দুৰাচাৰ মিনতি – পৰমাকান্ত দাস
মই দুৰাচাৰ গাঁৱৰ গাৱঁলীয়া নাপাওঁ চহৰৰ আও-ভাও; বুঢ়া সৱেওচোন লংপেণ্টহে পিন্ধে যেন চিনেমাৰ হিৰ’। বুঢ়ী সৱে পিন্ধে মেক্সি চুৰিদাৰ চুলিতো গাঁঠি লয় বেণী; জীয়াৰী সকলে জাৰতো নিপিন্ধে গা-ঢাকি কাপোৰ কানি । ছাত্ৰ- ছাত্ৰী যেন অফিচৰ বিষয়া ম’বাইল বাইক লৈ ফুৰে; কলেজ পঢ়া নামত পাৰ্ক ধাবাত বহি যৌৱনটো উপভোগ কৰে। অফিচৰ অফিচাৰ চৰকাৰী বিষয়া চাৰ্টিফিকেট থকা ডকাইত; বহনি নহ’লে কামকে নকৰে কিযে মতাগোঁসাই গভাইত । চৰকাৰী বিদ্যালয় মধ্যভোজনালয় কণা হাঁহক পতান দিয়ে; ফাঁকিৰামৰ ফাঁকি ছলাহী হাঁহিয়ে মন-প্ৰাণ সকলো হৰে । হেৰা
Read more