: নৱ, গৰু বিহুৰ দিনা মোৰ ঘৰৰ মুখত ৰাতি ১১ টা মানত “মোৰ মৰমৰ ইলা মৰম বুজি নাপালা”  গোৱাটো  তই নি বাৰু! : অঁ, বিষ্ণু দা মই, তপু, ৰণ, কাঞ্চা, জাহিৰ আৰু জীৱন। পুৰণি দিনবোৰৰ কথা মনত পৰিলে কিবা লাগি যায় ন  বিষ্ণু দা। আপোনাৰো মনত পৰিছে! : বোপাই তই নবৌক কৈ যাবিহি। তই পাহৰিছ, এওঁ নাই পাহৰা। মই প্রথম প্ৰেম পত্র দিয়াজনী ৰোমিঅ’ কলনীৰ ‘ইলাই’ আছিল। তই মোক বিহুতে হিলাই দিলি বোপাই। তাইৰ ফেচবুক আছে, নবৌৱে জানে। তই বিহু

কন্‌টিলা : পাপা, এই যে “গোৰ মাৰি গংগাত পেলোৱা” ফকৰা-যোঁজনাটো, তাৰ মানেতো শব্দ-ডট-অর্গত এনেদৰে আছে, “গোৰ মৰা হয় শাস্তি বিহিবলৈ, কিন্তু সেই গোৰেই যদি গংগাত পেলায়, তেন্তে গংগাস্নান কৰি উপকৃতহে হোৱা যায়। অর্থাৎ শাস্তি বিহাৰ অভিপ্রায়েৰে কৰা কার্যৰদ্বাৰা কাৰোবাৰ মংগল সাধন হোৱা” অলপ বুজাই দিয়া না উদাহৰণ এটাৰে সৈতে। বৰুৱা চাহাবে অলপ ভাবি লৈ ক’লে, : যোৱাবছৰৰ কৰ’ণা ভাইৰাছ অহাৰ সময়ত, তোমাৰ নিশ্চয় মনত আছে তবলিগী জমাতৰ ভক্তসকলক লৈ হোৱা বৃহৎ ইছ্যুটোৰ কথা। এই তবলিগী জমাতৰ ভক্ত মুছলমান মানুহখিনিক গোটেইবোৰে

এবাৰ ডেকা ল’ৰা এজনে বুঢ়া মানুহ এজনক তিনিটা প্ৰশ্ন সুধিলে, ১ম :- পৃথিৱীখন ধ্বংস হ’ব বুলি জানিও সকলো মানুহ পৃথিৱীখনৰ পাছত কিয় দৌৰে? 2য় :- শেষত অকল পইচাবোৰেই পৃথিৱীখনত থাকি যাব বুলিও জানিও পইচাৰ বাবে জীৱনটো কিয় ধ্বংস কৰে? ৩য় :- যিকোনো বস্তু নিজৰ কৰি ল’বলৈ কিয় বন্ধুবিলাকক শত্ৰু বনাই মানুহে? বুঢ়া মানুহজনে ডেকাজনৰ প্ৰশ্নকেইটা মন দি শুনি আছিল আৰু বুঢ়া মানুহজনে চাৰ্টৰ জেপৰপৰা জুইশলা বাকচ এটা উলিয়াই তাৰপৰা তিনিটা কাঠি উলিয়াই ল’লে, দুটা কাঠি জুইশলা বাকছত পুনৰ ভৰাই ৰাখিলে।

পত্নী : কোন আছিল সেইজনী? ৰঞ্জিত : কলেজীয়া দিনৰ পুৰণি বান্ধৱী! পত্নী : তোমাক কাণে কাণে কি কৈ গ’ল? ৰঞ্জিত : একো নাই,  মাত্ৰ এইটো ক’লে যে : মোক বিয়া কৰোৱা হ’লে তোমাক মই এনেকৈ মোনাটো ল’ব নিদিলোঁ হয়! পত্নী : ডাইনী ক’ৰবাৰ, চাওঁ দিয়া মোনাটো মোক! ☆ ★ ☆ ★ ☆

দুলাল : তোমাৰ ব্ৰেকআপ কেনেকৈ হ’বলৈ পালে৷ সকলো ঠিকেই আছিলচোন! অভিজিত : সকলো ঠিকেই আছিল৷ ভেলেণ্টাইন ডে’ৰ কেইদিনমান আগতে তাই মোক ক’লে  “ফুল মোৰ বৰ প্ৰিয়।” দুলাল : তাৰপাছত? অভিজিত : মই জোশতে কৈ দিলোঁ‌, ময়ো ফুল ভালপাওঁ, হাফবোৰ সোনকালে শেষ হৈ যায়। তাৰপাছৰেপৰা হোৱাটচএপ, ফেচবুক ক’তো তাইক নেদেখা হ’লোঁ‌৷ ☆ ★ ☆ ★ ☆

পতি আৰু পত্নীয়ে টিভিত আই.পি.এল. চাই আছে। পাঁচ মিনিটৰ পিছত   পত্নী: এইটো ব্ৰেটলী নেকি?   পতি: নহয়, ক্ৰিছ গেইল।   পত্নী: ব্ৰেটলীটো বহুত স্মাৰ্ট হয়, ভায়েকৰ দৰে সিয়ো চিনেমাত অভিনয় কৰিব লাগে।   পতি: ব্ৰেটলীৰ কোনো ভায়েকে চিনেমাত অভিনয় নকৰে।   পত্নী: তেতিয়া হ’লে ব্ৰুচলী কোন?   পতি:- ব্ৰেটলী হৈছে অষ্ট্ৰেলিয়াৰ এজন ক্ৰিকেটাৰ আৰু ব্ৰুচলী এজন কেৰাটেৰ অভিনেতা আছিল।   দুই মিনিটৰ পিছত    পত্নী: আৰে ৱাহ, আৰু এটা উইকেট গ’ল।   পতি: আৰে নহয়, ৰিপ্লেহে দেখুৱাইছে।   পত্নী:

এবাৰ কৃষ্ণ দায়ে বহুত অংক পংক কৰি জ্যোতিষীৰ ওচৰলৈ গ’ল৷ জোত্যিষীয়ে কিবা কিবি আঁকি বাঁকি হিচাপ নিকাচ কৰি মাত লগালে “আপোনাৰ এনেই কপাল খন বেয়া নহয়৷ কিন্তু কথা হ’ল,আপোনাৰ ঘৰৰ তলত বহুত সা-সম্পত্তি আছে,যি বোৰ আপুনি কেতিয়াও উপভোগ কৰিবলৈ নাপাব৷” কৃষ্ণ দা: একদম ঠিক কথা৷ মোৰ ঘৰৰ গ্ৰাউন্ড ফ্ল’ৰটো বেংক এটাক ভাৰালৈ দিছো৷  ☆ ★ ☆ ★ ☆

: ভাইটি, মাংস কেনেকৈ দিছা? : ল’কেল চাৰিছ, খাছী চাতছ। : ল’কেল মানে মূৰ্গীৰ কথা ক’লানে কি! : হয় দাদা। : অহ্ : কিমান দিম দাদা? এই ছোটু, ভাল চাইকেনে ল’কেল এটা উঠাই দে দাদাক। : হেহ্ ৰ’বাহে এটা মূৰ্গী…! আমি মানুহ দুটাহে। : সৰু চাই ল’ক এটা। ছোটু সৰু চাইকেনে… । : নহয় মানে আমাৰ এওঁ ল’কেল মূৰ্গী বৰ এটা ভাল নাপায়। মাংসবিলাকো সৰু সৰু, চোবাবলৈ ঠায়েই নোলায়। : তা হ’লে আপনি খাছী লৈ ল’ক আধাকিলো। ছোটু… : হেই

: ভাইটি, মাংস কেনেকৈ দিছা? : ল’কেল চাৰিছ, খাছী চাতছ। : ল’কেল মানে মূৰ্গীৰ কথা ক’লানে কি! : হয় দাদা। : অহ্ : কিমান দিম দাদা? এই ছোটু, ভাল চাইকেনে ল’কেল এটা উঠাই দে দাদাক। : হেহ্ ৰ’বাহে এটা মূৰ্গী…! আমি মানুহ দুটাহে। : সৰু চাই ল’ক এটা। ছোটু সৰু চাইকেনে… । : নহয় মানে আমাৰ এওঁ ল’কেল মূৰ্গী বৰ এটা ভাল নাপায়। মাংসবিলাকো সৰু সৰু, চোবাবলৈ ঠায়েই নোলায়। : তা হ’লে আপনি খাছী লৈ ল’ক আধাকিলো। ছোটু… : হেই

পতি: হেৰা, তুমি সদায় সদায় এলাৰ্ম বন্ধ কৰি অলপ সময় কিয় শুই লোৱা বাৰু কোৱাচোন। পিছত দৌৰা দৌৰি হয় নহয়!   পত্নী:  এহ্, তুমি সাহিত্যৰ মানুহে গাণিতিক শৰীৰৰ কথা কি বুজিবাহে!   পতি:  গাণিতিক শৰীৰ? তেনেকুৱাও কিবা শৰীৰ আছে বুলি ইমানদিনে জনাই নাছিলোঁ দেই ।   পত্নী:  হুহ্! গণিত নাই ক’ত কোৱাচোন। ৰাতিপুৱা শুই উঠাৰপৰা ৰাতি শোৱালৈকে দেখোন গণিতেই গণিত।   পতি:  সেইটো বাৰু বুজিলোঁ। কিন্তু গাণিতিক শৰীৰ বোলাটোহে নুবুজিলোঁ।   পত্নী:  হেৰা, সৰুতে অংকৰ ছাৰে সদায় কোৱা মনত আছে