মোৰ ককাক গোটেই বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ডই চিনি পায়৷ তেওঁক কোনোবাই ঈশ্বৰ, ভগৱান বুলি মাতে৷ কোনোবাই আল্লা, খোদা, মালিক৷ কিছুমানৰ বাবে গড্৷ ককাৰ সৈতে মোৰ সম্পৰ্কটো পিছে একেবাৰেই বেলেগ ধৰণৰ৷ তেওঁ মোৰ ফ্ৰে’ণ্ড, ফিল’ছফাৰ, গাইড৷ সৰুতেই জ্ঞানীসকলে আমাক শিকাইছিল – ভগৱান নিৰাকাৰ, দয়ালু, সৰ্বব্যাপী৷ এই কথাটো এবাৰ গম পাই যোৱাৰ পাছত তেওঁক বিচাৰি মই আৰু কেতিয়াও মন্দিৰ মছজিদলৈ যাব লগা হোৱা নাই৷ যেতিয়াই য’তে বিচাৰোঁ, লগে-লগে পাই যাওঁ৷ ৰাষ্ট্ৰপতি, প্ৰধানমন্ত্ৰী আদিৰ নিচিনা মানুহবিলাকে হটলাইন টেলিফোনেৰে কথা পতাৰ দৰে ময়ো ককাৰ লগত পোনে-পোনে কথা

হয়, কথা কোৱাটো এটা কলা৷ ভালদৰে, মনোগ্ৰাহীকৈ, শ্ৰোতাক আকৰ্ষিত কৰিব পৰাকৈ কথা ক’ব পৰাটো এটা ডাঙৰ কলা৷ সকলো মানুহৰে এই গুণটো নাথাকে৷ এচাম মানুহে কথা ক’বলৈ আৰম্ভ কৰিলে তেওঁ গোটেই পৰিৱেশটো নিয়ন্ত্ৰণ কৰি লয়, তেওঁৰ চাৰিওফালে মানুহ গোট খাবলৈ আৰম্ভ কৰে৷ তেওঁৰ কথাবোৰ ৰসাল, কথাত নাটকীয়তা থাকে, কথা কোৱাৰ এটা বিশেষ ভংগী থাকে, যাৰ বাবে কথাবোৰ মনোগ্ৰাহী হয়, শুনি ভাল লাগে, শুনি থাকিবৰ মন যায়৷ এই গুণটো কিছু পৰিমাণে স্বভাৱজাত আৰু কিছু পৰিমাণে আয়ত্ত কৰা৷ এনেদৰে কথা ক’ব জনাটো এটা

বাংলা নাট্যকাৰ মনোজ মিত্ৰৰ “মহাবিদ্যা” নাটকত এটা মেটৰৰ চৰিত্ৰ আছে। চৰিত্ৰটো মদ্যপ। সি প্ৰচুৰ মদ্যপান কৰি লৈ দ্বিতীয় এটা চৰিত্ৰৰ আগত গৰ্ব কৰিছে এই বুলি, -‘কি ভাবিছ তই ? মই স্বয়ং মহাৰাজৰ মেটৰ। মহাৰাজৰ পায়খানা মই চাফা কৰোঁ। তই কোনোবা জনমত মহাৰাজৰ পায়খানা দেখি পাইছ…?’ ঠিকেইতো, স্বয়ং মহাৰাজৰ পায়খানা নিজ চকুৰে দেখিবলৈ পোৱাটো গৌৰৱৰ কথা নহয় কি ? সি অন্যবোৰ মেটৰৰ আগত অহংকাৰ নকৰিব কিয় ? আমাৰ প্ৰধানমন্ত্ৰীৰ দাঢ়ি-চুলি কটা নাপিতটোৱে, ৰাষ্ট্ৰপতিৰ কাপোৰ ধোৱা ধোবাটোৱে, মুখ্যমন্ত্ৰীৰ ঘৰত গাখীৰ দিয়া গুৱালটোৱে,

ৱাও! হাই-ফাই কাৰবাৰ দেখোন! যেনিয়েই চকু যায় তেনিয়েই হাই-ফাই কাৰবাৰ! মানে সকলোফালেই চকু চাৎ মাৰি ধৰা কাৰবাৰ! ৰাস্তা-ঘাটবোৰ হাই-ফাই! এয়াৰপৰ্টৰ পৰা ভিআইপি অতিথি অহা-যোৱা কৰা পথবোৰৰ কথাই সুকীয়া৷ এই খিনি একেবাৰে অমৰাৱতী৷ পিছে আনবোৰহে গেলা-পচা অমৰাগুটি! চহৰৰ কিছুমান পথৰ কাষে কাষে ক’লা-বগা ধুনীয়াকৈ ৰঙ সনা৷ আমিও এইবোৰতেই টাৰ্গেট প্ৰেকটিছ কৰো৷ মানে কৰবাত অলপ চিকচিকিয়া যেন দেখিলেই মুখত জমা হোৱা পিকখিনি পিৰিককৈ মাৰি পঠিয়াও৷ ক’লা ৰঙ সনাখিনিয়েই টাৰ্গেট, পিছে বেছিভাগ সময়তেই টাৰ্গেট মিছ হয়! মানে পিকখিনি বগা অংশটোত পৰি একেবাৰে জিলিকি

মানে হিন্দীত মই লিখা নাই। “কিচ বিজ্ঞান কে বাৰে ম্যেয় বাত কৰনে আয়ে হ্যেয় বেটা “ বুলি নুসুধিব। মই কোনো বিজ্ঞানৰ কথা ক‘ব অহা নাই। “কিচ্ বিজ্ঞান কে বাৰে ম্যেয় বাত্ কৰ নে নেহী আয়া“। আমাৰ ৰসৰ গুৰুদেৱ বেজবৰুৱাই কৈছিল, -“চাৰিওফালে বিজ্ঞানৰ চৰ্চা। স্বৰগ বিজ্ঞান, নৰক বিজ্ঞান, হাতী বিজ্ঞান, ঘোৰা বিজ্ঞান, বিজ্ঞান হে বিজ্ঞান।“ সেই বিজ্ঞান সোপাৰ কথা সুঁৱৰি মই ওলাইছো “কিচ্ বিজ্ঞান“ৰ কথা ক‘বলৈ! ৰসৰাজে সেই যুগতে “চুমা বিজ্ঞান“ৰ কথা লিখিছে। সেয়ে “চুমা“ অৰ্থাত্ মডাৰ্ণ “কিচ্ বিজ্ঞান“ৰ বিষয়েহে লিখিম

বস্তু এটা থৈ থোৱা ঠাইত বিচাৰি নোপোৱাটো মোৰ অভ্যাসেই। এহাত মান ইফাল সিফাল হ’লেও বস্তু এটা মোৰ চকুত নপৰে।  বিৰোধী দলে চৰকাৰৰ সকলো কামতে ভুলকে দেখাৰ দৰে মোৰ চকুৱেও সেই লোকৰ দোষ হে বিচাৰি ফুৰে। বিধানসভাৰ দৰে এখন হুলস্থুলৰ সৃষ্টি হোৱাতকৈ ঘৰৰ মানুহে মোৰ কোনো বস্তুত হাতেই নিদিয়ে। ৰাস্তাঘাট ভাল কৰিব নোৱাৰি ধৰ্ণা আন্দোলনৰ সন্মুখীন হোৱা চৰকাৰে নমামি, ধূতি-পাঞ্জাৱী,  সংস্কৃতৰ দৰে আন কথালৈ দৃষ্টি আঁতৰোৱাৰ দৰে ময়ো ঘৰৰ একো কাম নকৰা কথাটো তল পেলাবলৈকে আচলতে এখন নাটক কৰোঁ। কাম নকৰাৰ

চকুৰ উৎপত্তি কেনেকৈ হল ,তাৰ কোনো নিৰ্ণয় অদ্যপৰিমিত হোৱা নাই।এই বিষয়টো লৈ অনেক পণ্ডিতৰ বাদ -বিবাদ। কিছুমানৰ মতে চকু গজে। তেতিয়া জ্ঞান-বুদ্ধি উদয় হোৱাই ইয়াৰ লক্ষণ। কিছুমানৰ মতে চকুত পৰে। আন কিছুমানৰ মতে চকুত লাগে। গতিকে এইক্ষেত্ৰত চকু মেলি চালে দেখা যায়, চকু মুদা কুলিহৈ থকাই ভাল! ঘপহকৈ গুপুত জন্মৰহস্য কৈ দিলে অন্য চকু চৰহা পণ্ডিতৰ চকু পোৰা অৱস্থা হ’ব। তেতিয়া তেওঁ ৰুদ্ৰমূৰ্তি ধৰি চকুটেলেকা কৰি শিয়াল খেদা দিলে চকুত ধুলি মাৰি পলাই সৰাই টান হ’ব। সিমান চকু থাকি খালত পৰা বিধৰ নহয়

মই অসমৰ ডেকাল’ৰা। অসমৰ সংস্কৃতি মোৰ দেহৰ ৰন্ধ্ৰে ৰন্ধ্ৰে বিৰাজমান। এই দেশৰ মাটি সাৰুৱা। গতিকে ইয়াত মই একো নকৰিলেও কিবা কিবি গজিবই! এই গজাবোৰৰ ভিতৰত অলেখ পাবত গজাও পাব। যেনে বিভিন্ন নামধাৰী সংগঠন, নিজকে নিবনুৱা বুলি অহংকাৰ কৰা সংস্থা,  চান্দা সংন্থা,  অমুক সংন্থা,  তমুক সংন্থা ইত্যাদি। বেছি সাৰুৱা মাটিত গজাবোৰে কেতিয়াবা অস্ত্ৰ-শস্ত্ৰ লৈও গজে। সেই অস্ত্ৰ-শস্ত্ৰবোৰ এনেয়ে পেলাই থ’লে ভোটা হ’ব বুলি কেতিয়াবা দলঙে-বজাৰে তাৰ চোক পৰীক্ষা কৰিও চোৱা হয়। সেই পৰীক্ষাত দুই চাৰিজন সাধাৰণ মানুহ নিহত হ’লেও সেই কথা

তাৰিখঃ ১৩ জানুৱাৰী, ২০৩০ স্থানঃ শ্যামকানু সত্র, নগাঁও শ্যামকানু সত্রৰ উমৈহতীয়া চোতালখনতে ভেলাঘৰটো। সত্রৰ সকলো মানুহ লগ হৈ তাতে মাঘ বিহু উদযাপনৰ দিহা কৰিছে। বিহুৰ লগত সঙ্গতি ৰাখি বিভিন্ন খেল যেনে,  কুকুৰা যুঁজ,  কণী যুঁজ,  ৰচী টনা ইত্যাদি পাতিব। তাতে আকৌ ৰাতিলৈ সকলোৱে মিলি উৰুকাৰ ভাতসাঁজো খোৱাৰ কথা আছে। গতিকে কোনোবা যদি বজাৰলৈ ওলাইছে,  কোনোবাই কলপাত কাটিবলৈ গৈছে। কোনোৱে যদি ভেলাঘৰৰ ভিতৰখন চাফা কৰাত লাগিছে,  কোনোৱে খৰি-খেৰৰ ব্যৱস্থা কৰিছে। মুঠতে সকলো নিজৰ নিজৰ কামত ব্যস্ত। সময় তেতিয়া ৩ মান বাজি

“সাত সমুন্দৰ পাৰ  ম্যেই তেৰে পিছে পিছে আ গয়ী…” টি.ভি.ত দি আছে মোৰ প্ৰিয় গীতৰ এটি অন্যতম গীত। শুনা মাত্ৰেই ৰ’ব‌ই নোৱাৰিলো। সাত-সুমন্দৰৰ সুৰ শুনি ময়ো পাকঘৰৰ দহো-বন কাতি কৰি ল’ৰি আহিলোঁ টি.ভি.ৰ সন্মুখলৈ। কাম কৰিবলৈ বহু সময় পাম। আহি দেখিলো দুগৰাকী মহিলাই এক বিশেষ চাৱনিৰে পৰস্পৰৰ মুখলৈ চাইছে। অনুমান কৰি ক’ব পাৰি যে তাৰে এগৰাকী শাহু আৰু আনগৰাকী বোৱাৰী। বোৱাৰীগৰাকীয়ে নিজে খাই থকাৰ ভাগৰ পৰা এডোখৰ চকলেট শাহুআইলৈও আগবঢ়াই দিলে। তাৰপিচত দুয়োগৰাকীয়ে দৌৰি আহি জঁপিয়াই, কঁকাল ভাঙি নাচিবলৈ ধৰিলে।