তাইক নিজৰ কৰিম বুলিয়েই মই ক’লা চুলিকেইডালৰ দুডালমান সোণালী কৰিলোঁ। ভাল লংপেণ্টটো ব্লেডেৰে কাটি আঁঠুত দুটা ফুটা কৰিলোঁ। মুঠতে যি কৰিব লাগিলেও কৰিম, মাত্ৰ তাই মোক চাওক। আমাৰ ঘৰৰ সন্মুখৰ ৰাস্তাৰে তাই সদায় যায়। ময়ো তাইক চাবলৈকে সেইখিনি সময়ত ৰাস্তাত ৰৈ থাকোঁ। মায়ে গালি পাৰে, “ক’লৈ গ’লি তই? আহ আহ। এইখিনি সময়ত তই সদায় কিয় ৰাস্তালৈ যাৱ?” মাও যে আৰু! পাৰিলে যেন চাদৰৰ আঁচলত মোক বান্ধিহে ৰাখিব। মই মাৰ খুব মৰমৰ। গালিও পাৰে, কিন্তু মনে মনে ভাৱে মই এতিয়াও ফুলকুমলীয়া,

প্ৰেমৰ ক্ষেত্ৰত মই মানুহটো বহুদিনলৈকে ৰসায়ন বিজ্ঞানত পঢ়া সেই নিষ্ক্ৰীয় মৌলকেইটাৰ দৰে আছিলোঁ৷ প্ৰেম কি, খায়নে সানে একো মাথা-মুণ্ড পোৱা নাছিলোঁ৷ তথাপিতো গাঁৱৰে ছোৱালী এজনীৰ সৈতে মোক যোৰা দি দি জোকাইছিল বহুতে৷ এনেকুৱাই জোকাইছিল যে মোৰ ‘জীনা হাৰাম’ কৰি দিছিল সেই সময়ত৷ ফলত উৰহৰ খং ভগা ঢাৰিখনত কোবোৱাৰ দৰে মোৰ ছোৱালীজনীলৈকে অদ্ভুত খং উঠিছিল৷ দেখিবলৈকে মন নোযোৱা হৈছিল তাইক বাপেক্কে৷ তাই মোক মাতিবও খুজিছিল৷ তাইক দেখিলে মোৰ ভয় লগা হৈছিল৷ বাটে ঘাটে ক’ৰবাত পালেও তাইৰ ফালে নোচোৱাকৈ মই আনফালে চাইছিলোঁ৷

“এটুকুৰা আলসুৱা মেঘ ভাঁহি যায় মোৰো বন হংসই বাট হেৰুৱায় মই আছোঁ শাৰদীয় খিৰিকী মুখত বুকুৱে বিচৰা জনলৈ বাট চাই…..” কামিহাড়ৰ উলম্বভাৱে থকা ফেনখনত চুইছ ব’ৰ্ডৰ ৰেগুলেটৰৰ তিনি নম্বৰ স্পীদ আৰু মোৰ শৰীৰৰ ওপৰত ডাঠ বেডক’ভাৰৰ আৱৰণ, শৰৎ কালৰ আগমনৰ এয়াও এক সংকেত। পৃথিৱীৰ আটাইতকৈ সুখী মানুহজনৰ অনুভৱ লৈ শুই থকাৰ সময়ত ক’ৰপৰা যে আহি মায়ে টিভিটো চলাই অসমীয়া মিউজ (মিউজিক কাম নিউজ ) চেনেল লগাই থৈ মোৰ নিহালিত বিহগুটি মেলি দিলে নহয়! এনেই বোলো পুতেক থাকোঁ ঘৰৰ বাহিৰত, পূজা

: দেবজিতৰ CIBIL টো কেনেকুৱা? ধোঁৱাই থকা চাহৰ কাপটো মুখৰ ওচৰত লৈ চুমুক এটা দিয়াৰ আগতে আদিত্য বৰঠাকুৰে প্ৰশ্ন কৰিলে৷ লক ডাউন, কভিড আদিৰ মাজত বছৰটোৰ আধা সময় কেনেদৰে পাৰ হৈ গ’ল ধৰিবই নোৱাৰিলোঁ৷ ফটাঢোলৰ মিট পতা দূৰৈৰে কথা, মানুহবোৰক লগ পাবলৈকো বৰ দুৰূহ হৈ পৰিল৷ তাৰ মাজতে বিজয় মহন্তৰ বুলেটখন বুকিং, চাবলৈ মোক নিমন্ত্ৰণ, হঠাতে যোৰহাট আহি ওলোৱা আদিত্য বৰঠাকুৰ আৰু ফলশ্ৰুতিত এয়া বুলেটৰ শ্ব’ৰূমৰ ৰিচেপচনৰ কাষৰ চোফাত মেচিনত তৈয়াৰ কৰা চাহ আগত লৈ মই, বিজয় আৰু আদিত্য বৰঠাকুৰ৷

সঁচা কথা ক’বলৈ গ’লে দিম্পলে ভেলেণ্টাইন সপ্তাহ পালন কৰি পোৱা নাই, অৱশ্যে পাতিম নো কাৰ লগত। বাৰু থাকক মোৰ দুখ ভৰি কাহিনী।  যোৱাবছৰৰ ঘটনা অসম সচিবালয়ত লিখিত পৰীক্ষা৷ ৰাতিপুৱাই সাজি কাঁচি আহিলোঁ পৰীক্ষা চেণ্টাৰলৈ৷ ইফালে সময় তেতিয়া ভেলেণ্টাইন সপ্তাহৰ৷ আৰু সেই মহান উৎসৱৰ পৰম্পৰা অনুসৰি মোৰ বয়সৰ ল’ৰাবোৰে নিজৰ নিজৰ সম্পত্তি বুলি ভবা প্ৰেয়সীকেইজনীক পৰীক্ষা দিয়াবলে আনিছে। বাৰু যি নহওক সঁচা প্ৰেম আছে? নহ’লে নো ফেব্ৰুৱাৰী মাহৰ ঠাণ্ডা দিনত ল’ৰা এটাই এজনী ছোৱালীৰ নামত ইমান ৰাতিপুৱা শুই উঠি পৰীক্ষা দিয়াবলে

: ৰমেনদা শুনক না। মোক হেল্প এটা কৰক না। পুবালীৰ লেনিয়াই কোৱা কথাকেইটাত হাৰমনিয়ামখন ডাঙি ষ্টেজলৈ নি থকা ৰমেনদা ৰৈ গ’ল। : কোৱা কি হেল্প লাগে? : মানে নাইট ফাংচন আছেতো। সেয়ে ফ্ৰেচ হৈ আহিবলৈ ঘৰৰ পৰা আহোঁ। মোক ঘৰত থৈ আহিব নেকি? : অকে। তুমি দহমিনিট ৰোৱা। মই থৈ আহিম। এইখিনি সময়তে ৰমেনৰ দেউতাকলৈ খং এটা উঠি আহে। কিমানদিনৰ পৰা দেউতাকক কৈ আছে মটৰ চাইকেল এখন লাগে, নাই কোনো খবৰেই নাই। এতিয়া বাৰু পুবালীক কেনেকৈ চাইকেলৰ ফ্ৰেমত বহুৱাই নিয়ে