তেওঁলোকে কৈছিল বিশেষ একো কৰিব নালাগে৷ সঁচা আছিল কথাষাৰ- আলোচনীৰ সৈতে জড়িত ব্যক্তিসকলক গোটেই মাহটো যেতিয়াই তেতিয়াই চৰ্চৰণি খাবলৈ বাধ্য কৰোৱাৰ বাহিৰে একোৱেই নকৰিলোঁ মই৷ এপ্ৰিল মাহ, মেছেঞ্জাৰত দেবজিৎ শৰ্মাদাৰ বাৰ্তা পালোঁ- “ফোন নংটো পাম নেকি, সম্পাদনা সম্পৰ্কীয় কথা আছিলে৷” মগজু ঘোদালি পেলালোঁ যদিও কি কথা হ’ব পাৰে একো উলিয়াব নোৱাৰিলোঁ৷ ফটাঢোল গোটত তেতিয়ালৈ মই বেবেৰিবাং এসোপা লিখি মাজে মাজে পোষ্ট কৰি থাকোঁ৷ প্ৰথমবাৰলৈ ই-আলোচনীৰ জানুৱাৰী সংখ্যাত মৃদুল নাথদাদাৰ তগিদাত গল্পৰ নামত কিবা এটা লিখিছিলোঁ৷ এতিয়া এই বেবেৰিবাঙসোপা লিখাৰ কাৰণে

ৰবিবাৰৰ দুপৰীয়া । ভাত খাই বিচনাখনত এনেই বাগৰ দিছোঁ। ফোনটো লৈ দেখিলোঁ মেছেঞ্জাৰত ‘মেছেজ’ নটিফিকেচন এটা। খুলিলোঁ। ৰিন্টুমনি দাৰ মেছেজ। মোৰ ফোন নম্বৰটো বিচাৰিছে। বুকুখন অলপ ফুলি গ’ল। আফ্টাৰ অল ফটাঢোলৰ ডাঙৰ মানুহ। মোক কিবা কামতেই বিচাৰিছে। ভাবিলোঁ কামটো কি হ’ব পাৰে! যোৱা কেইবাৰমান মই আলোচনীত লেখা দিয়া নাই। হয়তো সেয়ে ফোন কৰি মোক অলপ বুজাব। নহ’লে, আন এটা কথা হ’ব পাৰে।মই জনাত, কুৱেইটৰ পৰা কম দামত  মনে মনে অনা তেওঁৰ এটা বন্দুক আছে। আলোচনীত লেখা নিদিলে সেইটোৰ সঠিক ব্যৱহাৰ

জানুৱাৰী মাহৰ শীতৰ ৰাতিৰ এটি ফ’ন কল- “বৰঠাকুৰ, তুমি আলোচনীৰ এটা সংখ্যাৰ সম্পাদক হ’ব লাগিব দেই।” “হেই দাদা, মোক মাৰিব খুজিছে নেকি! মই নোৱাৰিম হে…আপুনি বেলেগ কাৰোবাক কওক, মোক মাফ কৰক।” “হৌৰা, তোমাক মই খবৰটো দিবলৈহে ফ’ন কৰিছোঁ….তোমাৰ “না”, “নহয়”, “নোৱাৰোঁ” এইবোৰ শুনিবলৈ নহয়…! বহুত দূৰৰ পৰা ফ’ন কৰিছোঁ, ৰাখিছো‍ঁ।” বিশেষ কিবা কথা কোৱাৰ সুযোগ নিদি মানুহজনে ফ’নৰ সংযোগ বিচ্ছিন্ন কৰিলে। সেইজন আছিল সুদুৰ মধ্যপ্ৰাচ্যৰ পৰা ৰিণ্টুমণিদা। মই সঁচাকৈয়ে অলপ ভয় খালো‍ঁ।বজ্ৰপাত পৰা মানুহৰ দৰে দহ মিনিটমান বহি থাকিলোঁ৷ ফেচবুকত

এটোপ এটোপ কৰি ডাৱৰৰ পানী পৰি ভৰি গ’ল বহল সাগৰ সমিতিৰ সৱে মিলি ভাগে ভাগে কাম কৰি প্ৰকাশিলে আলোচনী ঢোলৰ এক কথাত ক’বলৈ গ’লে সংখ্যাৰ আঁৰৰ কথাখিনি উশাহটোত কৈ শেষ কৰিবপৰা কাহিনী নহয়! আজি ছয় বছৰৰ আগতে ফটাঢোল গোটত শ্ৰী উৎপলা কৌৰ বায়ে মোক যোগ কৰি দিছিল যদিও, গোটৰ খুব কমসংখ্যক মানুহেহে মোৰ চিনাকিৰ তালিকাত আছিল। শ্ৰী ৰিণ্টুমণি দত্ত ডাঙৰীয়া আৰু শ্ৰী দেৱজিত শৰ্মাই সম্পাদকৰ আসনত মোক বহিবলৈ কৰা দাবীত, আসনত মই নবহা হ’লে, গোটৰ সদস্যসকলৰ সাংঘাতিক টেলেণ্টক মই কেতিয়াও

‘ফটাঢোল ই-আলোচনী’ৰ চতুৰ্থ বৰ্ষৰ নৱম সংখ্যাটিৰ সম্পাদক হিচাপে ‘সংখ্যাটোৰ আঁৰৰ কাহিনী’ মই লিখিবলৈ হ’লে কিছুদিন পিছলৈ ঘূৰি যাব লাগিব৷ জানুৱাৰী মাহৰ ৮তাৰিখ, ২০২১ চন৷ মই কৰ্মস্থলীৰপৰা উভতি আহি অলপ বিশ্ৰাম কৰিছিলোঁ৷ হঠাতে মোৰ ম’বাইলৰ হুৱাটছএপ নম্বৰত এটা মেছেজ আহিল৷ নামটো চালোঁ৷ ৰিণ্টুমণি দত্ত দা৷ লিখা আছিল-“তুমি আলোচনীৰ সম্পাদকৰ দায়িত্ব ল’ব লাগিব নহয়৷ এইয়া মোৰ অনুৰোধ নহয় আদেশ৷” কিছু সময় মেছেজটোৰ ফালে চাই থাকিলোঁ৷ তাৰ অলপ পিছতেই তেওঁৰ ফোন আহিল৷  মই তেওঁক ক’লোঁ যে ইমান গধুৰ দায়িত্ব ল’বলৈ মই এতিয়াই প্ৰস্তুত

২০২০ চনৰ এক অক্টোবৰ৷ নিশা তেতিয়া দহ বাজিছে৷ হঠাৎ মোবাইল ফোনটোত টিংকৈ এটা শব্দ হ’ল৷ মানে মেছেঞ্জাৰে বাৰ্তা অহাৰ সংকেত দিলে৷ কোনোবাই ‘গুড নাইট’ জনালে কিজানি! ‘হাই কি ক্ৰিছা’ও হ’ব পাৰে! মেছেঞ্জাৰত সোমালোঁ৷ দেখিলোঁ ৰিণ্টুমণি দত্তৰ মেছেজ— ‘দাদা, নমস্কাৰ৷’ ৰিণ্টুমণিৰ মেছেজ? মুহূৰ্তৰ ভিতৰতে মনত কিবা এটা আশংকা হ’ল৷ ‘ভালেই’ বুলি উত্তৰ দিলোঁ৷ কিন্তু মই আশংকা কৰাটোৱেই হ’ল৷ মানে, ৰিণ্টুমণিয়ে ক’লে মই হেনো এবাৰ মেগাজিনখনৰ মানে ‘ফটাঢোল’ৰ সম্পাদক হ’ব লাগে— জানুৱাৰী মাহ মানত৷ মই সহায় বিচাৰিলোঁ৷ তেওঁ বোলে, সকলো হৈ যাব,

সংখ্যাটোৰ আঁৰৰ কাহিনী অলপ ঘূৰি যাওঁ…. জুলাই মাহত অহা এটা ফোন কল… ডিফেন্স লাইনত আগবঢ়াই দিলোঁ ভণ্টী নীলাঞ্জনা মহন্তক! তিনি চাৰি মাহৰ বিৰতি, আকৌ একেটা নম্বৰৰপৰা দ্বিতীয়টো ফোন কল আহিল। এইবাৰ ডিফেন্স লাইনত বাচি ল’লোঁ দীঘলীয়া একত্ৰিশ দিনীয়া মাহ এটা৷ বিভীষিকাৰে ভৰা ২০২০ টো সকলোৱে আনন্দৰে বিদায় দি ২০২১ ক আদৰিবলৈ প্ৰস্তুত হ’ল। মোৰ প্ৰস্তুতি আৰম্ভ হ’ল ফেব্ৰুৱাৰী মাহৰ বাবে অসমৰ একমাত্ৰ অনলাইন ব্যংগাত্মক আলোচনীখনৰ সম্পাদনাৰ দায়িত্ব লোৱাত! নতুন বছৰ নতুন সম্ভাৱনা….. এদল সুগঠিত সৈনিক৷ যি কোনো দায়িত্ব হাঁহি মুখেৰে

নৱেম্বৰ মাহৰ শেষৰফালে এদিন হঠাতে ফোন এটা আহিল, সিফালৰপৰা ক’লে, : আমি যোৰহাট পাইছোঁ আৰু এঘণ্টামানৰ ভিতৰত নুমলীগড় পাই যাম, আপুনি ওলাই আহিব পাৰিবনে? এবাৰ লগ পালে ভাল লাগিলহেঁতেন! সেয়া আছিল হিমাংশু ৰাজখোৱা, মাজুলীলৈ বন্ধু মাধবৰ বিয়া খাবলৈ আহিছিল, এতিয়া ওভতনি যাত্ৰা।লগত দুলাল আৰু প্ৰণৱ। হিমাংশুৰ লগত চিনাকি হোৱা বেছিদিন হোৱা নাই যদিও বৰ্তমান নিজৰ ভাই বুলি ক’লেও অত্যুক্তি কৰা নহ’ব। সিহঁতক নুমলীগড়তে লগ পাম বুলি কৈ অফিচৰ কামখিনি লৰালৰিকৈ সামৰিলোঁ। দুপৰীয়াৰ সময়, পেটত ভোকো লাগিছিল, ভাবিলোঁ দুপৰীয়াৰ সাঁজটো লগেভাগে

চকুৰ পচাৰতে নৱেম্বৰ মাহটো শেষেই হ’ল আৰু আজি আপোনালোকৰ সন্মুখত ‘ফটাঢোল’ ই-আলোচনীৰ চতুৰ্থ বছৰ পঞ্চম সংখ্যাটো আগবঢ়াবলৈ লৈছোঁ। আলোচনীখন যুগুতাই তোলাত আটাইৰে যিমানখিনি অৰিহণা, তাৰ বাবে সকলোকে যিমান ধন্যবাদ জনালেও কমেই হ’ব। তথাপিও দুটামান কথা আপোনালোকক জনাবলৈ বিচাৰিছোঁ‌। এবছৰমান আগতেই আমাৰ শ্ৰদ্ধাৰ আৰু মৰমৰ ৰিণ্টুমণি দত্ত দাদাই মোক সম্পাদকৰ দায়িত্ব বহন কৰিবলৈ অনুৰোধ (দাবী) জনাইছিল। এশ এটা সমস্যাৰ অজুহাত দেখুৱাই কথাটো কিবাকৈ তল পেলালোঁ‌। কিন্তু দুমাহমানৰ আগতে এদিন ফটাঢোল এডমিন গোটত কিবা এটা কথাত আটায়ে জোৰ কৰাত না ক’ব নোৱাৰিলোঁ।

জুলাই মাহৰ কথা। ৰিণ্টুমণি দত্ত দাই মেছেজ কৰি সুধিছিল, মই কিহত লিখোঁ। মানে, মই মোবাইলত লিখোঁনে লেপটপত? সেই সময়ত মোৰ লেপটপৰ সমস্যা এটা হৈ আছিল। সেয়ে মই মোবাইলত লিখি আছোঁ বুলি জনাইছিলোঁ। : দুমাহত ভাল হ’বনে? ভাল হ’ব লাগিব। তুমি ফটাঢোলৰ সম্পাদক হ’ব লাগিব৷ নৱেম্বৰৰ সংখ্যাটিৰ বাবে৷ মোক আচৰিত কৰি কৈ দিছিল তেওঁ। মোৰ ডিঙি শুকাই কৰকৰীয়া দিলে৷ মূৰ ঘূৰি গ’ল। মনৰ ভিতৰতে  পাগুলিলোঁ। “কথাবোৰ কি হৈছেগে? সম্পাদক? তাকো মই?” সেয়া অনুৰোধ নাছিল৷ সেয়া আছিল ৰিণ্টুমণি দাৰ আদেশ। সেয়ে হয়তো