শুনা ভাই শুনা বন্ধু মুখ-পুথিৰ কথা কলিৰ মহাভাগৱত ই গুচায় মনৰ বেথা ।।   মানুহ মাত্ৰেই আহে যি ইয়াৰ সংস্পৰ্শত ভকতিত ওফন্দে মন ভিন্ন স্বৰূপত ।।   প্ৰাতঃ সন্ধ্যা নুগুনি পৰ ভক্তি মাৰ্গে ধৰে লৰ প্ৰকাশি নিজকে বৰ সন্তুষ্টিত হয় যে থৰ।।   সুপ্ত প্ৰতিভাক যোগাই সাৰ মনত বোৱায় ক্ষিপ্ৰ ধাৰ ৰাতি এপৰলৈকে চকু ফালি ফালি আঙুলিক সোধায় মাধ-মাৰ।।   খেনোৱে কৰে সাহিত্য চৰ্চা খেনোৱে বিলায় ছবি প্ৰকাশে সবে নিজ নিজ ভাৱে যাৰ যিটো মতে হ’বি।।   চুবুৰীয়াৰ সৈতে নাই

অসম আমাৰ ৰূপহী গুণৰো নাই শেষ পৰিস্মিতাই নাকৰ পানী চেলেকি কৰে শেষ গোটেই জীৱন বিচাৰিলেও অলেখ দিৱস ৰাতি কমলা বায়ে স্কুটি চলাই মূৰত লৈ ছাতি চিৰ বিনন্দীয়া তোমাৰ সেউজ পৰিৱেশ ৰাজশ্ৰীয়ে ৰাতি হ’লে ধৰে ভূতৰ ভেশ ব’হাগতে আমাৰে আই মহুৰা হৈ ঘূৰে ডলীবায়ে ৰাতিপুৱা হ’লে লোহা-টিং বিচাৰি ফুৰে শৰৎ নিশাই তৰাৰে সজায় আইৰে কেশ পূৰ্ণময়ীয়ে ওকণিবোৰ খাই কৰে শেষ পাহাৰ-ভৈয়াম একে কৰা ৰামধেনুৰেই দৰে নীলাক্ষিৰ মাত শুনিলেই মানুহবোৰে দৌৰে লৌহিত্যৰে বহল পাৰক প্ৰণিপাত কৰোঁ মৌচুমীৰ ষ্টাইল দেখি উবৰি খাই পৰোঁ

বৰলা সকলৰ বাবে ! বয়ফ্ৰেণ্ড নথকা গাভৰু দেখিছানে? বয়ফ্ৰেণ্ড নথকা গাভৰু দেখিছানে? দেখা নাই নিশ্চয়…. ময়ো দেখা নাই! ফুলনিৰ বাগিচা বাৰেবৰণীয়া ফুলেৰে জাতিষ্কাৰ হৈ থাকে, এনে ফুলৰ মৌ চুহিবলৈ ভোমাৰাৰ আগমন ঘটিবই! এই বসুন্ধৰাত অসংখ্য গাভৰু দেখিবলৈ পাওঁ, কিন্তু বয়ফ্ৰেণ্ডহীন গাভৰু দুৰ্লভ৷ আমি ছিংগল গাভৰু বিচাৰি আবেদন কৰিছোহে কৰিছো… এজনীও কিন্তু পাবলৈ নাই! কি যে হ’ব আমাৰ দৰে জি.এফ. নথকা যুৱকবোৰৰ! এজনী গোটাবলৈ অক্ষম আমি, আনে নিজৰজনীৰ লগত বিনোদন কৰা দৃশ্য উপভোগ কৰিয়েই হা-হুমুনিয়াহ কাঢ়িছোঁ৷ বয়ফ্ৰেণ্ডহীন গাভৰু বিচাৰি বিচাৰি শেষত

মোৰ বাগিচাৰ মাছৰ কাৰ্টুনত তুমি লহপহকৈ বাঢ়িছিলা। তোমাৰ অসাধাৰণ পুৰনিৰ গুুুণেৰে উদ্ভাসিত হৈ লমালমে ডাল ভৰি লাগিছিলা। তোমাৰ সুন্দৰ গোন্ধ আৰু ফৰফৰণি ভোকৰ ভাত কিটাৰ সৈতে লৈছিলা মোৰ পেটত জিৰণি। তোমাৰ এচিকুট নহ’লে ভাতকিটাই পেটলৈ যাবলৈ মন নকৰে। বহুতো আছে চাগৈ মোৰ দৰে “তোমাৰ” খকুৱা এতিয়া সকলোৱে বিচাৰি আছেচোন খাবলৈ “ঘৰুৱা”! ☆★☆★☆

তুমি কি বুজিবা ফাগুনী প্ৰেমৰ মলয়া ; নাকেৰে বেলুন উলিয়াই পাইছা জানোঁ কোনোবা দিনা! তুমি কি বুজিবা ফাগুনীয়া কবিৰ বেথা ধূলি বতাহে আউলি বাউলি কৰা প্ৰেমিকাৰ জঁটা ধৰা চুলি কোঁচা । তুমি কি বুজিবাহে ওৰেটো নিশা শুকান কাহত উজাগৰে থাকি পাছদিনা তেজপাতৰ বিড়ি বনাই খোৱাৰ মজা। এইবোৰেই নুবুজা যদি কিহৰ আকৌ ফেচবুকত মিছাই ফাগুনী কবিতা লিখা?? ☆★☆★☆

শুনা শুনা সৰ্বজন, চেকীয়াৰো মন, চুঁচি-মাজি ওলাই যায় কেউফালে ফাগুন৷ এক আছে বিহজুই, নামটোহে সাৰ, উইথ আউট তিয়নী জীৱনটো অসাৰ৷ আৰু আছে মহাজন, তাহানিৰ পণ্ডিত, কবিতাৰ অপাৰেচন কৰে, যেন ক্লাছ এনাটমীৰ৷ সোনামুৱা তাবিবৰ মস্ত এটা বেল, বিয়া নকৰোঁতেই শুনে তিৰিৰ মেল৷ মিতালী আইৰ বৰ দুখ হছি, সোনকালে আহঐ দৰা, লাগিছে দেইলি ইফালে সপোনৰ এঠা৷ চুলভ কাকাই আজিকালি মিছনত আছে, চলি পলিৰ কাউণ্টাৰ এটেকত কঁকালৰ হাড় ভাগে৷ সুন্দৰী ডলী মাই হালি জালি আছে মিটত যাব বুলি দাঁত কণ ফুটছাঁইৰে মাজে৷ এহি

চাৰিজন মানুহৰ দেশ এখন। তাৰে চাৰিটা সীমা। চাৰিসীমাইদি চাৰিজনকৈ সোমাই বহিৰাগত। তাৰে চাৰিজন হিন্দু, চাৰিজন মুছলমান। চাৰিজনৰ আগ্ৰাসনত আগৰ চাৰিজনৰ ভেঁ‌টি হেৰায়। চাৰিজন আৰু আহিলে আন চাৰিজনৰ ভেঁ‌টি মজবুত হয়।   চাৰিজনে কয় শান্তি সম্প্ৰীতিৰ কথা, খোৱা-কামোৰা কৰি মৰে আন চাৰিজন।   চাৰিয়ে চাৰিয়ে যোগ কৰি চাৰিয়ে চাৰিয়ে বিয়োগ কৰি, পূৰণ, হৰণ আৰু কিবাকিবি কৰি চাৰিজন চাৰিবেলা বহি লৈ চাৰিৰ পৰিসংখ্যা এটা উলিয়ায়। চাৰিজন এই পৰিসংখ্যাত পতিয়ন যায়, চাৰিজন নাযায়।   চাৰিজনৰপৰা পৰিত্ৰাণ বিচাৰি চাৰিখন দুৱাৰত টোকৰ মাৰে চাৰিজনে। ত্ৰিভূৱনে

অ’ ৰজা অ’ ৰজা মুখেৰে নামাত কিয়? পদ্মহস্তে গঢ়া ৰাজপাট মোৰ মইনো মাতিম কিয়? অ’ পদুম অ’ পদুম হাতৰ পৰা ৰজাক নেৰ কিয়? মই ককবকাওঁ পানীৰ মাজত ৰজাক এৰিম কিয়?   অ’ পানী অ’ পানী মাটিত পদুম নুফুলে কিয়? বছৰে বছৰে বানপানী আহে পদুম মাটিলৈ যাব কিয়? অ’ বানপানী অ’ বানপানী বছৰে বছৰে আহ কিয়? প্ৰতিবছৰে ৰাইজে কান্দে মইনো নাহিম কিয়? অ’ ৰাইজ অ’ ৰাইজ বছৰে বছৰে কান্দ কিয়? আমাৰ নেতাই আমাকে ঠগায় আমিনো নাকান্দিম কিয়? অ’ নেতা অ’ নেতা

১ জনতাক দিয়ে সীমাহীন ফাঁকি জুয়েপোৰা সপোনহে মাথোঁ বাকী জনজীৱন বিধ্বস্ত জোনাকো দেখোঁ সন্ত্ৰস্ত জহন্নামত জ্বলে আশাৰ চাকি!   ২ বৃথা হ’ল যে সংগ্ৰামৰ কচৰৎ, বহু দেখিলোঁ আভুৱা ভাৰা মহুৰৎ, কথাতহে অগ্নিস্ফুলিঙ্গ, কাৰ্যক্ষেত্ৰত ছত্ৰভংগ, শীতনিদ্ৰাত মগ্ন কত ৰাজভকত! ৩ অ’ ভোজখোৱা অ’ ভোজখোৱা পদূলি পালেহি বান, টোপনিত থাকোঁতে দেখোন ভঁৰালৰো ডুবে ধান! আগতে নহ’লোঁ সজাগ ভাগ, বোপাই অ’ ভাগ সৱ ভাগ্যৰ লেখা- বজা লাউ-টোকাৰী,গাওঁ গান! ৪ সহস্ৰজনৰ চকুত চকুলোৰ লাভা সুন্দৰভাবে সজ্জিত আজি শ্ৰাদ্ধৰ ৰভা সুদিন সুদূৰ পৰাহত সুহৃদ কালৰ

(১) তুমি কাষত নাথাকিলে মোৰ বিদ্যা ৰিঙা ৰিঙা লাগে সোণামুৱা! মাজনী, বতৰটো বৰ শুকান, এয়া প্ৰেম নহয়  ডিহাইড্ৰেচনৰ প্ৰভাৱ জানা! (২) আহা সোণ, এটা কথা শুনাচোন, চোৱাচোন সৌ বিশাল আকাশত জোনে কেনেকৈ তৰাৰে ধেমালি কৰে! হেৰা, ৰবা অলপ আকাশ চাবলৈ সময় নাই মোৰ! ইফালে ফেচবুকত নতুন বিতৰ্কই পক ধৰে। কি যে কোৱা সোণ! তোমাৰ অলপো অনুভূতি নাইচোন! এটা কবিতা লিখোঁ আহা কেনেকৈ জোনাকৰ প্ৰেমত আমাৰ দুয়োৰে হৃদয় গলে! ধেই এইজনী! তুমি এই কবিতা লিখা কামটো বাদেই দিয়া বুজিছা; কবিতাৰ শ্ৰাদ্ধ