হৰেনৰ দোকানৰ আগত চুচুক চামাক কৰি থকা ইকুক দেখি ৰাজুৱে বোলে, “তহঁতৰ ঘৰত মতা বুলিবলৈ তয়েই আছ,ৰাসত গোপী ওলাবিনে নাই?” ইকুৱে বোলে, “তহঁতক এইবাৰ ৰাসৰ দায়িত্ব দিয়েই ভুল কৰিলো বুজিছ৷ হেৰৌ মই বাৰু গোপী ওলাম কিন্ত গেৰেলা কুমুদ, জীৱন খুড়া আৰু চন্দ্ৰেশ্বৰ দাইটিহঁতৰ কথা ভাৱচোন, গোপী ওলালে কেনেকুৱা লাগিব?” বেচেৰা কুমুদে যোৱা তিনিদিন ধৰি তাৰ চাইজৰ ব্লাউজ বিছাৰি ফুৰি নাপাই শেষত আজি দুই মিটাৰ কাপোৰ আনি দৰ্জিক চিলাব দিছে৷ ৰাজুৱে বোলে, “কুমুদদাক আমি পুতনাৰ ভাও দিছিলো নহয়, নিজেহে নল’লে। বোলে

মূল অসমীয়া লিখনি- ডেৱিড্ ডেটচ্ বজৰুৱা, নষ্টযোৱা অসমীয়া ভাষালৈ অনুবাদ- নিম্ন-স্বাক্ষৰকাৰী জ্ঞান-বুদ্ধিবিহীন অসমবাসী ৰাইজ! আপোনালোকে জানেই যে, মোৰ দৰে বুদ্ধিমান, সৰ্বগুণাকৰ, সৰ্বজ্ঞানী, ত্ৰিকালজ্ঞ, আৰু সচেতন লোক এই অসমতে নেলাগে, এই ভূ-ভাৰস্ততে নাই৷ আপোনালোকে আৰু জনা উচিৎ যে, অসম তথা সমগ্ৰ মানৱজাতিৰ বাবে, কি ভাল, কি বেয়া, কোন শুদ্ধ, কোন অশুদ্ধ, এইবিলাক নিৰ্ণয় কৰাৰ সমগ্ৰ দ্বায়িত্ব মই Usurp (ইউজাৰ্‌প্; আজিকালি “জহনীত যোৱা, মাউৰত মৰা“ সংবাদ মাধ্যমে লিখাৰ দৰে আচাৰ্প নহয়) কৰিছো আৰু সেইমতে সকলোকে দিক্ (ডিক নহয়, সেইটোৱে বেলেগ অৰ্থ বুজাব)

হলকান্ত অভিধানৰ নাম শুনিছেনে…? যদি শুনা নাই আজি মই হলকান্ত অভিধানৰ কথা ক’ম শুনিব… হলকান্ত সভাপণ্ডিতৰ “ হলকান্ত অভিধান “ ৰ প্ৰেমত মই ভালকৈয়ে পৰিলো৷ আচলতে মই ইমান সহজে কাকো ভাল বুলি নকওঁ আৰু কাৰো প্ৰেমত সহজে নপৰো৷ কিন্তু ”হলকান্ত অভিধানৰ “ প্ৰেমতনো পৰিলো কেনেকৈ? ইয়ো এটা ডাঙৰ কাহিনী৷ প্ৰথমতে সেইটো কথা কৈ লওঁ৷ মই ব্যাকৰণত বৰ গাধা৷ বিশেষ্য কি…বিশেষণ কি…তাৰ উত্তৰ যদি কোনোবাই বিচাৰে মই উলোটাই প্ৰশ্ন কৰো খৱৰ ভালনে? বাক্য ৰচনা কৰা…জটুৱা ঠাঁচ এইবোৰ মোৰ বাবে একোটা বিয়াগোম

হাঁহি মানুহৰ জীৱনৰ এক অভিন্ন তথা অবিচ্ছেদ্য অংগ৷ মানুহে বিচাৰি ফুৰা হাঁহিৰ লগতে জড়িত হৈ আছে মনৰ সুখানুভূতি৷ সুখী মানুহৰ মুখায়ৱত হাঁহি অনৱৰতে বিৰিঙি থকা বুলি অনুভৱ হলেও সুখ হ’ল দুষ্প্ৰাপ্য৷ গতিকে অকল হাঁহিৰেই এজন মানুহক সুখী বুলি কব পাৰি জানো? মানৱ ইতিহাসৰ ক্ৰম বিকাশ আৰু বিৱৰ্তনৰ লগে লগে বহু কথাই সলনি হৈছে, তাৰ লগতে সলনি হৈছে মানুহৰ হাঁহিটোও৷ আগতে মানুহে কেনেকৈ হাঁহিছিল তাৰ বিষদ বিৱৰণ নেপালেও মহাভাৰত ৰামায়ণৰ সময়ত মানুহে যে দিল খুলি হাঁহিছিল সেয়া বিভিন্ন নাটক, চিনেমা বা

অসমৰ নাৰী, মেদবহুলতা আৰু ইয়াৰ কাৰণ সম্পৰ্কে অসম স্বাস্থ্য সংস্থা (AHO)ই আজি এখন প্ৰতিবেদন প্ৰকাশ কৰে৷ প্ৰতিবেদনখনত উল্লেখ কৰা সমীক্ষা মতে দৰং, কামৰূপ, যোৰহাট, ডিব্ৰুগড়, শিৱসাগৰ আদি কেইখনমান জিলাত ত্ৰিশোৰ্দ্ধৰ মহিলাসকলৰ হঠাতে বাঢ়ি অহা মেদৰ বাবে আন আন কেইবাটাও কাৰণৰ লগতে স্মাৰ্টফোনৰ অতিৰিক্ত ব্যৱহাৰো এটা কাৰণ হিচাপে প্ৰকাশ কৰিছে৷ প্ৰতিবেদন মতে অসমত প্ৰায় ৩৪% স্নাতক উত্তীৰ্ণ গৃহিণীয়ে ফেচবুক ব্যৱহাৰ কৰে৷ ৰিম’ট টিভি আৰম্ভ হোৱাৰপৰাই এই মেদবহুলতা সমস্যাটোৰ আৰম্ভণি হৈ এতিয়া ফেচবুক হোৱাটছএপত মধ্যবিত্ত ঘৰৰ গৃহিণীসকল ব্যস্ত থকাৰ ফলত মেদবহুলতাৰ সমস্যাটোৱে

একক অভিনয়টো কৰি নামি আহিছো মঞ্চৰপৰা৷ দুই এজনে ক’ব ধৰিছে, “মজা ভাই, তামাম৷ ফালি দিছ। ধুনীয়া কনচেপ্ট আছিল দেই।” মোৰ মনটো ভাল লাগি আহে৷ এয়াইটো লাগে৷ ৰাইজৰ মৰম, ভাললগাবোৰ৷ আৰুনো কি লাগে জীৱনত! পিচে মঞ্চত চিঞৰি চিঞৰি ভাগৰ লাগিছে৷ অলপ বহি ল’ব পৰাহেঁতেন! ঠিক সেই মুহূৰ্ততে কাষৰ চকীখনত বহি থকা ছোৱালীজনী উঠি গ’ল৷ মই লগে লগে তাত বহিলো৷ “দাদা পানী খাব?” “অহ দিয়াহে, বৰ উপকাৰ কৰা হ’ব।” “আপোনাৰ অভিনয়টো বৰ ভাল লাগিল দেই।” “বহুত বহুত ধন্যবাদ দেই৷ পানীখিনিৰ বাবেও, আৰু

গ্ৰুপ মিটত যাবলৈ খুব হেঁপাহ থকাৰ পিছত যাব নাপায় বৰুৱানী আৰু বৰ্মননীৰ আলোচনা৷ বৰুৱানী: হেৰি শুনিছে বৰ্মননী, এই শৰ্মাৰ কাৰণে হৈছে সব৷ অ বাইদেউ এথানে আইছি আহক আহক৷ মই বৰ্মননী নহয় (বৰ্মনে গুৱাহাটীলৈ আহি জিভা ঘূৰাব শিকিছে অলপমান।) হিচাপত তালুকদাৰনীহে৷ মানে মোৰ মানুহজন তালুকদাৰ৷ বৰুৱানীয়ে মিলমিলিয়া হাঁহিটো মাৰি কলে, বৰুৱানী: বুইছো বাৰু৷ চুলি সৰি তালু ওলোৱা মানুহবোৰৰ উপাধি তালুকদাৰ থাকে নেকি? বৰ্মননী: কি বুইছেহে বাইদেউ? মাচৰাজ সূতা না ধলা৷ বৰুৱানী: হে কি কয়? বুজিছেক বুইছে কওঁ৷ বহুত শব্দয়ে সলালো গুৱাহাটীত

চোৰ… চোৰ কেইপ্ৰকাৰৰ বাৰু? ৰ’ব, তাৰ আগতে কওকচোন চোৰ কাক বোলে? আপুনি কেতিয়াবা কাৰোবাৰ ঘৰলৈ চোৰক আমন্ত্ৰণ কৰা দেখিছে নে শুনিছে? কি হ’ল উচাপ খাই উঠিল যে? সন্দেহ কৰিছে নহয় মই চোৰৰ বিষয়ে কি বা ক’বলৈ গৈছোঁ বুলি৷ হাঃ হাঃ চোৰৰ মন পুলিচ পুলিচ বুলি কোৱা বাক্যটো পাহৰিলে হ’বলা৷ আজিকালি ডিজিটেলাইজেছনৰ এই যুগত চোৰৰো চুৰি কাৰ্যৰ উত্তৰণ ঘটিছে৷ তাহানিৰ সিন্ধি দিয়া চোৰ আজিকালি পাবলৈ নাই৷ আজিৰ এই যুগত কেতিয়াবা চোৰক গৃহস্থই নিজেই আমন্ত্ৰণ জনাবলগীয়া হয়৷ কিয়বা? কোনো মৰে হাড়ে হাড়ে

যোৱা ব’হাগত ধুম-ধামেৰে বিয়াখন পাতিলো৷ চেনেহী পদুমীয়ে প্ৰেয়সীৰ পৰা পত্নীৰ মৰ্যাদা পালে৷ প্ৰেয়সীক পত্নীৰূপে লাভ কৰাৰ সুখ-মাদকতা অতুলনীয়৷ মোৰ বুকুখন অনাবিল সুখ, আনন্দ আৰু সোণালী সপোনেৰে উপচি পৰিল৷ তিনি বছৰ জোৰা আমাৰ প্ৰেম আছিল৷ বিয়াৰ পূৰ্বে পদুমীয়ে মোক প্ৰতিশ্ৰুতি দিছিল- “বিয়াৰ পিছত ঘৰখনৰ সম্পূৰ্ণ দায়িত্ব মোৰ৷ ঘৰখন মই সুন্দৰকৈ চম্ভালি লম৷” পদুমীৰ এই প্ৰতিশ্ৰুতিয়ে মোক বহুত সুখী কৰিছিল৷ আনন্দ দিছিল৷ তাইৰ প্ৰতি এবুকু কৃতজ্ঞতাত অন্তৰ ভৰিছিল৷ মই কৈছিলো, “মা-দেউতাৰ মই জ্যেষ্ঠ সন্তান৷ পৰিয়ালৰ ডাঙৰ বোৱাৰী হিচাপে তুমি বহুত দায়িত্ব কান্ধ

আমাৰ তেখেত কালি তেখেতবৰলৈ গৈছিল৷ তেখেতবৰৰ পৰা কেইটামান তেখেত কেৰেলা আনিছিল৷ খাবলৈ যে ইমান তেখেত তেখেত ঐ৷ এয়া আছিল তিতাৰমৰ ঘৈণীয়েকে তিতাবৰৰ তিতাকেৰেলাৰে তাহানিতে খোৱা এসাঁজৰ কথা৷ আজিৰ তিতাৰমৰ ঘৈণীয়ে কয়, “ ঐ শুনিছ, ভাত খাৱ যদি তিতাকেৰেলা এপোৱা লৈ আহিবি৷ মোৰ ত্ৰিট এটা আছে৷ মই বাহিৰত খাম৷“ ভাল বেয়া নিচিনিলে, পিছে সততে মতা মাতষাৰ যেনে, “ হেৰি, শুনকচোন, আহকচোন“ বোৰ লোপ পালে আৰু ঠৰঙা “ তই-মই“ হ’ল৷ খুন্দা-খুন্দলি বোৰ বেছি হ’ল৷ তাহানিৰ বিয়াত আজিৰ দৰে ইলাহী কাৰবাৰ নাছিল৷ গাঁৱৰ