“…বড়ি বাত’ পে’ নহী, ছ’টি বাত’ পে’ ধ্যান দ’, ছ’টি ছ’টি বাত’ পে’…….”  “কিহত মগ্ন হা? কিহত মচগুল?” কি আচৰিত! ‘বাৰ বাৰ দেখ’ চিনেমাখন চাই আছিলোঁ, অসমীয়া ডাইলগ মাৰিলে যে! চিনেমাহলৰ পৰ্দাখন নোহোৱা হৈ গ’ল। অঃ, সমুখত দুৰ্গতিনাশিনী। মোৰ কাণৰ পৰা তেৰাই হে’ডফোন আজুৰি উলিয়াই মোবাইলো ইতিমধ্যে হস্তগত কৰিছে। টিঙিচকৈ উঠি আহিল নহয় খঙটো। লগ-গে লগ-গে তাৰ ওপৰত পানী ঢালি দিছোঁ। মানে খঙৰ ওপৰত। আৰে ভাই দস্তুৰমত পইছা ভৰি য়োগা ক’ৰ্ছ কৰিছোঁ, সাধাৰণ খঙটোকে যদি দমন কৰিব নোৱাৰোঁ! মই যথাসম্ভৱ

চাফ’কেশ্যনত উশাহ ল’বলৈ কষ্ট হোৱা যেন লাগিলেও উঠি গৈ দুখনমান খিড়িকী খুলি দিবলৈ এলাহ লাগিল ৰশ্মিৰ। আচলতে অধীৰ অপেক্ষাৰে ৰৈ থকা টোপনিৰ নিচাটোকো বিদায় দিবলৈ মন যোৱা নাই। মাক ঢুকোৱাৰ পিছত অশুৱনি সংকেত দিয়া জহনিত নোযোৱা কাউৰীকেইটা, অমংগলীয়া মাত মতা মেকুৰীজনী আৰু অসময়ত অহা হাৰামখোৰ ফোন কলবোৰলৈ থকা ভয়লৈ কেৰেপ নকৰা হৈছিল ৰশ্মিয়ে। দুৰ্বল জেগাত আঘাত দিব পৰাবোৰ চেদেলি-ভেদেলি হৈছে বুলি মনলৈ অহাৰ লগে লগে আনন্দৰ শীতল বতাহ এছাটিয়ে ৰশ্মিৰ দেহা মন শাঁত পেলালে৷ ৰাতি পুৱালেও ইমান সোনকালে উঠিনো কি

জুলাই মাহ৷ দোভাগ ৰাতি৷ উৎকট গৰম৷ টোপনি অহা নাই৷ বিছনা এৰি বাহিৰৰ লাইটটো দি চোতালখনলৈ চালোঁ৷ চোতালৰ পূৱ দিশত ভঁৰালৰ মুখতে থকা তুলসীজোপাৰ তলত এটা বামুণভেকোলা বহি আছে৷ বৰঘৰৰ পিছফালে থকা কুঁৱাৰ পাৰলৈ  গৈ প্ৰস্ৰাৱ কৰি আহি বাহিৰৰ লাইটটো অফ্ কৰি চকী এখন পাৰি চোতালতে আন্ধাৰে-মুন্ধাৰে বহি ল’লোঁ৷ হাতত টৰ্চটো৷ টৰ্চটো এনেয়ে এবাৰ ইফালে-সিফালে মাৰি চালোঁ৷  টৰ্চটো বন্ধ কৰাৰ পিছতে তুলসীজোপাৰ তলত কিবা এটা জিলিকি থকা দেখিলোঁ৷ ক্ষন্তেক সময় সেই পোহৰটো নিৰীক্ষণ কৰি আকৌ টৰ্চটো জ্বলাই চালোঁ৷ জিলিকি থকা বস্তুটো

ফেচবুক ফ্ৰেইণ্ড অনুৰাধাই হঠাৎ মেচেজ কৰিলে। ছোৱালীজনীৰ সৈতে আগতে কেতিয়াও মেচেজত কথা পতাই নাই। অৱশ্যে কমেণ্টত কথা হয় মাজে মাজে। আৰম্ভণিতে অনুৰাধাই মেচেজ কৰিলে, : বা এটা হেল্প কৰিবা, ইমাৰজেঞ্চি (মই অলপ অবাক হৈ চাই থাকিলোঁ মেচেজটোৰ ফালে, মনে মনে ভাবিলোঁ, এইগৰাকীক আকৌ মোৰ পৰা এনে কি সাহায্য লাগে।) যিয়ে নহওক, মই : অঁ কোৱা তোমাক কেনে ধৰণে সহায় কৰিব পাৰোঁ? অনুৰাধা : এটা ফেচবুক একাউণ্ট ছার্চ কৰি দিব, মই নামটো দিওঁ ৰ’ব ২মিনিট অপেক্ষা কৰক। (মই অলপ আইডিয়া কৰিলোঁ

২০১৬ চনৰ কথা। আৰোহন মাইক্ৰ ফাইনেঞ্চত ৫ মাহ কাম কৰিছিলোঁ। মালিগাঁৱৰ ট্ৰেইন গেটখনেদি ডিউটিলৈ যাওঁতে সদায় ছোৱালী এজনীৰ সৈতে দেখাদেখি হয়। প্ৰথমে চকুৱে চকুৱে তাৰ পাছত হাঁহিৰে, একেবাৰে শেষত কথা-বতৰাৰে চা-চিনাকি হ’ল। এমাহমানৰ পাছত কথা হ’ল যে ক’ৰবাত লগ কৰিম। দেওবাৰ আছিল। গুৱাহাটীখনত দেওবাৰ হ’লে অলপ হ’লেও ব্যস্ততা কমে। গুৱাহাটীখন এনেই খেলিমেলি পাওঁ কোনফালে গ’লে কোনফালে ওলাম বহুতক সুধিব লাগে। তাতে লগত ছোৱালী, অপ্ৰস্তুত হ’মেই।  চিঙৰা, পৰঠা, ঘুগুনীৰ বাদে একো চিনি নোপোৱাজন যেতিয়া ৰেষ্টুৰেণ্টলৈ যায় মোৰ কি গতি হ’ব ভাবি

সাপ্তাহিক বজাৰৰ ভৰ্তি মোনা দুখন লৈ বাইকেৰে ঘৰলৈ উভতি আহি থাকোঁতে বিকাশে দেখিলে যে হাজৰিকা খুড়া পদূলি মুখতে ৰৈ আছে। হাজৰিকা খুড়াহঁতৰ ঘৰ পাৰ হৈ হে বিকাশহঁতৰ ঘৰ। হাজৰিকা খুড়া হয়তো এতিয়া চিকাৰৰ সন্ধানত আছে। চিকাৰ মানেনো আৰু কি! বাটেৰে গৈ থকা কোনোবা এজনক মাতি আনি কথাৰ মহলা মৰা। কথা অৱশ্যে তেখেতেহে ক’ব। আনজনে শুনিব লাগিব। সন্মুখত থকাজনক কথা কোৱাৰ কোনো সুযোগেই নিদিয়ে তেখেতে। বাইকখন ব্ৰেক মাৰি ৰখালে বিকাশে। এইমুহূৰ্তত হাজৰিকা খুড়াৰ সন্মুখেৰে যোৱা মানে আধাঘণ্টা সময় বৰবাদ কৰা। তাতকৈ

অসম আন্দোলনৰ সময় আছিল সেয়া। মই তেতিয়া ক্লাছ এইটত পঢ়োঁ। আন্দোলনৰ তীব্ৰতাই স্কুল কলেজ সকলোতে প্ৰভাৱ পেলাইছিল। দলে-বলে সকলোৱে আন্দোলনত জঁপিয়াই পৰিছিলোঁ। ঠায়ে ঠায়ে পুলিচ মিলিটেৰিৰ অত্যাচাৰো চলিছিল। পিকেটিং, প্ৰচেশ্যন আদিত আমি অংশগ্ৰহণ কৰিছিলোঁ। পিকেটিং কৰিবলৈ গ’লে, সাময়িক জেলত দিনটো ৰাখি থৈছিল আমাক। সেইখিনি সময়ত ছাত্ৰসন্থাৰ ফালৰ পৰা কেঁচা নাইবা সিজোৱা বুট এমুঠিমানকৈ খাবলৈ দিছিল আমাক। সেই আন্দোলন চলি থকা সময়তে এবাৰ ঢৌ আহিল আত্মৰক্ষাৰ বাবে প্ৰশিক্ষণ দিয়া। আমাৰ স্কুলবিলাকত সকলো ছাত্ৰ ছাত্ৰীকে “এন চি চি” প্ৰশিক্ষণ দিবলৈ আহিল। প্ৰশিক্ষণ

বিহুৰ বতৰা। বিহু বুলি গােটেই ঘৰখন উদুলি মুদুলি। এসপ্তাহৰ আগৰ পৰাই ৰুণজুনৰ গাত তত্ নাই। শৈশৱতে একেলগে খেলাধূলা কৰা বৰতাকৰ ছােৱালী মিঠু বিহু বুলি সিহঁতৰ ঘৰলৈ আহিব। ঘৰখনত সকলােৰে মন উদুলি মুদুলি। কিমান দিনৰ মূৰত যে তাই গাঁৱৰ ঘৰখনলৈ আহিব। পঢ়া-শুনাৰ ব্যস্ততাৰ বাবে মিঠু বহুত দিন গাঁৱৰ ঘৰখনলৈ আহিব পৰা নাই। চহৰত ডাঙৰ-দীঘল হােৱা মিঠুৰ আকৌ ৰুণজুনলৈ বৰ হেঁপাহ কিন্তু পঢ়া-শুনা, গান-নাচ এইবােৰে তাইক ব্যস্ত কৰি থােৱাৰ বাবে প্রায় দহ বছৰমান তাই গাঁৱৰ আপােন ঘৰখনলৈ আহিব পৰা নাই।   ককায়েকহঁত