দেওবৰীয়া পুৱা, হেপাঁহ পলুৱাই আৰু অকণ শোৱাৰ আমেজ লওঁ বুলি ভাবি থাকোঁতেই বন্ধু নৱনীলে আহি মোৰ কোঠাৰ দুৱাৰত টুকুৰিয়ালেহি। “মাছৰ চিকুণ মোৱা, টোপনিৰ চিকুণ পুৱা” আপ্ত বাক্যষাৰক সি যেন চ্যালেঞ্জহে দিবলৈ আহিল। “ইমান দেৰিলৈকে শুই আছ?”, বুলি কৈ বিচনাৰ কাষৰ চকীখনত বহি আগদিনাৰ বাতৰি কাকতখনকে মেলি ল’লে। “তইনো ইমান ৰাতিপুৱা  কি বুলি ওলালিহি আজি?” আঠুৱাৰ সন্মুখৰ মূৰ দুটা খুলি গাৰুটো কোলাত থৈ ৰামদেৱ আসনত বহি লৈ সুধিলোঁ‌। সি কিছুসময় মনে মনে থাকিল। তাৰ মুখলৈ চাই গম পালোঁ, নিশ্চয় নতুন কোনো

১৯৮৪ চনৰ কাহিনী। মোৰ আচল ঘৰ দেৰগাঁৱত যদিও কৰ্মসূত্ৰে মই তেতিয়া নগাঁৱত থাকোঁ। নতুনকৈ বিয়া কৰাই পত্নী ৰেখা আৰু মই চৰকাৰী বাসগৃহত থাকোঁ। সেই সময়ত টেলিফোনৰ সু-ব্যৱস্থা নাছিল। চিঠি পত্ৰৰেই খবৰ বাতৰিৰ আদান প্ৰদান হৈছিল। সেইদিনা মই আনদিনাৰ দৰেই চাকৰিৰ পৰা ঘূৰি আহি ঘৰ সোমাই দেখোঁ, ৰেখা কান্দিকাতি বিয়াকুল। কি হ’ল সুধি বুজিলোঁ মাজুলীৰ আহঁতগুড়িলৈ বিয়া দিয়া মোৰ বাই শাহুৰ স্বামী অৰ্থাৎ মোৰ শালপতিৰ অকাল বিয়োগ ঘটা বুলি চিঠি আহিছে। চিঠিৰ তাৰিখ চাই বুজিলোঁ ইতিমধ্যে তিলনী পাৰ হৈ গৈছে কালি।

আমি পাঠশালা স্কুলত পঢ়া দিনৰ কথা। তেতিয়া স্কুললৈ যোৱাৰ পৰত মাহঁতে আমাৰ হাতত লেজাৰত কিবাকিবি খাবলৈ বুলি পইছা দি পঠিয়াইছিল। প্ৰায়েই পাঁচ পইছা, কাচিৎহে দহ পইছা দিছিল। পাঁচ পইছাত তেতিয়া আমি পাঁচটা খেজুৰ পাইছিলোঁ। কেতিয়াবা এখন জোন বিস্কুট কিনি খাইছিলোঁ। ছাত্তাৰ বুলি এজন বেপাৰী আছিল। তেওঁ এতিয়াও আছে। আমাৰ স্কুলত পঢ়া দিনকেইটাৰ স্মৃতি ছাত্তাৰ অবিহনে সম্পূৰ্ণ নহয়। ছাত্তাৰ আছিল ওখই প্ৰায় তিনি ফুট। লাঠি এডালত ভৰ দি বেঁকাকৈ জঁপিয়াই জঁপিয়াই খোজ কাঢ়ে। কান্ধত জোলোঙা। জোলোঙাত বগৰীৰ বতৰত বগৰী, জলফাইৰ দিনত

চতুৰ্থ শ্ৰেণীত পঢ়ি থকা সময়ৰ কথা৷ তেতিয়া আমাৰ চৰকাৰী বিদ্যালয়খনত ল’ৰা-ছোৱালীৰ মাজত কোনো ভেদভাৱ নাছিল৷ ৰোল নম্বৰ অনুযায়ী ল’ৰা-ছোৱালী সকলোৱে একেলগে বহে৷ সেয়েহে ল’ৰা-ছোৱালীৰ মাজত মিলাপ্ৰীতিও বহুত৷  কিন্তু এটা ক্ষেত্ৰত ল’ৰাবোৰ বৰ বদমাচ৷ সিহতে ওচৰৰ অমৃত খুৰাহঁ‌তৰ খেজুৰজোপাৰ পৰা বেগ ভৰ্তি কৰি কৰি খেজুৰ আনে, কৰুণাহঁ‌তৰ বেতবাৰীৰ পৰা বেতগুটি আনে, বিদ্যালয়ৰ চৌহদৰ ভিতৰৰ কদম গছজোপাৰ পৰা কদম ফুল পাৰি পাৰি আনি আমাক দেখুৱায়, কিন্তু আমি বিচাৰিলেই জিভা উলিয়াই সিয়াঁৰি দিয়ে৷ কিন্তু বদমাচ ল’ৰাবোৰৰ মাজত এজন ল’ৰা কিছু ব্যতিক্ৰম৷ সি পাৰি

সোণাৰু ফুলবোৰ… বতাহত হালিজালি নাচি থকা সোণাৰু ফুলবোৰ… দেউতাৰ বৰঘৰৰ চালিখন বীৰৰ দৰে দাঙি ধৰি ৰখা খুঁটাটোত এসময়ত ফুলা সোণাৰু ফুলবোৰ…. সোণাৰুৰ বাবেই চিনাকী হৈছিলোঁ হালধীয়াৰ সৈতে! হালধীয়া বাবে জনা নাছিলোঁ সোণাৰুক! আপোনবোৰো কোনোবাখিনিত সোণাৰু ফুলৰ দৰে! ভালপোৱা বাবেই আপোন নহয় ,আপোন বাবেই ভালপোৱাৰ সৃষ্টি! তথাপি হেৰাই যায় বহু কথা সময়ৰ সতে। থাকি যায় মাথো স্মৃতিবোৰ লঠঙা সোণাৰুৰ খুঁটাবোৰৰ দৰে। আবেগবোৰ ধৰি ৰাখি জীৱনৰ বাবে। শব্দবোৰ এনেকৈ খেলিমেলি হৈ তাইৰ মনৰ মাজত কেৱল আজিয়েই নহয় প্ৰায়ে খুন্দিয়াই ফুৰে। সুউচ্চ অট্টালিকাটোৰ

“দাদা,  প্ৰতিটো দলেই হাই-ফাই নিৰ্বাচনী ইস্তাহাৰ ৰাইজৰ আগত দাঙি ধৰিছে,  এতিয়া আপুনি কি কি প্ৰতিশ্ৰুতি দিব ৰাইজক?”  মই  মাফিয়া দলৰ সভাপতিজনক পোনপতীয়াকৈ সুধি দিলোঁ। তেৱোঁ তৎক্ষণাত মুৰব্বী সুলভ কন্ঠৰে উত্তৰ দিলে,- “চোৱা, আনৰ দৰে মিছা কথাৰে আকাশত চাং-পতাৰ নিচিনাকৈ প্ৰতিশ্ৰুতিৰ ঘোষণা কৰাৰ আমাৰ দৰকাৰ নাই। আমি ভোটাৰক যি ক’ব লাগে একেবাৰে চিধাকৈ কৈ কম।” সভাপতিয়ে নিৰ্বাচনী ইস্তাহাৰ তৈয়াৰ কৰিবলৈ ততাতৈয়াকৈ মাতি পঠিয়াইছিল। আচলতে কামটো পলমেই হৈছিল,  আনবোৰ দলে কেতিয়াবাই কৰিলে। তেওঁ ক’লে,  ক’ত ক’ত তেওঁৰ কিমান মানুহে দলৰ টিকট লৈ