বাপুকণে বিয়া পতা বহু দিন হ’ল৷ পত্নীয়ে সদায় বাপুকণক কয়, : বিয়া হোৱা ইমান দিন হ’ল, আপুনি মোক ক’তো ফুৰাবলৈও নাই নিয়া! অলপ ফুৰি আহোঁ ব’লক৷ বাপুকণ হ’ল নিজৰ মতত চলা মানুহ, যি ক’ব তাৰ মতে সেয়ে সত্য৷ কেৱল নাই আৰু নহ’ব। এদিন হঠাৎ বাপুকণে ক’লে, : ক’ত ফুৰিবলৈ যাবা? পত্নীয়ে উৎসাহিত হৈ তপৰাই মাতিলে, : সঁচাই নে? নেপাললৈ যাওঁ‌ ব’লক৷ বৰ সুন্দৰ হেনো৷ বাপুকণে বোলে, : নাই নাই নহ’ব, বিদেশলৈ কিয়? আমাৰ অসমতে ভাল ঠাই আছে, ব’লা উজনি অসমৰ

আজি এজনক পুৱাই পুৱাই ২৫ লাখ টকা দি দিলোঁ নহয়। আজি ৰাতিপুৱা মুডটো অলপ অফ আছিল৷ খিটিং খাটাং এখন লাগি আছিলোঁ মানে গৃহস্থৰ লগত৷ তেনেকুৱাতে এজনে ফোন কৰিছে নহয়। মই ইফালে পাকঘৰৰ কাম কৰি আছোঁঁ, লৰালৰি হৈছে। সোনকালে খানা লাগে গৃহস্থক। দাইলত তেল মৰাৰ সময়তে কৰিবলৈ পালে বপুৰাই ফোনটো। হেল্ল’ বুলি ক’বলৈহে পালোঁ.. ইফালৰ পৰা টে টেকৈ মাতিলেই নহয়। : হেল্ল’ দিদি.. মই বোলো এইটো হিন্দীভাষী কোন ভাইয়া ওলাল মোৰ। মোৰ ভাবত যতি পেলাই সি কৈ উঠিল। : হেল্ল দিদি

১) মই বৰ্তমানৰ কৰ্মক্ষেত্ৰত যোগদান কৰা দুসপ্তাহমানহে হৈছে৷ দৰমহা পাব পৰা হোৱাই নাই৷ বিভাগত দুপৰীয়া অকলে বহি আছিলোঁ৷ কোঠালৈ সোমাই আহিল বীৰেণ৷ : ছাৰ : কি হে বীৰেণ ? : ছাৰ, মোৰ অলপ বিপদ হৈছিল, বেয়া নাপায় যদি টকা দুশ দিব, মই অহা সপ্তাহত ঘূৰাই দিম। ইপিনে মোৰ হাতত দুশ মানহে টকা আছে , গোটেইখিনি বীৰেণক দিলে মই কাৰ পৰা ল’ম? মানুহজনৰ মুখলৈ চাই বেয়াও লাগিল৷ মই ক’লোঁ, : মোৰ লগত বেছি পইচা নাই, এশ টকাহে দিব পাৰিম, হ’বনে? :

বিয়াৰ পিছত দৰা আৰু কইনাই শৰণ লোৱাটো অসমীয়া সমাজৰ এটা নিয়ম৷ কিছুমানে বিয়াৰ আগতেই শৰণ লয়৷ কিছুমানৰ আকৌ বিয়াৰ পিছতো শৰণ ল’বলৈ থাকি যায় বিশেষ কিছুমান সমস্যাৰ বাবে। বিশেষকৈ মতা মানুহবিলাকেই পিছলৈ ৰৈ যায়৷ কিন্তু ডেকা কালত শৰণ নল’লেও বুঢ়া কালত হ’লেও সকলোৱে শৰণ লোৱা দেখা যায়৷ কাৰণ ঠাই বিশেষে শৰণ নল’লে নিজৰ ল’ৰা ছোৱালীক বিয়া দিব নাপায় বুলি কয়৷ দুজন, তিনিজনে একেলগে শৰণ ল’লে সেই কেইজনৰ মাজত সখি বা সখীৰ সম্বন্ধ হৈ যায় হেনো৷ এদিন তেনেকৈ নতুন চাৰিযোৰ দৰা

— ইচ ৰাম! তুমি ইমান সময়ে ইয়াতে সোমাই আছা, ইপিনে মই চাহকাপ দি ৰৈ আছোঁ.. :– ….. :– কি হ’ল আজি? আনদিনা দেখোন পাঁচ মিনিট পলম হ’লেই মুখখন টেমীটো যেন হয়.. :– …. :– চাহকাপ দেখোন ঠাণ্ডাই হ’ল। খোৱাই নাই। গৰম কৰি আনি দিওঁ নেকি? :– নালাগে দিয়া। আজি এনেকৈয়ে হৈ যাব। :– উৱা.. মাতষাৰ দিলা যে! :– নহয় হে। মই অলপ বিজি হৈ আছোঁ। :– তুমি দেখোন বহিহে আছা। কিহত নো বিজি? :– নহয়, মানে মই আসন কৰি আছোঁ।

মানুহজনৰ বাৰ্থডে আছিল, ২৯ ডিচেম্বৰ। বিয়াৰ পিছত প্ৰথম বাৰ্থডে না, কুচ তো স্পেচিয়েল বনতা হ্যে। যোৱা বছৰৰ পৰাই প্লেন, বিয়াৰ আগৰেপৰাই কওঁ, চাবা আকৌ, যেতিয়া তোমাৰ লগত থাকিম, তোমাৰ কাৰণে অমুক কৰিম, তমুক কৰিম, স্পেচিয়েল কেক্‌ কাটিম মাজৰাতি, তোমাৰ বাৰ্থডেত গোটেই ৰূমত বেলুন আৰি কেণ্ডেল জ্বলাম, তুমি কেক্‌ কাটিবা….প্ৰথম মোক অলপ খুৱাবা, অলপ মই তোমাক খুৱাম, ৱাহ! কিমান যে ভাল লাগিব! মাজৰাতি কেৱল তুমি আৰু মই! আহিল সেই প্লেনক বাস্তৱত ৰূপ দিয়াৰ সময়। ২৮ ডিচেম্বৰ, মানুহজনৰ লগৰ এজনৰ হতুৱাই শিৱসাগৰৰ

নেশ্যনেল ছেমিনাৰখনৰ চিন্তাই অমৰ ফুকনৰ খাৱন-শোৱন নোহোৱা কৰিছে৷ বিষয়বস্তুটো বেলেগ হোৱাহলে কথা নাছিল। অসমৰ দৰে বিবিধ জনগোষ্ঠীৰ সামাজিক ধৰণ-কৰণ আৰু কৃষ্টি সংস্কৃতিৰে ভৰি থকা ৰাজ্যত এই বিষয়ে বিতৰ্কৰসৃষ্টি কৰাৰহে সম্ভাৱনা বেছি। ইয়াৰ আগতেও অমৰে দুই তিনিখন নেশ্যনেল ছেমিনাৰ, কৰ্মশালা সফলভাবে পৰিচালনা কৰিছে। কিন্তু এইবাৰ শেনৰ এজাত। নেশ্যনেল ছেমিনাৰ যেতিয়া টকা-পইচাৰ কথাও আছে। কাৰ্যকৰী সভাত মন্ত্ৰী গোস্বামীক লগ কৰি অলপ ফাণ্ডৰ বাবে আবেদন কৰাৰ কথা সকলোৱে ক’লে। “মাছ নাপালেও পানীকে ঘোদালি চাওঁ” মনোভাবেৰে এপইণ্টমেণ্ট এটা লৈ অমৰে তেওঁৰ ওচৰলৈ গৈ হাতে

নিদ্ৰাদেৱী আৰু মোৰ মাজৰ সম্পৰ্কটোৰ কথা কেতিয়াবা ভাবি থাকোঁ। ভাল বুলিয়ে কওঁ নে বেয়া কওঁ ভাবিয়ে নাপাওঁ। মোৰ লগত ঘটা ঘটনাখিনিৰ পৰা হয়তো আপোনালোকৰ কথাখিনি বুজি পোৱাত সহজ হ’ব। ইউনিভাৰ্ছিটি হোষ্টেলত থাকোঁতে মোৰ তেখেতৰ লগত একেবাৰে “টম এণ্ড জেৰী” টাইপ শত্ৰুতা থকাৰ দৰে লাগিছিল। যদিওবা কথাটো মোৰ মায়ে একেবাৰে বিশ্বাস নকৰে। কাৰণ মায়ে ৰাতিপুৱা ফোন কৰিলে সদাই মোক দেৰিলৈকে শুই থকাই পাইছিল। এনে কথা নহয় যে মই শুই বৰ এটা ভাল নাপাওঁ বা শোৱাটো মোৰ হবিৰ লিষ্টত নপৰে। তথাপি সদায়

আমি সকলোৱে ভালপোৱা ভেদাইলতাৰ উপকাৰী আৰু অপকাৰী দুয়োটা দিশেই আছে৷ উপকাৰিতাৰ বিষয়ে বৰ্ণনা কৰিবলৈ বিশেষ নাই সকলোৱে জানেই৷ মানে হ’ল কি, সাপ্তাহিক বজাৰৰ দিনা পাচলি কিনিবলৈ মোনাটো হাতত লৈ বজাৰলৈ গ’লোঁ৷ নানাধৰণৰ পাচলিৰ লগতে এমুঠি ভেদাইলতাৰ পাতো কিনিলোঁ কিয়নো এইবিধ মোৰ খুবেই প্ৰিয়৷ কিনি আনি পাচলিৰ মোনাটো মোৰ দোকানতে থৈ দিলোঁ বোলোো দুপৰীয়া ঘৰলৈ ভাত খাবলৈ যাওঁতে লৈ যাম৷ বছ মোনাটো নিজৰ দোকানত থোৱাটোৱেই কাল হ’ল ৰে ভাই৷ গ্ৰাহকে কিবা কিনিবলৈ আহি নাকটো মোহাৰি ওলাই যায়৷ কোনোবাই পাঁচ বিধ সামগ্ৰী

কেইদিনমানৰ পৰা হৰেণৰ মনটোত লাগিয়ে আছে – তাৰ দ্বাৰা কবিতা, গল্প, উপন্যাস নহ’বগৈ। অৱশ্যে লিখাৰ নামত কি লিখিছোঁ বুলিলে দাঁতেৰে নখ কামুৰিও অনেক পৰ সি ভাবি উলিয়াব নোৱাৰে, ইমানদিনে সি কিনো পঞ্চমুখী কঁচুটো লিখিলে! কবিতাৰ নিচিনা দুই এটা অৱশ্যে হৰেণে নিলিখা নহয়- ”তোমাৰ চুলি নহয় উৰি যায় মেঘৰ ফিনফিনীয়া চাদৰ, মোৰহে কলিজাৰ নাই কদৰ” মানে অলপ ৰোমাণ্টিক ধৰণে লিখি ভাল পায় সি। মাজে মাজে হ’লে তাৰ একদম কিবা দেও লম্ভাদি লম্ভে, লিখোঁতে কাগজ ফাটি যায়গৈ- ”ফালি দিম চিৰি দিম এই