অস্থি চৰ্মসাৰ দেহৰ বয়োজ্যেষ্ঠ মানুহজন জপনাখন খুলি চুচুক-চামাককৈ সোমাই আহিল৷ অচিনাকি মানুহ এজন এনেদৰে সোমাই অহা দেখি মই অলপ চিন্তাত পৰিলোঁ৷ দিন-কাল ভাল নহয়৷ কোন, কেতিয়া, কি উদ্দেশ্যৰে আহে একো ধৰিব নোৱাৰি৷ এনেও নহয় যে আমাৰ বাহিৰে বেলেগক বিচাৰি আহিছে৷ এই ঘৰত আমাৰ বাহিৰে আৰু কোনোৱেই নাই৷ মই তেখেতলৈ কৌতূহলেৰে চালোঁ৷ এই প্ৰচণ্ড শীততো মানুহজনৰ শৰীৰৰ ওপৰৰ অংশত পিন্ধনত কেৱল এটা উৱলি যোৱা চোলা; হয়তো একালত ৫-৬ ইঞ্চিৰ কাৰোবাৰ বুকুত শোভা বৰ্ধন কৰি সময় উকলি যোৱাত সি বানগ্ৰস্থ কোনোবা আৰ্তজনৰ

ৰাতিপুৱা হ’ল কি নহ’ল, ক্যেলেণ্ডাৰ ৰিমাইণ্ডাৰ, ফেচবুক ৰিমাইণ্ডাৰ আৰু এলাৰ্ম ক্লক্‌টো একেলগে বাজি ইমান ধুনীয়া সপোনটো ভাঙি দিলে৷ অমিতাভ বচ্ছনে ৫ কোটি টকীয়া চেকখন আগবঢ়াই দি ক’ব পাইছিলহে “য়ে ৰহা আপকে লিয়ে পূৰে ৫ কড়ৌৰ কা চেক (হায়)৷” আপদীয়া মোবাইলটোৱে সকলোখিনি পানী কৰিলে৷ বাৰু যি কি নহওক, এটা চকু মেলিয়েই ম’বাইলটোলৈ চাই পঠিয়ালোঁ৷ উৱা! আজিচোন টপুৰ বাৰ্থ্‌ডেই৷ বাৰ্থ্‌ডেই মানে পাৰ্টি আৰু পাৰ্টি৷ মানেই শইকীয়া ধাবা জিন্দাবাদ৷ টপু মানে মোৰ ক্লাছ চিক্সত লিখা বেষ্ট ফ্ৰেণ্ড ৰচনাখনৰ পৰা ধৰি শইকীয়া ধাবাত ৰঙা

ৰাতিপুৱাৰ পৰা ৰূহীৰ গাত তৎ নাই৷ সোনকালে শুই উঠি যোৱা সপ্তাহত বিক্ৰমৰ লগত গৈ শ্ব’ৰূমৰ পৰা কিনা ৰঙা টপটো আৰু পালাজ’ পেণ্টটো ইস্ত্ৰি মাৰিথৈ বাথৰূমত সোমাল৷ বহুদেৰি গাধুলে, ছেম্পুও কৰিলে৷ আজি বৰ বিশেষ দিন তাইৰ বাবে৷ সাজ-সজ্জাত কোনো খুটি-নাটি এৰিব নোখোজে তাই, আফটাৰ অল ফাৰ্ষ্ট ইম্প্ৰেছন ইজ দা লাষ্ট ইম্প্ৰেছন! এসপ্তাহ মান হৈছে তাই নতুন মুৰ্গা এটা জালত পেলাইছে৷ খুউব “মালদাৰ“ বোলে! হয়তো! ধুনীয়া আৰু ধনী ল’ৰাবোৰ তাইৰ বাবে একোটা ’মুৰ্গা’ই! সি যে বেছ ধনী তাৰ কথা-বতৰা, ভাৱ-ভংগীতে গম পায়৷

“উস্‌ উস্‌ যোগেন বৰ ঠগ হ’লি দেই তই আজিকালি ৷” “কি হ’ল দাদা ?”যোগেনে ভয়ে ভয়ে শুধিলে ৷ “এনেকৈ গ্ৰাহকক ঠগন দিব নাপাই দেই ৷ভগৱানলৈতো অলপ ভয় কৰিবি ৷কালি তোৰ দোকানৰ পৰা নিয়া আলুৰ আধা গেলা ওলাল ৷” “আলু আপুনি নিজেই বাচি লৈছিলচোন দাদা ৷” যোগেনে সেমেনা সেমেনি কৰিলে ৷আলুখিনি ঘুৰাই দি পইচা লৈ মানুহজন ওলাই গ’ল ৷ দোকানত দাইল আৰু মিঠাতেল কিনিবলৈ সোমোৱা বিনোদে মানুহজনৰ ফালে চালে ৷হয় হয় এইজন মানুহেই তাক দেউতাকৰ পেঞ্চনৰ ফাইল এটা পাছ কৰি দিবলৈ

ছমাহ মানৰ আগৰ কথা। কিতাপ এখন প্ৰকাশ কৰি উলিয়াম বুলি যো-জা চলাইছিলোঁ। প্ৰায় ত্ৰিশটামান কবিতা গোট খাইছিলও। কিতাপখনৰ নামটো কি দিম ভাবি উলিয়াব নোৱাৰি বন্ধু এজনক ফোন কৰিছিলোঁ। -“শুনচোন, মই মানে নামটো ‘তোমাৰ হিয়াত মোৰেই ছবি’ ধৰণৰ নাম এটা ভাবি থৈছোঁ। চলিব নে?” সুধিছিলোঁ তাক। ‘খেকখেক’কৈ বহুদেৰি শব্দ এটা শুনি থাকিলোঁ। যেন বন্ধু নহয়, ক’ৰবাৰ পৰা মলুৱা এটাইহে ফোনটো ধৰি আছে, হাঁহি আছে। -“ঐ কি হ’ল? নাহাঁহিবি…” -“আজিকালি একো নচলে বন্ধু!” সি ক’লে। -“মানে?” -“মানে আকৌ কি! এই ‘হিয়া’, ‘প্ৰেম’,

পোন্ধৰ মিনিটমান হ’ল৷ মৰাৰ পিছত কাম বন বুলিবলৈ বিশেষ নাই৷ এনেয়ে ইফালে সিফালে ঘূৰি আছোঁ‌৷ সন্মুখৰ ঘড়ীটোত সময় চালোঁ, আঠটা বাজিছে৷ পঞ্জিকা হিচাপত আৰু দুঘন্টা আছে যমদুতক আত্মাটো হেণ্ডঅভাৰ কৰিবলৈ৷ মই সম্পূৰ্ণ সাঁজু হৈ আছোঁ‌,যমদূতৰহে তেতিয়াৰপৰা একো খা খবৰ নাই৷ বৈদ্য কামোৰ খাইছোঁ‌৷ আটাইতকৈ ডাঙৰ ভেজালটো হৈছে যে মৰাৰ পিছত ফ্ৰি জিঅ’ চিমখনে কাম কৰা নাই৷ এনেই এইখিনিত এয়াৰটেলৰ নেটৱৰ্ক বেয়া নহয়৷ পিছে সেইখন ৰিচাৰ্জ কৰা বাদেই দিলোঁ নহয়, কাম কৰিলেহেঁতেন যদিও এতিয়া জনাৰ একো উপায়েই নাই৷ এতিয়া যমদূত নহালৈ

শইকীয়াই কাক কাক যে কোৱা নাই, কাক কাক যে অনুৰোধ কৰা নাই আজি নমাহে। ক’তনো নমাহ? ডাক্তৰে ভাল খবৰটো দিয়াৰ পৰাই আচলতে অনুসন্ধান, মানুহক অনুৰোধ কৰাৰ পৰ্বটো আৰম্ভ হৈছিল। কিন্তু পোৱা জানো ইমান সহজ? অফিচৰ পিয়ন, অফিচৰ বাহিৰত চাহ বেচা দোকানী, অফিচ সৰা-মোচা কাম কৰিবলৈ অহা বাইগৰাকী, যিমান চিনাকি ড্ৰাইভাৰ, পিয়নজাতীয় গ্ৰাম্যমূলৰ মানুহ আছে সকলোকে দেখিলেই ক’য় শইকীয়াই। কেইজনক হাজাৰ-বাৰশ টকা দিলেও গাঁৱলৈ গৈ বিচাৰিবলৈ। অনাৰ পাছত আকৌ উপহাৰৰ টোপ! কিন্ত্ত নাই। দৰৱত দিবলৈও নাই। সকলোৰে উত্তৰবোৰ এনেকুৱা, বোলে ইমান দূৰলৈ নাহে, স্কুলতে আজিকালি

লেভেন্দাৰ ফুলবোৰৰ মাজে মাজে তাইৰ বেঙেনাবুলীয়া দুপাট্টাখন উৰুৱাই গৈ আছে। সি বিমুগ্ধ দৃষ্টিৰে তাইক অনুসৰণ কৰিছে। লেভেন্দাৰৰ মিঠা সুবাস আৰু ৰিব ৰিব বতাহ জাকে ৰোমাণ্টিক কৰি তুলিছে পৰিবেশটো। দুয়ো চঞ্চল হৈ পৰিছে। এপাকত তাই বতাহত এৰি দিলে তাইৰ বেঙেনাবুলীয়া দুপাট্টাখন। বতাহত উৰি আহি দুপাট্টাখনে সাৱটি ধৰিলেহি তাৰ গালে মুখে…. : এনেকৈ শুই থকা শিয়ালে হাঁহ ধৰিব নোৱাৰে।পঢ়া শুনাৰটো নাম গোন্ধই নাই।হেৰৌ সময়মতে কলেজখনলৈকে যাচোন…. মাকৰ বকনি আৰু হাত সমানে চলিল।বকি বকি দেবু শুই থকা বিছনাখনৰ আঠুৱাখন খুলি দিলে। আঠুৱাখনে তাৰ

বুমন দাদাৰ কথা ভাবি জীমণি প্ৰায়ে হতাশ হয়৷ কিয় এনেকুৱা হ’ল সি? সৰুৰ পৰা ডাঙৰলৈ সকলোৱে তাক সুযোগ সুবিধা পালেই দম দিয়ে, গালি দিয়ে৷ কিন্তু সি নিৰ্বিকাৰ হৈ থাকে৷ কাকো ওলোটাই একো নকয়৷ তাৰ এই প্ৰতিক্ৰিয়াহীনতাৰ সুযোগ সকলোৱে লয়৷ সি যেন এটা অকৰা অজলা মূৰত ঘিউ নথকা ল’ৰা — ঠিক তেনেকুৱা ভাৱ প্ৰকাশ কৰে সকলোৱে৷ অথচ, ঘৰৰ বজাৰ-সমাৰৰ পৰা ভাত ৰন্ধা লৈকে সকলো কামেই বুমন দাই নিয়াৰিকৈ কৰি যায়৷ বুমন দাক দেখিলে এনে লাগে– সি যেন মানুহৰূপী এটা ৰবটহে৷ যিয়ে

: “অই প্ৰকল্প৷ ক’ত আছ তই?” : “উজানবজাৰৰ ফেৰীঘাটত আছোঁ৷ কিয় সুধিলি?” : “এই বে…..(অশ্লীল)৷ কি মূৰটো কৰিছগৈ তাত? মই ৰুমত পৰি আছোঁ অকলে৷ কিবা এটা লৈ আন৷” তাই কি বিচাৰিছে বুজিলো মই৷ তাৰমানে তাই আজিও মোক এৰি নিদিব৷ কিবা এটা লৈ আন মানে, তাইৰ লগত মই ৰাতি এপৰলৈকে বহি থাকিব লাগিব৷ তাইৰ লাগবান্ধ নোহোৱা কথাবোৰ শুনিব লাগিব৷ মাজে মাজে মোৰ মতামত দাঙি ধৰিব লাগিব৷ উবেৰ এখন মাতি পঠিয়ালো৷ উজানবজাৰৰ পৰা খ্ৰীষ্টীয়ান বস্তিৰ হোটেল গ্ৰেণ্ড ষ্টাৰলাইন৷ মাজতে নামি কিবা এটা