এসময়ত ছোৱালী, তিৰোতা সকলোৰে কাৰণে আতংকস্বৰূপ আছিল এই ওকণী নামৰ ক্ষুদ্ৰ প্ৰাণীবিধ। চুলিৰ মাজত থকা এই প্ৰাণীবিধে প্ৰতিটো পথ-উপপথত দিন-ৰাতি ২৪ ঘণ্টাই দপদপাই ফুৰিছিল। সিহঁতৰ অবাধ বিচৰণে বহুতৰে চকুৰ টোপনিও হৰিছিল। অৱশ্যে বহুতৰ কাৰণে ওকণী স্বস্তিৰ নিশ্বাসো আছিল। কাৰণ দুপৰীয়া ভাত খাই উঠি তিৰোতাসকলে কাৰোবাৰ মূৰৰ ওকণী চোৱাৰ চলেৰে বিয়নি মেলত বহিব পাৰিছিল। ভূ-ভাৰস্তৰ সকলো বা-বাতৰি সেই মেলতে আদান-প্ৰদান হৈছিল। সৰুতে মোৰ মূৰতো ওকণীৰ এখন বিশাল সাম্ৰাজ্য গঢ়ি উঠিছিল। ৰজা-ৰাণী, সৈন্য-সামন্ত, পালি-পহৰীয়া মিলি একেবাৰে গজগজীয়া সাম্ৰাজ্য আছিল। সেই সাম্ৰাজ্য ধ্বংস

এগৰাকী মামী অাছিল। কেইবছৰমান হ’ল ঢুকাল। নাম সুমিত্ৰা ওৰফে হাতীখাটিনী। (অামাৰ ফালে তিৰোতাবোৰৰ নাম মাকৰ গাঁওখনৰ লগত মিলাই থয়। সেয়ে হাতীখাটৰপৰা অনা বাবে মামীৰ নাম হ’ল হাতীখাটীনি। সুমিত্ৰা নাম ক’ৰবাতে ৰ’ল)। মামীৰ কাণ্ড কাৰখানাবোৰ অাছিল হাঁহিৰ উৎস। কিবা ক’বলৈ খুজি কিবা কয় অাৰু বাকীবোৰ হাঁহি মৰে। কোনোবাই বেয়াকৈ ক’লেও একো অাক্ষেপ নাই। একেবাৰে খোলা অন্তৰৰ ৰচকী তিৰোতা। এদিন অামাৰ মাৰ লগত মামী গোৰেশ্বৰলৈ গ’ল অাৰু দোকানে দোকানে অালিভ লেইলা বিচাৰি হায়ৰাণ। জীয়েকে বোলে নিবলৈ দিছে। বহুত বিচৰাৰ পিছত যেতিয়া নাপালে

বিহুকালীন উৎসৱৰ বিষয়ে এখন ৰচনা লিখা – ২০ নম্বৰ৷ উত্তৰ : বিহুকালীন উৎসৱ হৈছে বিশ্বত আটাইতকৈ দীঘলীয়াকে উদযাপন কৰা উৎসৱ৷ অসম ৰাজ্যত ডিচেম্বৰ মাহৰপৰা জুন মাহমানলৈকে এই উৎসৱ পালন কৰা হয়৷ প্ৰকৃততে অক্টোবৰত কাতি বিহু থাকে যদিও, পূজা দেৱালী আদিৰ দৰে উৎসৱ থকাৰ কাৰণে এই গ্লেমাৰহীন বিহুটোৱে ইমান পাত্তা নেপায়৷ ফেচবুকত দুই এখন তুলসীত চাকি দিয়া ফটো শ্বেয়াৰ কৰিয়েই মানুহে এই বিহু অনাড়ম্বৰভাৱে পালন কৰে৷ গ্লেমাৰ থকা উৎসৱবোৰ শেষ হোৱাৰ পাছত বিহুকালীন উৎসৱৰ আৰম্ভণি ডিচেম্বৰ মাহৰপৰা হয়, পিকনিকবোৰত উচ্চ স্বৰত

ওচৰতে সকাম এটা খাবলৈ গৈ এওঁ মাহ প্ৰসাদ এখিনি লৈ আহিছিল। দুখীয়া গাওঁ হ’ব পাৰে, কিন্তু সকাম পাতিলে মাহ প্ৰসাদ আলি বলী হয়। কিছুমানৰ দৰে মাহ এপোৱা আনি প্ৰসাদৰ পাতখনত ভাতৰ পাতত চাটনি দিয়াৰ দৰে নিদিয়ে আমাৰ গাঁৱত। এপাত এপাত দিয়ে। সিদিনা ধনী মানুহ এঘৰলৈ সকাম এটা খাবলৈ গৈছিলো। মই বোলো, “এপাত এপাত মাহ প্ৰসাদ পাম চাগৈ! মচুৰ দাইলখিনিও ৰাহি হ’ব!” কিন্তু নাই। কলপাত এখনত যি কেইটাহে প্ৰসাদ উলিয়াই দিলে ঐ! আমাৰ গাঁৱৰ দুলালৰ গেলামালৰ দোকানলৈ গ’লে কেতিয়াবা দাঁত কুটকুটাবলৈ

থুলুকৰ মানুহজনীৰ মোবাইলত বেটাৰীৰ অভাৱ সঘনাই চলে। সেই সময়খিনিত মানুহজনীয়ে তাৰ মোবাইল খোচৰে। মাজে মাজে তাৰ ফেছবুক একাউণ্টত সোমাই, মেচেঞ্জাৰত সোমাই কিবা সন্দেহজনক এক্টিভিটি আছে নেকি চাই। তাৰপিছত তেওঁৰ পোষ্টবোৰত লাইক কৰিছে নে নাই স্ক্ৰুটনি কৰে। লাইক নকৰা পোষ্টবোৰত নিজৰ পছন্দৰ লাইক, লভ ৰিয়েকচন দি ফুৰে। এদিন তেনে কৰি থাকোতে সি দেখিলে। দেখি অভিযোগ কৰিলে। : তুমি মোৰ একাউণ্টত সোমাই নিজৰ পোষ্টবোৰ লাইক কৰি কিয় ফুৰা? তোমাৰ সকলো পোষ্ট মোৰ ভাল নালাগিবওতো পাৰে? : চোৱা তোমাক সদায় কওঁ যে যুক্তি

১) মোবাইল পতি : কি লিখিছা? পত্নী : (মোবাইলটো টিপি টিপি) নাই লিখা অ’৷ কমেণ্টহে কৰিছোঁ৷ পতি : (নিজৰ গালখন খজুৱাই খজুৱাই) লিখা মেলা নকৰা হ’লা নেকি? পত্নী : (দুখেৰে) কিনো লিখিবা! পাত্তাকে নেপাওঁচোন হে! লাইক কমেণ্ট একোৱেই নাহে জানা? আঙুলিকেইটাৰহে বিষ হয় লিখি লিখি। পতি : ক’তনো বিষ হয় তোমাৰ? সেই পুৱাৰেপৰা দেখোন আজি ভাত পানী নৰন্ধাকৈ মোবাইলটোকে পিটিকি আছা! পত্নী : অ’! কমেণ্ট কৰি আছোঁ আক’! পতি : ইমান কমেণ্ট কৰিছা নে? বাপৰে! খোৱা লোৱা বাদ দি? কি

ল’ৰা-ছোৱালীহালেই মোৰ জীৱনৰ সাৰথি৷ ইহঁত দুয়োকে বৰ আতোলতোলকৈ ডাঙৰ দীঘল কৰিছো৷ আজিকালি আৰু আগৰ দিনৰ দৰে ভাগ্যক ধিয়াই থকা সময় নাই৷ নিজৰ ভাগ্য নিজেই ৰচিব জনা লোকজনহে ভাগ্যৱান৷ মোৰ ল’ৰা-ছোৱালী দুয়োটাকে ভাগ্যৱান কৰিবলৈ মই নিজেই চেষ্টা কৰিছো৷ শ্ৰীমতীৰ প্ৰসৱ বেদনা অহালৈ নৰৈ মই নিজেই আগ-ভাগ লৈ নাৰ্ছিংহোমত ভৰ্তি কৰাই দিছিলো৷ তাৰ পাছত মই নিজেই পঞ্জিকা চাই কেচুৱা জন্মৰ শুভদিন, শুভমুহুৰ্ত উলিয়াই ডাক্তৰক দিছিলো৷ ডাক্তৰক নৰ্মেল ডেলিভাৰিলৈ ৰৈ নাথাকি মই ধৰি দিয়া নিৰ্ঘণ্টমতে ‘চিজাৰিয়ান’ কৰিবলৈ কৈছিলো৷ জন্মৰ সময়টোৰ যাতে চুলিমানো হেৰ-ফেৰ

১৯৭২ চন। প্রি-মেডিকেল শ্ৰেণীৰ সহপাঠী আৰু শুভাকাংক্ষী বন্ধু বান্ধৱীসকলৰ মৰমৰ দাবীত মই গুৱাহাটী চিকিৎসা মহাবিদ্যালয়ৰ আন্তঃশ্রেণী সংগীত প্রতিযোগিতাৰ দুটা শাখাত যোগ দিলোঁ‌। এটা অসমীয়া আধুনিক গীত আৰু আনটো জ্যোতি সংগীত। লগৰ সকলোৱে মই আখৰা কৰি থাকোতে দিহাপৰামৰ্শ দি আছে। এবাৰ ডাঃ প্ৰফুল্ল ডেকা আৰু ডাঃ নীতিন বৰুৱা কাষলৈ আহি ক’লে— “জ্যোতি সংগীতটো ভাল গাইছা যদিও প্রকৃত সুৰটো লৈ আমাৰ অলপ সন্দেহ আছে। তুমি প্ৰখ্যাত শিল্পী দিলীপ শৰ্মাদেৱক লগ ধৰা। তেওঁ প্ৰায়েই আবেলি জিলা পুথিভঁৰালৰ আগেদি পাণবজাৰলৈ যায়।” কথা মতে কাম।

এটা কথা অকণো লুক-ঢাক নকৰাকৈ চাফ চাফ কৈ দিয়াই ভাল। সুখী, সন্তুষ্ট মানুহবোৰক দেখিলে মোৰ ‘ভীষণ হিংসা’ লাগে। অসমীয়া ভাষাৰ ‘ঈৰ্ষা’ শব্দটোক সকলোৱে হিংসা বুলিয়ে কয়। গতিকে ময়োনো কিয় নকওঁ• কাৰণ মেজৰিটি মাষ্ট্ বী গ্ৰাণ্টেড। সুখী, সন্তুষ্ট মানুহক দেখা মাত্ৰকতে মই জ্বলি-পুৰি মৰো। লাওখোলা, চুলি, উফি, ওকণি, টিকণি.. আটাইবোৰ গৰম হৈ যায়। ভিতৰত মগজটোৱেও কাম কৰিবলৈ বন্ধ কৰি দিয়ে। আচৰিত কথা যে বহুত চেষ্টা কৰিও মই নিজে সুখী আৰু সন্তুষ্ট হ’ব নোৱাৰিলো। কিন্তু.. এই মানুহবোৰ কেনেকৈ ইমান সুখী? সেইটো ভাবি

কেতিয়াবা কেতিয়াবা এনে লাগে যেন মই এটা দুৰ্ভগীয়া প্ৰজন্মৰ প্ৰতিনিধি। সৌভাগ্যৱান নহয় যিহেতু, গতিকে দুৰ্ভগীয়া। কেৱল মই বুলিয়ে নহয়, আচলতে আমি বুলিয়ে ক’ব লাগে। দুই-এক ব্যতিক্ৰম বাদ দি মোৰ বয়সৰ প্ৰায় সকলোৱে এক কথাত দুৰ্ভগীয়া। দুৰ্ভগীয়া মানে – মই যিটো সময়ত জন্মগ্ৰহণ কৰিছোঁ চাবলৈ গ’লে সময়টো ভাল নাছিল। হয়তো কিবা গ্ৰহ-গতি ভাল নাছিল, গতিকে আমাৰ হাতৰ পৰা সকলো সুযোগ ওলাই গৈছিল অথবা পলাই পত্ৰং দিছিল। কথাখিনি বুজিবলৈ নিশ্চয় দুটামান উদাহৰণৰ প্ৰয়োজন হ’ব। মোৰ ঠিক অসম আন্দোলনৰ সময়ত জন্ম। “জনতা কাৰ্ফিউ”