ৰাতিপুৱা শোৱাৰপৰা উঠিয়ে মানুহগৰাকীয়ে সদায় ঘৰৰ প্ৰতিজন সদস্যৰে টুথব্ৰাছ কেইডাল চাবোনেৰে ধুই লৈ, গৰম পানীত ডুবাই ডুবাই থৈ দিয়ে। ল’ৰা ছোৱালী হালকে ধৰি গৃহস্থয়ো চকু মোহাৰি মোহাৰি বেচিনটোৰ সন্মুখত থিয় হৈ সেই ব্ৰাছ কেইডাল মগটোত থকা গৰম পানীৰ পৰা উলিয়াই উলিয়াই নিতৌ ব্ৰাছ কৰাত লাগে। :: মাজনী, বাবা এয়া গাখীৰ বিস্কুট। খোৱাহি আহি।―টেবুলত বস্তুখিনি থৈ এইবাৰ ল’ৰা ছোৱালীহালক মানুহগৰাকীয়ে  চিঞৰিলে। :: হাতখন ধুইছা নে? :: ঔ মা, এতিয়া দেখোন ব্ৰাছ কৰি মুখ হাত ভালকৈ ধুই আহিলোঁ। আকৌ হাত..? :: নাই

কোৱা শুনিছোঁ সাহিত্য হেনো সমাজৰ দাপোণ। কথাটো সৰলভাৱে মই এনেকৈ বুজিছোঁ যে, দাপোণত যিদৰে আমি নিজকে দেখা পাওঁ, তাকে চাই চুলি ফণিয়াওঁ, মুখত কিবা কিবি ঘঁহো, প্ৰথম প্ৰেমত পৰোঁতে তালৈকে চাই লাজ কৰোঁ, সাহিত্যৰ পৰাও সমাজখনে সেই সকলোবোৰ ফেচিলিটি পাব লাগে। কিন্তু দাপোণতনো আমি কেনেকৈ দেখোঁ?  বিজ্ঞানৰ সূত্ৰমতে দাপোণত সকলো বস্তু ওলোটাকৈ দেখা যায়, সোঁটো বাঁও হৈ যায়, বাঁওটো সোঁ। এইখিনিতে এটা খু-দুৱণি নথকা নহয়, যদি সোঁটো বাঁও হয়, তেনে ওপৰটোও তল কিয় নহয়? বা সাহিত্যত আচলতে সমাজখন ওলোটাকৈ, কিন্তু

: হেল্লো অলকেশদা, আমাৰ সকলো কেতিয়াবাই আহি পালে৷ আপুনি আহি পোৱা নাই যে? কিমান দেৰি হ’ব? : আৰে বৰ দৰকাৰী কাম এটাত ফচি গৈছোঁ ৰ’বা৷ আৰু এঘণ্টামান লাগিব মোৰ৷ তোমালোকে আৰম্ভ কৰাচোন৷ : হেই, ইমান দেৰি নকৰিব৷ সোনকালে আহক৷ অ’, আৰু আহোঁতে পাৰিলে আপেল দুটামান লৈ আহিবচোন৷ লগতে ক’লা নিমখ অকণমানো ল’ব৷ : OK, লৈ ল’ম৷ গৈ আছোঁ দিয়া যিমান সোনকালে পাৰোঁ৷ : OK, দাদা৷ দেবজিতৰ ফোনটো থৈ উঠিয়েই দৌৰাদৌৰিকৈ কামখিনি কৰিলোঁ৷ তাৰ পিছত ওচৰৰ দোকান এখনৰ পৰা আপেল আৰু

: গুৰুজী, মোৰ শনিৰ দশা কেনেকুৱা চলি আছে এইকেইদিন এবাৰ চাই কওকচোন। বিপদবোৰে দেখোন মোৰ লগ নেৰাই হৈছে। পৰহি ঘৰৰ পদূলিতে ভুল দিশত আহি ষাঁড় গৰু এটাই খুন্দিয়াইছে, যোৱাকালি বজাৰৰ পৰা এক কিলো আলু কিনিছিলোঁ তাৰো আধাকেজি মান বেয়া ওলাল। কিবা নহয় কিবা বিপদ হৈয়ে আছে মোৰ। : বাচা, যোৱা জেঠ মাহৰ পৰা শনিয়ে লম্ভিছে তোক, এক বছৰৰ গ্যাৰাণ্টেড ভেলিডিটি লৈ আহিছে। লগত ৰাহু আৰু কেতুও খাবলৈ নোপোৱা কুকুৰটোৰ দৰে পিছে পিছে আহিছে শনি মহাৰাজৰ। বিপদ নিশ্চিত।কালসৰ্প যোগ চলিছে বাচা

খেটেঙকৈ লোহাৰ জপনাখন খুলি পদূলিৰে বৰুৱানী পাৰ হৈ গ’ল। বৰুৱাই কাকতখনৰ আঁৰেৰে পিছফালৰ পৰা আপাদমস্তক এবাৰ চালে। নতুনকৈ কিনা পালাজ’ নে প্লাজো সেই কাবুলীৱালাই পিন্ধা টাইপৰ পেণ্টটোৰ সৈতে মাজনীৰ তালৈ যাওঁতে লৈ অনা টপটোৰে সৈতে চুটি চুলিখিনিৰে বৰুৱানীক দেখি বৰুৱাৰ মনলৈ অহা ফিলিঙটোক কি নাম দিব তেওঁ নিজেই ধৰিব নোৱাৰিলে। হওঁতে বৰুৱানীৰ স্বাস্থ্য-পাতি একেবাৰে বেয়া নাছিল। পিঠাগুড়ি, সান্দহ, গৰু গাখীৰে, ভীমকলে সানি জলপান খোৱা মানুহ বৰুৱানী। ঢেকী দিয়া, পথাৰত ভুঁই ৰোৱা মানুহ। গতিকে তেতিয়া লোডোৰ পোডোৰ নাছিল এতিয়াৰ দৰে। এতিয়া

ৰৈ ৰৈ ৰতি, মইনামতী তোমালোকৰ ঘৰলৈ…. ৰৈ ৰৈ ৰতি, মইনামতী সদায় যাব পাৰোঁ মই… ৰৈ ৰৈ ৰতি, মইনামতী দিয়া যদি, দিয়া যদি মৰমৰ মাত। দাড়ি খুৰুৱা ক্ৰীমটো মুখত সানি সানি বৰুৱাই বিহুগীত ফাঁকি গুণগুণাই আছিল। : হেৰি, হেৰি, শুনিছেনে… ক’ত গ’ল সাউতকৈ এইজন? বৰুৱানীয়ে পাকঘৰৰ পৰাই বৰুৱাক উদ্দেশ্যি চিঞৰিলে। : কি হ’ল হে, ইমান কিয় চিঞৰিছা, এইমাত্ৰ পাকঘৰৰ পৰা গৈছোঁহে৷ বৰুৱাই আধা ক্ৰীম সানি ব্ৰাছডাল হাতত লৈয়েই শ্ৰীমতীৰ ওচৰ পালেহি। : পাকঘৰৰ পৰা ওলাই গৈছোঁ মানে, আপুনি যেনেকৈহে কৈছে যেন