হোষ্টেলৰ সেমেকা গধূলি এটাত ফটাঢোল পৰিয়ালৰ সদস্য হৈ পৰিছিলোঁ হঠাতে, কেৱল ব্যতিক্ৰমী নামটোৰ আকৰ্ষণতে। তাৰ পিছৰপৰাই হঠাতে হঠাতেই গোটটোৱে যেন অনেক কিবাকিবি দিলে, আজীৱন সামৰি ৰাখিব পৰাকৈ। ফটাঢোল কেৱল দায়বদ্ধতাই সামৰি ৰখা এক জনসমষ্টি নহয়, ই হ’ল আন্তৰিকতাৰে বান্ধ খাই থকা এক পৰিয়াল। এই পৰিয়ালৰ অংশ হ’বলৈ পাই মই সুখী আৰু গৰ্বিত। ডিচেম্বৰ মাহৰ শেষৰ ফালে ৰিণ্টুমণি দত্ত দাদা আৰু দেৱজিত শৰ্মা দাই মেছেজ কৰিছিল, সম্পাদনাৰ দায়িত্বভাৰ লোৱাৰ সম্পৰ্কে কথা পাতিবলৈ। আনন্দ লাগিছিল যদিও কিছু চিন্তাও হৈছিল,কিজানি কামটোৰ আশাব্যঞ্জক ৰূপায়ণ

শিক্ষাজীৱন যেতিয়ালৈকে চলি আছিল তেতিয়ালৈকে আখৰৰ সৈতে ধেমালি মাজে-মাজে কৰা হৈছিল৷ কাকত-আলোচনীত লিখাৰে পৰা স্কুল-কলেজৰ আলোচনীৰ সম্পাদনা কৰালৈকে কাৰবাৰ কিছুমান৷ তাৰপাছত জীৱন-জীৱিকাৰ খেলখনত ব্যস্ত হোৱাৰে পৰা এইসমূহ হেৰাই গ’ল৷  আজি দহ কি এঘাৰ বছৰৰ আগতে ফেচবুকৰ অন্যতম চৰ্চাৰ গোট অসমীয়াত কথা-বতৰাৰ মাধ্যমেৰে আকৌ চৰ্চাৰ জগত এখনত সোমোৱাৰ সুবিধা পাওঁ৷ সেই গোটৰ পৰা প্ৰকাশিত অসমৰ প্ৰথমখন ই-আলোচনী সাহিত্য ডট অৰ্গৰ চেপ্টেম্বৰ, ২০১৩ সংখ্যাটোৰ সম্পাদনাৰ ভাৰ এই অপৈণত কান্ধতে পৰিছিল৷ তাৰপাছত চৰকাৰী বা ঘৰুৱা ব্যস্ততাৰ বাবেই লিখা-মেলা কমিছে যদিও এই চৰ্চাৰ জগতখনৰ

এখন ই-আলোচনীৰ সম্পাদক…. তাতে ফটাঢোল নামৰ গোটটোৰ..! নিজকে ইয়াৰ যোগ্য বুলি কোনোদিনেই ভবা নাছিলোঁ। ফটাঢোল গোটটিৰ লগত জন্মলগ্নৰে পৰাই আছোঁ যদিও গোটটি আগবঢ়াই নিয়াত একো ভূমিকা গ্ৰহণ কৰিব পৰা নাছিলোঁ। এটাই ভাৱ আছিল যে, গোটটিক মনে-প্ৰাণে ভাল পাই পেলাইছিলোঁ। গোটৰ বিপক্ষে এটা বেয়া কথাও হজম কৰিব পৰা নাছিলোঁ। প্ৰথম ই-আলোচনী এখন প্ৰকাশ কৰাৰ কথা মনলৈ অহাত আমি কিমান উৎফুল্লিত হৈ পৰিছিলোঁ, ভাবিলে আজিও শিহৰণ অনুভৱ কৰোঁ। অভিজিতেই (অভিজিত কলিতা)  প্ৰথমে প্ৰস্তাৱটো আগবঢ়াইছিল। আমি বিশেষকৈ মই ই-আলোচনী উলিওৱাৰ টেকনিকেল দিশটোৰ বিষয়ে

সংখ্যাটোৰ আঁৰৰ কথা লিখাৰ আগতে কিছু বছৰ পিছলৈ যাব বিচাৰিছো । ফটাঢোল গোটৰ জন্মলগ্নৰ দিনটোৰ কথা । গোটটো খোলা আধাঘণ্টামান হে হৈছিল । আমাৰ আটাইৰে শ্ৰদ্ধাৰ প্ৰণীতা গোস্বামী বৰঠাকুৰ বাইদেৱে মোক গোটটোত অন্তৰ্ভুক্ত কৰিছিল । তেতিয়া সদস্য সংখ্যা ১০০ৰ তলত আছিল । আপাতঃ দৃষ্টিত একো ডাঙৰ কথা নহয়, কিন্তু মোৰ বাবে সেয়া এক আবেগিক ক্ষণ আছিল । কাৰণ? কাৰণটো তেনেই সাধাৰণ । ফটাঢোলৰ মানুহখিনি বৰ শ্ৰদ্ধাৰ, বৰ আদৰৰ । যদিওবা অভিজিত কলিতা দাদাৰ বাহিৰে আমাৰ আন কাৰোৱেই লগত আজিও ব্যক্তিগতভাৱে

আগষ্ট মাহৰ কোনোবা এটা দিন,সঠিককৈ মনত নাই।ভাতৃসম দেৱজিত শৰ্মাৰপৰা মেছেঞ্জাৰত এটা মেছেজ  পালোঁ।তেওঁ ফোন নম্বৰটো বিচাৰিছে।কিয় নাজানো,লগে লগে মনটোৱে কৈছিল,হয়তো ‘ফটাঢোল ই-আলোচনী’ৰ  সম্পাদকৰ দায়িত্ব ল’বলৈ ক’ব।ইয়াৰ দুইবছৰমান আগতেই এবাৰ ৰিণ্টুদাই এইটো প্ৰস্তাৱ আগবঢ়াইছিল।কিন্তু তেতিয়া মই টেকনিকেল বহুতো কথা জনা নাছিলোঁ বাবে ৰিণ্টুদায়ো বুজিলে যে এইজনাই নোৱাৰিব।সেইবাৰৰ কথা সিমানতে সমাপ্ত হ’ল। দেৱজিতে ফোন নম্বৰ বিচৰাৰ কেইদিনমানৰ পাছত এদিন বজাৰত থাকোঁতে হঠাৎ ফোনটো বাজি উঠিল।দেখিলোঁ দেৱজিতৰ ফোন।দেৱজিতৰ নম্বৰ মোৰ চেলত চেভ আছিল। : হেল্ল’ দাদা, নমস্কাৰ। সদায় হাস্যবদনে থাকি ভাল পোৱা মই

জুলাই মাহৰ কোনোবা এটা গধূলি ফোনটো বাজি উঠিল। ম’বাইলৰ স্ক্ৰীণত দেৱজিত শৰ্মা দাদাৰ নাম। ফোনটো ৰিচিভ কৰাত, : কি হে ডেকাল’ৰা। মানুহজন একেবাৰে গায়েব হৈ আছা যে। (আচলতে সেই মাহ দুটাত মই ভাৰ্চুৱেল জগতৰ সকলো প্লেটফৰ্মৰ পৰা আঁতৰি আছিলোঁ। একপ্ৰকাৰ ছুটি লৈছিলোঁ। যিটো ছুটি মই প্ৰতিবছৰে ল’বলৈ চেষ্টা কৰোঁ। নিজৰ মনটোক সতেজভাবে আকৌ উভতাই আনিবলৈ বছৰৰ এই বিৰতি যোৱা চাৰিবছৰে লৈ আছোঁ।) মই : দাদা এনেই আঁতৰি আছোঁ। আচলতে মন ভাল নহয়। ফেচবুকে আমুৱাইছে। লিখিব মন গ’লেও একো এটা লিখিব

তেওঁলোকে কৈছিল বিশেষ একো কৰিব নালাগে৷ সঁচা আছিল কথাষাৰ- আলোচনীৰ সৈতে জড়িত ব্যক্তিসকলক গোটেই মাহটো যেতিয়াই তেতিয়াই চৰ্চৰণি খাবলৈ বাধ্য কৰোৱাৰ বাহিৰে একোৱেই নকৰিলোঁ মই৷ এপ্ৰিল মাহ, মেছেঞ্জাৰত দেবজিৎ শৰ্মাদাৰ বাৰ্তা পালোঁ- “ফোন নংটো পাম নেকি, সম্পাদনা সম্পৰ্কীয় কথা আছিলে৷” মগজু ঘোদালি পেলালোঁ যদিও কি কথা হ’ব পাৰে একো উলিয়াব নোৱাৰিলোঁ৷ ফটাঢোল গোটত তেতিয়ালৈ মই বেবেৰিবাং এসোপা লিখি মাজে মাজে পোষ্ট কৰি থাকোঁ৷ প্ৰথমবাৰলৈ ই-আলোচনীৰ জানুৱাৰী সংখ্যাত মৃদুল নাথদাদাৰ তগিদাত গল্পৰ নামত কিবা এটা লিখিছিলোঁ৷ এতিয়া এই বেবেৰিবাঙসোপা লিখাৰ কাৰণে

ৰবিবাৰৰ দুপৰীয়া । ভাত খাই বিচনাখনত এনেই বাগৰ দিছোঁ। ফোনটো লৈ দেখিলোঁ মেছেঞ্জাৰত ‘মেছেজ’ নটিফিকেচন এটা। খুলিলোঁ। ৰিন্টুমনি দাৰ মেছেজ। মোৰ ফোন নম্বৰটো বিচাৰিছে। বুকুখন অলপ ফুলি গ’ল। আফ্টাৰ অল ফটাঢোলৰ ডাঙৰ মানুহ। মোক কিবা কামতেই বিচাৰিছে। ভাবিলোঁ কামটো কি হ’ব পাৰে! যোৱা কেইবাৰমান মই আলোচনীত লেখা দিয়া নাই। হয়তো সেয়ে ফোন কৰি মোক অলপ বুজাব। নহ’লে, আন এটা কথা হ’ব পাৰে।মই জনাত, কুৱেইটৰ পৰা কম দামত  মনে মনে অনা তেওঁৰ এটা বন্দুক আছে। আলোচনীত লেখা নিদিলে সেইটোৰ সঠিক ব্যৱহাৰ

জানুৱাৰী মাহৰ শীতৰ ৰাতিৰ এটি ফ’ন কল- “বৰঠাকুৰ, তুমি আলোচনীৰ এটা সংখ্যাৰ সম্পাদক হ’ব লাগিব দেই।” “হেই দাদা, মোক মাৰিব খুজিছে নেকি! মই নোৱাৰিম হে…আপুনি বেলেগ কাৰোবাক কওক, মোক মাফ কৰক।” “হৌৰা, তোমাক মই খবৰটো দিবলৈহে ফ’ন কৰিছোঁ….তোমাৰ “না”, “নহয়”, “নোৱাৰোঁ” এইবোৰ শুনিবলৈ নহয়…! বহুত দূৰৰ পৰা ফ’ন কৰিছোঁ, ৰাখিছো‍ঁ।” বিশেষ কিবা কথা কোৱাৰ সুযোগ নিদি মানুহজনে ফ’নৰ সংযোগ বিচ্ছিন্ন কৰিলে। সেইজন আছিল সুদুৰ মধ্যপ্ৰাচ্যৰ পৰা ৰিণ্টুমণিদা। মই সঁচাকৈয়ে অলপ ভয় খালো‍ঁ।বজ্ৰপাত পৰা মানুহৰ দৰে দহ মিনিটমান বহি থাকিলোঁ৷ ফেচবুকত

এটোপ এটোপ কৰি ডাৱৰৰ পানী পৰি ভৰি গ’ল বহল সাগৰ সমিতিৰ সৱে মিলি ভাগে ভাগে কাম কৰি প্ৰকাশিলে আলোচনী ঢোলৰ এক কথাত ক’বলৈ গ’লে সংখ্যাৰ আঁৰৰ কথাখিনি উশাহটোত কৈ শেষ কৰিবপৰা কাহিনী নহয়! আজি ছয় বছৰৰ আগতে ফটাঢোল গোটত শ্ৰী উৎপলা কৌৰ বায়ে মোক যোগ কৰি দিছিল যদিও, গোটৰ খুব কমসংখ্যক মানুহেহে মোৰ চিনাকিৰ তালিকাত আছিল। শ্ৰী ৰিণ্টুমণি দত্ত ডাঙৰীয়া আৰু শ্ৰী দেৱজিত শৰ্মাই সম্পাদকৰ আসনত মোক বহিবলৈ কৰা দাবীত, আসনত মই নবহা হ’লে, গোটৰ সদস্যসকলৰ সাংঘাতিক টেলেণ্টক মই কেতিয়াও