ডায়েটিঙৰ অৰ্থ ভালদৰে বুজি নোপোৱাৰ বাবেই নেকি মোৰ পেটটো বাঢ়ি একেবাৰে ঢোলটোৰ হ’ল। সকলো ফালৰ পৰাই বিবাহোপযুক্ত হোৱা স্বত্বেও মোৰ এই ঢোলটোৰ বাবেই ইতিমধ্যে দুগৰাকীয়ে মোক ৰিজেক্ট কৰিলে। মই বোলো এই পেটটোৰ বাবেই গোটেই জীৱন কি বৰলা হৈ কটাম নেকি!! নাই, এইটো হবলৈ দিব নোৱাৰি । সেয়েহে কালিৰ সিদ্ধান্ত অনুসৰি ৰাতিপুৱা এলাৰ্মটো তিনিবাৰ বজাৰ পিছত মৰ্নিং ৱাক কৰিবলৈ বুলি ওলালো । অলপ দূৰ যোৱাৰ পিছত বাইক আৰোহী এজনৰ মাতত ঘূৰি চালোঁ — “ইমান কাউৰীপুৱাতে ঠাণ্ডাখনত ক’ত মৰিবলৈ ওলাইছ অ’?” মোৰ

( সম্পূৰ্ণ সত্য কাহিনী ) সেইয়া দূৰ কোনোবা পুৰণি, ইতিহাসৰে পাত লুটিয়াওঁ……… ইতিহাস বুলিয়েই কব লাগিব দিয়কছোন । প্ৰথম প্ৰেমত পৰিছিলোঁ “ক শ্ৰেণীত” পঢ়ি থাকোতেই । তেতিয়া স্কুলৰ কেচা মজিয়াত ঘৰৰপৰা লৈ যোৱা বস্তা বা কঠ পাৰি বহিছিলো । যাৰ হাতত যিদিনা নতুন বস্তা যায় তাৰ লগত বহিবলৈকে বাকীবোৰে আমলখী আদা ইত্যাদি ঘোচ দি হ’লেও পতাই লোৱা নিয়ম আছিল । তাৰ মাজতেই এজনী ছোৱালী (গাঁৱত মতা নাম মামু) আৰু মোৰ কথাটো অলপ সুকীয়া আছিল । আমি পুৰণি বস্তা পালেও সদায়

ভাস্কৰৰ সৰু কালৰ ঘটনা স্কুলত মাষ্টৰে ওজন শিকাব লৈছিল সেইদিনা । মাষ্টৰ : চলিহাত তন্থে দোকানত বস্তু কিনবা যাহ্ না ? ছাত্ৰ : হৈ ছাৰ যাং পাল্লাত জুখা বস্তু কিনি পাইছাহ্ না ? ছাত্ৰ : পাইছু ছাৰ _ চেনি , দালি , আলু , চাউল এগ্লাখান পাল্লাত জুখে । শিক্ষকে বিভিন্ন প্ৰশ্ন আৰু উদাহৰণ দি পাঠটো শেষ কৰিলে । ছাত্ৰ ছাত্ৰীৰ বোধগম্যতা পৰীক্ষা কৰাৰ বাবে তেওঁ সিহঁতক প্ৰশ্ন কিছুমান কৰিব ধৰিলে । : চলিহাত কচুন একপোৱা দালিৰ ওজন বেছি না

: কিমান চাহ খাই থাকে হে? আৰু নোৱাৰো মই মুখৰ আগত যতনাই থাকিবলৈ। গধূলিৰেপৰা সাতকাপ হ’ল। চাহকাপ কাষৰ টেবুলখনত ঠেকেচ মাৰি থৈ পাৰ্বতীয়ে ক’লে। : কিয়? নন্দী নাই নেকি? : নন্দী? সেই তেতিয়াই ব্ৰেড আনিবলৈ বজাৰলৈ গ’ল, এতিয়ালৈ দেখা দেখি নাই। মালিক যেনে ভঙুৱা, ভৃত্যও তেনেহে হ’ব! স্মাৰ্ট ফোনটোত আঙুলি বোলাই থাকিয়েই পাৰ্বতীয়ে ক’লে। খঙতে তাইৰ চেলাউৰিযোৰ নাচি আছে। : হেৰা, আৰম্ভ হ’ল নে তোমাৰ আকৌ? কাম কৰিবলৈ দিয়া শান্তিৰে। কিমান কষ্ট হৈছে দেখা নাই এইকেইদিন? : অকল আপোনাৰে কষ্ট

মোৰ ল’ৰা অদ্বিতীয়ই সুধিছে, “পাপা, চান্তাক্লজ মহিলা নে পুৰুষ? মই অকণমান চিন্তা কৰি কলো, “মহিলা হোৱা হলে বছৰৰ পিছত বছৰ ধৰি, একেযোৰ কাপোৰকেই পিন্ধি কেতিয়াও নাহিলে হয়। গতিকে পুৰুষেই হব নিশ্চয়!” ☆★☆★☆

প্ৰথম বন্ধুঃ “ভাই কবিতাবোৰ বৰ ভাল লাগে। দ্বিতীয় বন্ধুঃ (অকণো মনোযোগ নিদিয়াকৈ) “হুম” -তাৰ চকু ম’বাইলত তেতিয়া।” প্ৰথম বন্ধুঃ “তুমিতো জানাই এই কবিৰ আৰু বুলিবলে একো নাই, এটা মাথোঁ কামিজ তাৰো ছিগো ছিগো চিলাই!” দ্বিতীয় বন্ধুঃ (কেৰাহীকৈ চাই) “তই চুপ থাকিবি নে??? মই গেমটোত কনচেন্ট্ৰেট কৰিব পৰা নাই জান নে নাই!!” প্ৰথম বন্ধুঃ (সি একদম কবিতাত মগন) “প্ৰেম ছাগে এনেকুৱাই,আভৰণ খুলি হিঁয়া জুৰাই!” দ্বিতীয় বন্ধুঃ (প্ৰথম বন্ধুক বগৰাই লৈ ঘুচিয়াই ঘুচিয়াই) “তইচোন বাৰু জানই, কবিতাবোৰ যে মোৰ মূৰৰ ওপৰেৰে যাই!”

: “ৰখোৱা ৰখোৱা গাড়ী ৰখোৱা, চোৱাচোন চোৱা সেইয়া জুবিন নহয়নে ?” মোৰ কথাকেইটা শুনি এওঁ মোলৈ আচৰিত হৈ চাই সুধিলে “কোন জুবিন হে?” এওঁৰ কথাত মোৰ চকু ডাঙৰ হৈ উঠিল৷ : “কি হল আকৌ, আজি তুমি জুবিনকে চিনি নোপোৱা হলা যে?” ওলোটাই মইহে এওঁলৈ প্ৰশ্ন এৰিলো৷ : “নহয় অ এই জংগলৰ পাহাৰীয়া ৰাষ্টাটোত তুমি জুবিনক দেখা বুলি কোৱা বাবেহে সুধিবলগীয়া হল কোননো জুবিন বুলি৷ তোমাৰ লগত একেলগে পঢ়া কোনোৱা আছে নেকি জুবিন নামেৰে৷ নহলে আচল গায়ক জুবিন জননো এই পাহাৰৰ

(কাহিনীটো লিখি থাকোতে অপু ভৰদ্বাজদেৱৰ “মিথ্যাচাৰ বিলাস” গল্পটোৰ কথা মনলৈ আহিছিল। ইয়াৰ কাহিনীটো সঁচা, হয়তো “মিথ্যাচাৰ বিলাসো” তেনেধৰণৰ কোনো সঁচা ঘটনাৰ আলমত গঢ় লৈ উঠা। আচলতে তেনে ধৰণৰ বিলাস এটা ছাগৈ আমাৰ সকলোৰে অৱচেতন মনত থাকেই… জ্ঞাতে, অজ্ঞাতে। কিশোৰ অৱস্থাত গঢ় লৈ উঠা সপোনবোৰ (পূর্ণ নতুবা অপূর্ণ) যৌৱনলৈ কিয়, প্রায় প্রৌঢ় অৱস্থালৈ থাকি যায়। সপোনৰ “মই” এজন আমাৰ সকলোৰে মনত থাকে, যি বাস্তৱৰ ‘মই’ৰ সৈতে পৃথক।) গুৱাহাটী মহানগৰৰ ঠেক ঠেক ৰাস্তা-পদূলীৰে নাক থকা চিটিবাছবোৰ চলি থকা সময়ৰে কথা। অৱসৰৰ সময়বোৰ

আমাৰ গাঁওৰ লভিতা পেহী ফুৰি আহি চাৰি ধাম বয়স হৈছে হেনো আজিকালি লয় হৰিনাম কোনঘৰত পৰকীয়া প্ৰেম কোনঘৰত বিলাতী মেম বিয়নী সকলৰ মাজত তেঁওৰ সেইয়াও এক কাম ৷ বয়স হৈছে যদিও দামোদৰ টকা পইচাই ধনী ছোৱালী চাবলৈ পালেগৈ গুৱাহাটীৰ ৰাণী বহুতবাৰ ছোৱালী চালে লুচি ভাজিৰ সোৱাদ ললে চাহ দিবলৈ অহা শাহুয়েকক মাতি পালে ভনী ৷ ছোৱালী নহয় তেওঁৰ পিছপৰা নাই একো গম এইবুলি শইকীয়াই দি ফুৰে সকলোকে দম কৰাবই জীক চাকৰি পঢ়ি শুনি হৈ আজৰি বোৱাৰী কিয় ওলাই যাব লাগে