স্কুলত- মেডাম- কোৱাচোন বৰেণ্য, কিনা হাঁহৰ ঠোঁটলৈকে মঙহ মানে কি? বৰেণ্য- (সেমেনা সেমেনিকৈ)নাজানোঁ মিচ। মেডাম- যোৱাকালি দেখোন কৈছিলোঁ। তেন্তে কি শিকিলা জঁতুৱা ঠাঁচ আৰু খণ্ডবাক্য? বৰেণ্য- মিচ, এইষাৰ কথা কোনে প্ৰথমে কৈছিল সেইটো জানোঁ? মেডাম-(আচৰিত হৈ) কোনে কৈছিল? বৰেণ্য- মোৰ দেউতাই। মেডাম- ধেৎ। কিবোৰ যে কোৱা। বৰেণ্য- নহয় মিচ, সঁচাকৈ। মেডাম-(উৎসুক হৈ) কেনেকৈ? বৰেণ্য- দেউতাই বোলে যিদিনা প্ৰথম নিজৰ পইচাৰে হাঁহ কিনি আনিছিল, সিদিনা হাঁহৰ পঁতাৰ ড্ৰাই ফ্ৰাই আৰু পাখিৰ চুপ বনাই খাইছিল হেনো। আৰু ঠোঁট দুটা ৰাখি থৈছিল। মেডাম-

১) ভালেই লাগে দেশপ্ৰেমমূলক গীত গাই মন শিহৰিত-গাও ৰাঁই-জাঁই কৰি যায় চিঞৰি চিঞৰি গাওঁ আপোন পাহৰা হওঁ সিমানতে শেষ- আমাৰ কি অন্য কাম নাই? (২) তেজত বিয়পি গ’ল যে বিষ ইমান সন্তৰ্পণে তীক্ষ্ণধীসৱেও নাপালে উমান জানো কি কাৰণে তীখৰবোৰৰ অংক তৃণমূলত আতংক তক্ষকে বোলে- নমৰাহে, বিশ্বাস ৰাখা মনে-প্ৰাণে৷ ৩) নিজৰ মাজতে খোৱা-কামোৰাটো বৰ নিচা ছেগা-চোৰোকাকৈ চলি থাকে বেছ হনা-খোঁচা চকুত জুইৰ ফিৰিঙতি চালে-বেৰে কোবোৱাই নীতি নিজ মতাদৰ্শহে সঁচা- বাকী যে সৱ মিছা৷ (৪) সৰু সৰু মানুহে নাজানেই কৰিব খং ক্ষুধাৰ

শৰ্মাদা তেতিয়া বেকাৰ৷ বেকাৰ মানে একেবাৰে লাওলোৱা অৱস্থা৷ তামোল এখন খাবলৈও বাপেকৰ লেপ, তুলি, গাৰু ডাঙি ডাঙি দুটকা পইছা বিচাৰি ফুৰা দিনৰ কথা৷ এনেকৈ এদিনাখন লেপখন ডাঙি দিওঁতে লেপখনৰ লগতে বাপেকৰ লুঙিখনো হাতত গুচি আহিল৷ শৰ্মাদাই ঘূণাক্ষৰেও ভবা নাছিল যে ভৰ দুপৰ বেলাও বাপেকে এনেকৈ কাণে-মূৰে লেপ লৈ শুই থাকিব পাৰে৷ লগে-লগে ঠাঁচ-ঠাঁচ, শৰ্মাদাৰ কাণৰ তলত যেন বাপেকে দুটা আলুবোমাহে লগাই দিলে৷ শৰ্মাদাই চকুৰে আবতৰীয়া দেৱালী দেখি গ’ল৷ কিন্তু শৰ্মাদা সেইদিনা ৰৈ নাথাকিল৷ বাপেকৰ আগত ‘ৰজনী-চিখৰ দূৰৰ কথা, তামোল এখন

(১) “আপোনাৰ ব্যৱহাৰেই আপোনাৰ পৰিচয়” বৃদ্ধজনে বহুত সময়ৰ পৰা বাছৰ কাৰণে ৰৈ আছে। বাছ আহি আছে – গৈ আছে, কিন্তু বাছৰ ভিতৰত মানুহৰ ভিৰ দেখি উঠিবলৈ সাহস কৰা নাই — গাত বল শক্তিও নাই –সেই মানুহবোৰৰ লগত হেঁচা ঠেলা কৰি বাছত উঠিবলৈ। তেনেকুৱাতে এখন বাছ আহি ৰ’লহি। বৃদ্ধই জুমি চাই ভিতৰত অলপ খালি ঠাই থকা যেন দেখিলে আৰু লাখুটিত ভৰ দি বাছৰ ভিতৰলৈ উঠি গ’ল। “ককা এইফালে আহক — পিছলৈ; পিছত চীট আছে” কণ্ডাক্টৰ ল’ৰাটোৱে মাত লগালে। বৃদ্ধই মানুহৰ মাজে

: মাছ কিমানকৈ দিছা? : বাইদেউ পোৱা পঞ্চাশ টকা। টিঙিচকৈ উঠিলেই নহয় খঙটো। হেৰৌ ভাব কি বুলি অমুকীক তহঁতে! মোৰ কাপোৰ-কানিৰ গতি দেখিয়েই কৈছ নে, ঘৰত খোৱা মানুহ কম বুলি ভাবিয়েই কৈছ নে, অংকত অলপ কেঁচা বুলি ভাবিয়েই কৈছ নাজানো আৰু। হেৰৌ কৈছ ক, কিন্তু ভদ্ৰতাৰ খাতিৰতে পোৱাটো নকয় কিলো কিমান তাকেই কচোন। তাৰপৰা মই একপোৱা কিনো বা আধাপোৱা তাত কাৰ কি আহে যায় ঔ! তোৰ দৰে তপামূৰীয়া বেপাৰীৰপৰা নিকিনিহে পাৰিছোঁ বুলি মুখৰ ভিতৰতে ভোৰভোৰাই ওলাই আহিলো মাছ বেপাৰীৰ ওচৰৰপৰা।

এজনী ছোৱালী ওচৰেৰে পাৰ হৈ গ’লেই হৈ গ’ল আৰু। মোক ওচৰত বহুৱাই কবিতাৰ পংক্তি আওৰাই যায়। “তোমাৰ লিহিৰি আঙুলিৰ ভাজত নিয়ৰৰ বেঙেনাবুলীয়া সপোনৰ ডালিমগুটীয়া সৰগৰ তৃতীয় সূৰুযৰ পাজিসেৰীয়া জোনাকৰ কোমোৰাবুলীয়া স্নিগ্ধতাৰ এফাল নয়নাভ বুকুৰে মানস সৰোবৰবুলীয়া নাভিমণ্ডল চুই কোন গোলাপী জামুৰ সৰি পৰা কিন্তু নপৰা উদ্বাউল বিৰহীপখীৰ নিস্তব্ধ ডেউকাই বোলাই যোৱা সপোনকোমল উদিতা ৰহণৰ সান্ধ্য তুলসীৰ নিৰিবিলি শিৰাবিন্যাস যেন সৌম্য কাতৰতাৰে বননিজৰাৰ কুলু কুলু নিষ্ঠুৰ ধ্বনি জাগৃতি সপোন..” মই আহি ৰূম পাওঁ‌, কফি একাপ বনাই খাওঁ‌, চাৰ্ফত দি থোৱা চাৰ্টটো

ৰাইজক প্ৰথমেই জনালোঁ নমস্কাৰ, ক’বলৈ ওলাইছোঁ দুটিমান কথা নকৰিব তিৰস্কাৰ। বাৰেৰহণীয়া সংস্কৃতিৰ মিলনভূমি আমাৰ অসম প্ৰদেশ, ৰাজনৈতিক টনা আঁজোৰাত সলাইছে আজি ভেশ। ৰাইজেই প্ৰজা, ৰাইজেই হেনো ৰজা তেন্তে দেশত আজি কিয় ইমান অৰাজকতা..?   কবি ওলাইছে, কবিতা লুকাইছে সংগীতজ্ঞ জিলিকিছে, সংগীত হেৰাইছে মাতৃভাষাটোৰ অস্তিত্ব দিনকদিনে নিয়তিত জাহ গৈছে। হে অসমীয়া, কৰোঁ আহক পণ, একগোট হৈ জাতিটো বচোৱাৰ আজিয়েই উত্তম ক্ষণ।   আমি বিহুও পাতিম, বেজবৰুৱাও পঢ়িম, ৰূপ কোঁৱৰে চিনাই দিয়া বাটেৰে জগত জিনিম। বৰলুইতৰ বুকুৰে বৈ সাগৰৰ পাৰ পাম গৈ

নিজৰ চেম্বাৰতে ৰাতিপুৱা দুই ঘণ্টা ক্লায়েন্টৰ নতুন কেচ লোৱাটো উকীল বিজয় মহাৰাজৰ নিত্য কৰ্ম। তাৰপাছতহে তেওঁ বেলেগ কামলৈ মন মেলিব পাৰে। গোটেই অসমতে নাম থকা উকীল হিচাপে তেখেতৰ ক্লায়েন্টৰ সংখ্যাও বেছি। সৰু সৰু ক্লায়েন্টবোৰ আনলৈ ঠেলি ভব্য-গব্য নেতা, বুদ্ধিজীৱী, ঠিকাদাৰ, নামী দালাল বোৰৰ কেচবোৰহে তেখেতে নিজে লয়। আজি তেওঁৰ ক্লায়েন্ট সাংবাদিক বন্ধু, লেখক তথা বুদ্ধিজীৱি মনাই। কালিয়েই ফোন কৰি এপইন্টমেণ্ট লৈ থৈছে। সময়মতে মনাই আহি পালেহি। তেওঁক দেখি বিজয়ে মোচকুছাত তাও দি বোলে,- “আপোনালোকৰ দৰে গণ্য মান্য লোকৰ কেচ থাকিব

“মা মা চুলবুলী নাই!” তৰবৰীয়ে চিঞৰীয়েই ক’লে মাকক– “চুলবুলী নাই? কি কথা কৈছ, ক’লৈ গ’ল?” “নাজানো, আমাৰ লগতে খেলি আছিল!” “মই তহঁতক ঘৰৰ ওচৰতে খেলি থাকিবলৈ কৈছিলোঁ নহয়৷ আজি পুৱাৰে পৰাই মোৰ মনটো গোন্ধাই আছিল, জানিছিলোঁ কিবা এটা অথন্তৰ হ’ব!” মাকে নিজকে কোৱা দি ক’লে। “আমি লুকা-চুৰি খেলি আছিলোঁ,তাই লুকাবলৈ সৌখিনিলৈ গৈছিল, তাৰপাছৰ পৰা নাই তাই!” “তহঁতিও যে আৰু! সৌ ভেবেলী বাইটিৰ ঘৰত গৈ খবৰ কৰচোন! তাতে আছে কিজানি!” “সিহঁতৰো এপাল নহয় ল’ৰা-ছোৱালী, তাতে খেলি আছে চাগৈ?” মাকে তৰবৰীক উদ্দেশ্যি

কাহিনীটো জীৱনত পাহৰিব নোৱাৰোঁ৷ কৃষ্ণ! বিলৈ চাগৈ ইয়াকেই কয়৷ সৰুৰে পৰা আজিকোপতি সলনি নোহোৱা অভ্যাসটো হ’ল সদায় নিজৰ দায়িত্ব সময়ত নিজে পালন কৰিমেই৷ লাগিলে জীৱনলৈ হাজাৰ ধুমুহা আহক৷ সেইটো অত দিনে ভাল কথা বুলি ভাবি আছিলোঁ যদিও এতিয়া কথাবোৰ ভাবিলে খংহে উঠে৷ মানে কেতিয়াবা নিজৰ কাম সময়ত কৰি শেষ নকৰাটো ভাল৷ দায়িত্ব পালন কৰোঁতে নিজৰ বিপদৰ দিশটোও মন কৰিব লাগে৷ মই সেইবোৰ কিন্তু চিন্তা কৰিবলৈ আহৰি নাপাওঁ৷ মানে কুকুৰৰ নেজ হাজাৰ পোনালেও বেঁকা যি বেঁকাই থাকিবতো৷ তেতিয়া মই মহাবিদ্যালয়ৰ ছাত্ৰী৷