ধক্‌ধকীয়া বগা বিচনা চাদৰ পাৰি থোৱা মাংগীলাল আগৰৱালৰ ডাঙৰ কাপোৰৰ দোকানখনৰ আগত হঠাতে এখন স্ক’ৰপিঅ’ ৰ’লহি! স্পীডত আহি হঠাতে ব্ৰেক মৰাৰ ফলত ঠাইখিনিত এক প্ৰকাৰৰ গোঁজৰণিৰ দৰে শুনা গ’ল। গোঁজৰণিত উৰি যোৱা ধূলিৰ মাজতেই গাড়ীখনৰ পিছে পিছে ছন্দোবদ্ধভাৱে আহি থকা এজাক যুৱকৰ বাইকবোৰ হঠাতে ব্ৰেক মাৰি ৰখাই দিয়াত ঠাইখিনি গুমগুমাই উঠিল। যেন দক্ষিণ ভাৰতীয় চিনেমা এখনৰহে ট্ৰেইলাৰ ! প্ৰথমে বাইক এখনৰ পৰা এজন সাউতকৈ নামি আহি ভব্য-গব্যভাৱে স্ক’ৰপিঅ’ৰ দুৱাৰখন খুলি দিলে-লগুৱাই মালিকৰ গাড়ীৰ দুৱাৰ খুলি দিয়াৰ লেখীয়াকৈ! চ্যুট-টাই পিন্ধা এজন

পিন্ধি থকা ফ্ৰকটোৰ ঠিক কঁকালৰ ওচৰতে মায়ে ৰছী এডাল বান্ধি দিয়ে ৷ মাৰ মেখেলাখনকে দুমোকোট কৰি পিন্ধাই দিয়ে এক বিশেষ কায়দাত ৷ চাদৰখন পকাই পকাই পিন্ধাই দিয়ে ৷ পেটুলি এজনী হৈ পৰোঁ৷ ইমানবোৰ কাপোৰ সোমাই থাকে যে পেটটোত ! তাৰ পাছত আইতাৰ নাইবা মাৰ নিজৰ ভাগৰে নকল চুলি (আইতাহঁতে টাৰ্চেল বুলি কোৱা মনত কৰে) লগাই খোপা এটা বান্ধি দিয়ে ৷ তাতে ওচৰৰ জুন বাইদেউহঁতৰ আমজোপাত ওলমি থকা কপৌপাহ দেউতাই খুজি আনেগৈ ৷ পুতু বৰ্তাৰ খং উঠে চাগে কপৌফুলপাহ খুজিবলৈ যোৱা

বজৌ কেৰেক্টাৰটো অলপ ডেন্‌জাৰাছ ৷ অলপ নহয়,সাংঘাতিক ডেন্‌জাৰাছ ৷ বিহু পাতিছিল এইবাৰ৷ গাঁৱৰ ওচৰৰ ল’ৰাবোৰে তাৰ কথা জানে৷ সেয়ে তাৰ বিহুত গাঁৱৰ ল’ৰা-ছোৱালীবোৰ নাই৷ অলপ আঁতৰৰ দহ-বাৰটামান ল’ৰা-ছোৱালী গোটাই বজৌৱে বিহু দল এটা আৰম্ভ কৰি বিহু মাৰিলে৷ মই জানো-তাৰ উদ্দেশ্য বিহু মাৰি কৃষ্টি-সংস্কৃতি ৰক্ষা কৰা নহয়৷ কেনেকৈ বিহুৰ নামত ৰাইজক ঠগি দুই-চাৰিটকা ঘটিব পাৰি-তাৰ ধান্দা সেইটোহে৷ মই অৱশ্যে তাৰ এই কথাটোত বৰ এটা বেয়াও পোৱা নাই ৷ যিয়েই নহওঁক , সি অন্ততঃ কিবা এটা ভাল কামেই কৰিবলৈ হাতত লৈছে ৷

‘তুমি চুলি, মই কিলিপ তুমি গাৰু, মই গিলিপ মই তোমাক নিমখৰ সমান ভালপাওঁ’ নিমখৰ মহঙাদিনত কোনোবা প্ৰেমিকে প্ৰেমিকালৈ লিখা এই প্ৰেমপত্ৰখনি কিন্তু আজিৰ জেটযুগতো সম্পূৰ্ণ প্ৰাসঙ্গিক। আটাইতকৈ আটকীয়া বস্তুটোৰ সমানেই ভালপায় মানুহে প্ৰেমিকাক। ইয়াত কোনো সন্দেহ নাই যে প্ৰেমিকা হোৱা বৰ সুখৰ। বিবাহিতা স্ত্ৰী হোৱাও বৰ সুখৰ,বিশেষকৈ প্ৰথম দিনবোৰত বৰ ৰোমাণ্টিক। গাৰ্লফ্ৰেণ্ডৰ পজিচন অৱশ্যে ‘ফিফটি ফিফটি’৷ কিন্তু ৱমেন ! বৰ ৰিস্কৰ কথা দেই। কৈশোৰ আৰু যৌৱনৰ প্ৰাক্‌কালতে ছোৱালীবোৰৰ প্ৰেম হয় প্ৰকৃতিৰ নিয়ম অনুসৰিয়েই। কিছুমানৰ তাৰ আগতেও হয় আৰু কিছুমানৰ জীৱনলৈ

সৰুৰে পৰা ভূতৰ চিনেমা চাবলৈ ভয় ৷ মেট্ৰিক পাছ কৰালৈকে ৰাতি প্ৰস্ৰাৱ কৰিব লাগিলেও লগত মা বা দেউতাক লৈ যাওঁ,কাৰণ-এই ভূত ৷ মায়ে বুজাইছিল-“তোৰ সিংহ ৰাশি৷ ভূত নাহে তোৰ ওচৰলৈ৷” মই নাজানো-কিয় সিংহ ৰাশিৰ ল’ৰাটোৰ কলিজাখন মেকুৰীটোৰ দৰে ? যি নহওক,ভূতৰ চিনেমা যদি কেতিয়াবা চাওঁ;এটাই কথা মনলৈ আহে “কিয় গাৰ্লফ্ৰেণ্ড বয়ফ্ৰেণ্ড দুয়ো ফুৰিবলৈ যাব বহু ভিতৰত থকা জংঘল এখনৰ মাজলৈ ? কিয় আধা ৰাস্তাতে গাড়ী বেয়া হ’ব ? কিয় দুয়ো গৈ এনেকুৱা এটা বাংলোত থাকিব য’ত কোনো মানুহ নাথাকে ?

পঢ়িবৰ বাবেই বহুতে ঘৰৰ পৰা দূৰত মেছ,হোষ্টেল নাইবা ভাড়াঘৰত থাকিবলগীয়া হয়। সেইসময়ত আপুনি যিমানেই ধনী ঘৰৰ নহওক কিয়,সদায় ‘ডেফিচিট’ বাজেটতেই চলিব লাগে। প্ৰতিটো মাহৰ শেষৰ দিনবোৰ বৰ দুখজনক হয়গৈ। এনে অৱস্থাত “আনৰ মূৰত কঁঠাল ভাঙি খোৱা” বা “আনৰ পিঠাৰে বিহু পতা” আদি যোজনাবোৰ মানি চলিবলগীয়া হয়। লগতে কেতবোৰ কথা মানি চলিলে ভাড়াঘৰীয়া জীৱনটো নিয়াৰিকৈ চলাই নিব পাৰি। তাৰে কেইটামান কিটিপ পাঠক ৰাইজৰ বাবে আগবঢ়োৱা হ’ল- ১) ঘৰৰ পৰা খৰছৰ বাবে কিমান টকা পায় কাকো নক’ব। ২) পাৰিলে অকলে থাকিব লাগে।

আগৰেপৰা বোলে জেঠুৱে জেঠাইক কৈ আছিল “এইবাৰ আমাৰ এনিভাৰ্চেৰীত তোমাক ডাঙৰ, আঙুলিৰে চলাব পৰা মোবাইল এটা দিম। লগতে ফেচবুক আৰু ‘হোৱাটচ্এপ’ এটাও দিম।” দুমাহমান আগতে দিল্লীৰ পৰা অহা মাইনুৰ খবৰ এটা লওঁ বুলি সোমাওঁতে জেঠাইয়ে মোক কথাটো কৈছিল। কথাটো শুনি মোৰ মুখৰ পৰা চাহৰ লগত চোবাই থকা পিঠা ওলাই দৌৰ মাৰিব খুজিছিল৷ কোনোমতেহে কৃত্ৰিম কাঁহ দুটামান মাৰি নিজকে সংযত কৰি থ’লোঁ। সেই কথাৰ এসপ্তাহমানৰ পিছত দেওবাৰ এটাত দুপৰীয়া ভাতকেইটা খাই থকাৰ সময়তে জেঠাইৰ ফোন আহিল- “মইনা, গধূলি বেলেগ কাম নাই

আমাৰ নেছন ইণ্ডিয়াৰ পূব ডাইৰেক্সনত চান-ৰাইজ হোৱা দেশ বুলি ককাহঁতে কোৱা এচেম নামৰ ষ্টেট এখন আছিল৷ ইয়াৰ মানুহবিলাকে যিকোনো কাম কৰিমলৈ চেম ফিল কৰাৰ বাবে এই ষ্টেটখনৰ নাম এচেম আছিল৷ এইখন ষ্টেটত আগতে বিহু নামৰ এটা চিজনেল ফেষ্টিভেল চলিছিল৷ এই এচেম নামৰ ষ্টেটখনত আগতে বিভিন্ন কাষ্ট, এথনিক গ্ৰুপ এক হৈ এই বিহুটো চেলিব্ৰেট কৰিছিল বুলি ককাহঁতৰ সময়ত চলা নিউজ পেপাৰৰ পৰা আমি জানিছোঁ৷ এই বিহুক অসমীয়াৰ বাপতি-সাহোন বুলি কৈছিল যদিও ইয়াৰ মিনিং এংল’ এছামিজ অক্সফ’ৰ্ড ডিক্সনেৰীত নাই৷ ফাৰ্ষ্ট বিহুটো ৰঙগালী

:আমাৰ এই নাৰদ বোলাজনৰ কি হ’ল হে ? ব্ৰহ্মাদেৱে ফুচফুচাই প্ৰভু নাৰায়ণক সুধিলে৷ :নাজানো ব্ৰহ্মাদেৱ৷ কিবা কাট্আউট গ’ল নেকি এইজনৰ! -প্ৰভু নাৰায়ণেও মুখখন ভেঙুচাই ক’লে৷ :মুঠতে কিবা এটা ঘেটেৰ-মেটেৰ হৈছে খাটাং । বৌম বৌম৷-শিৱবাবাই লগতে ফুচফুচালে। তেনেতে নাৰদে ক’ৰবাৰ পৰা আহি ভেঁকাহি মাৰি উঠিল৷ :আপোনালোকে কি এইখন ভেঙুচা-ভেঙুচি কৰি আছে। দৰকাৰী বিষয় গুৰুত্ব দি শুনিব। নহ’লে আপোনাসবৰ সান্দহ খোৱা বালি তল পৰিব৷ মোৰ মুখ খোল খালে স্বৰ্গৰ সব ঘেটেৰ-মেটেৰ ফাদিল কৰি দিম পৃথিৱীত। আপোনালোকে এটা শুদ্ধ ডিচিছন ল’বলৈ নিশিকিলে৷ সদায়

আতা(ককা)মোৰ শৈশৱৰ লগৰী। মোৰ জীৱন-বাটত প্ৰভাৱ পেলোৱা এক জীৱন্ত দলিল। মই প্ৰায় দেৰ বছৰ বয়সৰ পৰা আতাহঁতৰ লগত মানে মাৰ মাকৰ ঘৰত আছিলোঁ। দেউতাৰ ভাগৰ  আইতা-আতাক দেখাৰ সৌভাগ্য নহ’ল। মই বোলে সৰুতে মাৰ মাক আইতাক মা আৰু দেউতাক আতাক পিতা বুলি মাতিছিলোঁ। মোৰ শৈশৱ তেওঁলোকৰ লগতে সংপৃক্ত। বুঢ়ী আইৰ সাধুৰ প্ৰতিটো সাধুই নিৰক্ষৰ আতাৰ কণ্ঠস্থ  আছিল। দুটা সাধুক লগ লগাই এটা কৰি সুন্দৰকৈ উপস্থাপন কৰিব জানিছিল তেওঁ। কথাই কথাই ফকৰা-যোজনা কোৱা আতাৰ প্ৰতিটো কথাই আছিল ৰসাল। সৰুতে মোক পিঠিত লৈ