলৈ লওঁ নেকি? ইমান ভাগৰ, ইমান অৱসাদ৷ দিনটো হামিয়াই হেঁকটিয়াই থাকোঁতেই পাৰ হয় দেখোন৷ ৰিভাইটেল ব্যৱহাৰ কৰি একদম স্ফূৰ্ত্তিলা, জৌশ্বিলা হৈ পৰিলে কেনে আনন্দ