জীৱনত আমি কত কি বিপাক-দুৰ্বিপাকৰ সমুখীন হ’বলগীয়া হয় ৷ নহয়নে বাৰু? সেই বিপাক-দুৰ্বিপাকে কেতিয়াবা হয় কন্দুৱাইছে,নহয় কেতিয়াবা হহুঁৱাইছে নাইবা কেতিয়াবা দিছে কিছুমান পাহৰিব নোৱাৰা অভিজ্ঞতা৷ এদিন এনেকুৱা এক পাহৰিব নোৱাৰা দুৰ্বিপাকৰে সমুখীন হ’লোঁ আমি আৰু আমাৰ একমাত্ৰ পুত্ৰ । যদিও ঘটনাটোক ‘দুৰ্বিপাক’ আখ্যা দিছোঁ তথাপি ঘটনাটোত কিছু আমোদ আৰু চিন্তনৰ মিশ্ৰিত উপাদান বিদ্যমান ৷ গুৱাহাটী মহানগৰীৰ বহুতো কথাৰ কাৰণে গোটেই বিশ্বতে ৰৈ বৈ যোৱা খিয়াতি আছে। প্ৰথমেই ক’ব খুজিম শক্তিপীঠ মা কামাখ্যা দেৱীৰ মন্দিৰ, নৱগ্ৰহ মন্দিৰ, দেৱাদিদেৱ ভোলানাথৰ দ্বাদশ জ্যোতিৰ্লিঙ্গৰ

বহুত দিনৰপৰা চিন্তা কৰি আছিলোঁ৷ দুদিনমান বন্ধ পালে চেইণ্ট লুচিয়াৰ ফালে পাক এটা মাৰিব লাগিব বুলি৷ ৫০০ কি:মি:ৰ ভিতৰত হ’লে গাড়ী চলাই যাবলৈ ভাল পাওঁ৷ চেইণ্ট লুচিয়ালৈ মোৰ ঘৰৰপৰা প্ৰায় ৭৪০ কি:মি: মান হয়৷ গতিকে অকলে গাড়ী চলাই যাবলৈ অকণমান আমনি লাগে৷ ৰীমাই দূৰলৈ গ’লে গাড়ী চলাই ভাল নাপায়৷ যি কি নহওক গাড়ী চলাই যোৱাটোৱেই ঠিক কৰিলোঁ শেষত৷ যোৱাটো ঠিক কৰিলোঁ হয়, কিন্তু থকাৰ বন্দবস্ত কৰিবলৈ লৈহে দেখোঁ, চাৰিদিন বন্ধৰ সুযোগ কোনোৱেই হয়তো এৰি দিব খোজা নাই, হোটেল, ল’জ আদি

আপোনালোক সকলোকে স্বাধীনতা দিৱসৰ শুভেচ্ছা জনালোঁ। মই আপোনাক চিনি নাপালেও আপুনি মোক চিনি পায় চাগে! আপুনি যদি গুৱাহাটী মহানগৰীৰ বাসিন্দা আৰু ফেচবুকত সক্ৰিয় তেনে এই সম্ভাৱনীয়তা আৰু বৃদ্ধি পাব। মোক ৰাইজে চিনে! চিনে মানে বহুবছৰৰ কষ্ট আৰু অধ্যৱসায়ৰ ফলত নিজৰ তেনে এটা পৰিচয় তৈয়াৰ কৰিছোঁ মই। মোৰ নাম?  মই মিষ্টাৰ বৰুৱা,  জি. এম. বৰুৱা। ঘনিষ্ঠবোৰে সাধাৰণতে বৰুৱাদা বুলিয়েই মাতে,  আপুনিও মাতিব পাৰে, বেয়া নাপাওঁ মুঠেই। সম্পূৰ্ণ নাম?  এহ, সেইটো জানি কিদাল কৰিব হে! চাৰ্টিফিকেট কেইখনত থকাৰ বাদে আৰু কাম নাই

গাঁওখনৰ সকলোৰে মুখত এটাই কথা, প্ৰস্তাৱটো চৰকাৰে যেতিয়ালৈকে মানি নলয় তেতিয়ালৈকে আন্দোলন চলি থাকিব। তিৰি মুনিহ, ল’ৰা-ছোৱালী, বুঢ়া-বুঢ়ী সকলোৱে ৰাতুলৰ এই প্ৰস্তাৱটোত সন্মতি জনাইছে যেতিয়া ৰৈ থকাৰ সময় নাই। অহাকালিৰ পৰাই কাৰ্য্যসূচী মতে সিহঁতৰ আন্দোলন পৰ্য্যায়ক্ৰমে আৰম্ভ হ’ব। ইতিমধ্যে ওচৰৰে কেইখনমান বেলেগ গাঁৱৰ পৰাও ৰাতুলহঁতে সন্মতি আদায় কৰিবলৈ সক্ষম হৈছে। ৰাতুল সিহঁতবোৰৰ প্ৰস্তাৱক তথা হ’বলগীয়া আন্দোলনবোৰৰ আহ্বায়ক, সম্পূৰ্ণ নাম ৰাতুল গোস্বামী। উদাত্ত ভাষণ দিব পৰা ক্ষমতাৰ বাবেই আজি ইমান গুৰুত্বপূৰ্ণ বাব এটা পাইছে। ৰাইজৰো আস্থা আদায় কৰিবলৈ সক্ষম হৈছে সি।

“আজিৰপৰা দোকান বন্ধ দৌ। যেতিয়ালৈকে দোকানৰ বাকী নামাৰে তেতিয়ালৈকে দোকান বন্ধ থাকিব কৈ দিলোঁ”, এইবুলি চিঞৰি চিঞৰি বিমলে দোকানৰ বস্তু সামৰাত লাগিলে। বিমলৰ দেখোন আজি ৰূপেই বেলেগ, কোনোৱে একো ক’বই পৰা নাই। কোনোবাই কিবা ক’লেই বাটত শুই থকা কুকুৰৰ নেগুৰত খোজ পৰাৰ দৰে ঘেংকৈ উঠে। কোনোবা দুটামানে বুজাবলৈ আগবাঢ়িছিল যদিও তাৰ ৰুদ্ৰ মূৰ্ত্তি দেখি সেইফালেই তাপ মাৰিলে। এনেকুৱা সাংঘাতিক ৰূপ দেখি বহুত সময় হাতে হাতে মোনা লৈ বিমলৰ দোকানৰ সন্মুখত বোন্দাপৰ দি থকা গ্ৰাহককেইজনৰ এজন এজনকৈ নিজৰ ঘৰৰ ফালে বাট

“আজিকালি তোমাৰেই দিন আৰু৷ মানুহে আজিকালি তোমাৰ বাবে মানুহ মাৰি দিবলৈও কুণ্ঠাবোধ নকৰে” বাছৰ বাবে ৰৈ থকা ছোৱালীজনীয়ে পথাচাৰীয়ে তাইৰ শৰীৰত দিয়া লোলুপ দৃষ্টিৰ অস্বস্তিক আঁতৰাবলৈ কাষৰ ডাষ্টবিনত জাবৰ খুচৰি থকা গাইজনীৰ লগত কথা পাতিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে। “তাতে নো কি হ’ল? তোমালোক ছোৱালীবোৰৰ আমাৰ গাইবোৰৰ ওপৰত ইমান জ্বলন কিয় হৈছে? সকলোৰে ভাল দিন আহে বুজিছা। জন্তু হ’ব পাৰোঁ, পলমকৈ হ’লেও আহিছে ভাল দিন।” সেই গাইজনীয়ে নিজৰ তথাকথিত বৰ্তমানক লৈ গৰ্বৰে উত্তৰ দিলে। “জ্বলন কিয় হ’ব, এনেয়ে সুধিলোঁ আৰু। কেতিয়াবা কেতিয়াবাতো

আজি দিনটো তাৰ মনটো কিবা উগুল-থুগুল লাগি আছে৷ আচলতে যোৱা কেইদিনমানৰ পৰা সি সাংঘাতিক মানসিক অশান্তিত কটাইছে৷ বৰ অদ্ভুত ধৰণৰ ঘটনাবোৰ ঘটা যেন লাগি আছে তাৰ৷ বৰ অদ্ভুত ধৰণৰ সপোনবোৰ দেখি আছে আজি কেইদিনমানৰ পৰা সি৷ প্ৰায় এসপ্তাহতকৈ বেছি দিন কৰ্মৰ তাড়নাত ঢপলিয়াই ফুৰি আজি মনটো ভাল লাগক বুলি, লগতে পৰিয়ালকো সময় দিয়া হ’ব বুলি আজি সি ঘৰৰ সকলোকে লগত লৈ চহৰৰ দাঁতিকাষৰীয়া “ৰিজ’ৰ্ট”খনলৈ ওলাই আহিছে৷ ঘৰৰ পৰা ওলায়েই তাৰ গাড়ীৰ আগেৰে মেকুৰী এটা পাৰ হৈ যোৱাত তাৰ মূৰটোৱেই গৰম

ৰহিলাই মামনিৰ ঘৰলৈ গৈ ক’লে –”এই কেইদিন মোৰ কামবোৰ, ইমান বেছি হৈছে?” মামনি:–হেৰা, এতিয়া কামৰ কথা কৈ নাথাকিবা দেই। বিয়াখনলৈ যাব লাগিব দেই। ছোৱালীজনীৰ মাকে ইমান দঢ়াই দঢ়াই মাতিছে বিয়াখনত ভালকৈ লাগি-ভাগি তুলি দিবলৈ। ৰহিলা:–ঔ আই, বিয়াখনত নালাগিম কেলেই। ছোৱালীজনীৰ কোন কোন আছে জানিলা নে নাই? মামনি:–জানিছোঁ, মোমায়েক দুজন আহি ইটো-সিটো কৰি আছে। দদায়েক-খুৰীয়েক আহিল, বৰমাক-বৰদেউতাক আহি আছে বোলে, গধুলি পাবহি।ভালকৈ খীৰাব লাগিব, সকলোৰে চাকৰি আছে। মনিষাক ক’লা নে আহিবলৈ? ৰহিলা:–কৈছোঁ, কৈছোঁ। আজি মূৰত তেল দিয়া আছে,নাহিলে নহব বুলি কৈছোঁ।

১) গুৱাহাটীত পঢ়ি থকা দিনৰ কথা। তেতিয়া দুই এটা চিগাৰেট খাইছিলোঁ। লগৰ এজন আছিল। নিজে চিগাৰেট নিকিনে। সদায় শেষৰ ফাল খুজি খায়। ডায়লগ এটাই- চিগাৰেটৰ শেষৰ ফালৰ সোৱাদ আৰু নতুনকৈ হোৱা প্ৰেমৰ সোৱাদ একেই। তাৰ বৰ সুন্দৰ ফ্ৰেন্স কাট দাঢ়ি আছিল। তাৰ গাৰ্লফ্ৰেণ্ডেও হেনো সেই ষ্টাইলত ফিদা আছিল। এদিন খং উঠিল। সদায় শেষৰ কণ খাই মোক প্ৰথম প্ৰেমৰ সোৱাদৰ পৰা বঞ্চিত কৰে। কু বুদ্ধিয়ে বাহ ল’লে। চিগাৰেট এটা কিনি জুইশলা কাঠি দুটা লৈ খাৰ থকা মূৰ দুটা ভাঙি ধূপৰ কাঠি

মৰমৰ সমপাদক ডাঙ্গৰীয়া, ফটা ঢোল অলপ বয়স হৈছে সেয়ে যুক্তাক্ষৰবোৰত অলপ হিকটিয়াও মাজে মাজে, খেমিব আৰু৷ লিখিলোঁ এইবাবেই যে হোৱাই নোহোৱাই হঠাৎ অনেকেই আজি মোৰ নাম লোৱাত মোৰ খুব হিকটি আৰু চৰচৰণি আহিছে৷ ততেই পোৱা নাই৷ ৰাইজলৈ গোহাৰি মোক সঁচাই গুৰুত্ব দি অনুগ্ৰহ কৰি কিবা ভাল কাম একোটা এই ধৰক গছপুলি এডালি ৰোৱা বা দৰিদ্ৰক এসাঁজ আন্তৰিকতাৰে খুওৱা ধৰণৰ কিবা কৰিছে যদি হ’ব বাৰু৷ পিচে হেৰৌ, তাকে নকৰি হকে বিহকে তিনিবৰণীয়া কাপোৰ পিন্ধি বা প্ৰফাইল বদলাই বা চেলফি এপাত শেলৰ