আৰৱ সাগৰৰ বীচ্চৰ ওপৰতে হোটেলখন। ঢৌৰ শব্দই এক নিৰ্দিষ্ট সময়ৰ ব্যৱধানত দুকাণত খুন্দা মাৰি যায়গৈ। সাধাৰণতে মই অলপ হে’ভী ব্ৰেকফাষ্ট কৰোঁ ফাইভ-ষ্টাৰ হোটেলত। আজি পিছে বেছি খাবলৈ মন নগ’ল। জাষ্ট এক প্লেট গ্ৰীলড্ মাছৰুম এণ্ড টোমেট’ লৈছোঁ ৱিথ চিকেন ছ’ছেজ। টেষ্টি আছিল। মেংগোৰ জু’ছটো ঠিক ঠাক লাগিল। ইমানো ভাল নহয়। যোৱাৰ পৰত ফীডবেক্ দি যাম। ইম্প্ৰ’ভমেন্টৰ প্ৰয়োজন আছে। কিন্তু মেনেজাৰজনে ফীডবেক ফ’ৰ্মখন ফিল আপ্ কৰি থাকোঁতে ‘ছাৰ, কিবা বেয়া পাইছে যদি মোকেই কওঁক, নিলিখিব প্লিজ’ বুলি যিটো দুখলগা চাৱনিৰে চায়,

মোৰ নাম টেনছন গগৈ৷ মই এজন সন্দেহবাদী, অন্ধবিশ্বাসী আৰু ভয়াতুৰ মানুহ৷ আপোনালোকে চাগে ভাবিছে, টেনছন গগৈনো বাৰু মানুহৰ নাম হ’ব পাৰেনে! হয়, নোৱাৰে৷ স্বয়ং ময়ো ক’ম, নোৱাৰে৷ আজিৰ পৰা কেইদশকমানৰ পূৰ্বে যিদিনা এই পৃথিৱীখনত মোৰ আৰ্ৱিভাৱ হৈছিল, সেইদিনা মোৰ নাম ৰখা হৈছিল শুভাশীষ৷ এটা সুন্দৰ নাম৷ পিছে যিজন মানুহৰ সিৰা, ধমনী, ৰক্তকণা, কোষ ক’তোৱেই অইন মানুহক শুভ আশীষ দিয়াৰ নাইবা আনৰ কল্যাণ সাধন কৰিব পৰাৰ কেপাচিটি নাই, তেনে এজন মানুহৰ ক্ষেত্ৰত এইটো সুন্দৰ নাম প্ৰযোজ্য হয় জানো! ঠিক যেনেকৈ ৰামৰ

এই গল্প, উপন্যাস লিখা কামটো মোৰ দৰে মানুহৰ বাবে মুঠেই নহয়৷ কিবাকৈ সৰুতেই লিখা-মেলাৰ প্ৰতি হেঁপাহ এটাই জন্ম ল’লে৷ আচলতে মোৰ কথা সাজি কোৱা, মিছা কোৱা অভ্যাসটোৱেই কলমটোৰ সান্নিধ্যত ৰূপ দিবলৈ সহজ বুলি ভাবিলোঁ৷ সেয়ে লেখক হোৱাৰ বহুত হেঁপাহ৷ স্থানীয় মহিলা সমিতিৰ প্ৰাচীৰ পত্ৰিকাত দুটামান কবিতাও লিখিছোঁ৷ আৰু বৃহত্তৰ নাহৰণি ৰঙালী বিহু উদযাপন সমিতিৰ স্মৃতি গ্ৰন্থত “বিহুগীতত কপৌফুল “ বুলি প্ৰবন্ধ এটাও লিখিছো এইবাৰ৷ যি কি নহওক বেলেগ মানুহে লেখক বুলি নাভাবিলেও ঘৰৰ গৃহস্থৰ আগতেই অকণমান লেখক জাতীয় ভাও দিবলৈ

১) ঘটনাক্ৰমৰ আৰম্ভণি হৈছিল জালুকবাৰীৰ অসম অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়ৰ হোষ্টেলত ভৰি দিয়াৰ দিনাখনৰ পৰা৷ লগৰবোৰক হোষ্টেলত থ’বলৈ মাক-বাপেকৰ উপৰিও ভায়েক-ভনীয়েক, মামা-মামী, খুড়া-খুড়ী, ওচৰ চুবুৰীয়া হিল-দ’ল ভাঙি আহে৷ মোৰ ক্ষেত্ৰত কিন্তু পঢ়াকালত সদায় এই দিশত ব্যতিক্ৰম হৈয়ে থাকিল৷ ইঞ্জিনিয়াৰিং হোষ্টেলত থাকিবলৈ অকলেই গৈ ওলাইছিলোঁ, বুঢ়া আঁহতজোপাৰ ওচৰত কলেজ বাছখনৰ পৰা নামি এক নম্বৰ হোষ্টেল অভিমুখে সপ্ৰতিভ খোজেৰে আগবাঢ়িছোঁ৷ পিন্ধনত আট খোৱা জীন্স, হাত কোচাই লোৱা বগা চাৰ্টটোৰ ওপৰৰ দুটা বুটাম খোলা৷ হ’ল্ডাৰটো আৰু সৰু বেগ এটা বাওঁকান্ধত ওলমি আছে, সোঁহাতত স্ব-চালিত বন্দুকহেন

কিছুমান সৰু কথা কেতিয়াবা জীৱনলৈ মনত ৰৈ যায়৷ কিছুমানে হয়তো এনেকুৱা কথাত একো ৰস নাপাব৷ সকলো লোকৰে ৰস স্বাদনৰ অনুভূতি বোৰ বেলেগ বেলেগ৷ আটাইতকৈ লাজ লাগি যোৱা কথাটো হ’ল ধৰক আপুনি কাৰোবাক এটা ৰস লগা কথা কৈ আছে; আপুনি নিশ্চিত যে আপোনাৰ এই কথাটোত ব্যক্তি গৰাকীয়ে বা কেইজনে ৰস পাবই৷ কিন্তু আপোনাৰ কথাও শেষ হ’ল শ্ৰোতাজনে আপোনালৈ প্ৰশ্নবোধক দৃষ্টি এটাৰে চাই সুধিলে “ তাৰ পাছত? “..! অথবা মিচিকিয়া হাঁহি এটা মাৰি থৈ দিলে! তেতিয়া আপোনাৰ লগে লগে অনুভৱ এটা অনুভৱ

ফটা-ঢোলৰ গৰজনিত মেদিনী কম্পমান উচাহতে হিঁয়াই নাচে জুৰি ঐক্যতান। সৰু বৰ মিলি সবে খজুঁৱতি মাৰে ছেগ পালেই সকলোৱে উভতি কামোৰে। কেনে যে বিচিত্ৰ এই ঢোলৰ চাপৰি ডেকা বুঢ়া নাচে সবে বাগৰি বাগৰি। আছে মহা ধুৰন্ধৰ ওজাৰো মহা ওজা লগতে নাচনী আছে বতাহতে উৰা। যন্ত্ৰৱৎ জীৱনৰ ই বিশল্যকৰণী জীৱনী শক্তি ই মহাসঞ্জিৱনী। হাঁহিতে বাজে বাঁহী অমিয়া সুৰত পৰাণ জুৰাই জীৱেমানৱী সঙ্গত। এধানি সুখতে যদি পাওঁ কিবা আন আৰু কিয় লাগে বাৰু আন-বান-সান(খিক)। সতীৰ্থ লাগে কিয় জীৱন পথত বুজিবলৈ বজোৱা ঢোল আমাৰ

কৰ্মব্যস্ততাৰ বাবে মোৰ এজন বন্ধুৰ ফেচবুক একাউণ্ট নাছিল৷ দুসপ্তাহমান আগতেহে একাউণ্ট খুলিছে৷ কালি সন্ধিয়া একেলগে বহি থাকোতে দুপেগমান খোৱাৰ পিছত সি লাজ লাজকৈ ক’লে – “ফেচবুক আচলতে ভালেই বস্তু বে৷ মই আগতেই খুলিব লাগিছিল৷ নতুন জগত এখনত সোমোৱা যেন লাগিছে৷ বহুত নতুন নতুন বন্ধু হৈছে৷ কিন্তু এটা কথা আচৰিত লাগিছে যে মোলৈ বহু অচিনাকি ছোৱালীয়ে ফ্ৰেইণ্ড ৰিকুৱেষ্ট পঠাই আছে৷ “ কথাষাৰ শুনি তালৈ পুতৌ উপজিল৷ বেচেৰা, নতুন নতুন সোমাইছে৷ ফেচবুকৰ জটিলতাবোৰ এতিয়াই বুজি পোৱা হোৱা নাই৷ নতুন পেগটো বাকী লৈ

আজি পুৰা দুইবছৰ হৈ গ’ল এইটো ঘটনাৰ৷ কিন্তু বিহাৰৰ বচৱৰীয়া (বানান বসৱৰিয়া) গাঁৱত মোক এতিয়াও বেওৰা বুলিয়েই জানে৷ জানে মানে ভালকৈ মনতো ৰাখিছে৷ ইয়াৰ পৰা গৈ থকা মানুহক খবৰো লয় “ৱ বেওৰা জিন্দা হ্যায় কে মৰ গয়া? “ মানুহে ভবা ধৰণৰ মই তাত খোৱাই নাছিলো কিন্তু তেউ নাম থাকি গ’ল৷ দুইবছৰ আগতেই এনেকুৱা সময়তে পাৰিবাৰিক বন্ধু পৰিয়াল এটাৰ বিয়া খাবলৈ গৈ সেইখন গাঁৱত ২০দিনমান কটাইছিলো৷ একেবাৰে ভিতৰুৱা ঠাই৷ নিয়ম নীতি বোৰো পৌৰাণিক৷ যিটো পৰিয়ালৰ আলহী হৈ গৈছিলো সেইটো পৰিয়াল জিলাখনৰ

মানৱ সভ্যতাৰ আদিযুগৰে পৰা, কেতিয়াও মানুহৰ পিছ নেৰা এটা প্ৰশ্ন হ’ল- এই নিৰন্তৰ জন্ম মৃত্যুৰ ৰহ্স্য। ক’ৰ পৰা আহো আমি, কিয় আহো এই পৃথিৱীলৈ, মৃত্যু কি? কি আছে এই কুলিকাময় মৃত্যুৰ সিপাৰে? সঁচাকে কৰবাত আছেনে স্বৰ্গ, আছেনে নৰক? মৃত্যুৰ পাছত আমি আমাৰ পাপ খণ্ডাবলৈ সঁচাকৈয়ে বাৰে বাৰে বিভিন্ন ৰূপত ঘুৰি আহোনেকি? ইত্যাদি ইত্যদি। আৰু মানুহে জনা হোৱাৰ পৰাই এই প্ৰশ্নৰ উত্তৰ বিছাৰি আহিছে। কোনোবাই শাস্ত্ৰ পঢ়িছে, ধ্যান-তপস্যা কৰিছে, কোনোবাই বৈজ্ঞানিক উপায়েৰে পৰীক্ষা নিৰীক্ষা কৰিছে। পিছে কোনেও একেবাৰে খাটাংকৈ কথাটো কৈ