এক নয়নপুৰত এগিলাচ আপং…. গংগামোহন মিলিৰ ‘দিচাং মুখত এবাটি আপং’ কবিতাটিৰ লগতে হোমেন বৰগোহাঞিৰ কেইবাখনো সুখপাঠ্য ৰচনাত আপং পানৰ বিষয়ে পঢ়াৰ পাছৰ পৰা বেছি নহ’লেও অন্ততঃ এবাটি আপং পান কৰাৰ ইচ্ছা এটা মনৰ মাজত প্ৰায়ে জাগৰুক হৈ উঠিছিল৷ কিন্তু আপং খোৱাৰ সেই ইচ্ছা সহজে পূৰণ নহৈছিল৷ ডিব্ৰুগড়ত থাকোঁতে কেইবাজনো মিচিং বন্ধু-বান্ধবীক ঘৰৰ পৰা আপং আনিবৰ বাবে অনুৰোধ কৰিছিলোঁ যদিও কোনেও বিভিন্ন অসুবিধাবশতঃ মোৰ অনুৰোধ ৰাখিব পৰা নাছিল৷ গুৱাহাটীলৈ অহাৰ পাছত বিশ্ববিদ্যালয় জীৱনত লগ পোৱা মাজুলীৰ মিচিং বন্ধু এজনে প্ৰায়ে গুৱাহাটীলৈ

অৱশেষত বহুদিন অপেক্ষাৰ পিছত ঠিক কৰা হ’ল এখন বাছ ক’ছিৰ পৰা অসমলৈ। কৰ্মসূত্ৰে ক’ছিৰ চহৰ এৰনাকোলামত থকা পাঁচবছৰ অতিক্ৰম কৰিবলৈ কেইমাহ মানহে বাকী। ব’হাগ বিহুত ঘৰলৈ উভতাৰ কথা আছিল, তেনেকুৱাতে আৰম্ভ হ’ল আপদীয়া লকডাউন; হয় এতিয়া সকলোৰে চিনাকি শব্দ ‘কৰ’ণা’ মহামাৰীয়ে পৃথিৱীত আপদৰ ত্ৰাস সৃষ্টি কৰিছে।  ইমান বছৰৰ পিছত ঘৰলৈ যাম, বিহু বুলি অকণমান মনৰ ইচ্ছাৰে বন্ধুৰ লগত ফূৰ্তি-ফাৰ্তা কৰিম; পিচে সকলো কল্পনাৰ বিপৰীতে বন্দী হ’লোঁ বিয়াল্লিছদিনীয়া লকডাউনত। অৱশ্যে ইয়াৰ ফলত কিছু ক্ষেত্ৰত ভালো নোহোৱা নহয়, কৰ্মৰত মোৰ পাঁচবছৰীয়া সৰু

সৰুতে শুনা সাধুবোৰত দৈত্যৰ ‘জীৱ’টো লুকাই থাকে এটা শালিকা চৰাইৰ দেহত। সেই শালিকাটো ধৰি নেলু চেপি দিলেই কোনোবা সাত সাগৰ তেৰ নদীৰ সিপাৰে কোনোবা দেশৰ ৰাজকুমাৰীক বলেৰে হৰণ কৰিব খোজা দৈত্যৰ প্ৰণবায়ু ওলাই যায়।  আপুনিও শুনিছে সেই সাধু, নহয় জানো! মোৰ ‘পত্নী’ দৈত্যও নহয় আৰু জীৱটোও কোনো শালিকাৰ দেহত সোমাই থকা নাই কিন্তু তেওঁৰ ‘জীৱ’টোৰ নিচিনা কিবা এটা সোমাই আছে পাকঘৰৰ আইনাৰ গিলাচ বা বাতিবোৰত। নহ’লে কিবা কাৰণত কাৰোবাৰ হাতৰ পৰা পৰি আইনাৰ কিবা এটা ভাঙিলেই ঘৰৰ য’তেই নাথাকক কেনেকৈ

আহমেদাবাদত ব্যৱসায়ৰ প্ৰশিক্ষণ ল’বলৈ যোৱাৰ সময়ৰ কথা। চৰকাৰৰ ফালৰ পৰা ব্যৱসায়ৰ প্ৰশিক্ষণ এটা ল’বলৈ সেইবাৰ আহমেদাবাদৰ “আই.আই.এম”ৰ ফালৰ পৰা নিমন্ত্ৰণ পালোঁ। (I I M. Ahmedabad) এইটো ছয় দিনীয়া প্ৰশিক্ষণ আছিল। সৰ্বভাৰতীয় পৰ্যায়ৰ প্ৰশিক্ষণটোত ভাৰতৰ প্ৰতিখন ৰাজ্যৰ পৰাই অংশগ্ৰহণ কৰিছিল।  সময় মতে গৈ পোৱাৰ দিন বাৰ হিচাব কৰি, সেইমতে গুৱাহাটীৰ পৰা দিল্লীলৈ নিৰ্দিষ্ট দিনত ৰাজধানী ৰেলেৰে যাত্ৰা কৰিলোঁ। পিছদিনা ৰাতিপুৱাই দিল্লী ষ্টেচন পালোঁগৈ। ৰাতিপুৱা সাত বজাতেই দিল্লী গৈ পোৱাৰ বাবে অলপ অসুবিধাই হ’ল। আহমেদাবাদলৈ যোৱা ৰেল আছে গধূলি আঠ বজাত। দিনটো

২০২০ বৰ্ষটো সমগ্ৰ পৃথিৱীৰ বাবেই অন্যতম এক অভিশপ্ত বৰ্ষ। সমগ্ৰ পৃথিৱী জুৰি ক’ভিডে মহামাৰীৰ ৰূপত দুবাহু মেলি মৃত্যুদূত হিচাপে ধৰালৈ নামি আহিছে। বিশ্ব স্বাস্থ্য সংস্থাৰ দ্বাৰা স্বীকৃত, মহামাৰী নামেৰে অলংকৃত এই ভাইৰাছৰ কৱলত পৰি পৃথিৱীৰ মহাশক্তিধৰ দেশসমূহৰ পৰা খাবলৈ নোপোৱা দুৰ্ভিক্ষ পীড়িত দেশসমূহে ত্ৰাহি মধুসূদন সোঁৱৰিছে। সকলো কল-কাৰখানা বন্ধ হৈ পৰাৰ উপৰিও উন্নয়ণ স্তব্ধপ্ৰায়। চাৰিওফালে কেৱল বে-ৰোজগাৰৰ উচুপনি।  আমি চৰকাৰী বিষয়া। এই চৰকাৰী কৰ্মচাৰীসকলৰ ক’ভিডৰ ভয়ত ঘৰত পেঁপুৱা লাগি সোমাই থাকিলে নহ’ব। তাতে আকৌ বৃহত্তৰ ৰাজহুৱা স্বাৰ্থ জড়িত এটা বিভাগত

চাকৰিত সোমাইছোঁ নতুনকৈ৷ লগৰ প্ৰায়বোৰেই চাকৰি পাইছে লাহে লাহে৷ বিশ্ববিদ্যালয়ৰ হোষ্টেলত চুপাৰ চিনিয়ৰ হিচাপে খুউব ডিমাণ্ড, সেই ডিমাণ্ডৰ কোবতেই মাহেকৰ দৰমহাৰ পইচাকেইটাৰ ভাল শৰাধ পতা যায়৷ এদিনাখন আদ্দা চলি আছিল, কোনোবা এটাই প্ৰস্তাৱ ৰাখিলে কিমাননো সৰু-সুৰা হোটেলবোৰত সদায় খাই থাকিম, গুৱাহাটীৰ কোনোবা দামী ৰেষ্টুৰেণ্ট এখনলৈ যাওঁ এদিন৷ বন্ধুবৰ্গই শলাগিলে ‘হয়হে, লৱাৰ ক্লাচবোৰত প্ৰায় সদায়েই খোৱা হয়, মিডল ক্লাচবোৰত গাৰ্লফ্ৰেণ্ডৰ লগত যোৱা যায়, কিন্তু হাই ক্লাচ!! ওহোঁ কেতিয়াও ভৰি দি পোৱা নাই৷’ পিচে তাৰমাজতো ব্যতিক্ৰম ওলায়৷ দুটামানে লাহেকৈ মাত দিলে ‘মই

বকুলগুৰি গাঁৱত হাঁহাকাৰ লাগিল। বটগছজোপাৰ কাষেৰে সোমাই যোৱা সৰু কেঁচা ৰাস্তাটোৰ একেবাৰে মূৰত শিৱ মন্দিৰটো। মন্দিৰৰ কাষতে নৰহৰি বুঢ়াৰ ঘৰ। সেই নৰহৰি বুঢ়াৰে হেনো ক’ভিড প’জিটিভ। ”কোনে বুঢ়াক টেষ্ট কৰিলে?” ”বুঢ়াই টেষ্ট কৰাব লগা হ’ল কিয়?” ”বুঢ়াক কোনে লগ পাইছিল?” ”বুঢ়াই মলা টাংখু কোনে কোনে মুখত দিছিল? বুঢ়াই পিন্ধা গামোচাত খুচি অনা তামোল কোনে খাইছিল?” ”বুঢ়াৰ নাতিনীয়েকৰ কি হ’ল? তাইৰো বেমাৰ নে?” – গাঁৱৰ ৰাইজৰ মাজত হাঁহাকাৰ লাগিল। প্ৰশ্নবোৰে সকলোকে ভয়ত পেলালে। বুঢ়াৰ ঘৰখনৰ চাৰিওফালে ৰাইজে বাঁহ পুতিলে। ৰচী টানিলে।

মুখ্য সম্পাদকৰ কোঠাৰপৰা মিষ্টাৰ চলিহা ফো-ফোঁৱাই ওলাই গ’ল। মাস্ক পিন্ধি থকা বাবে মুখৰ অভিব্যক্তি বুজাত অসুবিধা হ’লেও ওলাই যোৱাৰ ধৰণ দেখি সকলোৰে বুকু চিৰিংকৈ মাৰিলে। আজি বা কি অথন্তৰ ঘটিল! সি ৰাতুলৰ ফালে চালে। ৰাতুলে তাৰ ফালেই চাই আছিল। দুয়ো দুয়োৰে মনোভাৱ বুজি পালে। লেপটপটো সামৰি সি ৰাতুলৰ ওচৰ পাইগৈ মানে কাৰ্যালয়ৰ পিয়নটোৱে জনালেহি — “সকলো কৰ্মচাৰীকে মুখ্য সম্পাদকৰ কোঠালৈ মাতি পঠিওৱা হৈছে।” চাৰিমাহ আগতেও মিষ্টাৰ চলিহা এদিন এনেকৈয়ে ওলাই গৈছিল। একদম ছেইম মেজাজত। আৰু সেইদিনা সকলোকে নিজ কোঠালৈ মাতি

হঠাতে এটা অচিনাকি নম্বৰৰ পৰা ফোন আহিল। : হেল্ল’। : নমস্কাৰ, খনিন্দ্র ভূষণ মহন্ত হয়নে? মানুহজনে খপ-জপ কৰি নামটো উচ্চাৰণ কৰিলে। কিজানি নামটো প্রথমে মনত ৰাখি ফোন লগাইছিল, কিন্তু সময়ত খেলি-মেলি লাগি ক’ৰবাত লিখি থোৱাৰ পৰা চাই লৈ কোৱা যেন লাগিল। এনেও নামটো চাই মানুহটো যে মই নহয়, সেইটো নিজেই বুজি পাওঁ। বাৰু যি হওক, ফোন কৰাৰ মূল কথাটো হ’ল, তেওঁলোকে এখন অনলাইন কবি সন্মিলনৰ আয়োজন কৰিছে। তাত অংশগ্রহণ কৰিবলৈ নিমন্ত্রণ দিছে। গাঁৱত থাকোঁ। বিগত কিছুদিনৰ পৰা নেটৱর্কে বিহু-পূজা আদিকে

অলকানন্দা বৰুৱাৰ হাঁহিটো বৰ ধুনীয়া। চালে চাই থাকিবলৈ মন যায়। পিচে মানুহজনীৰ এটা গুণেহে মোক বৰ অসুবিধাত পেলায়। বৰ চিক্ চাক্ কৰি থাকে। তেওঁৰ ঘৰলৈ যাবলৈ হ’লেও চিন্তায়ে লাগে। দুৱাৰমুখত ৰৈ পৰ্দাখন ডাঙি থাকে। শুনামতে তেওঁক মানুহৰ ঘৰত মিঠাই খাবলৈ চামুচ দিলে চামুচখন উল্টা কৰি লৈ নালডালেৰে মিঠাইবোৰ ভাঙি ভাঙি খাই। সবেই মুখ লগোৱা ফালে খাবলৈ বেয়া লাগে হেনো। তেওঁৰ ঘৰলৈ গ’লে মোৰ লাজেই লাগে। আমাক বা কিমান লেতেৰা বুলি ভাবে! তেওঁ আমাৰ ঘৰলৈ আহিলে ভালতকৈও ভাল কাপ প্লেটযোৰত চাহ