লকডাইনত তিনিবছৰীয়া ল’ৰা দুটাক (যঁজা) অসমীয়া আখৰ কেইটাকে শিকাওঁ বুলি ভাবি যোৱাকালি সন্ধিয়াৰ পৰা কাৰ্য্যসূচী হাতত ল’লোঁ। ডাঙৰটো মোৰ দ্বায়িত্বত, সৰুটো শ্ৰীমতীৰ। “ভাত-পানী?” “হ’ব দিয়াচোন, ল’ৰাৰ ভৱিষ্যতৰ কথা আছে কিবা এটা গিলি থ’বা আৰু”। শ্ৰীমতী বিৰাট serious। থিয়হৈ, বহি, আঠুকাঢ়ি, পেট পেলাই আপ্ৰাণ চেষ্টা কৰিলোঁ ল’ৰাক “অ” টো লিখাবলৈ। এটা সময়ত যেতিয়া আটাইকেইটা ভাগৰি পৰিলোঁ তেতিয়া ঘড়ীত ১১.৩০ বাজে, লগত থকা ছোৱালীজনীয়ে ওচৰতে বহি কলমকটিয়াই আছে। আজি ৰাতিপুৱা আগফালৰ বাৰান্দাতে বহি পেপাৰখন মেলিছোঁ মাত্ৰ, কাষৰ ফ্লেটৰ শৰ্মা দা আহি ওলাল;

-“হেল্ল’ বোৱাৰী, তোমালোকৰ ভালনে?” -“ভাল ভাল দেউতা আমি একদম ভালে আছোঁ।” (‘ক’ব নোৱাৰোঁ পুতেকৰ, মানে এখেতৰ গাটো ভাল নহয়, ব্লাড প্ৰেচাৰ বহুত বেছি, চুগাৰো হৈছে, ৰাতি মোৰ টোপনি নাহে, শ্লীপিং টেবলেট খাওঁ আৰু কত কি!) -“মই কোৱাৰ ধৰণে হালধি-গাখীৰ খাই আছানে তোমালোকে?” -“অ..মানে..(এজনাই অংগী ভংগী কৰি বুজাই আছে , খাইছোঁ বুলি কোৱা) হয়..হয়..দেউতা খাই আছোঁ।” গোকাট মিছা কেইষাৰ ক’ব লগা হ’ল শহুৰ দেউতাক ফোনতে। তেওঁক কোনোবাই ফৰৱাৰ্ড কৰা হোৱাটচাপ মেছেজ তেওঁ আমালৈও পঠিয়াইছিল। ৰাতিপুৱা খালি পেটত গাখীৰ বা পানী এগিলাচৰ

কাহিনী-১ হোটেলখন সম্ভ্ৰান্ত নহয়, কিন্তু অতি জনপ্ৰিয়। মাছকে আদি কৰি আমিষ ব্যঞ্জন খাবলৈ মানুহৰ দুপৰীয়া লাইন লাগি থাকে। বিশেষকৈ মাছৰ ব্যঞ্জনৰ বাবে হোটেলখন বিখ্যাত। দামো ভালেই লয় যদিও মাছো যি টুকুৰা দিয়ে খাওঁ বুলিলে ৩ জনমানে ভাগ কৰি খাব পাৰে। অৱশ্যে মাছ-মাংস নাখালেও তেওঁলোকৰ হোটেলৰ নিৰামিষ থালিও অতি সুস্বাদু। সেই থালিতো ডাঙৰ মাছৰ মূৰেৰে ৰন্ধা এপদ ব্যঞ্জন থাকে। এদিন দুপৰীয়া খাবলৈ সোমালোঁ, অকলে আছিলোঁ। ভাবিলোঁ ইমান ডাঙৰ মাছ টুকুৰা অকলে খাব নোৱাৰিম, গতিকে নিৰামিষ থালিকেই লওঁ। মাছৰ মুড়িঘণ্টাখনটো থাকিবই। পইচাও

খণ্ড ১- টুথপেষ্টঃ টুথপেষ্ট এটা শেষ হ’লে মধ্যবিত্তসকলে বিভিন্নধৰণৰ উপায় লয়। কাৰণ “মধ্যবিত্তছ অলৱেজ ৰক”। আপোনালোকে যদি শেষ হৈ যোৱা টুথপেষ্টটোক মাজেৰে প্ৰস্থচ্ছেদ কৰি টুথব্ৰাছডাল ভিতৰলৈ সোমাই দি ঘূৰাই-পকাই কুঁ‌তৰি কুঁ‌তৰি কৰকৰীয়াকৈ লাগি ধৰা পেষ্টখিনি বাহিৰলৈ উলিয়াই আনি পানী অকণমান ঢালি তিনিমিনিটলৈ সেইখিনিৰেই দাঁ‌ত ঘঁ‌হি পোৱা নাই তেন্তে ক’ব খোজো যে সঁ‌চা-সোণৰ চামুচ ন’ললেও ষ্টিলৰ চামুচ মুখত লৈ নিশ্চয় জন্ম পাইছে আপোনালোকে! শেষ হৈ টুথপেষ্টটোৰ ভিতৰৰ অৱশিষ্টখিনি এটা পৰ্যায়ত নকটাকৈ উলিয়াবলৈ মন সকলোৰে যায়। এইক্ষেত্ৰত আপোনালোকে টুথপেষ্টটোৰ মুখখন খুলি লৈ

“কেইচটো কি হৈছিল ৰে” “এ….. বিশেষ একো হোৱা নাছিল। তাক বজাৰত দেখিছিলোঁ‌। ক’ৰবাত দেখা দেখা, চিনাকি চিনাকি লাগিছিল।” “তাৰপাছত?” “হয়তো তাৰো মোক চিনাকি চিনাকি লাগিছিল। কোন হ’ব পৰে, দুয়োটাই চিন্তা কৰিলোঁঁ।‌ কোন হ’ব পাৰেনো, বজাৰ কৰাৰ মাজতেই বহু সময় লুকাই চুৰকৈ মুখলৈ লক্ষ্য কৰি কৰি চিন্তা কৰিলোঁ‌।” “তাৰপাছত?” “তাৰপাছত সি ক’লে অথনিৰে পৰা লুকাই চুৰকৈ মোৰ পিছা কৰিছে কিয়? মই ক’লোঁ‌, আপুনিওতো মোৰ পিছা কৰিছে।” “তাৰপাছত?” “তাৰপাছত সি ক’লে, তই মোৰ পিছ লৈছ, মই তেতিয়াৰে পৰা লক্ষ্য কৰি আছোঁ‌। সি

বুকুখন মাজে মাজে বিষাবলৈ লৈছেচোন। উশাহটো লওঁতেও অকণমান কষ্ট হোৱাদি হয়। ক’ৰণা নেকি বাৰু?  যিহে দিন কাল, গেষ্ট্ৰিকৰ পৰা আদি কৰি হাৰ্টৰ বেমাৰৰো পাত্তা নাইকিয়া হৈছে। ক’ৰণাহে পোনছাটেই। ছেহ্, কালিও একেই আজিও একেই। সঁচাকৈ হৈছে নেকি বাৰু। জ্বৰতো নাই, ৰাতি শোৱাৰ সময়ত উঠে চাগে মই গ’মেই নেপাওঁ। এনেকৈয়ে দুটা দিন পাৰ হ’ল। চাই থকা বস্তু নহয় এইবোৰ। হোম কোৱাৰেণ্টাইন আৰম্ভ কৰাৰহে কথা।মৰিলে অকলেই  মৰিম। মাহঁতক বেমাৰ দি যাব নোৱাৰোঁ। “মোৰ ওচৰলৈ, মোৰ ৰুমলৈ কোনো নোসোমাবি দেই।” বাকী সব হতভম্ব। হ’ল

বহুবছৰ আগতে মোৰ মামাৰ ঘৰত উদযাপন কৰা শিৱৰাত্রিৰ নিশা এটিৰ কথা৷ পূজা শেষ হৈ অন্তিম পর্য্যায় পাইছেগৈ, এতিয়া মাথো হোমখিনি শেষ হ’লেই ৰাইজে শান্তি লৈ মাহ প্ৰসাদ গ্ৰহণ কৰিব পাৰিব। পূজাৰ সমানে সমানে গোসাঁই ঘৰৰ কাষতে দুই তিনিটা  হেচক লাইটেৰে পোহৰাই থোৱা চোতালখনত সৰুকৈ নাম এভাগিও চলি আছে। গাঁৱৰে তিনি-চাৰিজন মতা মানুহ লগ লাগি পূজা বুলিয়েই তালযোৰ বজাই নামভাগি ধৰি দিছে। পূজাৰ শেষত আটায়ে মিলি বুট-মাহ, ঘোঁটা, ভাঙৰ লাড়ু ইত্যাদি খোৱাৰ পিছত খিচিৰি অকণেৰে মোখানি মাৰি ঘৰে ঘৰে যাবগৈ। মামাহঁতৰ

পাহাৰীয়া সৰু টিলাটোৰ পৰা থুপুক-থাপাককৈ দুটা সৰু ল’ৰা-ছোৱালী হাতত ধৰাধৰিকৈ নামি আহিছিল। সিহঁতৰ পিঠিত স্কুলৰ বেগ। ল’ৰাটো থুপুকা, গাৰ ৰঙটো পকা বেলৰ ভিতৰখিনিৰ দৰে। ছোৱালীজনী সাইলাখ পুতুলা এটাৰ নিচিনা। সিহঁত টিলাটোৰ পৰা নামি সমান ৰাস্তা পাইছিলহে এনেতে পিছফালৰ পৰা দাঁত ঘঁহা ব্ৰাছৰ দৰে থিয় চুলিৰ ল’ৰা এটা দৌৰি আহি থুপুকা ল’ৰাটোক খুন্দিয়াই পেলাই থৈ গ’ল। চুলি থিয় ল’ৰাটো আছিল- কিম জঙ লিংডো। ছোৱালীজনী আছিল কিম জঙ লিংডোৰ ভনীয়েক মনালিছা লিংডো আৰু থুপুকা ল’ৰাটো আছিল আমাৰ অতি মৰমৰ অলকেশ ভাগৱতী। কিম

আগষ্ট মাহৰ উৎকট গৰমৰ দিন এটা। এ টি এম বুথ এটাৰ সন্মুখত শাৰী পাতি আছোঁ। কলেজলৈ ওলাই যাওঁতেই মায়ে এ টি এম কাৰ্ডটো দি পঠিয়াইছিল পইচা অলপ উলিয়াই আনিবলৈ। ঘৰলৈ সোমাই যোৱা ৰাস্তাটোৰ মুখতে এ টি এম বুথটো। ইমান গৰম, তাতে কলেজৰ পৰা আহিছোঁ। আকৌ ইয়াতো দীঘলীয়া শাৰী। উপায় নাই। এইটোতে মানুহ কম হ’ব বুলি গুছি আহিলোঁ। অৱশ্যে সেই গৰমত তিনিজন মানুহৰ শাৰীটোও দীঘলীয়া যেনেই লাগিব। ইয়াত আকৌ বাহিৰত মোৰে সৈতে সাতজন, ভিতৰতো আছে দুজন। মই শাৰীটোত ৰোৱাৰ সময়তে ভিতৰৰ

১০ বাজিবলৈ পালে কি নাপালে নিৰ্মালীৰ মাক কোবাকুবিকৈ ঘৰৰ পৰা ওলালেই। আজিনো তেওঁ কাৰ ঘৰত ৰাতিপুৱাৰ চাহকাপৰ জুতি ল’ব তাকে মন কৰি মুনিকণে আগচোতালৰ ৰচীডালত তিতা কাপোৰ কেইটা মেলিবলৈ ল’লে। চাৰিটা পদূলি পাৰ হৈ মানুহজনী নয়নহঁতৰ ঘৰত সোমালে। মানুহজনীৰ এইটো অভ্যাসেই । ঘৰত খুব কমেই থাকে। লোকৰ ঘৰত চাহ-তামোলৰ জুতি লৈ তেওঁৰ আধা দিন গুচিয়েই যায়। দুপৰীয়া ঘৰলৈ আহি ভাতকেইটা খাই অলপ জিৰাই চাগে, আকৌ বেলি পৰাৰ আগে আগে ওলাবৰ হয়েই। পিছে, দ্বিতীয়বাৰ তেওঁ অকলে নাযায়, লগত জীয়েকো ওলায়। আনকালে