ৱাও! হাই-ফাই কাৰবাৰ দেখোন! যেনিয়েই চকু যায় তেনিয়েই হাই-ফাই কাৰবাৰ! মানে সকলোফালেই চকু চাৎ মাৰি ধৰা কাৰবাৰ! ৰাস্তা-ঘাটবোৰ হাই-ফাই! এয়াৰপৰ্টৰ পৰা ভিআইপি অতিথি অহা-যোৱা কৰা পথবোৰৰ কথাই সুকীয়া৷ এই খিনি একেবাৰে অমৰাৱতী৷ পিছে আনবোৰহে গেলা-পচা অমৰাগুটি! চহৰৰ কিছুমান পথৰ কাষে কাষে ক’লা-বগা ধুনীয়াকৈ ৰঙ সনা৷ আমিও এইবোৰতেই টাৰ্গেট প্ৰেকটিছ কৰো৷ মানে কৰবাত অলপ চিকচিকিয়া যেন দেখিলেই মুখত জমা হোৱা পিকখিনি পিৰিককৈ মাৰি পঠিয়াও৷ ক’লা ৰঙ সনাখিনিয়েই টাৰ্গেট, পিছে বেছিভাগ সময়তেই টাৰ্গেট মিছ হয়! মানে পিকখিনি বগা অংশটোত পৰি একেবাৰে জিলিকি

মানে হিন্দীত মই লিখা নাই। “কিচ বিজ্ঞান কে বাৰে ম্যেয় বাত কৰনে আয়ে হ্যেয় বেটা “ বুলি নুসুধিব। মই কোনো বিজ্ঞানৰ কথা ক‘ব অহা নাই। “কিচ্ বিজ্ঞান কে বাৰে ম্যেয় বাত্ কৰ নে নেহী আয়া“। আমাৰ ৰসৰ গুৰুদেৱ বেজবৰুৱাই কৈছিল, -“চাৰিওফালে বিজ্ঞানৰ চৰ্চা। স্বৰগ বিজ্ঞান, নৰক বিজ্ঞান, হাতী বিজ্ঞান, ঘোৰা বিজ্ঞান, বিজ্ঞান হে বিজ্ঞান।“ সেই বিজ্ঞান সোপাৰ কথা সুঁৱৰি মই ওলাইছো “কিচ্ বিজ্ঞান“ৰ কথা ক‘বলৈ! ৰসৰাজে সেই যুগতে “চুমা বিজ্ঞান“ৰ কথা লিখিছে। সেয়ে “চুমা“ অৰ্থাত্ মডাৰ্ণ “কিচ্ বিজ্ঞান“ৰ বিষয়েহে লিখিম

বস্তু এটা থৈ থোৱা ঠাইত বিচাৰি নোপোৱাটো মোৰ অভ্যাসেই। এহাত মান ইফাল সিফাল হ’লেও বস্তু এটা মোৰ চকুত নপৰে।  বিৰোধী দলে চৰকাৰৰ সকলো কামতে ভুলকে দেখাৰ দৰে মোৰ চকুৱেও সেই লোকৰ দোষ হে বিচাৰি ফুৰে। বিধানসভাৰ দৰে এখন হুলস্থুলৰ সৃষ্টি হোৱাতকৈ ঘৰৰ মানুহে মোৰ কোনো বস্তুত হাতেই নিদিয়ে। ৰাস্তাঘাট ভাল কৰিব নোৱাৰি ধৰ্ণা আন্দোলনৰ সন্মুখীন হোৱা চৰকাৰে নমামি, ধূতি-পাঞ্জাৱী,  সংস্কৃতৰ দৰে আন কথালৈ দৃষ্টি আঁতৰোৱাৰ দৰে ময়ো ঘৰৰ একো কাম নকৰা কথাটো তল পেলাবলৈকে আচলতে এখন নাটক কৰোঁ। কাম নকৰাৰ

চকুৰ উৎপত্তি কেনেকৈ হল ,তাৰ কোনো নিৰ্ণয় অদ্যপৰিমিত হোৱা নাই।এই বিষয়টো লৈ অনেক পণ্ডিতৰ বাদ -বিবাদ। কিছুমানৰ মতে চকু গজে। তেতিয়া জ্ঞান-বুদ্ধি উদয় হোৱাই ইয়াৰ লক্ষণ। কিছুমানৰ মতে চকুত পৰে। আন কিছুমানৰ মতে চকুত লাগে। গতিকে এইক্ষেত্ৰত চকু মেলি চালে দেখা যায়, চকু মুদা কুলিহৈ থকাই ভাল! ঘপহকৈ গুপুত জন্মৰহস্য কৈ দিলে অন্য চকু চৰহা পণ্ডিতৰ চকু পোৰা অৱস্থা হ’ব। তেতিয়া তেওঁ ৰুদ্ৰমূৰ্তি ধৰি চকুটেলেকা কৰি শিয়াল খেদা দিলে চকুত ধুলি মাৰি পলাই সৰাই টান হ’ব। সিমান চকু থাকি খালত পৰা বিধৰ নহয়

মই অসমৰ ডেকাল’ৰা। অসমৰ সংস্কৃতি মোৰ দেহৰ ৰন্ধ্ৰে ৰন্ধ্ৰে বিৰাজমান। এই দেশৰ মাটি সাৰুৱা। গতিকে ইয়াত মই একো নকৰিলেও কিবা কিবি গজিবই! এই গজাবোৰৰ ভিতৰত অলেখ পাবত গজাও পাব। যেনে বিভিন্ন নামধাৰী সংগঠন, নিজকে নিবনুৱা বুলি অহংকাৰ কৰা সংস্থা,  চান্দা সংন্থা,  অমুক সংন্থা,  তমুক সংন্থা ইত্যাদি। বেছি সাৰুৱা মাটিত গজাবোৰে কেতিয়াবা অস্ত্ৰ-শস্ত্ৰ লৈও গজে। সেই অস্ত্ৰ-শস্ত্ৰবোৰ এনেয়ে পেলাই থ’লে ভোটা হ’ব বুলি কেতিয়াবা দলঙে-বজাৰে তাৰ চোক পৰীক্ষা কৰিও চোৱা হয়। সেই পৰীক্ষাত দুই চাৰিজন সাধাৰণ মানুহ নিহত হ’লেও সেই কথা

তাৰিখঃ ১৩ জানুৱাৰী, ২০৩০ স্থানঃ শ্যামকানু সত্র, নগাঁও শ্যামকানু সত্রৰ উমৈহতীয়া চোতালখনতে ভেলাঘৰটো। সত্রৰ সকলো মানুহ লগ হৈ তাতে মাঘ বিহু উদযাপনৰ দিহা কৰিছে। বিহুৰ লগত সঙ্গতি ৰাখি বিভিন্ন খেল যেনে,  কুকুৰা যুঁজ,  কণী যুঁজ,  ৰচী টনা ইত্যাদি পাতিব। তাতে আকৌ ৰাতিলৈ সকলোৱে মিলি উৰুকাৰ ভাতসাঁজো খোৱাৰ কথা আছে। গতিকে কোনোবা যদি বজাৰলৈ ওলাইছে,  কোনোবাই কলপাত কাটিবলৈ গৈছে। কোনোৱে যদি ভেলাঘৰৰ ভিতৰখন চাফা কৰাত লাগিছে,  কোনোৱে খৰি-খেৰৰ ব্যৱস্থা কৰিছে। মুঠতে সকলো নিজৰ নিজৰ কামত ব্যস্ত। সময় তেতিয়া ৩ মান বাজি

“সাত সমুন্দৰ পাৰ  ম্যেই তেৰে পিছে পিছে আ গয়ী…” টি.ভি.ত দি আছে মোৰ প্ৰিয় গীতৰ এটি অন্যতম গীত। শুনা মাত্ৰেই ৰ’ব‌ই নোৱাৰিলো। সাত-সুমন্দৰৰ সুৰ শুনি ময়ো পাকঘৰৰ দহো-বন কাতি কৰি ল’ৰি আহিলোঁ টি.ভি.ৰ সন্মুখলৈ। কাম কৰিবলৈ বহু সময় পাম। আহি দেখিলো দুগৰাকী মহিলাই এক বিশেষ চাৱনিৰে পৰস্পৰৰ মুখলৈ চাইছে। অনুমান কৰি ক’ব পাৰি যে তাৰে এগৰাকী শাহু আৰু আনগৰাকী বোৱাৰী। বোৱাৰীগৰাকীয়ে নিজে খাই থকাৰ ভাগৰ পৰা এডোখৰ চকলেট শাহুআইলৈও আগবঢ়াই দিলে। তাৰপিচত দুয়োগৰাকীয়ে দৌৰি আহি জঁপিয়াই, কঁকাল ভাঙি নাচিবলৈ ধৰিলে।

: হেৰৌ কাইলৈ পুৱাতে মগনীয়া এজন চাবিহঁক ঔ। বৰুৱাই প্ৰায় চিঞৰিয়েই ক’লে কথাখিনি। ঘৰৰ সকলোৱে বুজি পালে যে, কাইলৈ পুৱাৰপৰা এটা ব্যস্ত দিন আৰম্ভ হ’ব তেওঁলোকৰ। আবেলি –  : হেৰা, মোনাটো দিয়া, কাইলৈৰ বাবে বজাৰ কৰি আনো আজিয়েই। ঘৈণীয়েক মিনতিৰ ফালে চাই চাৰ্টটো পিন্ধি পিন্ধিয়েই ক’লে বৰুৱাই। বৃত্তিত চৰকাৰী চাকৰিয়াল বৈকুণ্ঠ বৰুৱা এজন ধাৰ্মিক মানুহ। কথাই-বাৰ্তাই মানুহজন ভলভলীয়া। কথা ক’লে গোটেইখন গমগমাই যায়। সৰুকৈ কথা কোৱা মানুহ তেওঁৰ অপছন্দ। পূজা-পাৰ্বনত তেওঁৰ অটল বিশ্বাস। পুৱা গোঁসাই সেৱা কৰি ধূপ-ধূনা জ্বলাই চন্দনৰ

খটাধৰক লৈ মহা চিন্তা দিবাকৰ আৰু কণিকাৰ। সিয়েই একমাত্ৰ সন্তান। আগলৈ-পিচলৈ বুলিবলৈ খটাধৰেই। পিচে মাক-দেউতাকৰ মৰমৰ কোবত খটাধৰে এতিয়ালৈকে জীৱনৰ কোনো লক্ষ্যই দেখুৱাব পৰা নাই। একেটা মাত্ৰ পো, আদৰৰ নহব’নো কিয়, মাটিত থ’লে পৰুৱাই খাব, মূৰত থ’লে ওকনিয়ে খাব। খটাধৰ অৱশ্যে দুয়োৰে মূৰত উঠিয়েই ডাঙৰ হৈছে আৰু এতিয়া সি মৰমৰ কোবত মূৰৰ পৰা ননমাই হ’ল। স্কুললৈ ঠিকেই যায়, কিন্তু পঢ়া-শুনাত সমূলি মন নাই। কোনোমতে ৩০ৰ ঘৰত নম্বৰকেইটা টানি-টুনি যোগ কৰি আগবাঢ়ি গৈ আছে। তাক পঢ়াৰ কথা ক’লে খটাধৰে চকু দুটা

পাভ মাছ ভিত্তিক উপমাবোৰ মোৰ ভাল-বেয়া দুয়োটাই লাগে। ভাল এইবাবেই লাগে – গৌৰৱবোধ হয়। জনজীৱনত বহুলভাৱে ব্যৱহাৰ হ’বলৈ হ’লে একোটা উপমা প্ৰায় সকলোৱে সহজেই বুজি পোৱা হ’ব লাগিব। অৰ্থাৎ তেনে মাছ খোৱাৰ শকতি এদিন সাধাৰণ অসমীয়াৰ আছিল। বেয়া লাগে এইবাবেই যে পাভ মাছৰ  লোকেলকেইটা খাব পৰাকৈ সেই সক্ষম অসমীয়াসকলৰ মই যোগ্য উত্তৰাধিকাৰী হ’ব নোৱাৰিলোঁ। ধিক্ জীৱন। মোৰ আটাইতকৈ ভাল লগা উপমাটো হ’ল -‘পাভচোঁচা’। কিন্তু মই নিশ্চিত হ’ব পৰা নাই সেই চোঁচাটো হাতৰ আঙুলিৰে কাঁহীৰ কাষত নে মুখৰ ভিতৰত। মুখৰ ভিতৰত