প্ৰথম ভাগঃ মাৰ্ক টুৱেইনৰ দৃষ্টিৰে জীৱন হেলীৰ ধূমকেতুৱে প্ৰতি ৭৬ বছৰৰ মূৰে মূৰে পৃথিবীৰ নিকটতম দূৰত্বত, নিজ কক্ষপথেৰে পৰিভ্ৰমণ কৰে আৰু পৃথিৱীবাসীৰ দৃষ্টিগোচৰ হয়। ১৮৩৫ চনত হেলীৰ ধূমকেতুৰ আবিৰ্ভাৱ হৈছিল আৰু সেই বছৰতেই এগৰাকী বিশ্ববৰেণ্য আমেৰিকান সাহিত্যিক আৰু চিন্তাবিদৰ জন্ম হৈছিল। তেখেত আছিল মাৰ্ক টুৱেইন। মাৰ্ক টুৱেইনক আমেৰিকান সাহিত্যৰ জনক বুলি কোৱা হয়। কুৰি শতিকাৰ এগৰাকী বৰেণ্য সাহিত্যিক আৰ্ণেষ্ট হেমিংৱেৰ মতে টুৱেইনৰ “এডভেঞ্চাৰ্ছ অৱ হাকলবেৰী ফিন্” নামৰ উপন্যাসখন হৈছে সৰ্বকালৰ আমেৰিকান সাহিত্যৰ মূল প্ৰেৰণাস্ৰোত। মাৰ্ক টুৱেইন আছিল সময়তকৈ আগবঢ়া আৰু

অৱশেষত আমেৰিকা ভ্ৰমন আধাতে সাং কৰি উভতি অহটোৱেই সিদ্ধান্ত হ’ল৷ বহুত বুজোৱাৰ অন্তত চিণ্টু আৰু মনিকাও সন্মত হ’ল৷ চিণ্টুয়ে ৰিটাৰ্ন টিকেট কৰাৰ দায়িত্ব ললে৷ চান্স পাই চিণ্টুৰ লগতে মনিকাও টিকেটৰ খৱৰ লবলৈ ওলাই গ’ল৷ আমি বিজয় আৰু মই আহি ৰুমত বিচনাত বাগৰি আছোঁ৷ “কাকতী দা, মনিকাবায়ে যে সিদিনা মায়ঙৰ বেজৰ এডৰেচটো কোৱা কথাখিনি আপুনি মোবাইলত ৰেকৰ্ড কৰিছিল মনত আছেনে?” বিজয়ে শেষ আশা যে এতিয়াও এৰা নাই গম পাই হাঁহি উঠিল৷ এটা ম্লান হাঁহি মাৰি কলোঁ- “বিজয়, মনত আছে৷ পিচে অসম

 আচলতে জীৱনত বহুকথা নোকোৱাকৈ থাকি যায় বা কোৱা নাযায়। নোকোৱাকৈ থাকি যোৱাৰ আন বহু আনুষংগিক কাৰণৰ লগতে লাজ-মান বুলিও বস্তু এটা থাকে। পিছে লাজ-মান কাতি কৰিও কেতিয়াবা কিছুমান কথা ক’বলৈ মন যায়। মোৰ ক’ব খোজা কথাটোও লাজ-মান কাতি কৰি ক’বলৈ মন যোৱা তেনেকুৱা কথা এটা।  হোষ্টেলত নতুনকৈ সোমাইছোঁ । হোষ্টেলৰ চিনিয়ৰ বিলাকৰ সৈতে বাদেই আমি নিউ কামাৰ বিলাকৰ মাজতো ভালকৈ আচল হোষ্টেলীয়া বন্ধুত্ব গঢ় লৈ উঠা নাই। মাত্ৰ চুচুক্-চামাককৈ বাথৰুমলৈ যাওঁতে চকুৱে চকুৱে পৰিলে মিচিকিয়াই হঁহা, ডাইনিং হললৈ যাওঁতে নূন্যতম

আমাৰ দেশত বহুত সমস্যা আছে,  মানে সমস্যাৰ আকাল কেতিয়াও নহয়। এইখন দেশত মধ্যবিত্ত হৈ জীৱন নিৰ্বাহ কৰা নিউজিলেণ্ডৰ চুইং পিটচত সাংঘাটিক পেচ বলিঙৰ বিৰোদ্ধে চেঞ্চুৰি মৰাৰ নিচিনাই কঠিন কাম৷ ট্ৰেফিক জাম,  বানপানী,  বৰষুণ সকলো নেওঁচি  ল’ৰা-ছোৱালীক সময়মতে স্কুলত থৈ ৰাতিপুৱা চাকৰিত সময় মতে গৈ পোৱাৰ পৰা সমস্যা যি আৰম্ভ হয়,  ৰাতি শোৱাৰ সময়ত কাৰেন্ট নথকাৰ ফলত বিচনী মাৰি থকালৈকে সমস্যা শেষেই নহয়৷ তাৰোপৰি মূল্যবৃদ্ধি,  ভেজাল খাদ্য,  ভ্ৰষ্টাচাৰ,  বন্ধ আদি এশ এবুৰি সমস্যা আছেই৷ কিন্তু তাৰ ওপৰিও মধ্যবিত্তৰ বাবে আন এটা

বৰষুণজাক নেৰাই হ’ল। ছেহ! কাম এটাত শিলপুখুৰীৰ ফালে ওলাই আহিছিলোঁ এতিয়া দেখিছো আপদীয়া বৰষুণজাকৰ বাবে সময়ত গৈয়ে নাপামগৈ। চিগাৰেট এটা জ্বলাই শৰ্মাদাৰ চাহ দোকানখনত বোন্দা পৰ দি থাকোতেই কে……ৰে……ৰে……চ কৰি আদিত্যৰ বাইকখন আহি মোৰ নিচেই কাষতে ৰখিলেহি। বৰষুণত তিতি জুৰুলি জুপুৰি হোৱা তাৰ কেঁ‌টেলা পহুৰ দৰে চুলিখিনি জোকাৰি সি প্ৰায় চিঞৰি চিঞৰিয়ে দোকানখনৰ একমাত্ৰ এঢলিয়া চালিখনৰ তললৈ সোমাই আহিল। :ঐ তোমাৰ বাবে এটা বেয়া খবৰ আছে। :বেয়া খবৰ! কিনো? :তুমি লাইন দি থকা যে সংগীতা, তাইৰ বয়ফ্ৰেণ্ড আছে। :এ এ

কত যে ঘটনা ঘটে জীৱনটোত! সুখৰ, দুখৰ। কিছুমান ঘটনা, কিছুমান কথা মনত পৰিলে দুই ওঁঠেৰে হাঁহি এটি আপুনি আপুনি বিৰিঙি যায়। কোনোবাটো মুহূৰ্তত ভগৱানক ধন্যবাদ জনাওঁ এইবাবেই যে আমি আজিৰ দৰে যান্ত্ৰিকতাৰে ভৰা শৈশৱৰ দিন পাৰ কৰিবলগীয়াকৈ জন্ম নল’লো। বৰ সুখদায়ক আছিল আমাৰ শৈশৱৰ দিনবোৰ। সোণোৱালী শৈশৱ বুলিব পৰা বিধৰ, সেই দিনবোৰৰ কথা মনত পেলাই সুখ বুটলিব পৰা বিধৰ। স্কুলত পঢ়ি থকা দিনৰ কথা এয়া। দাদাৰ পুৰণি ক’লা লংপেণ্ট এটা বাইদেউৱে চিলাই মেলি মই পিন্ধিব পৰা কৰি দিছিল। লংপেণ্টটো আঁঠুলৈকে

(১) নিমপাতে ছালৰ ৰোগ ততালিকে এৰে আজিকালি বুঢ়া মেথাই ফেচবুক হোৱাটচ আপ কৰিহে ভাত ঘুমটি মাৰে। (২) ছালত লাগে কোমোৰা জেওৰাত বগাই লতা ধুনীয়া ছোৱালী দেখিলে পকেটৰ পৰা ফণি উলিয়াই চুলি আঁ‌চোৰা ডেকা ফেচবুকতেই পাবা। (৩) অবাবতে গছ বন নকৰিবা তহিলং গৰম দিনত ঘৰ এৰি দৌৰিব লাগিব দাৰ্জিলিং শ্বিলং (৪) ইলিছ মাছৰ কলঠি ৰৌ মাছৰ জোল কাম বন নকৰি বহি থাকি জাতি ৰক্ষাৰ সপোন দেখি নকৰিবা ভুল। (৫) কথা এটি কৈছো মনে মনে কাণত পকা বেলৰ চৰবত খাই চাবা গৰমত