ৰসগোলা নামৰ চমৎকাৰী মিঠাইবিধৰ লগত মোৰ সম্পৰ্ক বৰ এটা সন্তোষজনক নহয়৷ বৰঞ্চ, অভিজ্ঞতাৰ মোনাটো জোকাৰি দিলে মোনাটোৰ পৰা কেইটামান নীৰস আৰু নিৰ্দয় ‘গোল্লা’হে সৰি পৰে আৰু চকুৰ সমুখতে সিহঁতকেইটাই অতিকায় ৰূপ ধাৰণ কৰি মোক তৌবা-তৌবা সোঁৱৰায়৷ তাৰ পিছমুহূৰ্ততে পেটৰ ভিতৰৰ পৰা ভয় আৰু আতংক নামৰ বিপুলাকৃতিৰ দানৱদুটা ‘টাইফুন’ৰ লেখীয়া দুৰ্বাৰ গতিত উৰি আহি মন-মগজুত গপচত বহি লয় আৰু ভৱিষ্যতে ৰসগোল্লা দেখিলেই পলাই পত্ৰং দিবলৈ একপ্ৰকাৰে কঠোৰ সতৰ্কবাণী শুনাই দিয়ে৷ ল’ৰালিকালৰ এটা বিশেষ ঘটনালৈ মনত পৰিছে৷ কোৱা বাহুল্য-সেইয়াই আছিল ৰসগোলাৰ ‘নেতিবাচক

নমস্কাৰ! মোক দেখি চিনি পাইছেই নহয় আপোনালোকে? তথাপিও পৰিচয়টো দি দিছো, মোৰ নাম ফটহু ফটাঢুলীয়া৷ এই যে আপোনালোকে কিবা কিবি কৰি জনাই নজনাই এখন আলোচনী উলিয়াইছে; আলোচনী চুপাৰ হিট হৈছে, কাৰ বাবে? এই ফটহুৰ বাবে৷ হয়নে নহয়? মই যিদিনাৰ পৰাই আপোনালোকৰ এই ফে’চবুক গ্ৰুপত ভৰি দিছোঁ, সেইদিনাৰ পৰাই আপোনালোকৰ জয়জয় ময়ময় হৈছে৷ এইকথা আপোনালোকে স্বীকাৰ নকৰিব পাৰে, কিন্তু মই জানো৷ আচলতে এই ফটহুৰ ’মিডাচ টাচ্চ’ৰ কামালয়েই সকলো৷ আপোনালোকৰ বহুতে ভাবে, ফটহু ৰিতুপৰ্ণ বৰাৰ মানসপুত্ৰ, তেৱেঁ মোক সৃষ্টি কৰিছে৷ অ’ হেল’উ!

(১) পটভূমি আৰম্ভ হব আজিৰ পৰা পয়সষ্ঠি বছৰমান আগৰ৷ আমাৰ চুবুৰীয়া এজন আছিল৷ নাম দণ্ডধৰ৷ ল’ৰাকালিত দণ্ডধৰ বৰ এলেহুৱা ল’ৰা আছিল৷ আমাৰ দেউতা-খুৰাৰ লগত চাৰি কিলোমিটাৰ দূৰৈৰ স্কুললৈ অহা যোৱা কৰে৷ গধূলিতে পঢ়া টেবুলত লেম এটা জ্বলাই পঢ়াত বহে৷ পিছে চাম ঢলে, দণ্ডধৰ ঢলে৷ পঢ়াৰ নামত কবিতা মুখস্থ কৰে৷ মাকে ভাত-পানী ৰান্ধি থকাৰ পৰাই শুনি থাকে৷ দণ্ড: -এটুকুৰা মঙহ লৈ পৰম হৰিষ হৈ কাক আহি পৰিল ডালত৷ খাবনে ৰাখি থব——– মা চিঞৰি): -বাপা, মাতবোল নাই দেখোন! দণ্ড: – হে এটুকুৰা

আকাশবাণী কেন্দ্ৰ, ফটা-ঢোল৷ -৩৩১.১ মিটাৰত এইয়া উৰা বাতৰি পঢ়িছোঁ যোগ-বিয়োগ শইকীয়াই৷ আজিৰ প্ৰধান বাতৰি সমূহ হ’ল… >>>> কালি ৰাতি জিলাৰ প্ৰধান অগ্নি নিবাৰ্পক বাহিনীৰ কাৰ্য্যালয়ৰ চৌহদত অগ্নি সংযোগ হৈ কেইবাখনো অগ্নিনিৰ্বাপক যান জুইত জাহ যায়৷ মাজৰাতি ফেইচবুক কৰি থকা স্থানীয় লোকে জুই দেখি হুৱা-দুৱা লগাই৷ লগে লগে বহু লোকৰ সমাগম হয় আৰু বহু চেষ্টাৰ অন্তত জুই নুমুৱাবলৈ সক্ষম হয়৷ কিছুসংখ্যকে জুইৰ লগত চেল্ফী তুলি লগে লগে ফেইচবুকত আপল’ড কৰে৷ অগ্নি নিৰ্বাপক বাহিনীৰ মু্খ্য সচিবে ঘৰত ফেইচবুক কৰি থাকোঁতে ফেইচবুকৰ জৰিয়তে

মহোৎসৱৰ নাম শুনিছো,ফল্গুৎসৱৰ নাম শুনিছোঁ৷ কিন্তু গুনোৎসৱৰ নাম আগতে শুনা নাছিলো৷ আনৰ কথা নাজানো, মোৰ দৰে শিক্ষকক কিন্তু এই গুনোৎসৱে ত্ৰাহি মধুসোদন দেখুৱাই দিছে বুজিছে৷ আমিবোৰেহে জানো৷ হেৰ’ অলপ প্ৰিপেৰেচন কৰিব নালাগে বুজিছে! এই গুনধৰ মাষ্টৰ ৰিটায়াৰ হ’ব হ’লোহি, কিন্তু জীৱনত দহ বজাত কোনোদিন স্কুল আহি পোৱা নাছিলো৷ কওঁতাও নাছিল, সোধোতাও কোনো নাছিল বাপেক্কে৷ এতিয়া চাল্লা সেই ৰামো হেৰাল, আৰু অযোধ্যাখনকো ৰিচাইকোলবিনতো নোপোৱা অৱস্থা৷ ন বজাৰ আগতে স্কুল হাজিৰ হ’বই লাগে৷ তাৰ মাজতে দুপৰৰ খানাৰ বজাৰ কৰিব লাগে৷ অলপ দিনৰ

ধৰ্মক দোহাই, পৰম্পৰাক দোহাই, তেৰালৈ বুলি মনিছে আগবঢ়োৱা গোলাপী নিচা কণত মগন অৱস্থাটোকে ওৱাইন ফ্লু আখ্যা দিয়া হয়৷ বৰ্তমানৰ নৰ-মনিছ এই বিধ ৰোগত বৰকৈ আক্ৰান্ত৷ চৰকাৰী বিজ্ঞাপন, আইন কানুন সকলো নেচেল, গালো-বালো সব খোলাকটি তাল৷ আবতৰীয়া বেঙেনাই মোক খা মোক খা কৰাৰ দৰে হৰ্ডিং অলিয়ে গ’লিয়ে৷ পিছে এইবোৰে কোনো ফল নধৰে৷ সকলো ধৰণৰ গে’ট- টুগেদাৰ, ফাংচন, মেল-মিটিং আদিত এই ৰোগৰ প্ৰাদুৰ্ভাৱ দেখা গৈছে৷ এখোপ আগুৱাই ধৰ্মীয় অনুষ্ঠান যেনে ভাওনা, বিয়া আদিলৈও এই ৰোগ শিপাইছে৷ বিশেষকৈ বিয়াৰ ক্ষেত্ৰত এই ৰোগীৰ বাবে

(ওপৰঞ্চিঃ ৭৯-৮৫ৰ অসম আন্দোলন কেৱল বিদেশী বিতাৰণ বিষয়তে সীমাৱদ্ধ নাছিল। এই আন্দোলন জাতীয় একতা -সমন্বয়ৰ পৰিচায়কো আছিল। এই ঐক্য-সম্প্ৰীতিয়ে সৃষ্টি কৰিছিল বহুতো লোকোক্তি,সাধুকথা, গীত-মাত,দুখ-বেদনাৰ কাহিনী, নানা ৰসিক কথা আৰু ঘটনা। প্ৰচাৰিত হৈছিল বহু ঐতিহাসিক বাতৰি, সাধাৰণ বাতৰি, উৰা বাতৰি,মুখ-ৰচক বাতৰি ইত্যাদি। মুঠতে ক’বলৈ গ’লে অসমৰ সমস্ত সাংস্কৃতিক দিশটোকে অসম আন্দোলনে প্ৰভাৱিত কৰিছিল আৰু গতানুগতিক ধাৰাৰ অসমীয়া জাতীয় জীৱনক এটা নতুন দিশলৈ গতি কৰাইছিল। আন্দোলনৰ আন এক কেন্দ্ৰস্থল আছিল বজালী অঞ্চল। ইয়াতেই প্ৰথম শ্বহীদ হৈছিল খৰ্গেশ্বৰ তালুকদাৰ। পুলিচ-চি আৰ পিৰ অত্যাচাৰে

পানীপুৰ নামেৰে এখন গাঁও, তাতেই ঘৰ খাৰঘৰীয়াৰ। পেছাত তেওঁ পশু চিকিৎসক। মানুহৰ ঘৰে ঘৰে গৰু, ছাগলী, কুকুৰ, মেকুৰী চিকিৎসা কৰি ফুৰে। পশু চিকিৎসা কৰি গৃহস্থৰ ঘৰত চাহ-তামোলেৰে মুখ ৰঙীন কৰিহে চকী এৰে। সুবিধা হ’লে মাজে-সময়ে হাঁহ-পাৰৰ মঙহেৰে দুই-এঘৰৰ ঘৰত ভাতৰ জুতিও ল’বলৈ নাপাহৰে। মাহ-হালধিৰে গা ধোৱা সাত-আঠ বছৰে হ’ল, পিছে এতিয়ালৈ ঘৰত ওঁহা-ওঁহা শব্দ শুনিবলৈ পোৱা নাই। তাৰ বাবে অসন্তোষো নাই খাৰঘৰীয়াৰ, বৰঞ্চ সি মনে মনে সুখ হে অনুভৱ কৰে। ঘৈণীয়েকে কেতিয়াবা দুখ কৰিলে কয় বোলে, “ভালেই হৈছে দিয়া। কেঁচুৱা

দুৰ্গা পূজা আহিলেই প্ৰতিবছৰেই দেৱীৰ প্ৰতিমা আহি মোক সপোনত দেখা দিবলৈ ধৰে৷ দুৰ্গা মাৰ যে ভক্ত মই! এইদৰেই প্ৰতিবছৰেই দেৱী আহে আৰু গুচি যায়৷ পূজা কৰোঁ, সাধনা কৰোঁ৷ দুখ-কষ্ট আতৰি যায়৷ অনাবিল শান্তিৰে মনবোৰ উপচি যায়৷ এইবাৰ দুৰ্গা পূজাৰ সময়ত মই দক্ষিণ ভাৰতত৷ নতুন ঠাই, নতুন দেৱ-দেৱী৷ কাকোৱে চিনিবই পৰা নাই৷ চেহেৰাও বেলেগ, নামো বেলেগ৷ মাক বিচাৰি নাপায় অন্তৰাত্মাতে দেৱীক আৰাধানা কৰিবলৈ ধৰিলোঁ৷ পিছে এইবাৰোঁ সপোনত আহি আহি এগৰাকী অস্পষ্ট দেবীৰ প্ৰতিমাই মোক সদায় আশীৰ্বাদ দি যাবলৈ ধৰিলে৷ তাকে দেখি

“বৰ্তমান যুগত নাৰী কোনো ক্ষেত্ৰতে পুৰুষতকৈ পিছ পৰি থকা নাই। পুৰুষৰ সমানেই নাৰী সকলো দিশতে আগবাঢ়িছে। যদিও নাৰী পুৰুষতকৈ শাৰীৰিকভাবে দুৰ্বল বুলি সকলোৱে কয় কিন্তু নাৰীৰ বুদ্ধি পুৰুষৰ শক্তিৰ তুলনাত বহুত বেছি।” নাৰী দিৱসৰ বিশেষ দিনটোত আমাৰ কবিতা বাইদেউৰ তিনি ঘণ্টাযোৰা ভাষণটো শেষ হওঁতে প্ৰায় গধূলিয়ে হ’ল। তেতিয়া সময় সাত মান বাজিল, মানে আন্ধাৰ হ’ল। এনেতে গলগলীয়া মাতেৰে সভাৰ এজন আহ্বায়কে জিতু, নিতু আৰু পিকুক ক’লে, “বাইদেউক অলপ আগবঢ়াই দে ঘৰলৈকে। অকলে ভয় কৰিব। আন্ধাৰ হ’ল বহুত।” বাইদেউৱে নুশুনাকৈ সিহঁত