খটাধৰক লৈ মহা চিন্তা দিবাকৰ আৰু কণিকাৰ। সিয়েই একমাত্ৰ সন্তান। আগলৈ-পিচলৈ বুলিবলৈ খটাধৰেই। পিচে মাক-দেউতাকৰ মৰমৰ কোবত খটাধৰে এতিয়ালৈকে জীৱনৰ কোনো লক্ষ্যই দেখুৱাব পৰা নাই। একেটা মাত্ৰ পো, আদৰৰ নহব’নো কিয়, মাটিত থ’লে পৰুৱাই খাব, মূৰত থ’লে ওকনিয়ে খাব। খটাধৰ অৱশ্যে দুয়োৰে মূৰত উঠিয়েই ডাঙৰ হৈছে আৰু এতিয়া সি মৰমৰ কোবত মূৰৰ পৰা ননমাই হ’ল। স্কুললৈ ঠিকেই যায়, কিন্তু পঢ়া-শুনাত সমূলি মন নাই। কোনোমতে ৩০ৰ ঘৰত নম্বৰকেইটা টানি-টুনি যোগ কৰি আগবাঢ়ি গৈ আছে। তাক পঢ়াৰ কথা ক’লে খটাধৰে চকু দুটা

পাভ মাছ ভিত্তিক উপমাবোৰ মোৰ ভাল-বেয়া দুয়োটাই লাগে। ভাল এইবাবেই লাগে – গৌৰৱবোধ হয়। জনজীৱনত বহুলভাৱে ব্যৱহাৰ হ’বলৈ হ’লে একোটা উপমা প্ৰায় সকলোৱে সহজেই বুজি পোৱা হ’ব লাগিব। অৰ্থাৎ তেনে মাছ খোৱাৰ শকতি এদিন সাধাৰণ অসমীয়াৰ আছিল। বেয়া লাগে এইবাবেই যে পাভ মাছৰ  লোকেলকেইটা খাব পৰাকৈ সেই সক্ষম অসমীয়াসকলৰ মই যোগ্য উত্তৰাধিকাৰী হ’ব নোৱাৰিলোঁ। ধিক্ জীৱন। মোৰ আটাইতকৈ ভাল লগা উপমাটো হ’ল -‘পাভচোঁচা’। কিন্তু মই নিশ্চিত হ’ব পৰা নাই সেই চোঁচাটো হাতৰ আঙুলিৰে কাঁহীৰ কাষত নে মুখৰ ভিতৰত। মুখৰ ভিতৰত

আপুনি বুদ্ধিজীৱী হ’ব খোজে নেকি? বিচাৰে নেকি যে আপুনি প্ৰতিটো চেনেলৰ, প্ৰতিটো টিভি শ্ব’তে আমন্ত্ৰিত হওক, অসমৰ ৰাইজে আপোনাৰ কথা ধ্ৰুৱসত্য বুলি ধৰি লৈ আনকি নিজৰ প্ৰাণো দিবলৈ সাজু হওক। মনুষ্য জাতিয়ে ভাবিবপৰা সকলো বিষয়তে আপোনাৰ বিদগ্ধ পাণ্ডিত্য দেখি ৰাইজৰ চকু অমৰাগুটীয়া হওক। টিভিৰ নিউজ মুখফটা এংকৰসকলকো আপুনি বাকপটুতাৰে বাকৰূদ্ধ কৰি দিয়ক। আপোনাৰ বাবেই চেনেলৰ টি আৰ পি বাৰিষাৰ দিনত লাইজাবৰি শাক বঢ়াদি বাঢ়ক। আপোনাৰ চহৰৰ সকলো সভা সমিতিতে আপুনি বিশিষ্ট অতিথি হওক, উপদেষ্টা হওক, আপোনাক ‘বিগ বজাৰত’ দেখিলে দুই

“ইমান পৰ লাগেনে ! সামান্য হৰিণ এটা ধৰি আনোতে ইমান পৰ লাগেনে ! হাই বিধি ! বোলো পূবৰ বেলি কোন কেতিয়াবাই গৈ মূৰৰ ওপৰত উঠিল ৷ বাহিৰত মোকলাই দিয়া সমস্ত কাপোৰ-কানি শুকাই শিলহেন টান হৈ পৰিল৷ অথচ এতিয়ালৈকে এটাৰো দেখা-দেখি নাই৷ ক’ত যে কি কৰি ফুৰিছেগৈ !” ছীতাৰ প্ৰচণ্ড খং উঠিছে৷ এনেকৈ আৰু কাম হয় নেকি ! শত্ৰু-সন্ধানত সহায়ক হ’ব বুলি দুয়োটাৰে ধনু-কাঁড়ত জিপিএছ-টিপিএছ ইনষ্টল কৰি দিলো;তথাপিও এইকেইটাৰ স্কিলৰ বিকাশ হোৱায়েই নাই৷ চৰ্বানন্দই স্কিল ডেভেল’পমেণ্টৰ চাকৰিটো বাদ দিয়াৰ পিছত দেশখন

স্নেপশ্বট – ১ ওচৰ চুবুৰীয়া কেইজনক ক’লো, বোলো এইবাৰ মাঘ বিহুত মেজিৰ লগতে ভেলাঘৰ এটাকে সাজো আহক৷ কলিতাই বোলে, মেজি বনাবলৈ খৰিৰ কুইন্টল ছশ টকা আৰু ভেলাঘৰ সাজিবলৈ নৰা ক’ত পাবাহে? আজি কালি মডাৰ্ণ ফেচনত লেডিজ কাপোৰ দিনে দিনে চুটি হোৱাৰ দৰে হাইব্ৰীড ধান সোপাও চুটি চাপৰ৷ তাতে মালিকে মাটিত কাঁচি লগাই কাটে আৰু পথাৰতে মেচিনৰে মাৰি তাতেই বিক্ৰী কৰে আৰু বাঁহৰ যিহে দাম, তাতকৈ বৰুৱাৰ গেৰেজটো ডাঙৰ, আহল বহল, তাতেই যোৱাবাৰৰ দৰে ৰাতি ভোজ খোৱাই ভাল হ’ব৷ হাজৰিকাই বোলে,

এবেগেতীয়াটোৱে সংকেত দিলেই, “হেপি বিহু”। সেয়েহে হ’বলা গা-টোও সাতখন আঠখন, ৰণজিত-ৰণজিত লাগিল। এনেয়ে আজি এসপ্তাহ আগৰে পৰাই সুলভ হৈয়ে আছে বিজতৰীয়া চেনেল বিহু। “কালৰো কাল বিপৰীত কাল”, গুৱাহাটীৰ বজাৰত বিক্ৰী হ’ল মেজি। এয়া হেনো নৱ প্ৰজন্মক শিকোৱা কিটিপ। হাঁয় মোৰ কপাল! এপদ এপদ কৈ এনেকৈয়ে নীলাম কৰিছো আমাৰ বাপতি সাহোনবোৰ। মেজি বিক্ৰীৰ নামত বিক্ৰী কৰি দিলো ভোগালী তথা আমাৰ আত্মা, অসমীয়া সত্তা। “ফাট মেলা বসুমতী পাতালে লুকাওঁ“ ….এনেয়ে মূৰ গৰম, তাতে আহি গ’ল “হেপি বিহু“। গাঁৱৰ(মোৰ নিজৰ গাঁও)ঘৰলৈ টালি-টোপোলা বান্ধি

মানুহে যিমানেই ভ্ৰমণ কৰে প্ৰতিবাৰেই ভ্ৰমণৰ নতুন নতুন দিশ উন্মোচিত হৈ গৈ থাকে আৰু প্ৰতিবাৰেই নতুন নতুন অভিজ্ঞতা আহৰণ কৰি ঘূৰি আহে নিজৰ কাষলৈ। নতুন কথা শিকে আৰু প্ৰতিটো ভ্ৰমণেই সদায় মানুহক প্ৰদান কৰি আহে নতুন মাদকতা, নান্দনিক আনন্দ। কোনোটো ভ্ৰমণত পৰ্যটকে কেতিয়াবা বুৰঞ্জীৰ বিষাদগ্ৰস্ত ভগ্নস্তূপ দেখি স্তব্ধ হৈ চাইছে নহ’লে ভৌগোলিক আশ্বৰ্য বৈভৱ দেখি তন্ময় হৈ পৰিছে,অথৱা গোটেই চেতনাত প্ৰকৃতিৰ নৈসৰ্গিক দৃশ্য লৈ আনন্দ মনেৰে উলটি আহিছে। ভাগৰুৱা মনে প্ৰকৃতিৰ অপৰূপ সৌন্দৰ্য দেখি সঞ্জীৱনী সুধাৰ দৰে কাম কৰিছে ।

: কিমান চাহ খাই থাকে হে? আৰু নোৱাৰো মই মুখৰ আগত যতনাই থাকিবলৈ। গধূলিৰেপৰা সাতকাপ হ’ল। চাহকাপ কাষৰ টেবুলখনত ঠেকেচ মাৰি থৈ পাৰ্বতীয়ে ক’লে। : কিয়? নন্দী নাই নেকি? : নন্দী? সেই তেতিয়াই ব্ৰেড আনিবলৈ বজাৰলৈ গ’ল, এতিয়ালৈ দেখা দেখি নাই। মালিক যেনে ভঙুৱা, ভৃত্যও তেনেহে হ’ব! স্মাৰ্ট ফোনটোত আঙুলি বোলাই থাকিয়েই পাৰ্বতীয়ে ক’লে। খঙতে তাইৰ চেলাউৰিযোৰ নাচি আছে। : হেৰা, আৰম্ভ হ’ল নে তোমাৰ আকৌ? কাম কৰিবলৈ দিয়া শান্তিৰে। কিমান কষ্ট হৈছে দেখা নাই এইকেইদিন? : অকল আপোনাৰে কষ্ট

(কাহিনীটো লিখি থাকোতে অপু ভৰদ্বাজদেৱৰ “মিথ্যাচাৰ বিলাস” গল্পটোৰ কথা মনলৈ আহিছিল। ইয়াৰ কাহিনীটো সঁচা, হয়তো “মিথ্যাচাৰ বিলাসো” তেনেধৰণৰ কোনো সঁচা ঘটনাৰ আলমত গঢ় লৈ উঠা। আচলতে তেনে ধৰণৰ বিলাস এটা ছাগৈ আমাৰ সকলোৰে অৱচেতন মনত থাকেই… জ্ঞাতে, অজ্ঞাতে। কিশোৰ অৱস্থাত গঢ় লৈ উঠা সপোনবোৰ (পূর্ণ নতুবা অপূর্ণ) যৌৱনলৈ কিয়, প্রায় প্রৌঢ় অৱস্থালৈ থাকি যায়। সপোনৰ “মই” এজন আমাৰ সকলোৰে মনত থাকে, যি বাস্তৱৰ ‘মই’ৰ সৈতে পৃথক।) গুৱাহাটী মহানগৰৰ ঠেক ঠেক ৰাস্তা-পদূলীৰে নাক থকা চিটিবাছবোৰ চলি থকা সময়ৰে কথা। অৱসৰৰ সময়বোৰ

মই স্বভাৱতে বৰ লাজকুৰীয়া আৰু উদাৰ। বহুতৰে থকাৰ দৰে মোৰ বৰ ঈৰ্ষা-চিৰ্ষা নাই। কিহক লৈ ঈৰ্ষা কৰিমনো? কাৰোবাৰ সমান বা কাৰোবাতকৈ“মই কিহত কম” বুলি ভাবিলেহে মানুহক ঈৰ্ষা কৰা যায়। কাকো হিংসা কৰিবলগীয়াও নাই মোৰ। কাৰণ জানোৱেই যে মই কোনোপধ্যেই কাৰো সমান হ’ব নোৱাৰোঁ। মই মোৰ সমানহে হ’ব পাৰোঁ। মই মোৰ সৈতেহে তুলনা কৰিব পাৰোঁ। মই মোৰ সৈতেহে বাজী মাৰিব পাৰোঁ। এই কথাকেইটা পঢ়ি মোক নিশ্চয় আপোনাৰ জ্ঞানী মানুহ যেনেই লাগিছে। কোনোবাই হয়তো স্থিতপ্ৰজ্ঞ লোক বুলিও অভিহিত কৰিব। কিন্তু ভুল ধাৰণা।