(১) পটভূমি আৰম্ভ হব আজিৰ পৰা পয়সষ্ঠি বছৰমান আগৰ৷ আমাৰ চুবুৰীয়া এজন আছিল৷ নাম দণ্ডধৰ৷ ল’ৰাকালিত দণ্ডধৰ বৰ এলেহুৱা ল’ৰা আছিল৷ আমাৰ দেউতা-খুৰাৰ লগত চাৰি কিলোমিটাৰ দূৰৈৰ স্কুললৈ অহা যোৱা কৰে৷ গধূলিতে পঢ়া টেবুলত লেম এটা জ্বলাই পঢ়াত বহে৷ পিছে চাম ঢলে, দণ্ডধৰ ঢলে৷ পঢ়াৰ নামত কবিতা মুখস্থ কৰে৷ মাকে ভাত-পানী ৰান্ধি থকাৰ পৰাই শুনি থাকে৷ দণ্ড: -এটুকুৰা মঙহ লৈ পৰম হৰিষ হৈ কাক আহি পৰিল ডালত৷ খাবনে ৰাখি থব——– মা চিঞৰি): -বাপা, মাতবোল নাই দেখোন! দণ্ড: – হে এটুকুৰা

(১) জোৰ যাৰ মুলুক তাৰ বান্দৰেও পিন্ধে মুকুতাৰ হাৰ সাধাৰন জনতাৰ হাহাকাৰ চৰকাৰী কৰে দিছে মূৰত মাধমাৰ দিব নোৱাৰাৰ টেটুলৈকে ধাৰ ৷ (২) দেখাক দেখি উদক থয় ভেটা ৰখীয়া পাতি পৰক চপাই আনি বৰ ঘৰত দিয়ে পীৰা পাৰি বানপানী গৰাখহনীয়াই মাৰে খেতি তাৰ পিছতো বিদেশীক গতাব লৈছে মাটি ভেটি এনেকৈয়ে নিঃশেষ হ’বগৈ এটা বীৰৰ জাতি ৷ (৩) ম’বাইল টিপি ডিজিটেল প্ৰেমত হাবাথুৰি ডেকা কি গাভৰু, বাদ পৰা নাই আনকি খুড়া খুড়ী লাইক কমেন্টৰে হয় চেলিব্ৰেটি অনলাইন বিছাৰে বিয়াৰ পাত্ৰ পাত্ৰী

আজি এজন সমন্ধীয় ভিনিহিৰ বিষয়ে কবলৈ লৈছো।সদাহাস্যমুখ এই ভিনদেউজন বিয়াৰ আগৰেপৰা অৰুণাচলত চাকৰি কৰিছিল।ভিনিহিৰ বাইদেউৰ লগত বহুদিনীয়া প্ৰেম। কলেজত পঢ়িথকা দিনৰপৰাই প্ৰেম দুয়োৰে।যাহওঁক সময়ত দুয়োঘৰৰ সন্মতিত বিয়াঠিক হ’ল।বিয়ালৈ আৰু এমাহ আছে এনেতে অৰণাচলতে ,ভিনিহি থকা ঠাইৰপৰা বেলেগ এখন ঠাইতথকা বাইদেউৰ খুৰাক খুৰীয়েক ভিনদেউক লগ কৰিবলৈ তেওঁৰ ঘৰলৈ যোৱাটো ঠিক কৰিলে।বোলে হ’ব লগীয়া জোৱাঁইক এবাৰ ওচৰৰ পৰা চাই লওঁ।সেইদিনত মোবাইল নাছিল।আৰু লেণ্ডফোনৰ ব্যৱস্থাও তথৈবৈছ আছিল,ফলস্বৰূপে খুৰাক-খুৰীয়েক যাবলৈ মন কৰা কথাটো আগতীয়াকৈ জনাব পৰা হোৱাগৈ নহ’ল।দিনটো আছিল দেওবাৰ।বৰলা ভিনিহি কোৱাৰ্টাৰত এজন সহায়কাৰী

অংক মাষ্টৰ মানে শ্ৰীমান দত্তৰ কথাকে ক’ব খুজিছো৷ যোৱা দেওবাৰৰ কথা৷ ঘৰত অকলে আছিল৷ ভাবিলে অকণমান ঘৰৰ কামকে কৰা যাওক৷ কি কৰিব কি নকৰিব ভাবি থাকোতে চকুত পৰিল ৱাশ্বিং মেচিনটো। “ঔকে! কাপোৰকে ধুই দিওঁ৷ কামো হৈ যাব, শ্ৰীমতীও খুছ্! “ নিজৰেই কেইবাটাও টি-ছাৰ্ট বিচাৰি আনি ধুবলৈ সাজু হ’ল৷ প্ৰথমে ৱাশ্বিং মেচিনত থকা নিৰ্দেশনাখিনি পঢ়িলে৷ তাৰ পাছত মেছিনটোত পানী ভৰাবলৈ ধৰিলে৷ তাৰ পাছত টি-ছাৰ্টবোৰৰ কলাৰৰ ওচৰত থকা বগা অকণমানি টেগটোত থকা নিৰ্দেশনাখিনি পঢ়িলে৷ “আৰে এইটো আকৌ কি কাৰবাৰ!“  নিৰ্দেশনা পঢ়ি আচৰিত হ’ল

(খণ্ড-১) ডাবুলি ২০০৯ চনৰ লোকসভাৰ নিৰ্বাচন৷ Manpower Management Cell ৰ দায়িত্ব কিছু অমুকাৰ হাতত৷ ইলেকশ্যনৰ ডিউটি কৰিবলৈ মানুহৰ যোগাৰ কৰিব লাগে৷ প্ৰথম পৰ্যায়ৰ ট্ৰেইনিঙৰ বাবে মানুহলৈ চিঠিবোৰ গ’ল৷ তাৰ পাছত অমুকৰ অসুখ, কিডনীৰ সমস্যা, মানুহজনীৰ অপাৰেশ্যন, চকুৰে মণিবলৈ দিগদাৰ-অপাৰেশ্যন যোৱা মাহত হৈ গৈছে… ইত্যাদিবোৰ শুনি থকাৰ ফেজ এটা আহে৷ তাৰ মাজতে ঘটা ঘটনা এইটো৷ সময় চাৰিমান বাজিছে৷ মানুহ এজন আহিছে সোমাই৷ বাওঁহাতত এটা কাপোৰৰ টোপোলা৷ দেখাতেই গঞা ৰাইজৰ অনুষ্ঠান৷ সোঁহাতত থকা কাগজখন দেখি বুজিলো যে এইজনায়ো সমস্যা এভাগ লৈ আহিছে৷

আকাশবাণী কেন্দ্ৰ, ফটা-ঢোল৷ -৩৩১.১ মিটাৰত এইয়া উৰা বাতৰি পঢ়িছোঁ যোগ-বিয়োগ শইকীয়াই৷ আজিৰ প্ৰধান বাতৰি সমূহ হ’ল… >>>> কালি ৰাতি জিলাৰ প্ৰধান অগ্নি নিবাৰ্পক বাহিনীৰ কাৰ্য্যালয়ৰ চৌহদত অগ্নি সংযোগ হৈ কেইবাখনো অগ্নিনিৰ্বাপক যান জুইত জাহ যায়৷ মাজৰাতি ফেইচবুক কৰি থকা স্থানীয় লোকে জুই দেখি হুৱা-দুৱা লগাই৷ লগে লগে বহু লোকৰ সমাগম হয় আৰু বহু চেষ্টাৰ অন্তত জুই নুমুৱাবলৈ সক্ষম হয়৷ কিছুসংখ্যকে জুইৰ লগত চেল্ফী তুলি লগে লগে ফেইচবুকত আপল’ড কৰে৷ অগ্নি নিৰ্বাপক বাহিনীৰ মু্খ্য সচিবে ঘৰত ফেইচবুক কৰি থাকোঁতে ফেইচবুকৰ জৰিয়তে

চাৰ্লি চেপলিনৰ প্ৰথম পৰিচয় হ’ল এয়ে যে তেওঁ মুলত: এজন বৃটিছ অভিনেতা৷ সম্পূৰ্ণ নাম চাৰ চাৰ্লচ স্পেনচাৰ চেপলিন জুনিয়ৰ৷ ১৮৮৯ চনৰ ১৬ এপ্ৰিল তাৰিখে জন্মলাভ কৰা চাৰ্লি চেপলিনে হলিউড ছবিজগতৰ প্ৰথমৰ পৰা মধ্যকালৰ ভিতৰৰ সময়খিনিত তেওঁ অজস্ৰ ছবি পৰিচালনা কৰিছিল৷ বৰ্তমানৰ ভি এফ এক্স যুগৰ বিপৰীতে তেতিয়াৰ ক’লা-বগা আৰু নিৰ্বাক ছবিবোৰেৰে তেওঁ সমগ্ৰ বিশ্বকে প্ৰভাৱিত কৰিবলৈ সক্ষম হৈছিল৷ চাৰ্লি চেপলিনৰ মুকাভিনয়ৰ ৰসালতা আৰু কাহিনীৰ বাস্তৱধৰ্মীতাক সমগ্ৰ পৃথিবীয়ে স্বীকৃতি দিছিল৷ এতিয়াও চাৰ্লি চেপলিনৰ এখন চিনেমা চালে একে অনুভৱেই হয়৷ মুঠতে চিনেমা

বুমন দাদাৰ কথা ভাবি জীমণি প্ৰায়ে হতাশ হয়৷ কিয় এনেকুৱা হ’ল সি? সৰুৰ পৰা ডাঙৰলৈ সকলোৱে তাক সুযোগ সুবিধা পালেই দম দিয়ে, গালি দিয়ে৷ কিন্তু সি নিৰ্বিকাৰ হৈ থাকে৷ কাকো ওলোটাই একো নকয়৷ তাৰ এই প্ৰতিক্ৰিয়াহীনতাৰ সুযোগ সকলোৱে লয়৷ সি যেন এটা অকৰা অজলা মূৰত ঘিউ নথকা ল’ৰা — ঠিক তেনেকুৱা ভাৱ প্ৰকাশ কৰে সকলোৱে৷ অথচ, ঘৰৰ বজাৰ-সমাৰৰ পৰা ভাত ৰন্ধা লৈকে সকলো কামেই বুমন দাই নিয়াৰিকৈ কৰি যায়৷ বুমন দাক দেখিলে এনে লাগে– সি যেন মানুহৰূপী এটা ৰবটহে৷ যিয়ে

মোৰ মৰমৰ শিষ্যগণ, ভক্তবৃন্দ আৰু অতিকৈ মৰমৰ সুন্দৰীসকল- প্ৰথমতে, মোৰ আশ্ৰমলৈ সকলোকে হিয়াভৰা আদৰণি জনালোঁ৷ মনত অতিকৈ শুভ চিন্তাৰ উদয় হোৱা হেতুকে তোমালোকে এনে এখন কৰ্মশালাত ভাগ লোৱাৰ সুবিধা পাইছা৷ ভক্তগণ শুনা, হয়তো পূৰ্বজন্মৰ কোনো পুণ্যৰ বাবেই এইহেন ভাৰত বৰিষত জন্ম লোৱাৰ সুবিধা পাইছা আৰু কিবা extraordinary কামৰ ফলস্বৰূপে এই আসাম মূলুকত৷ কিন্তু জানাই নহয়, সময় বৰ কঠিন। শক্তিপীঠৰ এই মূলুকত অজস্ৰ শক্তি চাৰিওফালে বিয়পি থকাৰ পিচতো আমাৰ spirits আজি all-time low কিন্তু outrage আজি all-time high. কিয় জানানে? আছলতে

: “অই প্ৰকল্প৷ ক’ত আছ তই?” : “উজানবজাৰৰ ফেৰীঘাটত আছোঁ৷ কিয় সুধিলি?” : “এই বে…..(অশ্লীল)৷ কি মূৰটো কৰিছগৈ তাত? মই ৰুমত পৰি আছোঁ অকলে৷ কিবা এটা লৈ আন৷” তাই কি বিচাৰিছে বুজিলো মই৷ তাৰমানে তাই আজিও মোক এৰি নিদিব৷ কিবা এটা লৈ আন মানে, তাইৰ লগত মই ৰাতি এপৰলৈকে বহি থাকিব লাগিব৷ তাইৰ লাগবান্ধ নোহোৱা কথাবোৰ শুনিব লাগিব৷ মাজে মাজে মোৰ মতামত দাঙি ধৰিব লাগিব৷ উবেৰ এখন মাতি পঠিয়ালো৷ উজানবজাৰৰ পৰা খ্ৰীষ্টীয়ান বস্তিৰ হোটেল গ্ৰেণ্ড ষ্টাৰলাইন৷ মাজতে নামি কিবা এটা