(১) সাপ ধৰক বুলি বাজীকৰ আনিলোঁ, বাজীকৰে আনিলে নেউল, ফাৰ্মৰ দিম আৰু বিদেশৰ ভুচীৰে সাজিব ইটাৰ দেউল৷ বাপু মোক নালাগে এইখন আজৰি পালে দি দে বেৰাখন৷ আলহীয়ে চৰাঘৰৰ মাটি খুজিলে নিসিজে বটুৱাৰ চাউল৷ (২) পাতিহাঁহে বিলত চৰি বুজিলে আন্তৰ্জাতিক বেথা, কাণ পাতি দুখৰ কাহিনী ফিউজ উৰা মেথা৷ দেহী ঐ আহ আহ (পাম ময়ো বাহ বাহ ) নিজে তিতা গড়ালত শুই পেলিকানলৈ কেথা ৷ ☆★☆★☆

“মিণ্ট্ৰা” গগৈ বৰ চহকী মাৰ্চিডিজত যায়; “ফ্লিপকাৰ্ট” ৰাভাই খিৰিকীয়েদি দুখমনেৰে চায়৷ “ঈবে” তেৰাঙে সময়েই নাপায় ঘৰৰ বজাৰ কৰি; “নাপটল” ফুকনে ঘৈণীয়েকক লৈ “লাইমৰ’ড”ত আহিলগৈ ফুৰি৷ নাং “ছী ইন”ৰ বৰ ফূৰ্তি পূজাত চীনলৈ যাব; অকলে যাবলৈ ভয় কৰে বোলে “অ’এলেক্স” দাসকো নিব৷ “জাবং” সন্দিকৈৰ খবৰেই নাই কোনেও নেদেখা হ’ল; “আমাজন”হুছেইনে বিচাৰি এদিন সন্দিকৈৰ ঘৰলৈ গ’ল৷ সন্দিকৈৰ ঘৰত বহি আছিল তেতিয়া “আলিবাবা ডট কম”; হুছেইনলৈ সি বৰ ভয় কৰে দেখে যেন সাক্ষাৎ যম৷ “পে’টিএম” গোঁহাই ওচৰ চাপি আহিল দুয়োজনকে দেখি; “স্নেপদিল” সিঙৰ

টকা টকা টকা, টকাৰ প্ৰেমত পৰি মানুহ অাধাবয়সতে হয় ককা৷ কিন্তু টকাই বিচাৰি থাকে মৌকা, যাতে দিব পাৰে প্ৰত্যেককে ধৌকা৷ টকাৰ লগত যিয়ে ৰাখে সম্পৰ্ক, ডাড়ি চুলি কৰি পেলাই পকা৷ শেষত তাৰ ৰৈ যায় মাথো জঁকা। ধাৰ দিয়া টকা যদি ওভতাই দিব নোৱাৰে, মালিকে কৰি পেলাই লাল তাৰ টিকা৷ টকা টকা নমৰিবা একা টকাক বাদ দি জীৱনত কিবা শিকা৷ ☆★☆★☆

শীত আহে লাহে লাহে বছৰে বছৰে এপাহি দুপাহিকৈ দোকমোকালিতে শেৱালি সৰে। আঘোণ অহাই নাই আহিনতে এইবাৰ তামবৰণীয়া হ’ল ধাননি পথাৰ৷ চেঁচা বতাহত হালে জালে আধাপকা ধানৰ ঠোঁক৷ পথাৰৰো যে কিমান ৰং সেউজী, সোণালী— দুপৰৰ কোমল ৰ’দ, নীলা আকাশ আবেলি ধুলিৰে ধূসৰিত ছাইবৰণৰ এখন পৃথিৱী৷ সন্ধিয়া আঁহতৰ লঠঙা ডালত ফেঁচাৰ কুৰুলি। ☆★☆★☆

আজি মই বৰষুণ কিনি আনিম— সঁচা বৰষুণ!—, মইনাই আচৰিত হৈ কয়, হয়, আচল বৰষুণ—- যি ডাৱৰৰ পৰা সৃষ্টি হয় টোপাল হৈ ধাৱিত হয় পাহাৰৰ গাৰে পিছলি বয় নদীৰ লগত মিলিত হয় হয়, মই সেই বৰষুণকে বিচাৰি গৈছোঁ—   যি ধৰণীৰ লগত একাকাৰ হয় কুঁৱা, পুখুৰীত সঞ্চিত হয় মুধচৰ ওপৰৰে বাগৰি বয় আলি পদূলিবোৰৰ খবৰ লয় কেঁকুৰিবোৰত থমকি ৰয় পুনৰ আগলৈ ধাৱমান হয়, হয়, সেই বৰষুণেই—–   এই বৰষুণ সাধাৰণতে পনীয়া হয়, ইয়াক বহুতে পানী বুলিও কয়; যেতিয়া ই জুইৰ লগত

শুৱনি আমাৰ মহানগৰখনি সুউচ্চ অট্টালিকাৰে ভৰা, কংক্ৰিটৰ মাজতে লিখোঁ জীৱনী অসংখ্য মানুহৰে ভৰা। মঞ্চই মঞ্চই শুৱনি গায়কে সুৰীয়া সংগীত গায়, ইয়াৰ বজাৰত বিচাৰিব জানিলে নোপোৱা বস্তুও পায়। শুৱনি আমাৰ ব্ৰহ্মপুত্ৰ নদী বালিত ফেৰি লাগি ধৰে, বহিৰাগতই দলে-বলে আহি বেপাৰ বাণিজ্য কৰে। চালত নবগাই লাও, জিকা, ভোল ভঁৰাল কাৰোৰে নাই, ঘৰৰ ওপৰত ঘৰৰ ঠিকা খালি ঠাই পাবলৈ নাই। খালি যদি আছিলে অকণ ঠাই চৰকাৰী ডাষ্টবিন হৈ পৰিল, দখলী স্বত্ব থাকক বা নাই ম্যাদি পট্টা হৈ উঠিল। বিজুলী বাতিয়ে খেলে লুকা-ভাকু কেৱল

(১) এখন গাঁৱত বাস কৰিছিল এজন পুথি পঢ়া বুঢ়া। হিন্দী বুজি নেপাই বেচেৰাই আহিল আৰ্মী কাঢ়া।। (২) এদিন বুঢ়াই পুথি পঢ়ি আহি ঘূৰিছিল ঘৰলৈ বুলি। বাটতে সি আৰ্মী দেখা পাই ক’লে ৰাম ৰাম বুলি।। (৩) আৰ্মীবিলাকে ঘেৰাও কৰি তাক সুধিলে অপৰাধীৰ নাম। বুঢ়াই ভয়তে পঢ়ি গ’ল তাৰ ‘কৃষ্ণ-লীলা’ ধুম-ধাম (৪) “গোপাল-গোৱিন্দ মোহন মধু ভগৱান শ্যামকানু। এৰি থৈয়া তাহাৰ সংগ ধেনু বাজায় মোহন বেণু।।” (৫) এটা আৰ্মীয়ে ক’লে এচিষ্টেণ্টক নোট কৰ নামকেইটা। সিহঁতো আছিল বেঙেৰা ভাই নুবুজে অসমীয়া ভাষা।। (৬) এইবাৰ

(১) সৰু চোৰ হাইজেক মানে ভাই হেনো পিলেন চুৰি নাম ফাটি ফুটি যাব জগত জুৰি মনে মনে ভাবি হাই চিনেমাখন চাই চাই টিকটৰ দাম শুনি দুখত আহিল ঘূৰি (২) ভ্ৰম নে বিজ্ঞান সোন ৰূপ তাম পঞ্চ ধাতু ৰকমৰ তাৰে ওপৰত বহে বিবিধ পাথৰ জীৱনৰ খুট খাট ৰত্নৰে মিত মাত আঙুলিৰ যাতনা আৰু বৃহৎ সাঁথৰ (৩)পইজন ডিভাইড এণ্ড ৰোল বগা বঙালৰ ঢোল নাচি দিয়ে বাৰে বাৰে নুবুজি নিজা মূল মাদাৰিৰ পইছা মলুৱাৰ বেজাৰত ৰাজনীতিৰ লেংটি মাৰি ভাষণৰ ৰোল৷৷ ☆★☆★☆

১. চহৰৰ বোৱাৰী শাহু হ’ল গাঁৱৰ মুখত থাকে দুয়োৰে ক’লা ডাৱৰ শাহুৱে ভাবে ৰহ আঠুৱা তলৰ মহ বোৱাৰীও নহয় দেই কম ভাৱৰ।। ২. বোৱাৰীজনী হেনো এম এ পাছ নাজানে ভূই ৰোৱা নামাৰে মাছ শাহুৱেকে দিলে চৰু বোৱাৰীও নহয় সৰু হাত পুৰি বেচেৰীয়ে কৰে আছ আছ।। ৩. শাহুৱেক মাষ্টৰণী বোৱাৰী লেকচাৰাৰ পোহাৰী চুপতিলৈনো সময় আছে কাৰ পুতেকে ৰান্ধে ভাত বাপেকে ধোৱে পাত কাম কৰি মতাবোৰৰ উঠে হাই প্ৰেচাৰ।। ৪. বোৱাৰীয়েক লেহেমীয়া শাহু খৰধৰ ঘনে ঘনে লেট্ৰিনলৈ মাৰি থাকে লৰ গা ধোৱা

১) ভালেই লাগে দেশপ্ৰেমমূলক গীত গাই মন শিহৰিত-গাও ৰাঁই-জাঁই কৰি যায় চিঞৰি চিঞৰি গাওঁ আপোন পাহৰা হওঁ সিমানতে শেষ- আমাৰ কি অন্য কাম নাই? (২) তেজত বিয়পি গ’ল যে বিষ ইমান সন্তৰ্পণে তীক্ষ্ণধীসৱেও নাপালে উমান জানো কি কাৰণে তীখৰবোৰৰ অংক তৃণমূলত আতংক তক্ষকে বোলে- নমৰাহে, বিশ্বাস ৰাখা মনে-প্ৰাণে৷ ৩) নিজৰ মাজতে খোৱা-কামোৰাটো বৰ নিচা ছেগা-চোৰোকাকৈ চলি থাকে বেছ হনা-খোঁচা চকুত জুইৰ ফিৰিঙতি চালে-বেৰে কোবোৱাই নীতি নিজ মতাদৰ্শহে সঁচা- বাকী যে সৱ মিছা৷ (৪) সৰু সৰু মানুহে নাজানেই কৰিব খং ক্ষুধাৰ