সাক্ষাৎকাৰটো শেষ হোৱাৰ লগে লগে মই মিষ্টাৰ  বৰুৱাৰ হাতত থকা কাগজখনলৈ চকু ফুৰালোঁ৷ যিজন ল’ৰাই ইণ্টাৰভিউত আটাইতকৈ ভাল কৰিছে, সেইজন ল’ৰাক বৰুৱায়ো মোৰ দৰেই বেছি নম্বৰ দিছেনে নাই তাকেই চাব খুজিছিলোঁ কিন্তু মোৰ নিজৰেই বিশ্বাস হোৱা নাছিল যেতিয়া মই বৰুৱাক সেই যোগ্য ল’ৰাজনক আটাইতকৈ কম নম্বৰ দিয়া দেখিলোঁ। মোৰ মনৰ ভিতৰত আৰম্ভ হোৱা জিজ্ঞাসাক অধিক কষ্ট দিবলৈ ইচ্ছা নকৰি বৰুৱাক সেই ল’ৰাজনক কিয় ইমান কম নম্বৰ দিলে সুধি পেলালোঁঁ৷ বৰুৱাই কোনো প্ৰতিক্ৰিয়া নেদেখুৱাকৈ ল’ৰাজনক চিলেক্ট নকৰিলোঁ বুলি উত্তৰ দিলে৷ :

সৰু চহৰখনত থকা কৃষি বিভাগৰ অফিচটোতে কণক শৰ্মাই কাম কৰে। অফিচৰ প্ৰতিজন কৰ্মচাৰীৰে   চতুৰ্থ শ্ৰেণীৰ কৰ্মচাৰী শৰ্মা অতি প্ৰিয়। কাৰো কথা নেপেলাই সকলো কামেই অতি আন্তৰিকতাৰে কৰে। শৰ্মাদেউক অফিচত প্ৰায়ভাগেই ‘নাকো শৰ্মা’ বুলি সম্বোধন কৰে। আপত্তি তেওঁ নকৰে, অফিচত কেইজনৰনো আছে তেওঁৰ দৰে নাক? দুজন মানকতো ভগৱানে অবিচাৰ কৰা বুলিয়েই তেওঁ ভাবে। নাকটো তেওঁৰ বাবে গৌৰবৰ বিষয়৷ প্ৰতিটো শনিবাৰে অফিচ ছুটীৰ পিছত শৰ্মাই গাঁৱলৈ যোৱা বাছখনত এসপ্তাহে যোগাৰ কৰি থোৱা টুক-টাক বস্তুৰ মোনাটো লৈ যাত্ৰা আৰম্ভ কৰে। চাৰিআলিত নামি তেওঁ

“নৱাব চাহাব কী ট’ বাত হী নিৰালী …. কিউকী  শৌখ বড়ী চীজ হে য়াৰ”- নৱাব চাহাবৰপৰা ৰসেশ্বৰ দাই লৈকে সকলোৰেই বাবে কিন্তু চখ বড়ী চীজ! ৰসেশ্বৰ দাইটিৰ আকৌ বৰ অদ্ভূত চখ। গাঁৱলৈ নতুন কইনা এজনী আনিলেই হ’ল আৰু। ৰসেশ্বৰে ৰসতে ডুবাই থোৱা ৰসগোল্লাটো যেন হৈ মৰমেৰে আগ-পাছ কৰি দিলেহে যেন   শহুৰেকৰ ঘৰত  ন-কইনাই থিতাপি পাব! মৰমেৰে  চাই তেখেতৰ চকুৰ তৃপ্তি পেলোৱাৰ পাছতহে কইনা পুৰণি হ’ব। তাৰবাবে তেওঁ এতিয়ালৈকে কিমান গৰিহণা আৰু ককৰ্থনাৰ অৰিহণা খাইছে! কিন্তু ৰসেশ্বৰে একেবাৰে বাৰিষাৰ নদীখনে পাৰৰ

সময়, ২০১৯ চনৰ শাৰদীয় দুর্গাপূজাৰ নৱমী তিথিৰ নিশা। স্থান, অসম মুলুকৰ কোনোবা এখন ভিতৰুৱা গাঁও। শেষৰাতিৰ নিজান পেণ্ডেল। দিনটোৰ কষ্টৰ অন্তত পূজাৰ আয়োজকসকলো ভাগৰত নিঃপালি দিছে। জীৱিত প্রাণীৰ উমানৰ নামত চৌপাশে মাথো ঝিলিপোকসমূহৰ মৃদু কোলাহল। পূজাৰ বেদীত পৰিয়ালসহিত মা দুর্গাৰ প্রতিমা বিৰাজমান আৰু সেই বেদীৰ সন্মুখত কেইবাবছৰো আগতে শিক্ষাব্যৱস্থাৰ উচ্চতম ডিগ্রীটো আহৰণ কৰি লোৱাৰ পিছতো তেনে কোনো উল্লেখযোগ্য সংস্থানৰ ব্যৱস্থা কৰিব নোৱাৰি ‘নিবনুৱা’ নামৰ অদৃশ্য চাইনবোর্ডখন কঢ়িয়াই লৈ ফুৰা সেইখন গাঁৱৰে যুৱক হৰকান্ত। : দুর্গাদেৱী, শুলা নেকি আই? হৰকান্তৰ মাতত

(১) ঠিক আঠমান বজাত ফোন কল এটা আহিল; দিল্লীৰপৰা। কোনোবা শ্ৰেয়া যাদৱ। মাইনুৰ বান্ধৱী হেনো। সেয়া শ্ৰেয়া যাদৱে কৰা ফোন কলটোৰ পাছত গোটেই পৰিৱেশটোৱেই সলনি হৈ গ’ল। প্ৰায় এঘণ্টামান সময় ৰুদ্ৰ হাজৰিকা শিলপৰা কপৌটোৰ দৰে চোফাখনতে জুপুকা মাৰি বহি ৰ’ল। হাজৰিকাৰ পত্নী ৰমলায়ো ওচৰতে মূঢ়া এটাত বহি তললৈ মূৰ কৰি ভিন্ন চিন্তাত বিভোৰ হৈ থাকিল। ভাৰাতীয়া হৰেণ দত্তৰ দহ বছৰীয়া পুতেকটোৱে “আজি আমাৰ ঘৰত চিকেন, মায়ে দি পঠিয়াইছে” বুলি দি থৈ যোৱা মূৰ্গীৰ মাংস ভৰ্তি বাটিটো তেনেকৈয়ে টেবুলখনৰ ওপৰত পৰি

(এক) #পত্নী বিছনাৰ পৰা মজিয়াত নামিবলৈ লওঁতেই ভৰিদুখনত বিষ অনুভৱ কৰিলে জয়মতীয়ে৷ তথাপি সাৱধানে থিয় দি লাহেকৈ খোজ দিয়াৰ চেষ্টা কৰি সফল হ’ল তাই৷ মজিয়াতে কেইখোজমান দিয়াৰ পিছত বিষ কিছু উপশম হোৱা যেন পাই ‘ঠিক হৈ যাব’, এনে ভাৱতেই জয়মতীয়ে বাহী বনত হাত দিলে৷ জয়মতীৰ বাবে এনে পৰিবেশ বা এনেধৰণৰ ‘যন্ত্ৰণা’ নতুন নহয়৷ সেয়ে বিশেষ ভাবিবলগীয়াও নাই৷ বাহী বন সাং কৰি জয়মতী বাথৰূমত সোমাল৷ গাত পানী ঢলাৰ লগে লগে পিঠিত কোনোবাই আঁচুৰি দিয়া যেন যন্ত্ৰণা অনুভৱ কৰি মুহূৰ্তৰ বাবে জিকাৰ

নব্বৈৰ দশকৰ আগভাগৰ ডিচেম্বৰ মাহৰ কিবা এটা তাৰিখ হ’ব৷ ঠিক মনত নাই৷ শিলচৰৰ কুম্ভীৰগ্ৰাম বিমানবন্দৰত আমাৰ বিমান অৱতৰণ কৰিবলৈ তেতিয়া আৰু প্ৰায় আধাঘণ্টা সময় আছিল৷ আচলতে দীঘলীয়া ছুটিৰ অন্তত, মোৰ কৰ্মক্ষেত্ৰত পুনৰ যোগদান কৰিবলৈ মই গৈ আছোঁ৷ ৰে’ল যাত্ৰাই হওক বা বিমান যাত্ৰা হওক, যদি কাষত কোনো বন্ধুত্ব ভাৱাপূৰ্ণ সংগী নেপাওঁ, তেনেহ’লে দীঘলীয়া যাত্ৰাপথৰ অবসাদ দূৰ কৰিবলৈ কিতাপ এখন মোৰ লগত থাকেই৷ হয় সৌৰভ কুমাৰ চলিহাৰ গল্প নহয় ভবেন্দ্ৰনাথ শইকীয়া ছাৰৰ, ইংৰাজী হ’লে শ্বিদনী শ্বেলটন নহ’লে জেফ্ৰি আৰ্চাৰ৷ একো নেথাকিলে

সিংহ এটা হাবিৰে গৈ থাকোঁতে সন্মুখত এটা নিগনি পৰিলে, আচলতে নিগনিয়ে মোবাইল টিপি টিপি গৈ থাকোঁতে কেতিয়া সিংহৰ সন্মুখত পৰিলে গমেই নেপালে৷ সিংহক সন্মুখত দেখি নিগনিয়ে ভয়ত কঁপি কঁপি ক’লে, : হে বনৰাজ মোক নেমাৰিব, ভৱিষ্যতে মই আপোনাৰ কিবা সহায় হ’ম৷ সিংহই অট্টহাস্য কৰি ক’লে, : তই সাধাৰণ নিগনিয়ে মোৰ কি সহায় কৰিবি? নিগনিয়ে ক’লে, : মই আচল জীৱনতহে সাধাৰণ নিগনি, ভয়ে ভয়ে থাকোঁ৷ ফেচবুকত মই কিন্তু বহুত ডাঙৰ চেলিব্ৰিটি৷ এনেকৈ পোষ্ট দি থাকোঁ কোনেও মোক নিগনি বুলি নেভাবে, প্ৰায়

তিনিচুকীয়াৰ বিনন্দ বৰুৱা এজন ক্ষুদ্ৰ চাহ খেতিয়ক৷ উচ্চ শিক্ষাৰে শিক্ষিত বিনন্দ বৰুৱাই চৰকাৰী চাকৰিৰ বাবে ঢাপলি নেমেলি দেউতাকৰ বিশ বিঘা চন পৰি থকা মাটিত চাহখেতি কৰি ঘৰখন আটোম-টোকাৰীকৈ চলাই আছে৷ বিনন্দ বৰুৱা এজন ক্ষুদ্ৰ চাহখেতিয়ক হিচাবে প্ৰতিপত্তি স্থাপন কৰিছে যদিও তেওঁৰ মনত কোনো অহং ভাৱ নাই৷ এজন সৰবৰহী ব্যক্তি হিচাবে বিনন্দ বৰুৱা সেই অঞ্চলৰ সকলোৰে প্ৰিয় ব্যক্তি৷ তেওঁৰ বাগানত কাম কৰা বনুৱাসকলেও তেওঁক বহুত ভাল পায় আৰু সমীহ কৰি চলে৷ তেওঁৰ বুজনি আৰু একান্ত প্ৰচেষ্টাৰ ফলতেই বনুৱাসকলে মদ খোৱা বদ্

এখন হাবিত এহাল বাঘ-বাঘিনী আছিল। তেওঁলোকে বনত আনন্দেৰে জীৱন নিৰ্বাহ কৰিছিল। তেওঁলোক দুইজনৰ ভিতৰত বাঘিনীগৰাকী বেচ কিছু স্মাৰ্ট আৰু কনছিয়াছ প্ৰকৃতিৰ আছিল। নিয়মিত যোগাসন সু-খাদ্যাভ্যাসেৰে তেওঁ এটা অনন্য ব্যক্তিত্বৰ অধিকাৰী আছিল। প্ৰাতঃভ্ৰমণ আৰু সান্ধ্যভ্ৰমণ তেওঁৰ দৈনিক  তালিকাৰ মুখ্য কৰ্ম আছিল। আগতে তেওঁ হাবিখনতে চৰি ফুৰি ভ্ৰমণ অব্যাহত ৰাখিছিল। পিচে নিৰিবিলি, শান্তিৰ সুস্থ পৰিবেশ বাঘিনীগৰাকীৰ খুবেই পচন্দ আছিল। কিন্তু সময় বাগৰাৰ লগে লগে বৰ্তমান হাবিখনত জীৱ-জন্তুৰ ভিৰ বৈদ্য বাঢ়ি যাবলৈ ধৰিছে। হাবিত কৰা ভ্ৰমণত সেয়ে তেওঁ আগৰদৰে সিমান এটা এঞ্জয় নকৰে।